Mijn eetstoornis gaat al terug naar toen ik 5 jaar was. Door een hele nare samenloop van omstandigheden en eigenlijk doordat mijn moeder altijd bezig was met eten en diëten, ging ik me ook op eten richten. We aten thuis amper samen, nooit aan tafel, en een gezonde leefstijl qua eten was ver te bekennen.

Ik leerde toen het idee 'comfort food' ofwel troostvoedel en begon eetbuien te krijgen, vooral in de avond, als ik alleen was, maar soms ook als ik bij mensen op bezoek was. Ik kon niet stoppen met eten, vooral vettige dingen, chocolade en koekjes waren mijn favorieten.

Ik was dus altijd erg mollig, misschien zelfs dik met ruim overgewicht. Naast het feit dat de thuissituatie niet goed was en mijn gezondheid ook niet, werd ik gepest op school. Ik had niets anders meer dan eten.

Eten liet me toch eventjes iets beter voelen, gewoon even al die nare gevoelens en gedachten vergeten. Ik ging zelfs eten stelen uit winkels of bij mensen thuis, omdat ik die eetbuien zo nodig had.

Bij Amarum werd toen ik dit uitlegde gedacht aan BED, maar ik kwam daar pas toen ik 19 was. Voor ik bij Amarum terecht kwam, was ik eerst gerezen tot bijna ernstig overgewicht en ik had steeds meer gezondheidsklachten. Toen begon iedereen te gillen dat ik die chips moest laten staan en gezonder moest eten.

Ik begon met lijnen, maar ik viel niet af, want ik kopieerde het lijngedrag van mijn moeder. Zij sloeg de grote maaltijden over, maar ging wel 's avonds een zak chips, een pak koekjes of gewoon alles uit de kast opeten door de honger. Toen ik uiteindelijk met mijn moeder naar de huisarts ging en deze zei: 'Het is je gewicht die je gezondheidsklachten veroorzaakt, ik kan niets met je tot je afvalt,' knapte er iets in me. Ik voelde me zo ongelooflijk waardeloos.

Ik heb altijd al gevochten met een negatief zelfbeeld, en heb me altijd zo eenzaam gevoeld. Ik was gewoon zo depressief als een deur, maar niemand die het wilde zien in mijn familie.

En dus ging ik nog harder lijnen, wat doorsloeg in anorexia toen ik eindelijk uit huis kon en op mezelf mocht wonen. Die diagnose kreeg ik naast depressie omdat ik niet meer KON eten en ik aan de bel trok, omdat mijn BMI ver onder de x was gedoken, binnen 6 maand. Ik kon het niet eten volhouden tot een bepaald moment, en merkte dat mijn lichaam schreeuwde om eten, om voedingsstoffen, maar ik wilde er nog niet aan toegeven, en ik ging toen steeds meer automutileren om de honger en de depressie te onderdrukken.

Toch kwam ik langzaam maar zeker in de hulpverlening terecht, kreeg ik mijn eerste intakes en werden er voorzichtige diagnoses gesteld. Ik dacht toen bij mezelf, ok, dit wil ik echt niet.

Ik kon helemaal niet eten of ik kon aan 1 stuk door eten, hoe moeilijk was het om weer ‘gewoon' te eten? Ik probeerde dus op mijn eigen houtje mijn eetstoornis te overwinnen door weer wat meer te eten.

Maar omdat ik dit letterlijk nooit gedaan had, kreeg ik weer eetbuien. Mijn grootste angst was dat niemand mijn klachten serieus zou nemen als ik weer terug zou schieten naar overgewicht. Ik raakte in paniek. Elke eetbui compenseerde ik met vasten, sporten, braken, laxeren en het gebruik van alle pillen die ik maar kon vinden.

Ik merkte bij mezelf op, dat ik niet meer kon stoppen met eten, en de angst voor het overgewicht te groot was om te stoppen met compenseren. Ik bleef schommelen op het randje van ondergewicht, maar mijn lichaam ving telkens hele erge klappen. Het vervelendste was misschien nog wel, die eetbuien, gaven me zo veel meer dan het niet-eten me ooit had gegeven. Die eetbuien hadden mij mijn hele leven al getroost. Door het niet eten werd ik enkel leeg en verdoofd.

Het was alsof de eetbuien al mijn negatieve gevoelens opnamen, dat ik even een moment zonder al die gedachten door kon brengen, en het compenseren leidde tot de trots dat ik die gevoelens ‘uit me had gekregen.'

Tegelijkertijd, voelde elke eetbui ook als falen. Falen dat ik niet meer de wilskracht had om dat eten gewoon te laten staan wanneer het moest, falen omdat ik niet kon stoppen, maar net zo hard falen, omdat ik het eruit werkte, op welke manier dan ook.

Zo begon mijn schaamte ook te groeien voor mijn eetstoornis. Ik wilde dit niet, het gaf me zo ongelooflijk veel, ik kon met mijn depressie omgaan en gewoon presteren hiermee, maar tegelijkertijd zat mijn hoofd altijd vol met gedachten over eten, eetbuien plannen en hoe ik het eruit ging werken.

Ik werd gek van mezelf en heb bij de hulpverlening aangegeven dat het eten mijn grootste probleem was. Ik ging naar Amarum, waar de diagnose werd bijgesteld van anorexia, naar boulimia nervosa, purgerend type. Men dacht dat ik er met een redelijk lichte therapie wel vanaf kon komen, en dus werd ik in een BN-groep gezet, waar iedereen dezelfde eetstoornis had, maar net iets anders. De herkenning die ik daar vond, vond ik gewoon eng, maar ik schaamde me ook heel erg. Ik hoorde verhalen en dacht bij mezelf:' maar dit doe ik zelf 200x meer, en dat ook, en dat ook.. zit ik hier wel goed?

Hoe ziek ben ik wel niet?' Na afloop van deze therapiegroep, kreeg ik dus ook de aanbeveling voor het vervolgtraject, wat neerkwam op een opname.

Ik zat zo vast, en hing zo hard aan mijn eetstoornis dat het niet zo 1,2,3 verholpen kon worden. Bij Amarum kwam ik er ook achter voor mezelf, dat het helemaal niet ging om dat gewicht op de weegschaal. Ik merkte op dat als ik ‘beter' en ‘normaler' at, ik enkel kon huilen, gillen en paniekaanvallen krijgen. Mijn verleden, dat is waarom ik die eetstoornis heb, het was mijn eigen ontworpen systeem om met problemen om te gaan, en ik durfde er niet van los te laten omdat de emoties erachter veel te heftig waren.

Zo werd ik uiteindelijk weer teruggestuurd naar Dimence, waar mijn hulpverleningstraject begon. Ik had echter geen idee wat er nou mis was met mij. Ik had wel een soort persoonlijkheidsonderzoek gehad, maar ik wilde concreet weten, wat heb ik nou?! Bij Dimence heeft men dit goed uitgezocht, en nu blijk ik zeer complexe persoonlijkheidsproblematiek te hebben, met daarnaast een posttraumatisch stress stoornis, en dus mijn eetstoornis. Op zichzelf een hele klap in mijn gezicht, maar ik wist na ruim een jaar heen en weer rennen van hulpverlener naar hulpverlener, wat me nou mankeerde. Het luchtte op, dat ik eindelijk echt aan mezelf kon werken.

Mijn eetstoornis heeft echter nog verschrikkelijk veel macht over me. Hoe dichter ik bij mezelf kom, hoe slechter het eten gaat en hoe meer ik wanhopig ben om eigenlijk te stoppen met therapie omdat het weg gaat uit ‘mijn veilige hel'. Want dat is die eetstoornis, een hel. Het geeft me zoveel, maar het maakt nog veel meer stuk.

Het grootste lichtpuntje was echter, mijn operatie aan mijn knie. Drie jaar lang, had men het geweten aan mijn overgewicht, eetgestoorde gedrag, en 1 arts had me afgewezen omdat ik automutileerde en vond me geen serieuze patiënt.

Maar de derde arts nam me wel serieus, en keek in mijn knie, erachter komende dat al 3 jaar lang, het vlies om mijn knie mijn hele knie klem zet, en het daardoor zoveel pijn doet. Het was, 20 minuten werk, maar sindsdien heb ik geen pijnstilling meer nodig en voel ik me ineens heel wat zekerder over mezelf. Ik kon sporten zonder pijn, het hoefde geen compensatie meer te zijn, want nu kon ik echt gaan genieten van sporten.

Ik ben afgekickt van laxeermiddelen, al ga ik nog steeds met moeite naar de wc, ik blijf volhouden, en ik ben nu hard bezig van het braken af te kicken. Het is verschrikkelijk zwaar, maar ik blijf knokken, voor mezelf, maar vooral voor mijn toekomst.

Mijn lichaam is al stuk genoeg, ik heb continu ondervoeding, bloedarmoede en mijn lever en darmen doen ook niet meer wat ze moeten doen, maar toch vecht ik er tegen. Ik wil mijn lichaam sparen, ik wil het laten helen voor zover als ik kan zodat ik ook oud en gelukkig kan worden.

Op het moment zit ik in therapie voor mijn persoonlijkheidsproblematiek, ga ik extra therapie voor mijn lichaamsbeleving volgen en heb ik aan ZieZo een ongelofelijke steun en stok achter de deur wat betreft mijn eetstoornis overwinnen.

Ik kom er wel, al duurt het voor eeuwig. Ik blijf vechten tot het bittere eind voor mijn geluk, want het is het waard.

IK ben het waard.

Proud2Bme is op zoek naar meer ervaringsverhalen van jonge vrouwen met boulimia. Wil jij jouw verhaal vertellen voor onze site, mail dan naar info@proud2Bme.nl