Wanneer je een eetstoornis hebt komt de vraag misschien wel in je op: ''Wil ik eigenlijk wel beter worden?''. Je partner, vrienden en ouders denken ''Wat rot voor je, ik hoop dat je snel beter bent.'' Maar misschien denk jij ondertussen wel ''Ik hoop het niet.'' Een schadelijke keuze, om te kiezen niet beter te worden en waarom zou je er eigenlijk aan denken om dat niet te willen?

In je omgeving snappen mensen er waarschijnlijk maar weinig van als je zegt dat je niet weet of je wel die boterham wilt nemen, of je wel wilt stoppen met braken, of je wel wilt aankomen... of je wel beter wilt worden. Je kunt je misschien ook wel voorstellen dat het lastig is om toe te kijken hoe iemand zichzelf langzaam sloopt, terwijl ze dit zelf ontkent. 

Dat een eetstoornis een enorme tweestrijd is, weten we. De discussie in je hoofd is dan vaak ook iets wat veel energie kost. Steeds kiezen om niet te braken, geen eetbui te hebben en geen eten over te slaan is niet makkelijk. Het meest simpel is het om mee te gaan in de eetstoornis, omdat je dan niet zo hard hoeft te vechten. De stijd aangaan met je eetstoornis is iets wat misschien zelfs wel fout is gaan voelen. Wanneer je tegen de eetstoornis kiest, voel je je schuldig, dik of wordt je overspoeld door allemaal ''enge'' emoties. En hoe ga je daar dan weer mee om?

Iemand die ziek is, wil graag beter worden. Je voelt je er rot door, je kunt niet echt van het leven genieten en loopt allemaal leuke dingen mis. Toch denk je misschien wel ''Ik geniet meer van het leven dan vòòr mijn eetstoornis.'' of ''Ik heb nergens last van, m'n bloedwaardes zijn goed en ik voel mij prima.'' Ik weet echter zeker dat dit leugens zijn die je jezelf wijs maakt door je eetstoornis. Een eestoornis maakt niets mooier, alleen maar kapot.

Soms is de eetstoornis zo'n grote rol gaan spelen, dat een leven zonder die eetstoornis nog maar moeilijk voor te stellen is. Je weet nog wel hoe het was zonder eetstoornis, maar ziet toch vooral voordelen aan het behouden van je ''problemen met eten. Voor iedereen heeft de eetstoornis een andere functie.

Misschien helpt het afvallen of de eetbuien je wel bij het ontwijken van emoties, emoties waarmee jij nog niet weet om te gaan. Of het zorgt ervoor dat je de verantwoordelijkheden van het volwassen worden niet hoeft te dragen. Dingen die je moet doen als volwassene, maar waarin je weinig zelfvertrouwen terugvindt. Voor iedereen heeft de eetstoornis een andere betekenis, maar het probleem waar het om gaat blijft onaangeroerd voorbestaan als je de eetstoornis niet de deur uit zet. 

Ontwijken om de verantwoordelijkheid te nemen kan een reden zijn waarom je nog niet van je eetstoornis af zou willen. Maar je kunt je niet blijven verschuilen.

Misschien denk je wel op een bepaald moment dat het eigenlijk wel prima is om je eetstoornis te houden, om ziek te blijven en je desctuctieve gedrag te behouden. Misschien levert dat je op een bepaald moment meer goeds op dan wanneer je de eetstoornis los zou gaan laten en de beerput van je onderdrukte emoties open zou trekken. Ondertussen wordt je steeds meer verdoofd, denk je dat de eetstoornis geen schade aanricht, en als het al schade aanricht, doet het je nog maar weinig. 

Dat je ergens goed in bent als je een eetstoornis hebt is ook een leugen. Je bent niet goed in jezelf kapot maken. ''Ik ben goed in een ziekte.'' is toch ook een rare uitspraak? Dun zijn maakt niet gelukkig of trots.

Een eetstoornis is een sluipmoordenaar met een vrolijk masker. Alle leugens over eten, je gewicht en de controle zijn ontstaan door je eetstoornis en je bent er in gaan geloven. Een eetstoornis heet niet voor niets een ''stoornis''. Iets in je gedachten raakt verstoord en daardoor blijf je je misschien wel krampachtig vasthouden aan de stoornis. Je weet niet beter. 

''Ik wil wel beter worden, maar niet aankomen.'' of ''Ik wil wel beter worden, maar niet stoppen met braken.'' is wat misschien wel eens door je hoofd spookt. De problemen die de eetstoornis veroorzaakt heeft zijn op een gegeven moment zo groot geworden dat het niet meer opweegt tegen de voordelen. 

''Helaas'' is het lastig om los te komen van de problematiek achter de symptomen als je de symptomen wilt bewaren. Je wilt het gedrag waarmee je emoties onderdrukt behouden, maar wel leren met de emoties om te gaan. Dat gaat nogal lastig samen. Vrij zijn van je eetstoornis, vrij met eten om gaan is iets wat je zult leren als je ook vrij met je gevoelens om wilt gaan. 

''Ik weet nog goed dat ik mij een leven voorstelde waarin ik mijn eetstoornis voor een deel kon behouden. Ik had al zoveel moeite gedaan om er vanaf te komen, zoveel behandelingen achter de rug dat ik bedacht had dat het er voor mij gewoon niet in zou zitten. Terwijl ik mezelf dat voorstelde moest ik ook consessies doen. Mijn relatie zou geen stand houden, ik zou niet kunnnen blijven sporten, ik zou op een gegeven moment lichamelijk eens in de zoveel tijd instorten en ik zou niet zo intens kunnen genieten van een lachbui, omdat ik ook geen huilbuien zou willen hebben, want die zou ik weg blijven drukken met mijn eetstoornis. Toch heb ik na een tijdje besloten de eetstoornis bij het grof vuil te zetten. Het zou me meer ontnemen dan ik er, na een heftige strijd dan wel, voor terug zou krijgen.''

Niet beter willen worden is geen vreemde gedachte. Ik denk dat het een onderdeel is van alle leugentjes die je door eetstoornis hebt ontwikkeld. Je ''gezonde ik'' is zoek geraakt, door de aanwezigheid van deze vernietigende stoornis. Toch is het er nog. Jij, je bent er nog. Zelfs ook al vind je de persoon die achter die eetstoornis verborgen zit helemaal niet leuk op dit moment. Je bent er nog en kunt gaan vechten!

En natuurlijk hoeft dat niet alleen, natuurlijk ben je het af en toe zo ontzettend zat. En natuurlijk hoef je niet meteen alles los te laten als dat te ingrijpend voor je is. Als je eerst nog een stukje van je eetstoornis wilt ''bewaren'' kan dat zeker helpend zijn. Dat stukje kun je later verder aanpakken. Maar niet beter worden, betekent dat je niet gewoon ziek wilt blijven. Het betekend dat je zieker gaat worden het hardnekkiger wordt, omdat het langer aanwezig is. Een eetstoornis is niet iets wat zonder enige moeite stabiel blijft. 

Neem jezelf serieus en probeer te kijken naar de dingen waaraan je al wel zou willen werken. Praat erover, probeer te zoeken naar die ''gezonde ik'' die nog ergens in je verscholen zit. Je hoeft niet met je eetstoornis aan anderen te laten merken dat het niet goed met je gaat. Blijf je niet verschuilen en vastklampen aan die roteetstoornis. Een eetstoornis maakt je kapot. Dus geef het een gooi.

Het leven is te mooi om bezig te zijn met eten, braken, calorieën en gewicht.