Iemand maakte mij er ooit op attent dat ik vaak met mijn wijsvinger aan mijn neus wreef. Toen ik erop ging letten, bleek ik dit inderdaad vaak te doen. Bij moeilijke situaties aai ik ongemerkt langs mijn neus, zoals anderen aan hun nagelriemen pulken of op hun nagels bijten. Hij vertelde mij erbij dat het een tic was die met angst had te maken. Het verbaasde me en ik vroeg: ‘Angst?’ Ik voelde me helemaal niet bang. Toch verzekerde hij mij dat ik onderhuids wel angst bij me droeg.

Ruim een miljoen mensen in Nederland heeft een angststoornis. Vooral wij vrouwen die een eetstoornis hebben of hebben gehad, zouden veel last van angst hebben. Een psycholoog verzekerde mij dat niet alleen wij, maar alle mensen last hebben van angst. Of je nu werk hebt of niet, of je rijk bent of arm, het is menselijk om existentiële angst te hebben. Misschien herken je die vaak niet als zodanig, omdat je erin gevangen zit. Toch is angst functioneel; zonder angst zie je geen gevaar. Angst is een fysieke reactie wanneer je de greep op het leven kwijtraakt. Het is waar. Ik ontdekte dat als ik aan mijn neus zat te wrijven of als mijn broer aan zijn nagelriemen zat te punniken, wij de greep op het leven of op een situatie aan het verliezen waren.

Bron foto

Elisabeth Riphagen is moeder, schrijfster en sinds 2022 gastblogger bij Proud2Bme. Ze schrijft over haar ervaringen met een langdurige en verborgen eetstoornis en met ongeneeslijk ziek zijn. Over de lessen die ze heeft geleerd en wat ze jou daarvan wil meegeven. Regelmatig verschijnen er blogs van haar op Proud2Bme. Wil je meer van haar lezen? Dat kan via de tag 'Elisabeth blogt'. Haar voorstelblog, in de vorm van een interview, vind je hier

‘Het zijn bange tijden’, hoor ik mensen weleens zeggen. Maar misschien geldt dat voor alle tijden. En wat is angst eigenlijk? Bij velen van ons die met een eetstoornis worstelen komt het woord ‘angst’ om de hoek kijken. Wij kennen allemaal wel het fenomeen angst. Ons dagelijks leven draagt van alles in zich waar wij bang voor kunnen zijn. Angst om te dik te worden, angst om mager te worden, angst om te eten, angst om niet gezien te worden, angst om lief te hebben...  Angst kunnen we niet wegdrukken. We kunnen het niet ontlopen. Als we proberen om angst weg te drukken, houden we onszelf voor de gek. Het klinkt vreemd, maar we hebben angst nodig om in leven te kunnen blijven. Aan mijn eigen leven heb ik ontdekt dat als ik probeerde om angst op te lossen, het alleen maar groter werd. Het gaat er veel meer om angst draaglijk te maken. 
 
De winnaar van de quiz De Slimste Mens, presentator en komiek Lisa Loeb (33) schrijft in haar debuutroman Bang dat je een depressie of angst niet kunt omdenken of wegjoggen. Ze schrijft: "Ik weet vanuit mijn pestverleden hoe het is om met een angststoornis te leven. Ik wil dat mensen die mijn boek lezen, denken: als zij al haar angsten durft aan te gaan, dan kan ik het ook. Het is zo zonde je door angst te laten leiden in het leven en bovendien – de meeste angsten komen vaak helemaal niet uit. Ik ben niet mijn hele leven alleen gebleven, maar getrouwd met mijn grote liefde, ik ben ook niet gestorven aan een hartaanval en ik ben niet mislukt."

Ik herken veel bij haar. Als ik worstelde met mijn eetstoornis kon ik boos worden in plaats van dat ik met liefde en barmhartigheid naar mezelf keek. Nu weet ik dat ik met compassie naar mezelf moet leren kijken. Ik weet ook dat als mijn angst onder druk komt te staan, het ontspoort en vreemde vormen aanneemt. Als ik mij door angst te veel focus op anorexia dan weet ik nu dat ik me moet richten op zaken waar ik blij van word: naar muziek luisteren, een boek lezen, wandelen en schrijven. Dat wat moeilijk hanteerbaar is, komt tot rust. Het bijzondere is dat in de stilte, in het kijken, in het luisteren en in het zoeken mijn eigen onzekerheden, twijfels, angsten en kwetsbaarheden ontdekt worden. Het belangrijkste voor mij in mijn anorexia-tijd was: dat er iemand kwam die naar mij luisterde en mij zag. Ik moest het wel zelf doen, maar door die ander kreeg ik inzichten in mijn angsten. Door in onze eigen kracht te gaan staan, overwinnen wij de eetstoornis.