11 jaar was ik, de kleine onzekere meid. Bang van het leven, bang iemand te kwetsen, niet geleefd en aanvaard te worden en vooral heel erg eenzaam. In plaats van op zoek te gaan naar wie ik was en wat ik in het leven wilde, deed ik alles voor anderen, om te voldoen aan hun wensen en zodat anderen gelukkig waren.

Op school werd ik gepest omdat ik de struisere was. Nergens leek ik controle over te hebben. Ik werd bang voor het leven, om keuzes te maken en dan vooral de verkeerde keuzes, bang voor verantwoordelijkheid, enz. Tot de dag dat mama op dieet ging en ik besloot mee te doen.

Ik was altijd gek op eten, veel en lekker eten, een echte snoepdoos, werkelijk iemand die alles at. Dus voedsel werd stilaan mijn iets waar ik wel controle over kreeg.

Het was ook een manier om mezelf te straffen door me al dat lekkers te ontzeggen kon ik in mijn ogen goed maken voor alle andere dingen waarop ik faalde, ik vond mezelf al dat lekkers niet meer waard. Aanvankelijk begon het heel onschuldig met wat minder snoepen maar stilaan ging het verder en verder. Tot ik net een wandelende calorieëntabel was en geen hap meer door mijn keel kreeg zonder te weten hoeveel calorieën erin zat. Elk koekje, elke potje yoghurt: ik wist exact hoeveel erin zat.Gezonde voeding werd een obsessie. Niet eten of een maaltijd overslaan kon ik niet want daarvoor at ik stiekem toch te graag, maar ik beperkte wel de hoeveelheden en at alles mager en gezond. Het gaf aanvankelijk een kick mezelf al die lekkere dingen te kunnen ontzeggen. "Ik moest gestraft worden want ik was toch een slecht iemand? Waarom zou ik anders gepest worden, waarom zou mama anders in een depressie zitten en zelfmoord hebben willen plegen?"

Ik was al 15 toen ik voor het eerst terecht kwam in een kliniek voor eetstoornissen en dat was niet echt een succes. Ik had toen nog totaal geen inzicht in het ontstaan van mijn probleem, waardoor het in mijn ogen ook niet zo'n groot probleem was. Ik zag het als een uit de hand gelopen dieet en oké ik was enorm veel bezig met eten maar voor de rest functioneerde ik prima. Na een maand vertrok ik er en de jaren die volgde kwamen nog meer opnames die allemaal verliepen volgens hetzelfde scenario. Mijn leven verliep zo met ups en downs. Slechte periodes wisselden af met goede periodes, maar eetstoornisvrij was ik nooit. Ik ging wel naar school, had een baantje in het weekend, vrienden, ik ging uit.. Met eten was ik wel bezig, maar daarbij had ik ook perioden dat ik wel gewoon friet, pizza en andere dingen at.

Toch was er telkens zo'n punt , een gebeurtenis waardoor ik dieper zakte. Zo werd ik op mijn 18e misbruikt, verloor ik 4 jaar geleden tijdens mijn verjaardag mijn beste vriendin door een fatale hersenbloeding en pleegde een andere vriendin vorig jaar zelfmoord.

Allemaal dingen waar ik weer eens geen controle over had, dus ging ik die zoeken op het vlak van eten. Het was zelfs een soort automatisme geworden, alsof ik in een roes leefde. Ik ging steeds meer dingen weglaten, ontwikkelde nog meer dwangen, rituelen en angsten voor bepaalde voedingsmiddelen. Het is dus waar wat ze zeggen, als je onder een bepaald punt komt qua gewicht, ben je verloren, helemaal overgeleverd aan de anorexia. 

Daar waar je dacht aanvankelijk controle te hebben, ben je die volledig kwijt, want niet meer jij, maar de ziekte heeft de controle over je leven. Zij bepaald wat je doet, hoe je dagen eruit zien.

Mijn gewicht daalde dan ook zo hard dat mijn omgeving enorm bang werd dat het nu wel eens fataal zou kunnen aflopen. En niet alleen mijn omgeving, ikzelf ook. Ik voelde mijn lichaam achteruit gaan, ik ontving de signalen van mijn lichaam, en hoezeer ik ook vooruit wilde, het ging gewoon niet meer. Ik had gewoon de kracht niet meer om te vechten. Ik heb maanden 24 op 24 uur op de bank geleefd, te zwak om nog naar boven te gaan.

Tot ik zelf terug naar de kliniek ging. Na 3 dagen vond de verpleegster me daar in een coma. Mijn leven heeft werkelijk aan een zijden draadje gehangen en ik moet een goede engelbewaarder hebben gehad. Meer dan 3 maanden heb ik in die kliniek gezeten, hel beleefd en geholpen heeft het niet. Ik werd er alleen maar depressiever en qua eten kon je er nog eetgestoorder worden want echt controle was er niet. Ik had echt het gevoel daar psychisch alleen nog meer achteruit te gaan.

Nu heb ik al 15 jaar anorexia , zoveel opnames achter de rug en therapie gehad, maar het is pas nu de laatste maand thuis dat ik duidelijke inzichten krijg in het onstaan en behouden van mijn eetstoornis. Dit dankzij boeken, verhalen en de website van proud. Ik heb heel veel herkenning gelezen en ben er nu uit.

Dit is de eerste stap, nu ik weet hoe ik het aan moet pakken ben ik hier volop mee aan de slag gegaan. Mijn lichaam heeft al veel permanente schade opgelopen, ik ben de helft van mijn leven kwijt en heb veel dromen in rook zien opgaan. Mijn jongere zus en leeftijdsgenoten hebben een diploma, een job, zijn getrouwd of hebben kinderen, hobby's kortom een leven en ik ik heb niks.

Nou ik kan hier over blijven tobben en treuren maar daarmee komt die verloren tijd niet terug. Natuurlijk doet het pijn maar het geeft wel moed om eindelijk ook te vechten voor die dingen en ervoor te zorgen dat ik niet nóg eens zoveel tijd verlies. Er zijn wel nog momenten dat de moed me in de schoenen zinkt, alles somber lijkt, en ik denk: "waarom vechten, ik ga toch nooit meer een mooi leven hebben?" Gelukkig duren deze dipjes steeds minder lang.

Want ik heb geen glazen bol en ik weet niet wat de toekomst brengt, maar wat ik wel weet is dat alles beter is dan dit. Het is een sprong in het diepe en het onbekende maar een sprong die ik maar al te graag wil nemen. Want ik heb nog dromen en ik wil nog iets van mijn leven maken!

Ik ben me bewust van feit hoe diep ik zit en wat een lange weg ik nog te gaan heb. Dit proces zal verlopen met vallen en opstaan, schreeuwen en huilen, maar wat dan nog? Als ik maar telkens na het vallen weer opsta en verder ga, dan ben ik zeker dat ik binnenkort ook weer leef in plaats van geleefd te worden!

Ik zal nooit opgeven, want zij die opgeven weten nooit hoe dicht ze bij hun doel waren.

Door: Vlinderke