Ik ben Henriëtte en ben 17 jaar nu. Mijn verhaal hier.... Ik zat eerst heel erg te twijfelen of ik het wel zou doen, maar misschien zou ik er nog eens iemand mee kunnen helpen.

Mijn eetstoornis, ik weet niet precies wat het is, heb geen officiële diagnose gehad, Maar dat hij er was, dat is een feit. Ik heb ook geen flauw idee wanneer het echt begonnen is. Ik werd als kind veel gepest, omdat mijn ouders gingen scheiden, en mijn vader werkloos was (en nog is) Ik heb geen prettige jeugd gehad, maar het doet allemaal nog te zeer om het zo op tafel te gooien.

In ieder geval, er zijn dingen met mijn lichaam gebeurd waar ik er geen controle over had. Juist door die dingen wilde ik controle in mijn leven, en voelde ik me heel erg onzeker.

Vanaf dat ik klein was zei mijn vader tegen mij dat ik nergens goed voor was, niet deugde etc. Hierdoor kreeg ik een minderwaardigheidscomplex. Ik woonde eerst bij mijn moeder, maar daar ging het helemaal niet goed mee omdat mijn vader de boel terroriseerde. Ik moest bij mijn vader gaan wonen.

Daar begon het ongeveer.

Ik was depressief, zat echt kut in mijn vel, en had bijna geen vrienden. Ik begon steeds minder te eten, gewoon omdat ik er geen zin in had. Ik kreeg door, dat dat iets was waar ik controle over had. Ging alleen steeds slechter in mijn vel zitten, sneed mezelf, en dacht alleen nog maar aan de dood.

Ik at bijna niets meer. Later kon ik het niet meer en kreeg ik (voor mijn gevoel) vreetbuien. Niet gigantisch veel, maar een handje snoep en een koekje, daarna voelde ik me heel schuldig en wilde het zo snel mogelijk weer kwijt: ik ging overgeven.

En het lukte, ik kreeg complimentjes over hoe slank ik was, maar dat ik niet meer moest afvallen. Maar voor mij was het niet genoeg. Ik werd steeds slanker, magerder, en vel over been. Was depressief en wilde alleen nog maar dood.

Maar natuurlijk moest het iemand opvallen. Mariëlle de meest geweldige meid, die ik het als eerst heb verteld. Toen Sigrid.. Een meisje waar ik eerst een hekel aan had, ze was heel populair, en totaal niet mijn type, maar ze kwam naar me toe. Heeft weken op me ingepraat tot ik haar vertrouwde. Uiteindelijk heb ik haar alles verteld.

Ik moest op school naar maatschappelijk werker. Die had ook de krassen en sneeen op mijn armen en benen gezien. Hij maakte zich ernstig zorgen, en ik moest in therapie, desnoods mij op laten nemen, maar dat was juist alles wat ik niet wilde.Ik liep weg van huis. Heb ondertussen in 4 verschillende pleeggezinnen gezeten in 1 jaar. Ze konden me allemaal niet handelen.

Toen pleegde Mariëlle zelfmoord, terwijl ze altijd tegen mij zei dat ik vol moest houden.  Ik kon het niet verkroppen, en juist in die periode ging het iets beter. Ik viel enorm terug. En at niks meer. Toen kwam sigrid weer in beeld. Ze is al die tijd naast me gebleven al heb ik dat zelf niet gezien. Ze heeft mij enorm geholpen.

Sinds een jaar, gaat het echt vooruit. En al die tijd is er één iemand geweest die mij nooit heeft laten stikken, die er altijd voor me was, terwijl ze zelf ook hartstikke in de problemen zat, ook met eten.
Corianne ik ben je echt dankbaar. Ik eet nu redelijk normaal. Een jaar terug woog ik veel te weinig. Nu ben ik al xx kilo aangekomen!

Aan de ene kant ben ik er trots op, aan de andere kant maakt het me misselijk te wetende dat ik zo zwaar ben (het is natuurlijk niet echt zwaar). Het afvallen voelde zo vertrouwd. En dat lukte meestal wel gewoon. Elke dag trekt het eten, het niet eten, het overgeven en al het gedoe eromheen nog enorm aan me, maar ik weet dat ik kan vechten. En ik kan het alleen. Aan al mijn psychologen psychiaters en voogden heb ik weinig gehad. Maar in deze tijd heb ik wel mijn echte vrienden leren kennen.

Het is nu een deel van mij. Elke dag een gevecht. Maar een strijd die ik al deels heb gewonnen.
En het gaat me lukken, ooit op een dag, hoop ik.

*Ik kan weer lachen*

Door henriette