Anorexia: een dagelijks gevecht

 

anorexia manon

Veertien jaar geleden werd er een meisje geboren genaamd Manon, ze groeidde op in een gezellig gezin dat bestond uit een moeder, een vader en een zus. Eigenlijk had ze een heel normaal leven ook al had haar zus een handicap. Ze ging naar een schooltje een straat vederop, had vriendjes en vriendinnetjes en liep s'avonds graag op straat om kattekwaad uit te halen. Yes that's me.

Op de basisschool was er eigenlijk de eerste jaren niks aan de hand, ik had een doodnormaal leventje. Elke dag was voor mij hetzelfde: naar school toe tot 12 uur, een broodje eten met mijn moeder, weer naar school toe en na school kwamen er vaak vrienden of vriendinnen mee naar huis. Ik had het zowel thuis en op school heel fijn. Vrienden kwamen na schooltijd graag bij mij, omdat mijn ouders heel vrij zijn, grapjes uithalen, een potje racen op de Wii en ze keuren ook snel een logeerpartijtje goed. 

Ik maakte me nergens zorgen over, want er was toch niks in mijn leven dat 'stom' was? Mijn eerste jaar op de middelbare school ging voor mijn gevoel eigenlijk heel goed. Ik had lieve vrienden, deed het wel redelijk op school, ging lekker volleyballen en leefde me uit op het podium bij Toneel.

Tot de zomervakantie begon, kwamen mijn ouders met het onverwachtte nieuws dat ze gingen scheiden en dat mijn vader bij zijn nieuwe vriendin ging wonen. Ik vond het vreselijk om te horen dat ze uit elkaar gingen, want ze hadden toch nooit ruzie gehad? Maar het idee dat mijn moeder alleen achter zou blijven vond ik nog erger. Mijn moeder moest ineens hele lange dagen werken om voor ons te kunnen blijven zorgen. Hierdoor was ik vaak voor of na schooltijd alleen met m'n zus.

Gelukkig kreeg mijn moeder na een tijdje een nieuwe vriend met super lieve zoontjes. Omdat een van zijn zonen ook meervoudig gehandicapt was en de andere ADHD had werd het ineens druk in huis.  Maar nog steeds vind ik die drukte fantastisch. Elke dag was het weer een feestje bij ons thuis en was ik dat gekke gestoorde feestbeest.

Op een dag veranderde dat. De schooldokter zou komen. Ik vond het eigenlijk helemaal niet erg. Het was immers maar een saaie schooldokter en ze zou me tijdens wiskunde (dat vond ik een vreselijk vak) uit de les halen, dus waarom zou ik het erg vinden! Zonder klagen of tegenzin ging ik erheen. Ik werd gemeten, gewogen en ging zo alle onderzoekjes langs. Ik liep terug naar het lokaal en ging op mn plek zitten, met de uitslag van de schooldokter in m'n hand. Een paar vriendinnen begonnen te klieren en pakten de brief af. 'Wat!? MANON!? Weeg je wel zoveel? Ja, oké je bent ook best mollig'.

Manon, eetstoornissen, ervaringsverhaal

Met die opmerking begon er een hele discussie tussen een paar vriendinnen van mij. Het leek wel of er iets knapte in mijn hoofd 'Ik mollig?' De hele tijd werd er maar over door gepraat en ik begon echt te geloven dat ik aan de molige kant was. Ik vond dat ik er maar wat aan doen moest. Toen ik thuis kwam, begon ik wat op internet te rommelen en kwam op een pro ana site terrecht. Ik begon af te vallen.

Ik viel x kilo af en vond dat wel even genoeg. Een tijdje bleef ik op dit gewicht, tot ik verliefd werd op mn beste vriend. We hadden de grootste lol en ik kon ook alles bij hem kwijt. Maar na een paar weken smoorverliefd te zijn, kwam ik erachter dat ik eigenlijk helemaal niet het type uiterlijk had wat hij leuk vond. Ik ging voor de spiegel staan: 'Blond stijl haar? Nee.. Bruine krullen, fel blauwe ogen? No.. Grijze ogen, Dun? Toen begon ik weer na te denken over wat mn vriendinnen zeiden: ik was volgens hun best mollig. Daar kon ik wel wat aan doen !

Toen gingen er weer wat kilo's af. Maar het werd steeds meer. Mijn ouders begonnen te merken dat ik erg afwezig was en toch wel vaak 'even met de hond' ging lopen. Toen mijn moeder de laxeermiddelen vond, schakelde ze de jeugdzorg in. Die zeiden dat ik blijkbaar anorexia had en stuurden me door naar de huisarts. Uit paniek deed ik een zelfmoordpoging en kwam in het ziekenhuis terrecht.

Na een opname van 5 dagen was ik weer thuis. We hoopten dat we nu even een tijdje geen ziekenhuis meer hoefden te zien. Maar mijn moeder werd ernstig ziek en belande een dag voor mijn verjaardag in het ziekenhuis. ik zou een paar weken bij mijn vader gaan slapen tot mijn moeder weer wat opgeknapt was. Maar toen hij zag hoe slecht het met mij ging, schakelde hij op mijn verjaardag het ziekenhuis in en die besloten me de dag daarop gelijk op te nemen. Ik moest aan de sondevoeding.

Door mijn slechtte gedrag werd ik verplaatst naar een universeel ziekenhuis, want ze dachten dat ik daar wel zou opknappen. Maar ik bleef maar afvallen en na 3 maanden ziekenhuis ben ik met een veel lager gewicht en sondevoeding naar huis gestuurd. Voor 20 dagen, want daarna zou ik terrecht kunnen in een eetkliniek genaamd de Ruyterstee in Smilde. Ik was nog maar 4 dagen thuis en de huisarts moest alweer langskomen omdat ik een soort van zwarte stof op mn tong kreeg en er zo vermoeid uitzag dat mn ouders dachten dat ik elk moment neer kon vallen. Ik kreeg een extra portie sondevoeding en mijn regels thuis werden strenger. Als ik eraan terug denk waren het vreselijke dagen.

Manon, eetstoornissen, ervaringsverhaalIk ging naar de Ruyterstee. Mijn ouders waren nog maar net weg en het drama begon al. Ik raakte in paniek en wilde weglopen. Een van de meiden kalmeerde me en zei dat ik het dan alleen maar erger voor mezelf zou maken. Ik werd rustig en de eerste weken ging het aardig goed. Ik had mijn sondevoeding afgebouwd en had een dieetlijst. Nu was het zover. Ik moest gaan aankomen. Hier ging ik dwars tegenin. Ik wilde mijn oude leven wel weer terug, maar ik wilde niet aankomen met de regels die ik in de kliniek had!

Ik had bedrust en dat betekende dat ik niks mocht. Ik moest drie keer per dag plat op de bank liggen en de rest van de dag zat ik aan tafel wat voor mezelf te doen. Ik besefde goed dat ik moest aankomen, want ik voelde mij beroerd. Mijn glucose was zo laag dat ik hele dagen lang duizelig was en hoofdpijn had. Ik wilde graag weer leuke dingen doen en heel graag weer thuis wonen!

Twee maanden lang bleef ik op gewicht en de kliniek belde mijn ouders op dat ze niet meer wisten wat ze moesten doen. Na veel praten met mijn moeder en stiefvader kwamen we met het plan dat ik naar huis zou komen en daar zou laten zien dat ik het wel kon!

Nu ben ik dus alweer een tijdje thuis en voel me stukken beter. De eerste weken ging ik twee keer per week bij de kinderarts in het ziekenhuis voor controle. Inmiddels is dat nog maar éé in de twee weken. Langzaam ga ik steeds meer vooruit. Eerst was ik erg bang om de straten op te gaan en weer met vrienden af te spreken. Maar ik ben blij dat ik het heb gedaan, want het doet me echt goed om weer contact met ze hebben. Toen ik in het ziekenhuis was, verbrak ik alle contact want ik was zo met mezelf bezig. Echt vreselijk!

Ik vind het niet alleen heerlijk om ze weer een dikke knuffel te geven, maar ook voel ik me nu niet meer zo alleen. Elke dag is het wel een weer een gevecht waar ik helemaal gek van word, maar als ik dan eraan denk hoeveel lol ik nu weer heb, wil ik wel weer doorgaan. Mijn stiefvader geeft zulke goede peptalks: dan voel je je wel weer goed! En jaja ik ga ze een poepie laten ruiken en zeg:

'Dag kliniek, dag ziekenhuis! De oude Manon is weer helemaal back!'

Het is heel eng om die getallen op de weegschaal ineens omhoog zien te gaan, en het is eng om die knop om te draaien en te willen genezen.. Want ik weet dat het een kick gaf om af te vallen.. maar het geeft meer een kick om te zien hoe trots en verbaasd anderen opkijken om jou te zien genezen!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Kimkommertje - Zondag 16 september 2012 13:33
Wow manon! Heftig verhaal! Echt, ik heb respect voor je! Ik hoop dat je snel van die rotziekte afkomt! Je verdient het aller allerbeste!
flower-hart - Zondag 16 september 2012 15:25
Geweldig! ga zo door!
jorinde - Zondag 16 september 2012 15:32
respect! je bent sterk!
Eefje - Zondag 16 september 2012 16:10
Wat ben jij krachtig en sterk...
be proud!
Berna - Zondag 16 september 2012 16:37
Ik ben echt heel trots op je!
Ga zo door meid. ♥
Merel - Zondag 16 september 2012 17:34
Super dapper! Ga ervoor meis!
Tessa - Zondag 16 september 2012 17:57
Go manon, go manon, i'm proud of youuuuu
Justsmile - Zondag 16 september 2012 18:18
Gooi die eetstoornis de vuilnisbak in!
- - Zondag 16 september 2012 19:29
die foto triggert mij best wel erg..
X_Sophie - Zondag 16 september 2012 19:30
Manon ik ben super trots op je. ik was al een tijdje met ontslag toen ik hoorde dat je weg was uit de kliniek en eigenlijk was ik zo bang dat je terug zou vallen. gelukkig is dit niet gebeurd en ik ben zo ontzettend blij dat het nu beter met je gaat. echt manon je mag trots zijn op jezelf
Tyrande Whisperwind - Zondag 16 september 2012 20:27
@ -:

Dan moet je er niet naar kijken ;) Je kan niet alle triggers uitschaken, meid. Het is een vééél te dun meisje, dat zien we allemaal, maar verder is het een mooie foto van een mooi meisje.


Manon, echt super hoe jij nu vecht, ga zo door! It's worth it! :)
leendert - Zondag 16 september 2012 20:39
lieve manon
we hebben veel mee gemaakt .je bent super goed weer bezig .
een ding zet door meid je kunt het wees trots op je zelf
dikke kus leendert & je trotse moeder
co manon co
Manonnn. - Zondag 16 september 2012 20:42
Bedankt voor jullie lieve reactie's! Ik ga zeker die eetstoornis mijn leven uittrappen! En ik weet zeker dat dat jullie ook gaat lukken :)!

Ik ben wie ik ben.. die foto is nu van een half jaar geleden en als ik ernaar kijk ben ik juist blij met wie ik nu ben, niet meer dat meisje van die foto.. die foto is coor mij het begin van mn gevecht.
Marit - Zondag 16 september 2012 20:56
Wouw meis, wat een mooi verhaal met een mooi moraal.
Ik gun je echt dat je hier helemaal vanaf komt, maar als ik dit zo lees gaat dat helemaal goedkomen!
cavy - Zondag 16 september 2012 21:22
ga zo door meid, gaat helemaal goed komen!

en niet altijd zo zaniken over triggers, sommige vinden elk klein dingetje een trigger, het is een mooi en positief verhaal dat je juist kracht geeft en doorzettingsvermogen!
Hanneke - Zondag 16 september 2012 21:41
Hey Manon,

Wat een verhaal heftig hoor, maar ben erg blij voor jou dat het de goede kant uitgaat.

Dit heb je ook zeker aan je moeder en leen te danken erg veel respect hoe ze jou hier in hebben begeleid, mag ook zeker genoemd worden.

Het gaat je zekers lukken je bent een vechtertje. gr Je achterbuurvrouw Hanneke
wilma - Zondag 16 september 2012 21:55
Hoi Manon,
wat een verhaal , heb al die tijd aan jou gedacht
en vertrouwen erin gehad dat het je zou lukken
je hebt goede steun en lieve fam. om je heen
je kunt trots zijn ga zo door.
Carmen - Zondag 16 september 2012 21:55
Hee lieve manon,

Ik ben echt supertrots op je dat je zo goed bezig bent:-) Je kunt dit meid en je moet weten dat ik altijd voor je klaarsta! En ik vind dat je geweldig bezig bent en ik zie echt dat je met de dag weer er gezonder uit gaat zien en met de dag weer mooier wordt..hou het vol lief buurmeisje ik weet dat je het kan!!

Xxxxx je buurmeisje Carmen
Mirjam - Zondag 16 september 2012 21:58
Manon, je laat met dit gevecht zien dat je een sterke meid bent. Die kloten-ziekte kreeg en krijgt jou er niet onder! Je bent een winnaar!
Manonnn. - Zondag 16 september 2012 22:22
Zo lief al die berichtjes ! ;D

Ja mama en leentje zijn heel speciaal, wist niet wat ik zonder ze moest love them ;D
rene & mirjam - Zondag 16 september 2012 22:51
Hey Manon
wij zijn ook blij voor jou dat het zo goed gaat nu
en dat je een malle malloot bent vinden wij ook leuk
een dag niet gelachen is geen dag
en dat potje volleybal gaat er zeker komen
en als je wint of verliest je bent zo wie zo de winnaar

groetjes rene & mirjam
-angel - Zondag 16 september 2012 22:54
jij komt er wel, daar ben ik zeker van !
OPA EN OMA - Zondag 16 september 2012 22:59
hallo Manon
wij zijn ook heel blij dat het zo goed gaat met je ,we hopen dat het zo doorgaat
we houden van jou,
gr oma en opa
Willy Pluimers - Zondag 16 september 2012 23:29
Hallo Manon,
Wij kennen elkaar niet maar jou moeder ken ik wel.Laat je niet kisten,door die rotziekte. Je bent nog veel te jong.Jij mag er zijn zoals je bent met al jou positieve kanten maar ook met je gebreken.Vergeet dat nooit,je bent het waard.
Houd vol en geef niet op!!!!Heeeeeeeeel veeeeel succes.
Arenda - Maandag 17 september 2012 07:14
Hee Topper,

Ik ben trots op je. En paar mnd terug zei ik je dat je de
twinkeling in je ogen terug had.Toen wist ik. Het komt goed.

Liefs Arenda
meisje14 - Maandag 17 september 2012 11:38
Jeetje, ik moest er echt van huilen. Veel herkenning..

Ik ben echt trots op je!
Haremaje - Maandag 17 september 2012 12:42
Zwaar meid, maar geef het gevecht niet op! Je komt hier echt doorheen! xxx
Ria Lankamp - Maandag 17 september 2012 14:19
Wat ik me afvraag Manon, weten die vriendinnen van toen, dat zo'n plagerige opmerking ,voor jou de aanzet was tot alle ellende, of hebben ze zich dat nooit gerealiseerd? Je kan het ze niet kwalijk nemen, dit hebben ze niet gewild, zo was het natuurlijk niet bedoeld. Maar jou verhaal zal ze misschien doen beseffen dat plagerijtjes en pesterijtjes heel verkeerd kunnen uitpakken. Ze zouden er op school wat aandacht aan kunnen besteden.
Respect dat je je verhaal zo in de openbaarheid brengt, en respect voor je ma en Leendert!
Jasmina - Maandag 17 september 2012 16:22
ik vind het ontzettend knap dat je er zo mee omgaat!
je komt er wel, dat weet ik zeker!
sheilake - Maandag 17 september 2012 16:45
CLB en hun dokters via school kwamen bij mij ook met de opmerking dat ik zo veel woog: heeft mij ook een ferme aanzet gegeven tot het knoeien met het eten;; streef nu naar een goed gezond gewicht, dan ben je echt niet meer dik!!

xx
JustMeXx - Maandag 17 september 2012 20:10
Waw heel goed van je!
Let wel op dat je nog niet te snel op de zaken vooruitloopt want je zal heus nog moeilijke momenten hebben (weet ik uit ervaring) maar je moet blijven doorgaan en geloof mij: een leven zonder eetstoornis is écht het leven waard!
erika - Dinsdag 18 september 2012 14:14
heey meis
ik ben echt super trots op je.
Roma - Dinsdag 18 september 2012 14:31
lieve Manon, wat leuk om een stukje van jou op proud2bme te lezen :):)
ik ben super trots op je. je kan het lieverdd!
xxx Roma
Andreaa - Dinsdag 18 september 2012 20:18
Ben trost op je lief vriendinnetje! ♥
Knap dat je dat allemaal durft te vertellen!

xx
meer - Dinsdag 18 september 2012 20:55
Hey manon hoe kan ik met jou in contact komen, want ik heb je hulp echt nodig.
Manonnn. - Dinsdag 18 september 2012 23:24
Hey meer!

Ik weet niet wat er is maar als ik je kan helpen doe ik dat graag ! Ik heb alleen geen flauw idee hoe ik jekan helpen.. ik weet niet of je hwt hier durft te typen ? Anders vraag ik mn moeder even of ze samen met me een nephotmail account maakt om je te mailen :)
leendert - Woensdag 19 september 2012 18:04
iedereen kan er over heen komen. een aardig snel en andere doen er jaren over kan ?. .maar er zijn vast mensen die het wel snappen .maar met hulp
vraag er om laat je helpen praat er veel over .
zoek iemand die je vertouwen kan en waar je je uiten kan .praat praat is belangrijkste
Manonnn. - Woensdag 19 september 2012 20:21
Iemand zoals die gekke lantaarnpaal leeeentje.
Haha, Leendert en mijn moeder waren mijm grootste steun. :),
Celine - Donderdag 20 september 2012 23:01
wauw manon wat een supermooi verhaal echt en alle steun die je hier ook krijgt super !!!
liefss
Noah1200 - Zaterdag 22 september 2012 16:37
Wauw wat een heftig verhaal! Er straalt echt veel kracht van je verhaal af en ik vind je heel sterk over komen! Hopelijk kom je er snel vanaf en kun je een fijn leven opbouwen zonder eetstoornis (kliniek) en ziekenhuizen! xxxx
Janny Kreijkes - Maandag 24 september 2012 10:48
Mannon, hartstikke mooi dat het zo goed gaat ,ik zou zeggen ga vooral zo door.!!!!!
Ria Seppenwoolde - Donderdag 27 september 2012 19:47
Hallo Manon, wat een indrukwekkend verhaal,
We vinden je super dat je weer op de goede weg zit, dit zal je zeker lukken,met zoveel lieve mensen om je heen.
ilse - Vrijdag 12 oktober 2012 14:59
Zet m op mop!! :)
Eline Floor - Vrijdag 12 oktober 2012 18:14
Hey Manon,

Ik ben zo, zo ontzettend trots op je!! Het is heel heftig wat je hebt mee gemaakt, maar je bent zo'n sterk persoonlijkheid, zo'n mooi en lieve meid!
Het doet me echt heel goed dat je zo weer rond huppelt, een totaal verschil dan eerst!

En iedereen, echt iedereen heeft die kracht in zich, blijf geloof in jezelf en vergeet nooit, maar dan ook nooit: Je bent perfect, gewoon omdat jij jij bent.
Ben echt heel trots op je, en vooral heeeel blij voor je meid! XX
MamaT - Donderdag 25 oktober 2012 09:47
Hoi Manon,

Wat knap dat je zo hard aan het knokken bent en je komt van ber, gezien de foto ( wat.voor mij overigens geen trigger is maar meer zie ik een mooi meisje dat zeker sterk genoeg is om te knokken).

Besef je wel dat de kwetsbaarheid van je eetstoornis zal blijven bestaan en dat op moeilijke momenten de kans op terugval er is. Schakel dan meteen hulp in.

Ik heb zelf inmiddels 19 jaar anorexia (vanaf mijn 7e) en zou dolgraag een verhaal ala de jouwe willen vertellen, maar helaas is mijn leven te heftig om daarin (ondanks de therapie en begeleiding die ik heb) stabiliteit of.vooruitgang te krijgen.

Ik denk dat als ze in mijn puberteit ook zo in hadden gegrepen als bij jou dmv sondevoeding en opname, dan had ik er nu misschien minder last van gehad. Alleen mijn ouders hebben geknokt, gesmeekt om een rechterlijke machtiging, maar niemand die ons hielp omdat ik nogal opstandig was.

Wees trots op je ouders en Leendert. En geniet van het leven! Be proud!
Rooom.. - Zaterdag 23 februari 2013 20:26
Hee Manon!
ik heb het verhaal al een paar keer gelezen, en getwijfelt om te reageren... maar nu toch de stap genomen! :P
ik weet nog precies toen je bij ons in de klas kwam, er miste iets, iets dat je nu wel in je hebt.
je hele uitstraling is 1000x beter geworden en je ogen stralen weer.
erg knap dat je ondanks alles toch dit verhaal hebt geschreven en je er zo goed mee bezig bent.
veel succes nog!
Dikke kus.