Het beste zou zijn om niet meer te wegen

 

Als je een eetstoornis hebt, draait een groot deel van je gedachten vaak om je eigen gewicht. De weegschaal wordt heilig verklaard, en zeer intensief gebruikt. Veel mensen hebben een hekel aan de weegschaal. Ik vroeger ook. Nou, ik kan beter zeggen dat ik een haat-liefdeverhouding had met het ding. Ik was wat ze noemen een jojo'er. Er waren periodes dat ik te zwaar was. Dan vermeed ik de weegschaal, snaaide er heerlijk op los en voelde hoe mijn broeken langzaam maar zeker strakker gingen zitten. Dat was ik op een gegeven moment helemaal zat, en jawel, dan ging ik lijnen. Bloedfanatiek was ik dan, de weegschaal werd op slag mijn beste vriend.

Alles wat ook maar enigszins calorieën bevatte werd van het menu geschrapt, waarna de producten met 0,0 % vet overbleven om van te leven. Het werkte als een speer hoor, de kilo's vlogen eraf. En ik hield het wel een hele week vol. Dan had ik zo'n honger dat ik finaal doorsloeg, en mijn verloren kilo's er in twee dagen weer aan at. De weegschaal werd dan weer keurig onder het kastje geschoven, de vriendschap was voorlopig weer van de baan.

vrouw

Dit eetgedrag is A. héél erg slecht voor je lichaam, want je helpt er je hele stofwisseling mee naar de Filistijnen, en B. funest voor je humeur, want je voelt je constant een mislukkeling omdat je het weer niet hebt volgehouden. Toen ik dan ook op mezelf ging wonen, had ik één goed voornemen: Nu word ik slank, en kom ik nooit meer aan!

Nou, dat is redelijk gelukt, zal ik maar zeggen. Ik ging dus heel erg op mijn eten letten. Voor de gein moet ik er trouwens bij vermelden dat ik op dat moment een gezond gewicht had, het gewicht wat ik nu eigenlijk weer moet bereiken. Dat zag ik toen helaas niet, er moest en zou wat vanaf.

Nou, dat ging dus prima, ik kwam op het gewicht wat ik als streven had. Het is verrekte jammer dat ik toen niet gestopt ben. Nee, ik dacht: voor de zekerheid nog een kilootje, dan 'zit ik in ieder geval veilig'. Ook die kilo ging eraf, en langzaam maar zeker raakte ik in een soort roes. Het gaf elke keer zo'n kick, om dat getalletje weer te zien zakken. Dat IK dit kon, ik stond versteld van mezelf. Ja, ik was onwijs trots, ik zat nu zelfs ónder het gewicht waar ik altijd van had gedroomd!

En dit ging zo door. Toen ik een jaar op mezelf woonde, was ik al flink wat gewicht kwijt. Ik werkte fulltime in het onderwijs en studeerde inmiddels ook nog deeltijd Psychologie aan de universiteit van Leiden. Ik denderde door het leven met een fors ondergewicht, en was nooit moe. Later heb ik geleerd dat ik toen puur op adrenaline leefde, je voelt niks, je gaat maar door.

Natuurlijk kreeg ik opmerkingen. Van collega's, van vriendinnen, via mijn moeder van familie. Ik hoorde zelfs een keer dat iemand had moeten huilen toen ze mij na een tijd weer zag. Dat ging zelfs mij wel ver hoor, dus ik besloot: oké, het is genoeg nu, ik ga weer wat meer eten. Maar ik durfde niet meer.

Wat was dat een bizarre gewaarwording zeg. Ik ging naar Albert Heijn, kocht lekkere dingen, nam ze mee naar huis en... durfde ze niet op te eten. Toen realiseerde ik me: dit is NIET goed!

Al met al heeft het toen nog twee jaar geduurd voor ik in therapie ging. Twee jaar met dat lage gewicht (wat nog steeds zakte), twee jaar mijn lichaam fors geweld aangedaan. Twee jaar in een gevangenis waarvan de celdeur openstond, maar waarvan ik de drempel niet over durfde te gaan.

Tegen de therapie zag ik ontzettend op. Wat moest ík nou in een groep met van die meiden, ze zagen me aankomen. Ik at toch? Ja, beetje weinig, maar ik at wel. De groep bleek mee te vallen, het waren prima meiden. Ik schrok wel van sommige van hen; wat waren ze dun! Echt erg vond ik dat.

vrouw

Later bleek ik zelf nog minder te wegen. Hoezo vertekend beeld. Ik kwam behoorlijk aan in negen maanden tijd, leerde weer normaal te eten. Ik deed mijn best, maar in m'n achterhoofd bleef de anorexia knagen. De enige reden waarom ik het aankomen kon accepteren, was omdat het moest, en omdat ik niet wilde afgaan voor de groep. Toen ik stopte met de therapie, moest ik nog een paar kilo aankomen. Ik kreeg dan ook het advies om nog enkele maanden te blijven, maar dat wilde ik niet (we zijn gelukkig ook niet eigenwijs). Ik wilde gewoon níet naar dat gewicht wat voor me was vastgesteld, ik vond het te veel. Eén van de begeleidsters zei toen: 'Ik vraag me af hoe lang het duurt voor je weer terug bent op het gewicht waarmee je hier begon'.' Klets maar', dacht ik toen, ‘dat gebeurt heus niet'.

Nog geen jaar later woog ik nog minder dan toen ik begon...... En dat is nu alweer jaren geleden. Inmiddels ben ik weer wat in gewicht gestegen, maar er moet zeker nog iets bij. De weegschaal gebruik ik nog steeds veel te vaak. Het is een hel geweest, om dat cijfer weer omhoog te zien gaan. En nog altijd als ik aankom, en het cijfer verandert, moet ik dat eerst helemaal verwerken voor ik weer verder kan. Het beste zou zijn me niet meer te wegen, maar dat stadium heb ik nog niet bereikt. Komt wel, daar ben ik van overtuigd, alles op z'n tijd.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Merizz - Vrijdag 16 oktober 2015 19:13
Mooi dat je je verhaal durft te delen! Ik heb zelf ook moeite met mezelf wegen.. Nu ik op normaal gewicht zit.. Sta ik er liever niet op.. Er zegt een stemmetje in mijn hoofd dat er weer wat af moet.. Maar dat is niet nodig weet ikzelf.. Dus ga ik er gewoon niet meer op staan tegenwoordig en voel ik gewoon aan mijn lichaam hoe ik me voel :) Het is maar een getal en het zegt niets over hoe je bent.
Heel veel sterkte met genezen, je komt er wel!
-angel - Vrijdag 16 oktober 2015 19:28
mooi geschreven, ik hou van je manier van schrijven :)
Jij komt er wel
aloj - Vrijdag 16 oktober 2015 19:54
Wederom weer mooi geschreven ❤

Ik zit helaas in de periode dat de weegschaal onder het stof staat te niksen...
Stienyo - Vrijdag 16 oktober 2015 20:03
❤❤❤❤
Roos - Vrijdag 16 oktober 2015 20:27
Lieve Marjo,slik wat heb je dat weer mooi geschreven! X
AnaMan - Vrijdag 16 oktober 2015 20:49
Dank voor je verhaal; uitstekend geschreven!
Succes en sterkte met dat laatste beetje; je kan het!!! :D

Liefs,
AnaMan.
Marijke - Vrijdag 16 oktober 2015 20:51
Ik weet het nog als de dag van gisteren,ik ben en blijf trots op je,je bent een vechter. En ik gun je alle geluk van de wereld. Je verdient het zo. Zo mooi geschreven,wat kan je dat toch als geen ander. Ontroerend .
cynthiaxd - Vrijdag 16 oktober 2015 21:08
Wauw wat mooi !
Ik snap je heel erg en heb een kippenvel momentje
Ik herken me in bijna alles !
Je komt er wel je gaat t nog ver schoppen

Liefs
Laurarara - Zaterdag 17 oktober 2015 00:00
Ik herken best veel
Ook de gedachte dat ik eindelijk iets goed kon (was destijds naar een nieuwe school gegaan en het ging niet denderend) was een verademing.

Nu weet ik gewoon dat ik op hele andere gebieden veeeeeeel beter ben dan het in de gaten houden dan mijn gewicht en eetpatroon :) mijn familie en vrienden hebben daar ook veel aan geholpen.

Het is nu gewoon even een kwalitatief uitermate teleurstellende periode, maar wat je ervoor terug krijgt is het allemaal waard ^^

Je kan het!!!

xxx
Nicole2810 - Zaterdag 17 oktober 2015 00:15
Mooi geschreven! Heel veel sterkte met je herstel, ik gun het je dat je jezelf ook prachtig vindt met die x kilo extra. Je kan het, succes!
Nicole2810 - Zaterdag 17 oktober 2015 00:15
Mooi geschreven! Heel veel sterkte met je herstel, ik gun het je dat je jezelf ook prachtig vindt met die x kilo extra. Je kan het, succes!
Maanmeisje - Zaterdag 17 oktober 2015 00:32
Tja, die weegschaal... Ik sta er ook nog heel vaak op. Blijft lastig... Fijn geschreven weer!
ginie - Zaterdag 17 oktober 2015 00:41
Ja de weegschaal daar heb ik ook echt een haat liefde verhouding mee of mee gehad weet t eigenlijk niet. In periodes van afvallen was het me beste vriend zeker als de weegschaal een - aangaf maar bij een plus haatte ik dat ding en mezelf ook. Tijdens mijn behandeling oo een gegeven moment besloten om mijn weegschaal weg te doen pffft dat was echt super heftig en mijn eetstoornis speelde daar ook echt wel op in. Heb behoorlijk wat overgewicht en wil het graag kwijt maar ja terug maar die obsessie wil ik niet dus de weegschaal komt er bij mij niet meer in en dat helpt me wel hoe eng en heftig het ook was in het begin.
Bedankt voor je blog mooi geschreven en herkenbaar
Dini Mooij - Zaterdag 17 oktober 2015 17:02
super goed geschreven weer Marjo,......!!!
d - Zondag 18 oktober 2015 00:53
Mooi, bedankt voor je verhaal. Op eoa manier komt het heel erg binnen, dat ik gewoon maar moet eten op gevoel en de weegschaal moet vergeten, ik weeg ook niet meer, maar meer ook dat ik helemaal niet meer bezig moet zijn met gewicht, al is het in gedachten, dank je wel!
d - Zondag 18 oktober 2015 00:53
En heel veel sterkte en succes!
hannahn - Zondag 18 oktober 2015 09:51
Die weegschaal is ook mijn grootste vijand inderdaad. Nu zit ik weer op heel weg ondergewicht en dan is het wachten op die eetbuien.. Kon ik hem maar weg doen dan at ik misschien weer een beetje op gevoel