Ik ben 20 jaar oud en ik heb nu al een tijdje een eetstoornis. Eerst boulimia, maar dat is sinds 3 jaar omgeslagen naar Anorexia. Door omstandigheden moest ik op mijn 10e jaar mijn ouderlijk huis uit. Door jaren van het ene naar het andere huis verhuizen, werd ik al erg snel volwassen voor mijn leeftijd. Ik had vooral vrienden die ouder dan mij waren, waardoor ik mijzelf voor alles moest bewijzen in 't dagelijks leven.

Doordat ik dus al vroeg op mij zelf woonde creëerde ik een soort van perfectie. Alles moet beter dan hoe ik het deed/doe. Mijn haar, make-up, kleding, werkzaamheden, eigenlijk alles.

Ik kook bijvoorbeeld ook niet graag, omdat het voor mij nooit goed genoeg is, er komt altijd iets meer bij en meer waardoor 't natuurlijk niets wordt. Ik denk dat mijn eetstoornis is gekomen doordat mijn ex-vriend er vandoor ging met een dun meisje. Dat ging mij aan het denken zetten en toen wilde ik niets anders dan dun zijn, maar dan natuurlijk SUPER dun. Ik wilde mijn botten zien, zó dun. Ik koos ervoor. Vanaf dat moment ben ik heel weinig gaan eten. Ik wilde net als die nieuwe vriendin zijn. Dat is dus verder gegaan dan dat ik had gedacht.

Ik leerde in 2009 mijn huidge man kennen, wij hebben nu 3 jaar een relatie en zijn inmiddels getrouwd. Van 't één komt het ander,... we gingen op vakantie en BINGO! Ik bleek zwanger te zijn. Terwijl ik z'n 1,5 jaar niet ongesteld was geweest. maar toch, een wonder bestaat. We waren superblij, en ik had vooral een reden om mijn leven te beteren. Mijn kindje had mij nodig, was afhankelijk van mij en daar haalde ik motivatie uit om in therapie te gaan binnen de Ursula.

Huisarts gebeld natuurlijk, en zij vond het verstandig dat ik onder controle zou gaan bij een Gynaecoloog vanwege de Anorexia. Nadat ik mijn intake gesprek had gehad, ben ik begonnen in een startgroep, waarna ik al snel door ging naar een Eetmanagement-groep. Dat deed ik wel effetjes, maar dat was behoorlijk zwaar. Ik moest vanaf dat moment van mijn weinige eten af en een eetlijst gaan eten. Vooral even doorbijten en motivatie halen uit mijn kindje dat groeide in mijn buik. Het was eten voor mijn baby.

Ik vond het verschrikkelijk! Ergens wilde ik niet beter worden. Je kent het wel, je vind het wel goed zo eigenlijk. Ik zag dat getal op de weegschaal maar hoger en hoger komen.. het hield niet op! Maar dan besef je dat dat natuurlijk je vruchtwater is, placenta, extra bloed, vocht en natuurlijk je baby is! Naarmate ik langer in therapie zat besefte ik dat ik ook voor mijzelf moest gaan eten en na mijn zwangerschap door moest gaan.

Ik wilde dat mijn kindje een gezonde moeder had om op te leunen. Geen moeder die flauwvalt waar hij bij is. Ik moest de zorg van mijn kindje aan kunnen en dat kon alleen door er echt voor te gaan.
Het was heel wisselvallig. Ik keek natuurlijk 100x per dag in de spiegel, hoe verschrikkelijk die buik wel niet was!! Maar aan de andere kant was het natuurlijk ook weer mooi.. mijn kindje groeide daar in.
Toen kregen wij te horen dat het een jongen werd en ik begon hem te voelen! Heel speciaal natuurlijk! Maar dat hielp mijn gedachtes niet stoppen.

"Joh, als ik ben bevallen kan ik weer afvallen en minder eten.." Maar zo moest ik niet denken!! Ik ben gewoon verder blijven eten totdat ik moest bevallen. Ik zag er erg tegen op dat ik waarschijnlijk niet al 't gewicht zou kwijt raken dat ik was aangekomen tijdens mijn bevalling. Mijn lichaam had zelf ook een reserve nodig.

En het klopt, ik ben het niet allemaal kwijt, maar ik voel me wel beter en sterker sinds ik wat meer weeg. Ik krijg gewoon meer complimenten van mensen! Op 1 maart 2012 ben ik bevallen van een mooie zoon. En hartstikke gezond!

Ik probeer mijn eetlijst vol te houden en er een gewoonte van te maken. Maar een eetstoornis is sterk en het is moeilijk nu ik het ‘alleen' moet doen. Met de therapie die ik nu heb kan ik niet verder, ik heb een intensievere behandeling nodig. Dat doe ik omdat ik wil dat mijn zoon een stabiele moeder heeft die blij is met zichzelf, zichzelf accepteert, hem alles kan leren en gezond is! Getrouwd, leuk huisje, en een pracht van een zoon! En als hij naar mij lacht of lief slaapt weet ik waar ik het voor doe.

Iedereen heeft een rede om beter te worden en er voor te gaan, die moet je alleen inzien! De eetstoornis durven loslaten..