Al op jonge leeftijd was ik niet blij met mijzelf. Ik zag er anders uit dan andere kinderen, omdat ik gemiddeld zo'n 10 centimeter groter was dan andere kinderen. Ik werd veel gepest, jaar in jaar uit en ook toen ik naar een andere basisschool ging werd ik op den duur weer gepest.

In de tussentijd was er ook nog iets grensoverschrijdend waardoor ik alles voor mijzelf hield. Ik ging mij steeds slechter voelen. Toen ik naar de middelbare school ging viel ik weer buiten de boot. Ik lette in die tijd al veel op mijn eten.

Mijn moeder vertelde dat ik al vanaf zeer jonge leeftijd nimmer in bijvoorbeeld het centrum wilde eten, omdat ik niet wilde dat iemand mij zag. Vanaf de 3de klas had ik echt mijn eigen vriendinnen. Echter toen ontstond de eetstoornis echt, ik was zo onzeker dat het mijn houvast werd. Ik ontwikkelde de eetstoornis nao. In mijn omgeving hadden verschillende mensen door dat het qua eten niet lekker ging, echter ik liet geen hulp toe. Mijn ouders hebben van alles geprobeerd, maar ik weigerde alle hulp en ontkende alles.

Ik wilde studeren en tegen die tijd zou het vast over zijn. Op vakantie met vriendinnen gebeurde er weer wat grensoverschrijdend waardoor de eetstoornis alleen meer sterker werd. Door de eetstoornis hoefde ik niet te voelen. Ik voltooide mijn studie in 4 jaar, alhoewel ik bijna nooit op school was. In die tijd ontmoette ik ook mijn huidige vriend. Nadat ik mijn studie heb afgerond, ik was toen 21, heeft een vriendin mij onder druk gezet. Ik moest eerlijk zijn tegen mijn ouders, anders zou zij het zeggen. Uiteindelijk heb ik een brief naar mijn ouders geschreven en deze voor hun neergelegd. Mijn vriend heeft mij hierbij erg geholpen.

Ik werd naar de huisarts gestuurd en doorgestuurd naar een eerstelijns psycholoog. Deze vrouw had niet echt verstand van eetstoornissen en ik leidde haar ook echt om de tuin. Na een paar maanden werd besloten dat het zo niet verder ging en ik werd naar de kliniek gestuurd. Hier begon ik uiteindelijk met de dagbehandeling van 4 dagen en op den duur nog 1 dag. Ik braakte vanaf dag 1 niet meer en zo op het oog ging het erg goed, echter praatte ik nog steeds niet. Ik deed alles heel rationeel.

In de nazorg ging ik samenwonen en viel ik in een paar maanden een aantal kilo af. Ik snapte niet waarom ze zich zorgen maakte, ik at voldoende en ik braakte niet meer. Ik startte bij de vervolgbehandeling en had nog een tijdje nazorg bij de kliniek en ging daarna met ontslag. Aan het einde van de vervolgbehandeling werd ik weer terug verwezen naar de eetstoorniskliniek, omdat ik teveel was afgevallen.

Daar startte ik met ambulante hulp, maar dat was te weinig. Op nieuw ging ik de dagbehandeling doen. Dit keer koos ik er echt zelf voor. Ik had nu alleen een eetlijst die 3 stappen groter was dan mijn oude eetlijst en ik kwam niet aan. Ik kreeg het verwijt vanuit mijn behandelaar dat ik in mijn eetstoornis bleef hangen en niet vooruit wilde, omdat ik niet aankwam. En ze geloofden niet dat ik mijn hele eetlijst at, terwijl ik dus echt wel deed. Maar nog een grotere lijst zag ik niet zitten. Na 3 maanden ging ik naar de nazorg. Daar heb ik een half jaar gezeten en toen ging ik met ontslag. Uiteindelijk ging ik ambulant verder in mijn woonplaats. Dit klikte echt voor geen meter en ik ben daar naar 3 gesprekken gestopt.

Na een half jaar ging het eten echt niet meer en heb ik weer aangeklopt bij de kliniek. Ze adviseerde de stabilisatiegroep. In deze groep stond centraal dat je moest behouden wat je had behaald. In mijn geval best lastig, omdat het al een tijd niet goed ging. Ze wisten niet zo goed wat ze met mij aan moesten. Uiteindelijk heb ik een tijd in die groep gezeten. In de tussentijd ben ik ook nog opgenomen geweest voor een aantal weken om het negatieve patroon te doorbreken. Op een gegeven moment ben ik uit de groep gegaan, omdat ik graag verder wilde. Ik wilde de eetstoornis overwinnen. Daarom kreeg in individuele gesprekken.

Inmiddels heb ik ruim 3 jaar individuele gesprekken en heb ik tussendoor verschillende opnames gehad en ook een opname voor persoonlijkheidsstoornis en ptss. Nu heb ik individuele gesprekken in de kliniek en nog individuele gesprekken voor vervolg persoonlijkheidsstoornis en ptts. De strijd verliep iets anders dan ik in gedachten had.

De afgelopen jaren heb ik zeker vooruitgang geboekt. Ik ben opener geworden, ik draag wat ik wil, ik heb meer structuur qua eten en ik werk weer. Toch lukte het nooit om de eetstoornis helemaal los te laten. Elke keer als het beter ging, gebeurde er wel weer iets waardoor het weer even minder ging.

Mijn perfectionisme en gevoel van falen spelen hierin een belangrijke rol. Ik moet van mijzelf de eetlijst perfect volgen en eigenlijk is het nooit goed genoeg. In meerdere behandelingen is hier veel aandacht voor geweest. Elke keer als ik het uiterste eiste, werd aan de bel getrokken. En ik kan het ook van mijzelf zien, echter veranderen lukte niet.

Ik blijf er tegen aanlopen in allerlei dingen: op het werk, in mijn relatie, in contact met vrienden etc.

Vanaf 2008 viel woord acceptatie steeds vaker en kwam het ook terug in mijn behandelplannen. De situatie accepteren zoals die nu is en daarnaast mijn leven zo goed mogelijk inrichten op een manier die vol te houden is. Inmiddels werk ik weer, wel part-time. Hoewel het in mijn behandelplan was opgenomen, kon ik mij er niet bij neerleggen.

Hoe zwak is het wel niet om te zeggen, ‘ik accepteer mijn eetstoornis', ‘ik sta mijzelf toe om zo te leven'. Ik bleef mijzelf hierdoor hoge eisen stellen die mij allesbehalve verder hielpen.

De les-groep werd voorgesteld, maar daar kon ik mij niet toe zetten, dat voelt als opgeven. En wat ik daarbij ook moeilijk vind, ik heb een eetstoornis maar zit al mijn leven lang op een gezond gewicht. Het schommelt tussen de bmi grenzen van gezond gewicht. LES voelt voor mij als eindstation vanaf hier kom je niet verder. Hoewel mijn behandelaren nooit dat gevoel hebben gegeven en het ook niet op die manier benaderen. Mijn behandelaar zei eens ‘zolang jij niet opgeeft, geven wij ook niet op'. En zijn altijd bereid geweest met mij mee te denken en waar nodig ook echt een schop onder mijn kont te geven.

Tijdens mijn opname voor persoonlijkheidsstoornis en ptss waar ik veel aan heb gehad, leerde ik dat emoties komen, maar ook weer gaan. Ik kreeg meer zelfvertrouwen, echter de eetstoornis bleef aanwezig. Ik begon in te zien hoezeer ik mijzelf tegen werk en hoe belachelijk streng en straffend ik voor mijzelf ben. Inmiddels ben ik ook gestart met een individuele vervolgbehandeling.

Begin dit jaar was er een behandelplan met alle behandelaren. Hier hebben we afgesproken ons tot sowieso januari te richten op acceptatie. Accepteren dat de eetstoornis nu nog aanwezig is en ik ga aan de slag met dingen wat meer te laten. Niet met alle gedachtes aan de slag te gaan en almaar hoge eisen te stellen. Hier heb ik mee ingestemd, omdat ik moe ben van al het vechten. En ik hoop dat acceptatie mij nu even wat rust geeft.

Maar in één ding wil ik wel duidelijk zijn, acceptatie is niet stil staan. Nog steeds maak ik afspraken omtrent het eten en heb ik zelfs mijn weegschaal ingeleverd.

Alleen gaat het nu vaak in inimini stapjes zoals ik het zelf nog wel eens noem. Grote stappen snel thuis hebben mij de laatste paar jaar niet gebracht waar ik wilde, dus ik hoop met deze stapjes wel verder te komen. Ik ben mij er bewust van dat ik mijn eetstoornis gebruik in mijn huidige leven om dingen vol te houden. Daarom ben ik nu bezig met hoe ik dingen kan laten, zonder overal zo bang voor te zijn.

Voor nu is het even een pas op de plaats, maar het is zeker niet zo dat ik mij neerleg bij de situatie, zelfs niet na 14 jaar eetstoornis. En dat wil ik ook iedereen mee geven blijf in jezelf geloven en kijk ook naar de kleine dingen.

Bron foto perfectie: flickr.com/photos/daniellehelm/
Bron foto rechtsboven: flickr.com/photos/buenosaurus/
Bron foto rechtsonder: flickr.com/photos/raruschel/