Het einde van de isoleercel?
Nederland is door de Verenigde Naties op haar vingers getikt voor het gebruik van isoleercellen binnen de psychiatrie. Geen land ter wereld sluit zoveel mensen op in een isoleercel als Nederland. De 'prikkelarme' omgeving zou moeten helpen bij zware geestelijke nood. Helaas blijkt dat in de praktijk vaak niet het geval. In veel landen zijn er alternatieven voor de eenzame opsluiting.
Volgens Verenigde Naties is het onder dwang isoleren van psychiatrische patiėnten inhumaan en moet dit stoppen. Ervaringsdeskundige Jolijn Santegoeds krijgt hiermee eindelijk erkenning. Jarenlang heeft ze zich ingezet voor de sluiting van isoleercellen en lange tijd was ze een schreeuwende in de woestijn. Maar nu lijkt haar strijd eindelijk zijn vruchten af te werpen.
Directeur Tom van Mierlo van GGZ-instelling Breburg heeft al een vermindering van 90% gerealiseerd. Het is een enorme stap, maar Van Mierlo twijfelt of hij de isoleer helemaal kan sluiten. VN-deskundige Dick Leurdijk analyseert de klachtenprocedure van Jolijn Santegoeds bij de VN en concludeert dat Nederland een gele kaart krijgt voor het jarenlang onzorgvuldig opsluiten van mensen in isoleercellen.
In EenVandaag van 29 mei kon je kijken naar: Het einde van de isoleercel? Onderstaand vind je de uitzending.
Hoe denk jij hierover?
Gerelateerde blogposts
Reacties
heb ze vaak genoeg gezien helaas
Op de crisisgroep waar ik nu zit is vorige week nog iemand 24 uur in de isoleer gezet, en hoe erg dat voor hem ook was, we hadden hem ook echt niet op de groep kunnen hebben.. zo agressief. En hij was daarna wel rustig en vind het nu zelf ook 'nuttig geweest'. Dus ja, dubbel..
dit hoop ik zo erg.
ik heb tijdens mijn (gedwongen) behandeling er 2 maanden!!!!!!!! in gezeten.
Natuurlijk, ik kwam gedwongen aan, maar was ook totaal mensen vreemd, wereldvreemd toen ik er uit kwam. Rug klachten van hier tot tokio, en ik voelde me net een dier. (op een potje op de grond moeten plassen en onder toezicht, in een scheurpyama. )
Niet omdat ik gewelddadig was, nee, omdat ik anorexia heb/had en ze daar op die plek niet mee konden omgaan.
Ik heb er nog steeds trauma's en paniekaanvallen op gesloten plekken van.
Afschuwelijk mensontwaardig.
ze gooien je er in gewoon omdat ze niet weten wat ze met je aanmoeten
Het is geen oplossing, en ik vind ook dat als zoiets gebeurd, dat er gelijk moet gekeken worden naar een betere oplossing.
Al denk ik dat we die betere oplossing allemaal wel weten. Minder wachtlijsten, en meer personeel. Probleem daarvoor? Geld. De zorg moet efficiƫnt en kostenbesparend. Oh, en alleen op korte termijn denken.
Zo, zo zonde.
Ik denk dat bij gevallen als mensen heel erg overstuur zijn of anderen bedreigen dat het wel mag. Of als iemand psychotisch is ook. Of zelfmoord wil plegen ook. Maar soms kan gewoon een 1 op 1 gesprek met een verpleegkundige ook wel helpen.
Zoals 1 vpk die vond me in bed en ik vocht tegen haar aanraking en toen pakte ze me toen ik viel en toen drukte ze me zo tegen haar aan en zei zei "ja het is moeilijk he" en toen kon ik uithuilen bij haar want ik was moet van het vechten met haar. Dat vond ik ook wel fijn. Ik vind dat als er echt even geen andere oplossing is dat dan de sep wel gebruikt mag worden. Maar niet voor een hele week. Dat is verschrikkelijk.
In ggz breburg gaat t ook heel goed zonder gebruik van de isoleercel weet ik uit meerdere eigen ervaringen terwijl t in de klinieken waar ik zat waar de isoleercellen en de highcare zo goed als altijd vol zaten t nog steeds grote chaos was.
Echt bizar en mensonwaardig die isoleercel, mensen komen er 9 van de 10 keer no gekker uit dan ze erin gingen.
Vond het destijds al rust gevend. Kan me voorstellen dat, als het erg tegen je zin is, het een stuk vervelender kan zijn, met een hoop negatieve gevolgen als (verergerende) depressie, trauma etc.
Doch kan het in het geval van gevaar voor andere of zichzelf wel een goed, tijdelijke halt middel zijn. Iets oplossen doet een isoleercel natuurlijk nooit.
Het is een laatste red middel, waar zeer zeker niet te snel naar gegrepen moet worden. Het blijft altijd beter dan iemand 'platspuiten'.
Al zijn de afgelopen jaren wel redelijk wat verhalen naar buiten gekomen waar opsluiting in een isoleercel buitensporig vaak, snel en lang gebeurden.
Goed dat dit beperkt word.:)
Op een crisisafdeling heb ik er ongeveer een half jaar ingezeten. Tenminste tijdens de rustmomenten en het slapen. De rest van de dag had ik 1 op 1 begeleiding. Op die lokatie hadden ze toen nog geen comfort-room helaas. Anders had ik daar misschien gebruik van kunnen maken..
Maar ik vind het voor andere patiƫnten ook best heftig. Wat die allemaal zien als iemand tegen zijn of haar wil gesepareerd wordt...
Toch heb ik ook regelmatig op andere plaatsen wel in de iso gezeten. En meestal was dat omdat ik er specifiek zelf naar vroeg omdat ik me onveilig voelde bij mezelf. Voor mijzelf hielp dat dan. TENMINSTE! als ik mijn eigen kleren mocht aanhouden EN ondergoed want je zo moeten uitkleden voor iedereen om dan een speciale pyama aan te doen vond ik vernederend. Alsook dat je moest bellen als je naar het toilet wilde. En ook had ik graag gehad dat ze wat eerder naar me luisterden wanneer ik eruit wou als ik me terug veiliger voelde. Ik was er tenslotte vrijwillig ingegaan. Wat Aukje schreef over een timeout-kamer lijkt in mijn ogen nu wel een menswaardigere oplossing voor die koude, kille iso... Misschien hoeft een iso niet zo vreselijk te zijn en mag het meer lijken op een timeoutkamer waar je je meer geborgen kan voelen.
En ik kan me niet van de gedachte ontdoen dat huilen geen goede reden is om iemand in de iso te steken. Ookal huil je dan in de gang en niet op je kamer. Ookal zit je dan op de grond. Ze hadden me kunnen troosten ofzo..ipv mij eenzaam op te sluiten waardoor ik mij nog eenzamer voelde.
Al bij al heb ik nooit echt lang in de iso gezeten. Ik denk dat ze daar in Belgiƫ wel iets voorzichtiger mee zijn ofzo. Toch zijn dat ook niet de meest prettige herinneringen.
Ik hoop zo dat de negatieve ervaringen afnemen en dat de iso wordt gebruikt wanneer het niet anders kan, dan ook nog menswaardig wordt behandeld. Ik weet dat het mogelijk is.