Mijn leven is leuk geweest, en dat leven wil ik weer terug. Vanaf jongs af aan ben ik bezig met mijn uiterlijk, maar ongeveer 3 jaar geleden wilde en ging ik hiermee aan de slag. Ik vond dat ik wel iets minder hoefde te wegen, iets minder, zodat ik net als de andere meisjes uit mijn klas, heel dun zou zijn. Ik begon met minder te snoepen, maar er gebeurde niet veel in mijn gewicht. Toen ik in de 3e klas zat moest ik een keer naar de schooldokter. Ik werd daar ook gewogen en er werd mij gezegd dat mijn gewicht boven het gemiddelde was. Dit was een enorme schok voor me.

Ik dacht: hoe kon ik dit laten gebeuren? Ik weeg gewoon meer dan ik moet zijn, hoe kan dit? Toen begon ik met minder brood eten, ik at op school alleen nog maar een appeltje en een fles water. Voor mij was dit eigenlijk nog erg normaal, maar wat ik wel merkte is dat in mijn gewicht ik wel wat kilo's verloor. Ik hockeyde enorm veel, 4x per week. Dit sporten was voor mij een uitlaatklep van alles en iedereen. Maar aan de andere kant was dit bewegen, en dit betekende calorien verbranden. Tot ik op gegeven moment een blessure kreeg aan mijn enkel en ik niet meer door kon spelen.

Ik raakte zo in paniek dat ik niet meer kon bewegen dat het eten steeds minder werd. Na een paar maanden was ik al aardig wat afgevallen, maar toch was het nog niet genoeg. Ik liet mezelf wijsmaken dat het altijd nog dunner kon, nog mooier. Toen ik ziek werd vlogen de kilo's eraf en mijn ouders en zus werden bezorgt, ze wisten niet wat er met me aan de hand was. Ik ging naar de huisarts en die vertelde me dat ik wat moest aankomen om op een gezonder gewicht te komen. In de eerste plaats lukte dit goed, maar na een schoolkamp was ik weer terug bij af.

Al het werk om aan te komen was voor niets. Tegelijkertijd ging het niet alleen lichamelijk heel slecht met me, ook mentaal ging het steeds slechter. Ik was nooit goed genoeg, alles kon altijd beter, ik was (en ben) enorm perfectionistisch en mijn innerlijk als uiterlijk moest zo perfect mogelijk zijn. Ik moest een vriendin zijn van iedereen en zo lief mogelijk zijn zodat iedereen me zou mogen. De maanden vlogen voorbij en op gegeven moment ging het echt slecht met me, ik werd opgenomen, eerst in het ziekenhuis en daarna in een kliniek. Vanaf toen ging het weer een stuk beter, ik had zo veel steun van de mensen om wie ik gaf en dit alles zorgde ervoor dat ik door bleef vechten en mijn motivatie voor ogen bleef houden. Ik kwam beetje bij beetje op gewicht en lichamelijk ging het een stuk beter met me. Lichamelijk ging het beter, mentaal niet. Naarmate ik meer aankwam, werd mijn lichaamsbeeld steeds slechter en mijn zelfhaat werd steeds groter.

Ondertussen was het contact tussen mij en mijn vriendinnen steeds een beetje minder aan het worden en ik voelde me hier heel rot om, omdat ik wist dat het mijn fout was. Omdat ik door mijn ondergewicht minder gevoel en emotie had, vond ik het heel eng dat deze emoties ineens weer terugkwamen naarmate ik steeds meer aankwam. Ik wilde iets doen om mijn vriendinnen terug te krijgen, terug naar hoe het vroeger was. Maar ik wist gewoon niet hoe. Ik liet mezelf wijsmaken dat niemand me meer mocht en dat iedereen me irritant, lelijk en onaardig vond.

Mijn zelfbeeld werd slechter en slechter maar uiteindelijk mocht ik naar huis omdat het lichamelijk een stuk beter ging. Ik begon mijn leven weer een beetje op te pakken, maar dit leven was niet zoals het hoorde te zijn. Die stem, die schreeuwde weer net zo hard naar me als aan het begin van mijn opname. Afvallen! Afvallen! Afvallen! Minder eten! Veel bewegen! Ik had het idee dat het enige wat ik had bereikt, de toename in gewicht was. Mijn zelfbeeld werd slechter en slechter. Maar toen het nieuwe schooljaar begon ging het weer een beetje beter. Ik had weer beter contact met vriendinnen en dit gaf me heel veel motivatie om door te zetten. Ik voelde me weer normaler dan eerst. Gewoon omdat ik weer het normale leven aan het leiden was, althans, dat leek zo.

Ondertussen was het thuis nog iedere dag een strijd over eten en bewegen, dag in dag uit, ruzies, discussies, boosheid en verdriet. Ik had nog steeds wel poligesprekken maar ook die brachten me niet echt verder. Ik wilde zo zo graag beter worden, zo graag weer mijn oude leuke leven oppakken dat ik zo erg miste, maar toch was er iets in me dat zei dat ik door moest blijven gaan met wat ik deed. Elke dag uren rondlopen, weinig eten en amper stilzitten. En wat miste ik de lol met mijn vriendinnen.. We gingen af en toe nog wel uit, maar dan kon ik altijd pas later komen omdat het nooit handig uitkwam met eten. Ik miste het zo om bij ze te zijn, om echt overal bij te zijn. Ik snapte en snap nu nog steeds niet hoe ik het zo ver heb kunnen laten komen. En binnen een paar maanden lag ik weer in het ziekenhuis en begon ik weer van voor af aan.

Al het harde werk hiervoor was voor niets geweest. Ik voelde me ellendig, nutteloos, ik zag het leven niet meer zitten. Toch was er nog een heel klein deeltje echte Charlotte die dit toch anders wilde. Ik werd weer opgenomen in een kliniek, maar ook dit hielp niet. Iets in mij zei nog steeds dat ik door moest gaan met wat ik deed, proberen zoveel mogelijk te bewegen en zo min mogelijk te eten. Te smokkelen, te liegen, alles om niet aan te hoeven komen. Nu denken jullie natuurlijk: Jezus wat een stom wijf dat ze het niet gewoon aanpakt en haar leuke leven weer oppakt, waarom gaat ze niet gewoon fucking eten?! Tja.. Was het maar zo makkelijk.

Met alleen maar eten en minder bewegen kom je er niet, het moet mentaal beter met je gaan. Minder last krijgen van negatieve gedachtes over jezelf, en minder drang om alles in je leven perfect te doen. Maar de kliniek hielp niet en na 3 maanden werd ik doorverwezen naar een andere kliniek. Op dit moment ben ik daar nu nog steeds, maar ik heb het idee dat die knop om is en dat dat kleine stukje Charlotte in mij, steeds groter wordt. Dat ik eindelijk weet wat ik wil in het leven. Het is een enorm zware strijd met veel tegenslagen, maar ook met mooie momenten en overwinningen.

Ik wil jullie laten weten dat ik op het moment meer vecht dan ooit en dat ik er alles aan wil doen om de relatie tussen mij en mijn familie en vrienden weer terug wil draaien naar hoe het ooit was. Terug naar mijn oude leven, dat is mijn grootste wens, en mijn grootste motivatie.