Wat wil ik nou echt? Hoe wil ik dat mijn leven eruit ziet? En wat hoop ik te bereiken? Vragen waar je eindeloos mee kunt worstelen, zonder ook maar een stap vooruit te komen, dichterbij een antwoord. Je wikt en weegt heel wat af, maar komt er maar niet uit. Waar vind je het antwoord op deze vragen, en kom je er achter wat jouw wensen zijn?

De feestdagen staan weer voor de deur, waarbij ‘wensen’ misschien wel het grootste thema is van de maand. Het opstellen van een verlanglijstje voor de Sint, mensen die je vriendelijk een fijne kerst toewensen en je verzegeld met drie zoenen de allerbeste wensen toewensen voor het nieuwe jaar. Allemaal erg goed bedoeld, veelbelovend en hoopgevend.

Als kind kon ik mezelf heerlijk verheugen op deze tijd van het jaar. Een lang verlanglijstje had ik niet, voor mij was de gezelligheid en het samen zijn met mijn familie al feest genoeg. Ik was een meisje met dromen, en ieder jaar dat ik mezelf verder ontwikkelde groeide ik ook dichter naar mijn dromen toe. De ene naar de andere wens kwam in vervulling, zolang ik er in geloofde en er volledig voor ging. Ik had bijna alles waar ik naar verlangde, maar had daarnaast nog altijd genoeg wensen en dromen om na te jagen.

Helaas verloor ik enkele jaren later al mijn wensen. Ik dacht dat ik met hard werken en een goede inzet altijd alles kon bereiken. Tot op zekere hoogte had ik in mijn leven hiermee dan ook vrijwel alles voor elkaar gekregen. Helaas kreeg ik nu de ene naar de andere tegenslag te verwerken en was het vertrouwen en mijn geloof in mijn dromen volledig zoekgeraakt. Voor mijn gevoel had ik opeens niets meer te wensen. Alles wat ik wilde lag te ver van mij verwijdert, was ongrijpbaar en ging ik toch niet bereiken. Zelfbedrog, dat was hoe ik over het hebben van wensen dacht! Door een opeenstapeling van teleurstellingen en ongelukken, zag ik de realiteit als een verzameling van ellende. Een weg vol obstakels die het uitkomen van mijn wensen hoe dan ook onmogelijk maakte. Krampachtig probeerde ik mezelf verder leed te besparen en nam ik mezelf voor helemaal niets meer te willen.

Toch gaf het over boord gooien van mijn wensen me geen extra rust. Sterker nog, ik voelde mezelf ongelukkiger dan ooit tevoren. Ik hield mezelf voor de gek en besefte me dat ieder mens wensen heeft, een eigen wil of doel om voor te leven. Maar hoe kreeg ik mijn eigen wensen weer in het vizier? En waar haalde ik het vertrouwen vandaan om hier ook echt voor te gaan?

Mijn wensen lagen niet ineens voor het oprapen, maar ik had wel een duidelijk schrikbeeld, iets wat ik zeker niet meer wilde. Hierdoor kreeg ik langzaam maar zeker ook een steeds beter beeld van wat ik wel wilde. Ik moest klein beginnen, en leerde stapje voor stapje steeds beter mijn eigen wensen formuleren. In het begin was ik hierin heel bescheiden, maar met de tijd durfde ik steeds verder te kijken en groter te dromen. Ik had mensen waaraan ik me kon optrekken, die ik zag als voorbeeld omdat zij hadden bereikt waar ik ook wilde komen, een rolmodel. Mijn zelfvertrouwen begon weer te groeien, en ik vond mezelf weer de moeite waard om ook iets te mogen wensen. Het is mijn leven en ik bepaal hoe dat er uit komt te zien!

- Nicole

Bij dromen en wensen moest ik in eerste instantie denken aan de vriendenboekjes die je vroeger in de klas aan iedereen uitdeelde en dus ook voor anderen moest schrijven. Daarin stond altijd de vraag: “Wat wil je later worden?” Op die vraag heb ik tijdens mijn basisschooljaren verschillende antwoorden gegeven, zoals ballerina, dolfijnentrainster, moeder. Ik vond het leuk om over de vraag na te denken, iets wat nog zo ver weg was, maar in je gedachten al heel dichtbij.

Dromen over mijn leven in de toekomst heeft me altijd veel houvast gegeven. Ik had iets om naartoe te werken, ik wilde iets bereiken. Totdat ik dat houvast verloor, want altijd streven naar het perfecte is niet haalbaar. Mezelf vastzetten in onrealistische idealen, willen voldoen aan hoge eisen, geen fouten mogen maken. Het zorgde er allemaal voor dat ik mijn wensen voor de toekomst niet meer voelde. Wensen die voorheen zo belangrijk waren, deden me niets meer. Mijn leven stond stil, dacht ik. Maar langzaamaan kwamen die lichtpuntjes terug in mijn leven. In het begin zo klein, dat ik ze nauwelijks wist te herkennen.

Hoe kwamen die lichtpuntjes dan terug? Met hulp, steun, begrip en (h)erkenning van de mensen om me heen en mijn groeiende zelfvertrouwen heb ik ervaren dat mijn leven niet altijd zo hoefde te blijven. Ik mocht wel degelijk genieten van het leven, een leven waarin ik mag zijn wie ik ben en zelf bepaal waar mijn leven naartoe gaat. Dromen en wensen heb ik weer volop. Van een kleine wens zoals gezellig met familie van de feestdagen genieten tot een wat grotere wens als gezond blijven en gelukkig zijn. Mijn leven staat niet meer stil. De toekomstplannen die ik vroeger had, komen steeds een beetje dichterbij!

- Guusje

Wat zijn jouw wensen?

Ontdek ze aankomende vrijdag tijdens de Proud2meet in Eindhoven. Tijdens een leuke creatieve workshop verzamelen we onze gelukswensen in een bijzonder flesje, en gaan we met elkaar in gesprek over wat jij wilt met je leven en hoopt te bereiken!