Blijft een eetstoornis je achtervolgen?
Vaker hoorde ik via via, hoe zou het zijn met Fleur uit XXS. Tijd om wat van me te laten horen, Hier is ze dan! Het gaat goed met mij. Veel meegemaakt, veel heftige situaties overwonnen en dat maakt me sterk. Mijn lieve moeder overleed eind 2012. Wat een pijn, het gemis van je moeder met wie ik zo'n hechte band had. Tot het einde heb ik haar zelf verzorgd. Omdat ik verpleegkundige was en het mijn moeders wens was dat ik haar verzorgde, geen thuiszorg wilde, heb ik het allemaal zelf kunnen doen. En dat kon, daar was ik op dat moment sterk genoeg voor. Dit was het laatste wat ik voor haar doen kon. En wat ben ik blij dat ik dit zo heb mogen doen. Het mooiste laatste cadeau wat mijn moeder me kon geven gaf ze me.
Ze zei me het mooiste wat ik nooit had durven dromen. Ze sprak uit zoveel liefde naar mij toe uit, we deelden iets heel speciaals, samen voor ons twee. Met die woorden in m'n hart gesloten kon ik verder. Wist ik dat ook alles wat er gebeurd was, omtrent mijn anorexia, vergeven was. Ik had het liever niet gehad, allerminst zelfs, maar het heeft uiteindelijk de band met m'n moeder meer en meer versterkt, omdat zij ook zag dat ik vocht.
Ik mis mijn moeder ontzettend, maar geloof dat ze bij mij is en dat sterkt me. Ik wil dat ze vanuit boven met me mee kijkt en trots op me is. En ik denk haast zeker dat ze dat is. Na haar overlijden was het voor vele spannend hoe het met mij zou gaan. Vele mensen dachten dat het niet lang zou duren voor ik een terugval zou krijgen, of zelfs mijn moeder achterna zou gaan. Ergens gaf die twijfel bij anderen, mij ook de kracht om te laten zien dat ik sterker was dan mensen dachten. En mijn moeder, die zou me nog lang niet accepteren "daar boven." Dus vocht ik, en hoe!
Mijn moeder wist dat ik mij als verpleegkundige wilde gaan specialiseren. Oncologie, dat specialisme, kanker, hetgeen waar mijn moeder aan overleed. Ik heb het altijd een boeiend specialisme gevonden maar nooit durven dromen van het feit dat ik hierin ook zou kunnen werken.
Bizar genoeg startte precies een week na het overlijden van mijn moeder die pittige opleiding. Mijn afdelingshoofd vroeg zich af of het wel het juiste moment was zo in die rouwfase om die opleiding te starten. En ik zei, "ja, juist nu". Waarom? Omdat ik afleiding nodig had, veel afleiding met een mooi doel voor ogen. En juist die oncologie opleiding was mijn redding. Ik heb er keihard voor gewerkt maar doorliep die opleiding zonder enkele problemen, het ging haast vanzelf. Tijdens moeilijke toetsen vroeg ik mijn moeder om hulp, wat ieder ook geloven mag, ik geloofde dat ze bij me was en bizar genoeg haalde ik de beste resultaten.
Ik behaalde mijn felbegeerde diploma eind 2013 en werk nu fulltime als oncologieverpleegkundige. Deels afdeling, deels draai ik mijn eigen oncologisch spreekuur. Als ik achter m'n bureau zit, ben ik trots, trots op wat ik bereikt heb. Het mede behandelen en begeleiden van oncologische patiënten geeft me zoveel kracht en energie! De fijne positieve reactie en hartverwarmende woorden van dank die ik mag ontvangen van patiënten, geven me net dat zelfvertrouwen dat ik nodig heb. Ik gun iedereen zo'n baan, want werk, als je werken kunt en werk hebt, het is een groot onderdeel van je leven en je zou er fluitend heen moeten gaan, dat is zo ontzettend belangrijk! Hierdoor kan ik de eventueel aanwezig ongezonde drang vanuit mijn anorexia, verdringen en WIL en MOET ik op de been blijven. Omdat ik zeker niet wil dat hetgeen ik nu bereikt heb, verloren gaat.
Hoe gaat het verder met mij?
Natuurlijk speelt eten nog wel een grote rol in mijn leven, ik zou liegen als dat nu plots, halleluja, verdwenen is. Was het maar zo'n feest. Maar ik vecht ertegen en eten staat veel minder op de voorgrond dan toen jullie me in XXS zagen. Ik kan gezond eten, kan uit eten en daarvan genieten, kan mezelf wat lekkers toestaan. Maar heus, ook ik heb nog dagelijks gedachten die ik probeer uit te bannen. Waarvan ik weet dat ze niet gezond zijn en doordat ik die gedachten beter herken, kan ik er ook beter m'n mannetje tegen staan. En toch, al gaat het veel beter, een eetstoornis in je medische voorgeschiedenis, het blijft je levenslang achtervolgen.
Ga je langs de huisarts met een klacht, komt regelmatig de vraag voorbij; ligt het niet aan je eetstoornis? Of sterker nog, niet eens de vraag, maar meteen het oordeel: "Het zal wel samenhangen met je eetstoornis of ondergewicht/overgewicht/ongezonde eetpatroon" Erg vervelend, want ook al heb je een eetstoornis, ook jij kunt klachten hebben zoals ieder ander zonder eetstoornis! Zelf heb ik het de afgelopen weken weer aan de lijve ondervonden. Vanwege een zeldzaam syndroom: syndroom van Liddle waarbij je nieren niet in staat zijn het kalium vast te houden, heb ik makkelijk kans op een laag kalium. Kalium zit in voeding en behoort uiteraard in je bloed op pijl te zijn. Bij mij zijn de buisjes, soort filtertjes in m'n nieren, niet in staat het kalium zonder medicatie vast te houden.
Opzich gaat het eten zoals ik al zei juist redelijk de laatste jaren. Oké, ik zal zeker niet eerlijk zijn als ik zou zeggen dat ik een gezond gewicht heb, weet dat het meer behoort te zijn. Maar ik eet gezond en zorg dat ik voldoende en gezonde voeding binnen krijg. Ook ik durf gerust uit eten te gaan en ook wel eens een ijsje te nemen bij mooi weer, of een andere lekkernij bij wat voor gelegenheid dan ook. Omdat het de laatste jaren goed ging qua medicatie en bloedwaarden, ben ik in overleg met mijn nefroloog (internist gespecialiseerd in de nieren) gehalveerd qua medicatie, wat nogal een hoeveelheid aan pillen was. Een half jaar later kwam ik op controle en liet ik bloed prikken.
Tot mijn grote schrik, waren mijn bloedwaarden verre van goed. Met name het kalium was dusdanig laag dat ik met spoed opgenomen moest worden. Aan het infuus, vele ECG's. Opname rede: hypokalemie en anemie. Ik wist waar dit door kwam, het halveren van de medicatie, wat blijkbaar toch helaas niet haalbaar is voor mij, m'n lichaam niet zonder een dusdanige hoeveelheid medicatie kan. Ik kan kalium verrijkte producten eten, dat zal voor mijn lichaam nooit voldoende zijn. Met angst ging ik al naar het ziekenhuis. Ik weet, dat ik bij mezelf moest blijven, ik weet hoe het zit, ik ken de waarheid. Maar toch... Kalium is een ding wat je veelal, althans mensen zonder nierziekte, kan verliezen bij diarree en braken. Aangezien mijn voorgeschiedenis anorexia laat zien en ik toch nog ondergewicht heb, wist ik dat dit aan bod zou gaan komen, mogelijk volgde er een onterechte veroordeling. Mijn angst werd werkelijkheid.
Al snel kwam de vraag van de artsen hoe het met mijn eetstoornis ging. Ik kon zeggen wat ik wilde, maar ik had ondergewicht, 1+1=2 een makkelijke optelsom voor de artsen. Uit verschillende onderzoeken bleek wel dat er sprake was van kalium verlies door het al bekende nierprobleem. Toch vonden de artsen dat ik vergeleken het eerder gewogen gewicht met nu, wat gewicht verloren was. Zelf was ik me hier allerminst van bewust, het ging me lekker en ik heb bewust de weegschaal de deur uit gedaan gezien het feit ik anders dagelijks op de weegschaal sta en ik geen "Fleur" ben, maar het getal van de weegschaal. Nogmaals het is totaal niet aan de orde om nu af te vallen, ik weet dat dat me juist triggert, als ik afval, zou er iets in me zijn dat me een goed gevoel geeft en dat moet ik nu net voorkomen, dat realiseer ik me ten zeerste.
Het duurde 1,5 week voordat ik het ziekenhuis verlaten mocht, het viel niet mee het kalium gehalte makkelijk op peil te brengen. Ook volgde er een gesprek met de artsen waarbij ze mij apart namen. Ik moest vooral weten dat dit nooit meer mocht gebeuren, het kaliumgehalte was zo laag dat dit anders had af kunnen lopen, "een levensgevaarlijke situatie" zo raar, alsof het over iemand anders ging, want ik had en voelde totaal geen klachten! Dit had te maken met mijn chronische nierprobleem, daardoor merk je vrij weinig van dit lage kalium, wat het juist gevaarlijk maakt. Goed, ze wilden dan wel dat ik toch even ook een psychiater zou zien. Prima, ik heb ook zeker niet tegengestribbeld. Ik zag de beste man, de psychiater die ik jaren geleden al zag doordat ik op m'n dieptepunt een crisisopname kreeg. Voor het eerst was ik zo blij met deze man. Jaren geleden was ik vooral kwaad op hem, omdat hij degene was die me opnam tegen mijn zin in en die me in mijn ogen "vet wilde mestten". Nu realiseer ik me heus dat dat was om mijn leven te redden.
Ik had een heel goed gesprek met hem. Ik kon hem duidelijk vertellen dat ik heus verdriet had om het overlijden van mijn moeder, maar dat dit verdriet heel menselijk was, het is normaal om dan te rouwen, wat niet wil zeggen dat in nu meteen weg zonk in m'n eetstoornis. Ja ik was eerlijk, ik let nog steeds op eten, maar zeker niet meer als toen, toen ik haast niets meer at. En hij sprak de wonderbaarlijke woorden uit: "Ik zie een andere jonge vrouw voor me zitten als toen. Ik zie dat je verdriet hebt om het verlies van je moeder en alles wat daarbij komt kijken. Ik zie ook dat je daar op een goede manier over weet te praten. Ik zie een andere jonge vrouw zitten als jaren geleden. Je weet goed wat je wilt, je ogen staan heel anders, een slimme jonge vrouw met een mooie baan. Ik ben er nu ook niet om je door te willen verwijzen naar een kliniek, of om je weer bij mij langs te willen laten komen voor psychische hulp. Ik ben er nu om je in bescherming te nemen, dat is ook mijn taak. Om de artsen te zeggen dat je anorexia nu niet meespeelt en dat ze verder moeten kijken, moeten waken voor hun tunnelvisie."
Wow, hij deed me versteld doen staan. De arts die ik jaren geleden haatte (wel te verstaan door mijn anorexia tunnelvisie) was nu mijn held! Mijn medicatie werd weer aangepast, mijn bloedwaarden verbeterden. Bloed werd naar radboud ziekenhuis opgestuurd voor verder onderzoek. Ik sta onder strenge controle bij de nefroloog. Na mijn opname ben ik snel weer aan het werk gegaan.
Mijn werk is verslavend, echt zo mooi om oncologische patiënten te mogen en kunnen ondersteunen! Familie, vrienden, een mooie baan, het kan je veel zin en energie geven om door te gaan, dat is ook wat ik iedereen zo gun. Doe wat je leuk vindt, doe waar je achter staat als het in je vermogen ligt. En artsen, tja ze hebben makkelijk een tunnelvisie, ik hoop dat dat ooit nog eens zal veranderen. Want een eetstoornis in je medische voorgeschiedenis, het blijft je achtervolgen... Herkennen jullie dit ook?
Gerelateerde blogposts
Reacties
Wat een waardevolle woorden van de psych! Heel mooi dat hij dat zei!
Ook heel mooi dat je moeder je heeft geholpen in je opleiding! Dat lijkt me een fijn gevoel geven. Heel veel succes en plezier in je werk en heel veel succes in je strijd!
ik herken wel dat een eetstoornis in je geschiedenis je achtervolgt... Hoop alleen dat dat steeds minder wordt.
En ja, die eetstoornis in je medische voorgeschiedenis kan je idd blijven achtervolgen. Dat herken ik wel.
Wat mooi dat het zo goed met je gaat.
ps. het is mijn droom om oncoloog te worden. Ik ga daar ook nu voor studeren. Ik word net als jou (mede) gedreven door mijn vader die kanker heeft gehad. Daarnaast fiets ik elk jaar mee met de Alp d'huZes.. Alle verhalen, zo intens. Motiveert enorm om te helpen.
Je zegt dat het beter met je gaat, heel fijn meid! Maar geef je het laatste stuk niet op? Ondergewicht is hoe dan ook slecht, ook als je minder ondergewicht hebt. Is jouw botdichtheid wel eens gemeten?
Heel veel succes met het laatste stukje meid! Ik hoop dat je die weg ook nog wilt afleggen.
En geniet van je mooie werk! Lijkt mij ook echt eervol om te doen. Je verdient het!:)
Erg knap hoor!
Maar 1 ding moet ik wel zeggen: als je eenmaal anorexia hebt gehad, blijft dit je inderdaad je hele leven verder mee!
Ook al breek je een teen bijvoorbeeld, dan nog wordt het geassocieerd met je anorexia!
BELACHELIJK GEWOON!!
Je bent een enorme doorzetter! X
Ook ik was benieuwd naar hoe het met je ging etcetera.
Je klinkt eerlijk. Je bent je bewust van alles wat nu nog mee speelt en je weet dat het nog niet 'goed' zit. Dat er nog dingen meespelen betekent echt niet dat je totaal geen stappen hebt gezet. Want ja: stappen heb je gezet (of sprongen ;) ). Dat mensen daar soms niet doorheen kunnen prikken is wel enorm vervelend. Voor mij overigens ook enorm herkenbaar: artsen/hulpverleners/etc met tunnelvisies... Maar jij weet beter.
Super naar van je nieren en de tabletten en alles er om heen, maar fijn dat je nu weet waardoor het komt (en waardoor niet ;) ).
Dapper hoe je het nu doet, zet zo voorts!
Liefs!
Ik was ook benieuwd hoe het ging met je
En wat ben ik trots op je!!! Je bent verandert in een sterke jonge vrouw, dat is zeer bewonderingswaardig. Ook hoe je met het verlies van je moeder omgaat is heel knap!
En het is geweldig dat jij dit werk doet!
Ik wens je veel plezier, succes en geluk in je verdere leven.
Nog heel erg veel sterkte met het verlies van je moeder. En succes met alles. Ik hoop oprecht dat je ooit de eetstoornis helemaal achter je kunt laten.
Respect en heel erg veel liefde voor jou!
Wat super fijn om nu eens blog van jou te lezen, altijd leuk als oud-bekende of bekende van tv (ik weet dat jij mij niet kent maar ik heb jou natuurlijk wel gevolgd tijden het programma xxs) een blog achteraf schrijven.
Het doet me erg goed te lezen dat het ook met jou stukken beter gaat dan toen der tijd. Zo ook met Lotte die hier wel vaker te zien is.
Diep respect met de manier hoe jij hiermee om bent gegaan ondanks het verlies van je moeder 2 jaar geleden. Dat moet een zeer moeilijke tijd zijn geweest maar vind het ontzettend dapper dat je kosten wat het kost voor je studie: oncologie koos.
Het medische trekt mij ook erg. Zo interessant en fijn andere mensen te kunnen helpen. Gefeliciteerd met deze diploma en heel veel succes met deze job! Naast mensen te helpen moet je natuurlijk ook goed voor jezelf blijven zorgen en voldoende proberen te blijven eten, zeker ook ervan kunnen genieten en wat je zelf ook zegt: ''met lekker weer gewoon een ijsje durven eten'' .
Ik snap wel dat een hardnekkige es als anorexia niet zomaar over gaat en dat dit je nog vaak achtervolgt maar hoop dat het met de tijd steeds een beetje meer naar de achtergrond verschuift en je steeds meer jezelf: FLEUR kan en mag zijn!
Nogmaals respect en het gaat je goed meis!
(ik zit op dit moment ook met een arts met tunnelvisie en krijg waarschijnlijk een gesprek met een psycholoog voor verder overleg. Je sterkt me in mijn gevoel en gedachte om bij mezelf te blijven en in mijzelf te geloven. Dank je wel!)
Ik studeer nu zelf verpleegkunde, en vooral ook hoe je praat over je werk/studie, vond ik interessant om te lezen en het geeft mij persoonlijk veel hoop voor de toekomst, dat ik mijn leven ook weer op de rit ga krijgen en later een leuke baan vind. Dankjewel dus, dat je wat van je liet horen. :)
Liefs
Ik wens je nog heel veel succes met alles!
Liefs,
ook ik heb me vaak afgevraagd hoe het nou zou gaan,
Je mag trots op jezelf zijn, je bent een hele sterke vrouw
blijf zo doorgaan !
Je bent echt een kanjer en ga zo door.
Alsnog gecondoleerd met het overlijden van je moeder en ik ben iemand die er wel in geloofd dat je moeder over je waken zal, die liefde en geborgenheid was zelfs in de reportages overduidelijk!
Ik herken heel goed dat de diagnose van een eetstoornis je blijft achter volgen. Zelfs een simpele verkoudheid word eraan gelinkt.... frustrerend soms. Artsen overtuigen is inderdaad niet gemakkelijk, zeker niet met ondergewicht.
Veel succes in je leven!