Anorexia: dat hebben toch alleen meisjes?
Ik ben Arjen, 26 jaar en heb anorexia. Heel veel mensen beseffen niet dat ook mannen een eetstoornis kunnen hebben. Vooral anorexia is een echte ''meisjes ziekte''. Op het internet is gelukkig heel veel informatie te vinden over anorexia, maar wat moet een man of jongen aan informatie als het uitblijven van de menstruatie? Voor mannen is er helaas niet veel informatie. Vaak lees je dat 10 procent mannelijk is... meer niet.
Als je een eetstoornis hebt of hebt gehad, weet je als geen ander hoe moeilijk het is om dit tegen je omgeving te vertellen en wellicht hulp te zoeken. Ik wil niet zeggen dat het voor een jongen nog moeilijker is om ervoor uit te komen, maar het is zeker een stuk eenzamer. 'Jij anorexia? Dat hebben toch alleen meisjes?'
Ik ben al een aantal keer opgenomen geweest. Ook daar ben ik de enige man. Zelf vind ik het vaak eng hoe een nieuwe groep hierop zal reageren. Ben ik geen bedreiging? Gelukkig ben ik niet zo'n jongetje jongetje en gaat het altijd goed. Ook in de kliniek krijg ik vaak vragen hoe dat werkt bij jongens. Voel jij je ook dik? Tel jij ook calorieën? Wil je niet juist gespierd zijn? Er zullen zeker jongens zijn die anders denken, maar ik denk behoorlijk als een vrouw heb ik gemerkt. Dus ja, ook jongens kunnen zich dik voelen en tellen calorieën.
Het verwachtingspatroon is ook heel anders bij mannen. De man werkt, is sterk en emoties zijn voor watjes (Even zwart/wit gezien). Helaas kan ik mijn beroep als meubelmaker niet meer uitvoeren. Door de gevolgen van anorexia heb ik osteoporose en door gebrek aan spieren is het werk te zwaar. Mijn vrouw werkt en ik ben de huisman. lekker poetsen, de was doen en kleding vernaaien, ik doe het allemaal. Niet het prototype van de man.
Kleding kopen is vaak ook lastig. Xs of xxs kleding voor mannen is er bijna niet te vinden. Vaak loop ik in vrouwen broeken. Zijn er echt verschillen tussen mannen en vrouwen met anorexia? Ik denk niet zoveel. Alleen is het frustrerend dat bijna elke website, elk boek en elke informatiefolder vaak in de vrouwelijke vorm wordt geschreven.
Ja, als man met anorexia moet je vaak NOG meer uitleggen en is het soms best eenzaam. Maar hé, er zitten ook echt wel minder vervelende kanten aan. Je wordt niet gevraagd voor die saaie, lastige en zware klusjes en in een kliniek ben je vaak de grote/kleine broer van alle meiden. Gezellig!!
Wil jij ook een gastblog, dankwoord of jouw verhaal laten publiceren op Proud2Bme? Mail dan je verhaal in een Word bestand met twee foto's in een aparte bijlage naar redactie@proud2Bme.nl | Ook mannen zijn van harte welkom!
Gerelateerde blogposts
16
Reacties
Heel veel succes met je strijd, en ik wens je al het mooie toe!
Veel sterkte met alles! Liefs
Hopelijk kun je hier op deze site sowieso al wat steun vinden.. let dan niet op de namen hihi.. we zijn op internet allemaal unisex :D
Je kan het, en heel veel sterkte met herstel!
Liefs dianne
Goed dat je dit onderwerp blijft belichten, en dat niet elke jongen/man met deze problemen, altijd maar gespierd wil zijn. Er is inderdaad weinig te vinden over jongens/mannen met een eetstoornis, vooral anorexia waar vaak direct extra benadrukt wordt dat het voornamelijk om (jonge) meiden/vrouwen gaat.
Wel ben ik eigenlijk benieuwd in hoeverre jij onbegrip ervaart bij de hulpverlening, en dan bedoel ik niet alleen dat het vaak als meidenziekte wordt gezien, maar juist ook mogelijke onbegrip dat je een voorkeur zou hebben om gespierd te zijn..
Heel veel sterkte, en hopelijk lukt het je om hier snel weer uit te komen.
Ik gun je namelijk echt een leven zonder deze beperkingen, genieten zou zoveel mooier zijn. Het is al knap dat je de stap naar hulp hebt durven zetten, want vooral voor jongens/mannen is het lastig om deze stap te zetten en makkelijk om verborgen te houden voor de omgeving. Hierdoor komen ze vaak niet snel bij de hulpverlening terecht, wat helaas extra negatief van invloed is om hier uit te komen.
Vaak heb ik je post gestuurd toen je in Goes was....
Dus ik ben een beetje op de hoogte...
Ik vind heel knap van je,dat je dit deelt,niet iedereen praat er over,of kan er over praten....
Toch hoop ik vurig,dat het ooit beter met je mag gaan!
Ik geloof vast en zeker,dat je dit gaat lukken...samen met HEM...
Vertrouw daar op,en vouw je handen....
Ik wens je samen met je mooie vrouw,een goede toekomst vol vertrouwen!
Zij is het waard,ook voor je ouders,en broer,zal een verdriet zijn...
Heb je ooit het boek gelezen van een vrouw uit Sliedrecht..
Kelly Petrie,ook zij had ooit anorexia ....maar het gaat haar nu goed....
Sterkte...en ga er voor!
Gr Cora.
Ik Kan mij heel goed begrijpen dat het heel eenzaam voor jou voelt.
Helaas heb ik van dichtbij meegemaakt hoe mensen kunnen reageren op een man met anorexia. Mijn vader heeft het op volwassen leeftijd ontwikkeld. Hij was op dat moment directeur van een heel groot bedrijf maar verloor zichzelf in zijn eetstoornis. Heel veel onbegrip hebben we over ons heen gehad zoals de indd 'standaard' reactie als maar het is toch een meisjes ziekte, of je kan toch gewoon wel eten je bent een volwassen man. Het heeft ook een behoorlijke tijd geduurd voor het werd herkent/eerkent door artsen. Helaas kwam voor hem de hulp te laat en is mijn vader op 54 jarige leeftijd overleden aan de gevolgen van zijn eetstoornis. Dus helaas ook dat kan een volwassen man die overlijd aan een 'meisjes' ziekte
Ik ga echt voor je duimen dat je goed door deze strijd heen komt en je op een dag kan zeggen ik heb ooit een eetstoornis gehad ipv heb. Het leven is zoveel mooier zonder. Zowel voor jou als voor je naasten. Het klopt wat je zegt het is vreselijk geweest om dit van zo dicht blij gezien te hebben. Het is zoon machteloos gevoel voor beiden.
En indd helaas is het een dodelijke ziekte, dit wordt naar mijn mening niet altijd goed begrepen door zowel de mensen die er aan leiden als mensen die er over oordelen.
En altijd heel vervelend als zo'n verkoper dan kwam "Dit is wel een vrouwenmodel, meneer...". Ja, dat weet ik. Heb je iets voor heren in XXS dan? (Minimale maat is daar meestal medium of regelmatig zelfs L).
Denk wel dat de osteoporose en spieropbouw nog wel bij te sturen vallen met de juiste voeding en bepaalde voedingssupplementen als magnesium en allerlei vitaminen en mineralen. Mensen met een eetstoornis hebben toch al vaak een tekort aan zink en andere stoffen.
Dan nog zal je geen zwaar werk moeten doen en misschien ben je daar de persoon ook niet voor.
Heb zelf niet veel schade van mijn eetstoornis. Mijn slechte gebit komt voornamelijk door het vele snoepen, de moeilijke tijden die ik heb gehad en bij het beugelen op volwassen leeftijd is er wat misgegaan. Wel door het roofbouw plegen op mijn lichaam moet ik wat voedingssupplementen gebruiken. Vind het jammer dat daar weinig tot geen aandacht voor is binnen de hulpverlening.
Valt me wel op dat er wel mensen met een eetstoornis zijn die een relatie hebben. Mij lukt dat niet.