Van de tijd dat ik nog een klein meisje was, herinner ik me weinig. Ik geniet van de verhalen die mijn ouders weleens over me vertellen. Ik kan me niet voorstellen dat ík dat ben geweest. Het feit dat ik vroeger zo anders was, heeft me altijd de hoop gegeven dat het weer kon worden zoals het was. Ik was een echte hittepit, een kleine draak. Ik wist toen niet dat ik later alles op alles zou gaan zetten om die hittepetit, mezelf, terug te vinden.

Eigenwijs, perfectionistisch, hoopvol en vol energie. Dat zijn de woorden die mij misschien wel het beste beschrijven. Karaktereigenschappen die me veel gekost hebben, maar ook ontzettend veel brachten. Inmiddels ben ik 26 jaar oud en om te komen waar ik nu ben, heb ik een pittig en ingewikkeld pad moeten bewandelen. Ik was 8 jaar oud toen ik van een ondernemend, eigenwijs en vrolijk kind veranderde in een teruggetrokken en angstig meisje. Het is niet mijn wens of doel om de nare periode daarna in detail te beschrijven. Het is gegaan zoals het is gegaan en het verleden kan niet uitgewist worden.

Bron: Pexels

Er volgden jaren van angst, schuld, schaamte, eenzaamheid, paniekaanvallen en machteloosheid. Allerlei instanties werden ingeschakeld, een aantal opnames volgde en de diagnoses vlogen in het rond. Ik wist het niet en de mensen om mij heen ook niet. Ik zat in de knel en wist niet meer hoe het anders zou kunnen worden. Zou het ooit weer worden zoals het was, zorgeloos en vrij? Hoe zou ik dat bereiken?  Waar was ik naar op zoek? Wat moest ik doen? Hoe moest ik uitleggen wat er aan de hand was? Elke mogelijke stap, op welk vlak dan ook, maakte me bang en onzeker. Ik was ontzettend bang voor het leven, bang dat ik het niet kon en voor wat er komen zou. Toch was er al die tijd de hoopvolle gedachte dat het de moeite waard was en dat het me ging lukken. Het leven. Het krachtige gevoel was er altijd, ik wilde zó graag leven.

Helaas heb ik aan den lijve ondervonden dat nare ervaringen iets doen met je persoonlijkheid. Je raakt jezelf kwijt en de angst neemt de regie over. Je weet niet meer hoe je de dag moet doorkomen, wie je bent, wat je wilt en wat je gelukkig maakt. Om het te kunnen verklaren, zoek je het bij jezelf. Tenminste, dat is wat ik deed, in de vorm van controle. Gevoed door de enorme drang om te leven, voorbij de angsten.

Op 18-jarige leeftijd startte ik naast mijn horeca-opleiding mijn eigen cateringbedrijf aan huis. Het gaf me energie. Bakken en koken was deed ik het liefste! Ik was constant bezig en ging niets uit de weg. Het was naast school en stage hard werken en behoorlijk stressvol. Ik ging maar door en nam grote opdrachten aan die ik in mijn eentje tot in de puntjes verzorgde. Naast dat ik het ontzettend leuk vond, bood het afleiding en was het werken in zekere zin ook een vlucht. Er zat geen rem op en ik kon niet ontspannen. De angst en controle wonnen langzaam ook op werkgebied terrein en de chaos in mijn hoofd groeide. Ik was 20 jaar toen ik voor mijn gevoel het dieptepunt bereikte. De extreme controle speelde al jaren, maar op dat moment was ik zelfs de controle over de ‘controle’ kwijt. Ik had ernstig ondergewicht, was zeer vermoeid en de paniek was er constant. Ik was niet meer opgewassen tegen de onuitputtelijke energie van de controle. Ik leefde in mijn eigen strenge trainingskamp om de dag maar door te kunnen komen. Mijn dagen hingen van lijstjes, rituelen en dingen die moesten aan elkaar. Inmiddels was ik klaar met mijn opleiding en wilde ik mijn eigen bedrijf voortzetten, maar ik werd volledig lamgelegd door de paniek en kon geen rust en overzicht meer krijgen in mijn hoofd. In mijn werk had ik een nare ervaring met een klant en die situatie zorgde er onder andere voor dat ik helemaal vastliep en het onverwerkte verleden me opnieuw in zijn greep kreeg.

Het was klaar, dit leven van overleven wilde ik niet meer. Ik ging naar de huisarts en na een intensief intaketraject koos ik ervoor om mezelf een half jaar op te laten nemen en schematherapie te volgen. Ik wilde voorgoed afrekenen met het verleden en de dingen die mijn geluk in de weg stonden. Om aan deze behandeling te mogen beginnen, moest ik eerst een behoorlijk aantal kilo’s aankomen. Ik zag in dat ik ziek was, ernstig ondergewicht had en dat er iets moest gebeuren. De knop ging helemaal om en ik begon met aankomen. Ik hield voor ogen dat ik me beter zou gaan voelen, weer zou kunnen sporten (waar ik altijd ontzettend van genoot) en me niet meer onzeker zou hoeven te voelen over mijn magere lichaam. Op eigen kracht behaalde ik mijn minimale gewicht. Elke minuut en elke hap eten was een confrontatie met mezelf. Maar stukje bij beetje liet ik de controle over het eten meer los; op mijn eigen manier en op mijn eigen tempo. Ik hield mijn doel voor ogen en het gaf me zelfvertrouwen dat het me lukte. Ik had weer energie en pakte mijn oude hardlooppassie op. Een half jaar later kon ik starten met de behandeling.

Bron: Unsplash

Tijdens en vooral ook na deze opname heb ik ontzettend veel over mezelf geleerd en hard aan mezelf gewerkt. Het was een intensief traject. Erg confronterend en zeker niet makkelijk, maar het was het meer dan waard. Ik wilde dat het beter werd en dat was de belangrijkste reden van het succes. Ik deed het voor mezelf en voor niemand anders.

Ongeveer een jaar na afronding van mijn behandeling, overleed mijn beste vriendin plotseling. Dat was een schok. Ik was uiteraard heel verdrietig en dat zij er niet meer was, het was niet te bevatten. Ik kon het moeilijk loslaten en probeerde het te begrijpen. Gek genoeg ervoer ik tijdens het regelen van de uitvaart en in de periode daarna ook heel veel rust. De band die ik met haar had, was zo intens dat ik altijd alleen maar het beste voor haar wilde. Ik wist dat zij dat andersom ook voor mij wilde. Dus dat motiveerde me nog meer om voor het leven te gaan. Ik was ontzettend bang en onzeker om weer te gaan werken en mee te draaien in de maatschappij. Weer starten met mijn eigen bedrijf durfde ik nog niet. Vooral uit angst dat de oude paniek weer terug zou komen. Maar ik moest iets doen, simpelweg beginnen… Met de fantastische tijdelijke hulp van een begeleider zette ik de stap om ergens anders te solliciteren. Ik werd gelijk aangenomen en werkte tot begin vorig jaar bij deze werkgever. Dat was zeker niet makkelijk, maar het was wel nodig om verder te kunnen.

Vorig jaar durfde ik de stap weer te zetten om volledig voor mezelf te werken. Ik veranderde de naam van mijn bedrijf, sprong in het diepe en maakte een nieuwe start. Het afgelopen jaar was een geweldig jaar. Niet altijd makkelijk maar wat ben ik gegroeid! Ik voel het in iedere cel van mijn lichaam. En ineens was daar ook het moment dat ik me realiseerde dat ik daar was waar ik wilde zijn. Onafhankelijk, tevreden en rustig. Het is goed zoals het nu is. Ik heb mijn eigen bedrijf waarin ik de lekkerste en mooiste patisserie producten maak. Waar anderen op zoek zijn naar liefde van anderen, heb ik de rust in en met mezelf gevonden. Ik geniet van lange afstanden hardlopen en vervolgens een stuk taart eten in een leuk koffietentje. Bij wie kun je overigens meer jezelf zijn dan bij jezelf? Ik ben niet op zoek naar meer, eerder naar minder. Minder moeten, minder willen en vooral minder leven zoals je denkt dat anderen dat willen. Zolang ik mijn boontjes kan doppen, is het goed.

Ik wil nooit meer terug naar hoe het is geweest. Ik ben heel diep gegaan en waar een lichaam van een ander zou zijn afgehaakt, bleef dat van mij stug doorgaan. Er zit iets onverwoestbaars in me, niet kapot te krijgen. Ik wilde zó graag beter worden en ben blijven denken aan wat de weg zou gaan opleveren. Ik hoop dat ik het bewijs ben dat als je iets echt wilt, het ook lukt. Zolang je maar in jezelf blijft geloven. Ik heb altijd geloofd dat het gemakkelijker en mooier zou worden en dat ik mezelf zou kunnen helpen. Het was de hoop, de hoop dat het morgen iets beter zou zijn. Ik ben bij veel mensen geweest en heb daarvan geleerd dat er maar één iemand is die je kan helpen en dat ben je zelf. Het is een moeilijke, maar geen onmogelijke wedstrijd. Je moet alleen de hoop en kracht houden om te blijven vechten.

Natuurlijk heb ik ook momenten dat oude paniekgevoelens terugkomen, vooral bij onverwachte dingen, drukte en hectiek op werkgebied. Maar dat is niet erg, het hoort ook een beetje bij me en inmiddels weet ik dat ik sterker ben dan die paniek. Angst is een laf beest. Als hij mijn kant op komt, weet ik dat ik hem recht in de ogen moet kijken, bij de lurven moet pakken en terug in zijn kooi moet stoppen. Op deze manier hebben de angst en paniek de afgelopen tijd al heel veel terrein verloren.

Ik kan oprecht zeggen dat ik blij ben dat ik heb doorgezet want het leven is prachtig. De nare ervaringen hebben me levenswijsheden gebracht die me de rest van mijn leven in evenwicht zullen houden. Het is voorbij en ik heb nu de controle over hoe ik mijn leven wil leven. Ik dacht dat ik de controle had, maar nu weet ik dat ik hem nooit heb gehad. Controle is om kunnen gaan met dingen en gevoelens die je niet verwacht. Controle is aangeven waar je grenzen liggen, angsten overwinnen, uitdagingen aangaan en je daardoor sterker voelen.

Ik staar tevreden voor me uit en geniet van de rust in mezelf. Het is me gelukt, het is geworden zoals ik meer dan 15 jaar geleden al hoopte dat het ooit zou worden. Ik waardeer het leven, wie ik ben, wat ik heb en wat ik doe. Nu is nu en het komt zoals het komt. Het is goed zo.

♥