En toen zei ik het dikkerdje gedag

 

"Voedsel beheerst mijn leven. Van 's ochtends vroeg tot 's avonds laat denk ik heel de dag aan eten, ik eet zo min mogelijk en als ik iets slechts eet voel ik me met de minuut dikker worden. Ik heb anorexia." Velen die dit lezen zullen een vrouw voor zich zien. Maar niets is minder waar. Dit is Dennis (22), een man die in de bloei van zijn leven moet zijn maar in plaats daarvan dagelijks worstelt met een slopende ziekte.

Door: Laura de Bruijn

jongen rennen

"Ik spuug niet en gebruik geen pillen om af te vallen maar ik eet op een dag minder dan xxx calorieën." Mannen mogen gemiddeld 2500 calorieën per dag binnen krijgen via voedsel en drinken. Daarbij wordt rekening gehouden met normale beweging. Dus hoe meer je sport of beweegt des te meer er gegeten mag worden. Dennis heeft een tijd gehad waarin hij veel aan sport deed: "Ik was bezig met mijn uiterlijk en wilde net zoals andere jongens van mijn leeftijd spieren kweken. Ik had een buikje en dacht dat sporten in combinatie met minder eten een prachtig resultaat moest opleveren."

Dat deze combinatie vandaag de dag zijn leven zou beïnvloeden had hij nooit verwacht. "Je heb nooit van de een op de andere dag anorexia. Het is een sluipziekte." Ook artsen denken vaak te laat aan deze ziekte bij hun patiënten. Jongens die aan anorexia lijden worden dan ook vaak te laat geholpen door artsen en hulpverleners. Er wordt eindeloos geprobeerd een oorzaak te vinden voor het plotselinge gewichtsverlies. "Ik verloor gewicht, en snel ook. Mijn familie, vrienden en mijn vriendin vonden dat ik naar de dokter moest. Maar die stuurde me weg met de informatie dat ik een darmafwijking had. Het is gek maar ik voelde me prettig bij de situatie. Niemand vermoedde iets en ik had eindelijk eens de controle in mijn leven."

jongenAnorexia gaat verder dan alleen dun willen zijn. Het is een ziekte waarbij macht, controle en verslaving een grote rol speelt. Jongeren die weinig tot niets eten, weten precies wat er ingaat. Vetten, suikers, calorieën. Daarnaast zien ze dat het resultaat geeft. "Cijfers op de weegschaal zijn feiten. Hoe beter ik mijn best doe, hoe lager de cijfers. Ik heb toen ik klein was vaak moeten horen van mijn ouders dat ik een ‘dikkerdje' was. Kinderen pestten me omdat ik ‘tietjes' had en leraren deden vaak niets. Ik geef dit niet de schuld van mijn ziekte. Aan de liefde van mijn ouders twijfel ik niet, ook al deden hun woorden mij pijn. Kinderen kunnen gemeen zijn en leraren kunnen niet alles zien. Maar het heeft me wel onzeker gemaakt. Ik had altijd het gevoel dat het ‘dikkerdje' in mij nooit goed genoeg was. Met mijn anorexia heb ik gedag kunnen zeggen tegen mijn onzekere kant."

"Uiteindelijk heb ik het opgebiecht. Iedereen schrok en voelde zich machteloos. Niemand had er immers aan gedacht dat ik zelf de schuldige was. Het dubbelleven dat ik leidde trok ik niet meer, want elke dag was een grote opgave.

Ik was moe, futloos en kon nergens volledig aan mee doen. Hierdoor voelde ik me geïsoleerd van de buitenwereld. Eten was een hel. Bij elke maaltijd waar ik niet alleen was moest ik weer een smoes verzinnen. Mijn maag kon zo weinig aan dat misselijk spelen me het beste afging. Het kon zo niet langer."

"Ik ben aangemeld in een kliniek. Je wordt goed in de gaten gehouden en ze weten daar wat je wel of niet kan eten. Lichamelijk ben je snel weer ‘op peil'. Maar mentaal is het zwaar. Je moet anders kijken tegenover voedsel. Therapie is het sleutelwoord. Ik heb er al heel wat uren therapie op zitten, maar helemaal genezen ben ik nog niet. Het is misschien moeilijk te geloven maar het allerbelangrijkste is dat ik wel echt van het leven houd."

Bron: foto1, foto2

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Black Rose - Zaterdag 19 januari 2013 13:23
Erg goed dat je dit vertelt.
Be proud!
Chaya - Zaterdag 19 januari 2013 13:56
Superknap dat je dit verhaal durft te vertellen.
Mooi verhaal ook, succes met overwinnen!

Liefs,
Chaya
A. - Zaterdag 19 januari 2013 14:39
Respect!
violindustrial - Zaterdag 19 januari 2013 15:09
goed geschreven zeg en ook dapper dat je er voor uit bent gekomen dat je een probleem hebt. Ik hoop dat je uiteindelijk de kracht kunt vinden om helemaal beter te worden :)

liefs
maddy - Zaterdag 19 januari 2013 15:18
ik heb er veel respect voor dat je je verhaal hier durft te vertellen dennis! goed dat je in therapie bent gegaan. mensen zouden eens na moeten denken voor ze besluiten een ander te pesten en uit te schelden
Laura de Bruijn - Zaterdag 19 januari 2013 15:38
Wat een lieve reacties!

Ik ben heel erg blij dat mijn artikel hier gepubliceerd is. Het is geschreven voor mijn opleiding maar kon er moeilijk emotioneel afstand van nemen. Zoals jullie ook al zeggen; het is een bijzonder en belangrijk verhaal.

Dennis wilde niet volledig met zijn naam in het artikel. Deels uit schaamte, deels uit anonimiteit. Maar hij leest mee en ik weet zeker dat al die lieve reacties hem zal helpen!

Warme groet,

Laura
Sara - Zaterdag 19 januari 2013 15:49
Mooi verhaal Dennis! Ga ervoor, je kunt er echt van af komen!!
Koffie - Zaterdag 19 januari 2013 17:57
Knap verhaal!
Je bent echt sterk op weg
Nog veel succes
Laartje - Zaterdag 19 januari 2013 18:08
1 woord , Heel veel respect..



Heel veel sterkte !

xxxx
SasdeBas - Zaterdag 19 januari 2013 18:32
Herkenbaar, superveel van het leven houden, maar er niet uithalen wat erin zit. Althans, nog niet!

Ik ben ervan overtuigd dat je een prachtige jongen bent, tijdens het lezen werd ik spontaan 'verliefd' je :-). Go for it! En ik zie jou niet, ik hoor je!
Charlotte - Zaterdag 19 januari 2013 20:12
aan Dennis;
Ik vind het zo 'fijn' als ik verhalen hoor van jongens die ook anorexia hebben(gehad)
Dat is lekker in strijd met het idee dat anorexia een oppervlakkige-meisjes-ziekte is.
Ik zit nu in dezelfde fase als jij;
lichamelijk topfit, uren therapie achter de rug(gelukkig geen opname), maar mentaal nog behoorlijk in de war.
En we hebben ongeveer dezelfde leeftijd; dus we hebben nog een heel(mooi) leven voor ons.

zet hem opx
Prue - Zaterdag 19 januari 2013 20:13
Fijn om ook eens van een jongen te horen.
m - Zondag 20 januari 2013 23:16
idd. leuk ook eens een verhaal van een jongen. Top!
En heel veel sterkte wens ik je toe, vooral bij het mentale gedeelte, wat je zelf ook schrijft, dat is vaak idd. het moeilijkst. Maar je houdt van het leven schrijf je, dat gaat ém worden :)