Een eetstoornis, dat wil je toch niet? Maar aandacht was voor mij iets heel belangrijks. Ik wilde het middelpunt van alles zijn maar tegelijkertijd was ik super verlegen. Door de jaren heen kwam steeds meer het gevoel dat ik speciaal wilde zijn; een talent wilde hebben, populair zijn… Ik was blind voor het feit dat ik al heel bijzonder was.

Toen ik klein was hebben een paar van mijn familieleden mijn zus boven mij gezet, zoals mijn vader. Zij was centraal in hun leven op zowel een goede als slechte manier. Ik voelde mij onzichtbaar en ik durf eerlijk toe te geven dat ik af en toe wenste dat ik ziek was. Dat is natuurlijk heel erg… Onbewust is zo mijn eetstoornis begonnen. Het was een soort van schreeuw om hulp; zo van hier ben ik! Een paar jaar daarvoor ben ik verhuisd naar Frankrijk. Op een berg wonen was wel wat anders dan in Nederland. Ik ben mij daar door de jaren heen heel eenzaam gaan voelen, ik hoorde niet bij de Fransen… Ook woonde ik ver weg van mijn familie en ik kon simpelweg niet met de Franse cultuur overweg. Dit heeft ook gemaakt dat mijn eetstoornis tot stand kwam.

Vanaf dat ik klein ben, heb ik een probleem met controle. Als de chaos in mijn hoofd te groot is, moet ik dat op een of andere manier oplossen… Mijn eetstoornis was een nieuwe uitingsvorm. Ik was blij en ook weer niet dat mensen zich zorgen maakten, want ik was gewend aan mijn ziekte. De ziekte was toen mijn vriend. Toch vond ik die aandacht fijn, het zwakke meisje zijn… Ik hoopte zo iemand te worden die het waard was.

Toen ik eenmaal in mijn boulimiafase terecht kwam, was iedereen opeens minder daar. Ook voelde ik mij als een grote mislukkeling. Mijn eetstoornis werd onzichtbaar. Ik vond dat het erger moest dus zette ik ook nog maar een paar streepjes op mijn lijf. Natuurlijk bedacht ik het toen niet zo, maar het kwam er wel op neer. Ik zou hoe dan ook gezien worden. Ik was zielig en ik was iemand maar alleen door mijn ziekte…

Mijn zus gedroeg zich vroeger altijd slecht en was zo altijd het middelpunt van de belangstelling. Ze vond het fijn die aandacht ook al was het negatief. Ik heb haar heel kwalijk genomen, maar ik ben net zo.

Een deel van mij wil niet geloven dat mijn eetstoornis en zelfbeschadiging alleen maar bij mij hoort voor de aandacht, maar ik denk dat ik het toch moet gaan proberen te accepteren. Dat ik een leven voor mijzelf wilde creëren, de zieke wereld. Want mijn leven was niet leuk en interessant genoeg. Ik wilde de leegte opvullen met ziek gedrag.

Vandaag de dag gaat het best goed met mij. Mijn eetstoornis staat op een laag pitje, maar de duivel ligt op de loer. Ik heb er 4 jaar lang tegen gevochten en deze zomer kwam de omschakeling. Ik zag dat het leven leuk kon zijn en het meest belangrijke was dat ik een toekomst voor mijzelf zag. Volgend jaar verhuis ik terug naar Nederland en laat hier alles achter dus ook mijn eetstoornis. Ik ben hier in Frankrijk simpelweg niet gelukkig.

Sommige dingen blijven bij mij en zijn niet ontstaan uit aandacht willen, zoals mijn depressie en angststoornis. Daar zijn misschien andere redenen voor. Daar moet ik mee leven. Dat lukt gelukkig heel goed met medicijnen. Ik moet het verleden laten rusten en mezelf eindelijk gaan accepteren en liefhebben in plaats van kapot maken. Ooit als ik sterk genoeg ben wil ik onder hypnose om te kijken of er toch iets met mij is gebeurd. Ik denk namelijk dat dat heel goed mogelijk is. Ik wil dan onderzoeken waarom ik juist die aandacht nodig had, omdat mijn eigenwaarde niet bestond. Je moet je niet schamen voor het feit dat je wilt bestaan maar dat je niet weet hoe. De eetstoornis en al het andere verwoestende gedrag lijkt dan een goede uitweg, maar niks is wat het lijkt. Je bent al speciaal en je mag er zijn.

Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl