Dit tekstje schreef ik 2 jaar geleden al, toen ik nog genezende was van mijn eetstoornis en stilaan mijn weg terugvond in het echte leven. Intussen ben ik volledig genezen van mijn eetstoornis en deel ik dit verhaal graag met jullie! Vanuit het vliegtuig zie ik de huisjes in de bergen. Een voorzichtige glimlach, een zucht. Onwerkelijk. Ben ik hier écht weer?

Exact een jaar geleden is het, dat ik hier naar toekwam op vakantie, mijn tweede thuis. Want zo voelt het toekomen op deze bestemming, als thuiskomen. Het jaar leek een eeuwigheid te duren. Niet zoals ik vaker ervaar dat een jaar voorbij vliegt. Nee, het was een zwaar jaar, een heftige periode. Het voelt alsof ik al een eeuwigheid niet meer hier geweest ben. Onwerkelijk, die vorige vakantie, alsof ik er niet helemaal bij was. Het is langs me heen gegaan. Ik leefde op automatische piloot, als in een droom, of eerder, nachtmerrie. Gevoelloos, afgezwakt, ongelukkig. Nee, ik heb niet genoten van die vakantie vorig jaar. Meer zelfs, ik heb het niet beleefd. Net daarom lijkt het zo lang geleden. Die vorige vakantie was er niet voor mij. Ik was niet aanwezig. Fysiek aanwezig, maar mentaal ver weg. Vervreemd van de wereld. Een overlevingsfunctie: mezelf verdoofd, ontdaan van emotie. Dit schijnt wel vaker voor te komen bij tegenslagen en stress.

Dit jaar is het anders. Heel anders. Wanneer ik vanop het vliegtuig de huisjes zie in de bergen verschijnt er een glimlach op mijn gezicht. Een jaar geleden kon ik dit zelfs niet, glimlachen, één van de meest elementaire uitdrukkingen van de mens. Maar meer zelfs. Er verschijnt niet alleen een glimlach, maar ook een traan. Een traan van geluk. Eindelijk weer thuis. Het gevoel dat ik dit jaar wél ga kunnen genieten van de vakantie. Ga kunnen voelen, ervaren en beleven met alle bijhorende emoties en zintuiglijke prikkels.

Ik hoor de vogels fluiten, ik ruik het eten dat ze bereiden in de typische lokale restaurantjes, en ik hoor het gezang uit de moskee. Ik zie de maan, de sterren en ik voel me oprecht gelukkig. Ik ervaar weer, ik voel weer… ik BEN er weer. Met beide voetjes op de grond. Misschien sta ik nog wat op mijn tenen, maar ik bén er weer, voorzichtig.

Terugdenkend aan het afgelopen jaar zou ik kunnen zeggen: Het was een zwaar jaar. Maar eigenlijk besef ik nu dat dit jaar mijn redding geweest is. Het zwaarste was al achter de rug. Dit was het waarin ik stilaan alles terugwon: mijn zelfvertrouwen, mijn gewicht, doordat de stress niet langer baas is over wat ik eet. En het meest belangrijke: mijn vriendschappen. Dit vooral doordat ik me terug kon inleven in anderen en mijn somberheid afnam. Ik had terug energie voor het leven van de mensen om me heen. Bovendien liep ik stage in een bedrijf met toffe collega’s. Zij stimuleerden mijn zelfvertrouwen. Gaven mij het gevoel onmisbaar te zijn. Verbaasd, hoopvol, gestimuleerd en dankbaar. De woorden die omschrijven hoe ik me voelde tijdens deze stageperiode. Hoe ik me voelde wanneer mijn collega’s me telkens opnieuw prijsden. Het gaf me energie. Het gevoel van ergens goed in te zijn.

Dit jaar was een zwaar jaar, maar ook een jaar waarin ik mezelf stilaan heb teruggevonden. Het was een zoektocht. Een balanceren tussen stress en geluk.

Ik ben er nog niet, zeker niet, maar de balans komt stilaan terug in evenwicht. Ik win mezelf stilaan terug. Een jaar geleden legde de stress het grootste aandeel in die balans. Ik droeg de wereld op mijn schouders. Alleen. Mijn eigen schuld, want ik liet anderen niet toe om de wereld mee te dragen. De balans lijkt nu evenwichtiger te worden. Ik laat anderen toe om mee te dragen, om hun schouders er mee onder te zetten, waardoor het voor mij wat lichter wordt.

Ik durf te zeggen dat ik me nu gelukkiger voel. Dat ik daadwerkelijk VOEL. En daar gaat nog een ander gevoel mee gepaard: een gevoel van trots. Ja, ik ben trots op mezelf. Niet trots op die helse periode, maar wel trots op hoe ik zelf omhoog geklommen ben. Hoe ik de dingen heb aangepakt en hoe ik stilaan anderen toeliet om de wereld mee te dragen.

Wanneer ik dit schrijf, komt mijn man naar beneden. Ik voel daadwerkelijk zijn geluk. Ik zie de lach op zijn gezicht en ik besef weer dat ik alles heb om gelukkig te zijn. Hij draagt mijn wereld mee.

Intussen ben ik ruim 2 jaar hersteld van mijn eetstoornis en kan ik weer gewoon genieten van etentjes en lekkere dingen! Ik voel me zoveel gelukkiger sinds ik de eetstoornis heb kunnen loslaten. Dit heb ik destijds ook op eigen kracht gedaan. De Minniemaud methode is toen mijn redding geweest. Dit principe heb ik enkele maanden toegepast, waarna ik mijn honger- en verzadigingsgevoel terugkreeg en meer op gevoel kon beginnen eten toen ik weer op gezond gewicht zat.

De laatste kilootjes richting een écht ruim gezond BMI heb ik nadien met behulp van een diëtist nog bereikt zodat ik met een evenwichtig eetpatroon weer gezond kon zijn! Hier ben ik zo blij om. Ik gun het jullie allemaal om te ervaren wat het is om relaxed met voeding om te gaan. Meer zelfs, om oprecht te genieten van lekker eten, want daar draait het tenslotte om. Je leeft maar één keer… probeer ervoor te vechten!!

Fotografie: Thejaan

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl