Tot aan mijn eetstoornis had ik een onrustig leventje. Pesten, seksueel misbruik, lichamelijk en psychisch geweld, geen veiligheid. Pas toen ik eerst boulimia, en later anorexia, ontwikkelde, had ik het idee dat er echt rust in mijn hoofd kwam. Wat ik niet direct doorhad, was dat ik mijn lichaam kapot maakte. Uiteindelijk twee keer in een eetstoorniskliniek beland, en één opname op een klinische afdeling voor jongvolwassenen gehad, om in een veilige omgeving mijn trauma's te leren verwerken, en om mezelf weer terug te vinden.

De eerste dagen heb ik alleen maar gehuild. Het was zó zwaar en de anorexia was daar een taboe. Het werd weer mijn dingetje om de werkelijkheid te ontvluchten. Mijn eerste terugval. Ik at op de groep wel normaal maar ging daarna zo snel mogelijk naar het toilet om het uit te kotsen. Ik had stiekem een weegschaal op mijn kamer en ging weer laxeren. En ik maar denken dat ik de machtigste persoon op aarde was, omdat ik zó ontzettend veel controle had over mijn dalende gewicht, en daardoor het gevoel had dat ik mijn problemen verslagen had, en de hele wereld aankon.Tot één moment van besef dat ik niet goed bezig was.

Ik ben die avond helemaal geflipt en wilde van het dak afspringen. Uiteindelijk heeft een groepsgenoot me toen gered. Ik moest hierna naar een gesloten opname. Ik heb me er toen uit weten te lullen, maar de hele ervaring was niet fijn. Daarna belandde ik inderdaad, wederom in opname in een eetstoorniskliniek maar met flink veel motivatie. En inderdaad bracht het aankomen met zich mee dat ik weer meer ging voelen en alle heftige dissociaties en herbelevingen terugkwamen. Het ging heel slecht en kwam opnieuw in het ziekenhuis terecht. Ik kreeg mijn vechtlust toen wel weer terug en besloot het roer drastisch om te gooien.

De dag nadat ik ben ontslagen uit het ziekenhuis, zat ik voor het eerst sinds ruim een jaar weer in de klas. En Wow, wat gaf dat een kick. Helaas duurde ook deze euforie maar voor even. Het blije en trotse gevoel schoof aan de kant door de herbelevingen en weer wilde ik niet meer leven. Uiteindelijk gooide ik het weer fulltime in het afvallen. Het eten ging opnieuw mis. Ik ging heel veel braken en viel meer af dan ik ooit was afgevallen. Uiteindelijk had school zelfs besloten dat ze me niet op stage wilden laten gaan, als ik me niet liet opnemen. En dat was wéér een keerpunt voor me. Ik ging weer eten.

Puur op wilskracht om op stage te mogen en mijn diploma te halen. Ik weet nog wel dat ik een custardcakeje ging eten met een superlieve docente en tevens vriendin. Ik had er een nacht niet van geslapen en flinke buikpijn van de zenuwen voor dat cakeje. Maar uiteindelijk heb ik het wel gedaan. Ik had geen professionele hulp, dus moest het op eigen kracht doen. Op die manier heb ik het eigenlijk volgehouden. Ik woon nu ook op kamers, sinds anderhalve maand. Helaas ben ik doorgeslagen in boulimia.

Waar ik mezelf eerst geen cracker toestond, stond ik mezelf alles toe wat eetbaar was (en ook de minder eetbare dingen kwamen voorbij hoor). Ik kwam kilo's per week aan, en bereikte sneller dan ooit een gezond gewicht. Dit heeft veel tranen en paniek veroorzaakt, maar ik wist wat mijn doel was: stage en mijn diploma halen. Dit is me bijna gelukt. Ik heb als het goed is in juni mijn diploma. En dan komt die "maar". Inderdaad. Ik zit nog steeds in een best heftige, boulimische fase. En dit is enorm lastig omdat ik totaal geen controle heb over wat ik eet tijdens een eetbui. Ik heb ook weer ontzettend veel last van mijn achterliggende problematiek. Ik voel me enorm depressief, ik heb veel herbelevingen en dissociatie.

Het leven is voor mij alsof ik een dubbelleven leid. Op stage ben ik een vrolijk mens, maak veel grapjes en klets graag. Als ik op mijn kamer ben dan lig ik depressief in bed naar zielige muziek te luisteren en mijn nachten bestaan uit nachtmerries en wakker worden in tranen. Paniek die nog aanhoudt tot ik in de trein zit. Ik heb besloten om nu echt het achterliggende aan te gaan. Omdat dít ervoor zorgt dat ik steeds terug blijf vallen. De eetstoornis staat ergens voor. Voor zoveel meer dan alleen het getal op de weegschaal, of het wel of niet eten van een boterham met speculoos.

Als de eetstoornis naar de achtergrond vervaagt, slaan de achterliggende problemen je soms om de oren. Natuurlijk is het allermakkelijkste om dan terug naar de eetstoornis te gaan. Want dat voelt als thuiskomen na een lange reis. Maar nee, dit is niet de weg. Dit is een weg naar klinieken en (gedwongen) opnames. Een leven dat over calorieen en opscheplepels aardappelen gaat. En wees eerlijk, dat is niet hét probleem. Het is een symptoom, en vooral geen oplossing. Ik ga het aan. Ik vecht als een malle. Ik voel me slecht, inderdaad. Maar binnenkort krijg ik hopelijk echt goede hulp. Ik hoor van iedereen dat ik er veel beter uitzie dan toen ik zo'n ziek anorectje was. En dat is ook waardevol.

Mijn tweede tattoo is "never give up" want ik zal nooit opgeven. Opgeven is een definitieve oplossing voor een tijdelijk probleem. Alles is eindig, behalve de kracht die een mens in zich heeft, en de liefde die je voor iemand kan voelen. Daarom heb ik de tekst van mijn tattoo in het infinity teken afgebeeld staan. Een hele dubbele betekenis dus.

Ik wilde dit verhaal met jullie delen, omdat ik mijn vorige blog niet heel positief afsloot. Ik zat nog enorm diep in mijn eetstoornis. En nu ga ik de confrontatie aan met de echte problemen. Mijn echt gekwetste en bezeerde ziel. Mijn beschadigingen en mijn trauma's. Daar waar het om gaat.

Dus, lieve meiden, geef niet op. Zelfs als je merkt dat je zo terugverlangt naar de eetstoornis. Juist dán is het belangrijk om goede hulp te krijgen bij de kern van je probleem. De eetstoornis is een monster in je hoofd die je probeert te ruïneren. Het is een monster, een moordenaar, een vernieler. Het is geen vriend. Ik zou verder kijken dan de algemene ggz instellingen in jouw regio. Goede hulp is moeilijk te vinden maar, er zijn écht goede hulpverleners waarvoor je misschien wat verder moet reizen. Het is zo onwijs belangrijk dat je een goede klik hebt met je behandelaar. Zonder die klik, zul je nooit een goede behandelrelatie en vertrouwensrelatie kunnen opbouwen. Never give up, Carpe Diem!