En toen zei ik het dikkerdje gedag
"Voedsel beheerst mijn leven. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat denk ik heel de dag aan eten, ik eet zo min mogelijk en als ik iets slechts eet voel ik me met de minuut dikker worden. Ik heb anorexia." Velen die dit lezen zullen een vrouw voor zich zien. Maar niets is minder waar. Dit is Dennis (22), een man die in de bloei van zijn leven moet zijn maar in plaats daarvan dagelijks worstelt met een slopende ziekte.
Door: Laura de Bruijn
"Ik spuug niet en gebruik geen pillen om af te vallen maar ik eet op een dag minder dan xxx calorieën." Mannen mogen gemiddeld 2500 calorieën per dag binnen krijgen via voedsel en drinken. Daarbij wordt rekening gehouden met normale beweging. Dus hoe meer je sport of beweegt des te meer er gegeten mag worden. Dennis heeft een tijd gehad waarin hij veel aan sport deed: "Ik was bezig met mijn uiterlijk en wilde net zoals andere jongens van mijn leeftijd spieren kweken. Ik had een buikje en dacht dat sporten in combinatie met minder eten een prachtig resultaat moest opleveren."
Dat deze combinatie vandaag de dag zijn leven zou beïnvloeden had hij nooit verwacht. "Je heb nooit van de een op de andere dag anorexia. Het is een sluipziekte." Ook artsen denken vaak te laat aan deze ziekte bij hun patiënten. Jongens die aan anorexia lijden worden dan ook vaak te laat geholpen door artsen en hulpverleners. Er wordt eindeloos geprobeerd een oorzaak te vinden voor het plotselinge gewichtsverlies. "Ik verloor gewicht, en snel ook. Mijn familie, vrienden en mijn vriendin vonden dat ik naar de dokter moest. Maar die stuurde me weg met de informatie dat ik een darmafwijking had. Het is gek maar ik voelde me prettig bij de situatie. Niemand vermoedde iets en ik had eindelijk eens de controle in mijn leven."
Anorexia gaat verder dan alleen dun willen zijn. Het is een ziekte waarbij macht, controle en verslaving een grote rol speelt. Jongeren die weinig tot niets eten, weten precies wat er ingaat. Vetten, suikers, calorieën. Daarnaast zien ze dat het resultaat geeft. "Cijfers op de weegschaal zijn feiten. Hoe beter ik mijn best doe, hoe lager de cijfers. Ik heb toen ik klein was vaak moeten horen van mijn ouders dat ik een ‘dikkerdje' was. Kinderen pestten me omdat ik ‘tietjes' had en leraren deden vaak niets. Ik geef dit niet de schuld van mijn ziekte. Aan de liefde van mijn ouders twijfel ik niet, ook al deden hun woorden mij pijn. Kinderen kunnen gemeen zijn en leraren kunnen niet alles zien. Maar het heeft me wel onzeker gemaakt. Ik had altijd het gevoel dat het ‘dikkerdje' in mij nooit goed genoeg was. Met mijn anorexia heb ik gedag kunnen zeggen tegen mijn onzekere kant."
"Uiteindelijk heb ik het opgebiecht. Iedereen schrok en voelde zich machteloos. Niemand had er immers aan gedacht dat ik zelf de schuldige was. Het dubbelleven dat ik leidde trok ik niet meer, want elke dag was een grote opgave.
Ik was moe, futloos en kon nergens volledig aan mee doen. Hierdoor voelde ik me geïsoleerd van de buitenwereld. Eten was een hel. Bij elke maaltijd waar ik niet alleen was moest ik weer een smoes verzinnen. Mijn maag kon zo weinig aan dat misselijk spelen me het beste afging. Het kon zo niet langer."
"Ik ben aangemeld in een kliniek. Je wordt goed in de gaten gehouden en ze weten daar wat je wel of niet kan eten. Lichamelijk ben je snel weer ‘op peil'. Maar mentaal is het zwaar. Je moet anders kijken tegenover voedsel. Therapie is het sleutelwoord. Ik heb er al heel wat uren therapie op zitten, maar helemaal genezen ben ik nog niet. Het is misschien moeilijk te geloven maar het allerbelangrijkste is dat ik wel echt van het leven houd."
Gerelateerde blogposts
Reacties
Be proud!
Mooi verhaal ook, succes met overwinnen!
Liefs,
Chaya
liefs
Ik ben heel erg blij dat mijn artikel hier gepubliceerd is. Het is geschreven voor mijn opleiding maar kon er moeilijk emotioneel afstand van nemen. Zoals jullie ook al zeggen; het is een bijzonder en belangrijk verhaal.
Dennis wilde niet volledig met zijn naam in het artikel. Deels uit schaamte, deels uit anonimiteit. Maar hij leest mee en ik weet zeker dat al die lieve reacties hem zal helpen!
Warme groet,
Laura
Je bent echt sterk op weg
Nog veel succes
Heel veel sterkte !
xxxx
Ik ben ervan overtuigd dat je een prachtige jongen bent, tijdens het lezen werd ik spontaan 'verliefd' je :-). Go for it! En ik zie jou niet, ik hoor je!
Ik vind het zo 'fijn' als ik verhalen hoor van jongens die ook anorexia hebben(gehad)
Dat is lekker in strijd met het idee dat anorexia een oppervlakkige-meisjes-ziekte is.
Ik zit nu in dezelfde fase als jij;
lichamelijk topfit, uren therapie achter de rug(gelukkig geen opname), maar mentaal nog behoorlijk in de war.
En we hebben ongeveer dezelfde leeftijd; dus we hebben nog een heel(mooi) leven voor ons.
zet hem opx
En heel veel sterkte wens ik je toe, vooral bij het mentale gedeelte, wat je zelf ook schrijft, dat is vaak idd. het moeilijkst. Maar je houdt van het leven schrijf je, dat gaat ém worden :)