Wat ben ik zonder eetstoornis?

 

Het is een wonder dat je deze blog nu aan het lezen bent, want hij kwam er slechts met heel veel pijn en moeite. Ik worstel de afgelopen weken met een enorm gebrek aan 'herstelmotivatie' en dat werkt door in andere aspecten van mijn leven. Dag in dag uit is het in mijn hoofd een warboel aan gevoelens en emoties en gedachtes: waarom doe ik dit (therapie) eigenlijk? Wat brengt het mij? Ik bedoel, ik weet na twintig jaar gewoon niet meer beter. Wanneer ik denk aan een toekomst zonder eetstoornis, breekt het zweet mij uit. Want: wie en wat ben ik zonder eetstoornis?

Aan de ene kant denk ik keer op keer: ik kan en wil mijn overlevingsmechanisme ((niet) eten) niet vaarwel zeggen, net zo min als mijn 'hobby's' (diëten en fitness en uiterlijk vertoon). Want als die wegvallen weet ik niet meer wie of wat ik ben, en hoe mijn dagbesteding gaat zijn. Aan de andere kant kan ik niet wachten op de dag dat ik voor de laatste keer de deur van Trubendorffer achter mij zal dichttrekken om door te kunnen gaan met mijn leven zoals het was en, bovenal, op wat voor manier dan ook weer te kunnen bijdragen aan de maatschappij.

vrouw zonder eetstoornis

Maar kan ik dan ooit nog wel werken? Het zal wel moeten want momenteel heb ik letterlijk geen rode cent. Met een beetje mazzel wordt mij volgende maand een Ziektewetuitkering toegewezen maar dat is nog lang niet zeker en geen geld hebben en je handje moeten ophouden bij familie en vrienden is verschrikkelijk. Mocht die uitkering er niet komen heb ik geen keus en zal ik wel weer moeten gaan werken, verknipt hoofd of niet. En of beter worden dan nog lukt? Ik weet het niet. En wat behelst beter worden nou helemaal? Nogmaals die vraag die mij zo bezighoudt en voortdurend de twijfel aanwakkert: wie en wat ben ik als ik 'beter' ben? Ik heb werkelijk geen flauw idee.

Even wat anders: hoe bizar is het dat ik na achttien jaar therapie pas afgelopen zondag mijn eerste diagnostische tests kreeg? Twee uur lang vragenlijsten invullen over mijn eigen gekke zelf. En daarna nog een interview dat werd gefilmd om later terug te kunnen kijken. Pfff, als ik iets niet wil zien is het dat, dus hopelijk is het niet nodig, maar soit. Ze kunnen het altijd nog op YouTube zetten, Trubendorffer heeft namelijk hun eigen kanaal. Grapje, dat zouden ze natuurlijk nooit doen, al zou het mij niet kunnen schelen. Wellicht helpt het mensen om te zien hoe iets dergelijks eraan toegaat en kunnen ze er her en der misschien nog wel om lachen ook. Ik hoop het, want lachen is gezond. Daarom probeer ik mijzelf de laatste tijd niet al te serieus te nemen en het werkt nog ook.

Wat een rommelige, chaotische, onsamenhangende, over-niets-gaande blog is dit geworden. Maar zo is mijn leven, zo ziet de binnenkant van mijn hoofd eruit. Om toch nog een positieve draai aan het geheel te geven laat ik jullie graag delen in een anekdote waarin mijn jongste dochter (6 jaar) mij leert dat positief denken helemaal niet zo moeilijk hoeft te zijn...

zonder eetstoornis natuur

Het heeft de hele nacht geregend en op wat korte periodes met zonneschijn na blijft het grijs en grauw. Ik fiets met dochter #2 door de stad in de hoop thuis te zijn voordat we -weer - een bui op onze hoofden krijgen. Dan zegt mijn kleine meisje, naar boven turend: "mama, ik zie daar een klein stukje blauw." Ik kijk ook en antwoord: "ja, maar het is vooral heel erg grijs." Zodra ik het gezegd heb hoor ik hoe verschrikkelijk negatief het klinkt.

Mijn dochter ziet dat kleine stukje blauw (het goede), ik focus zo op het grijs (het slechte) dat ik het blauw niet eens meer zie. Ik besluit ter plekke een voorbeeld te nemen aan mijn jongste spruit en mij in het vervolg te richten op alle stukjes blauw in mijn leven...

Fotografie 1: Haley


Heb jij ook last van eetbuien en wil je graag doorpraten over dit onderwerp? Neem dan een kijkje op ons forum in het topic over boulimia en eetbuien.

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Asyr Sei'Lar - Vrijdag 23 december 2016 19:53
Lieve Sarah,

Het is geen wonder dat ik jouw blog heb gelezen. Het is een waarljk wonder dat je zo een mooie en eerlijke blog hebt geschreven. Dat je in staat bent geweest om je even open te stellen voor anderen. Om anderen de waarheid te tonen. Dat vergt lef en ik heb bewondering voor jouw lef. het is pijnlijk maar ik herken heel veel in de enorme chaos die je hier beschrijft, en hoe hopeloos je ervan kan worden. Ik kan alleen maar zeggen, put kracht uit de twee puntjes van licht in je leven, koester je dochters en laat hen jou de juiste weg tonen uit de chaos.

Vergeef me maar ik zal voor je bidden.
Asyr Sei'Lar - Vrijdag 23 december 2016 20:02
Oh .. en een nagedachte.

Wat ben jij zonder eetstoornis?

Nog steeds Sarah, een sterk en dapper person die ondanks alle chaos en ellende nog steeds de kracht heeft om door te gaan. Die nog steeds de strijd niet heeft opgegeven, oftewel, dezelfde bewonderenswaardige person die je nu bent.

Houd immer moed.
Sarah - Vrijdag 23 december 2016 20:29
Lieve Asyr Sei'Lar,

Dank je wel voor deze hartverwarmende berichtjes en prachtige woorden, ze raken me diep. Heel erg lief van je dat je tijd hebt willen steken in het plaatsen ervan. En weet je, het helpt. Dus ik waardeer het echt enorm
Sarah - Vrijdag 23 december 2016 20:43
Hm, er is hierboven iets misgegaan, de laatste regel is weggevallen. Wat ik nog wilde zeggen is dat ik het heel bijzonder vind dat er iemand voor me bidt. Dat heeft nog nooit iemand gedaan en het geeft me kracht. Dank je wel! Liefs, Sarah x
britneyangel - Vrijdag 23 december 2016 23:24
goed gedaan sarah dat je de blog toch geschreven hebt! je kunt ook positieve kaartjes maken over jezelf of andere dingen of iedere dag positieve dingen opschrijven in een schrift dat kan wel helpen, ik hou ook een schrift bij met positieve dingen van de dag
Leon10 - Zaterdag 24 december 2016 08:43
Oh Sarah, heeft nog nooit iemand voor je gebeden? Ik zal ook voor je bidden!
Leon10 - Zaterdag 24 december 2016 08:44
Ah, bij mij is ook mijn hele verhaal weg..
Leon10 - Zaterdag 24 december 2016 08:47
Ik zei tegen je dat je alleen al doordat je een levend mens bent, kostbaar en waardevol bent. Alleen al dat jij nog steeds leeft, verdient respect! Laat staan dat jij deze blog hebt durven schrijven en plaatsen, ondanks jouw strijd en chaos.. echt, lieve Sarah, je bent sterk en mooi! (Ik vind jouw haar heel mooi;) ik bid dat je dit op een dag ook zo mag zien!
Leon10 - Zaterdag 24 december 2016 08:48
Houd vol dame, want jij bent een gelukkig leven waard!
(Sorry voor mijn losse stukjes, de site plaatste niet meer tegelijk)
M. - Zaterdag 24 december 2016 10:54
Misschien helpt ook de vraag "wie ben ik met eetstoornis en wil ik zo zijn?"
In mijn geval maakt de eetstoornis me niet de persoon die ik zou willen zijn. Wanneer ik mijn focus verleg kan ik zoveel meer betekenen in deze wereld. Ik kan er meer zijn voor anderen, meer zijn voor mezelf. Dat is me uiteindelijk meer waard dan het navelstaren naar de boterham op mijn bord. Wij maken dat eten zo belangrijk. Dat is het feitelijk niet.

Anne - Zaterdag 24 december 2016 11:35
Ik herken de chaos en de vragen.
Motivatie komt en gaat, de kunst is om toch vol te houden wanneer je het niet voelt.
Ik ben hier zelf niet altijd zo goed in, maar er is altijd een kleine stem in je dat nooit op wilt geven, daar moet je naar luisteren.
Je bent al iemand zonder eetstoornis, omdat je een e.s hebt ben je nog niet "stuk".
Chaos is onontkomelijk als dingen veranderen, soms kan je beter maar en dag tegelijk nemen en vertrouwen dat het gaan zal zoals het gaan moet. Als je doet wat je kan, doet God de rest.
Wanneer het mij allemaal te veel wordt doe ik yoga of ik kijk asmr. Dat helpt mij echt om los te laten. Wat helpt jou?
A - Zaterdag 24 december 2016 15:43
Sarah ik moet je bekennen dat ik het liefst een eind aan mijn leven maak.
Dit jaar was een klote jaar! Vorig jaar had ik sinds 30 jaar weer contact met een oudere man die me plezier in het leven wilde geven. Hij hield van me, zoals hij zei, en hij wilde me wel helpen en gelukkig maken.
Begin dit jaar liet hij me in de steek, voor een jonger blaadje in wie hij liever energie stopt. Ik ben hierdoor letterlijk kapot en ben van ondergewicht 12 kilo aangekomen door de vele vreetbuien. Kotsen lukt me niet (meer), vandaar die enorme gewichttoename!
A - Zaterdag 24 december 2016 15:50
Ik mis mijn oude gewicht van vorig jaar toen alles nog relatief beter was. Heb totaal geen controle meer over het eten en gewicht, al veertig jaar worstel ik met eetstoornissen!! Wil niet meer. Ben moe. Ik haat die man die me liet vallen met zijn valse uitspraken en beloftes!
A - Zaterdag 24 december 2016 16:04
Oh ja ik ben ontzettend bang dat ik hem tegen kom zoals ik er nu uitzie. Het is bijna een jaar geleden dat we elkaar hebben gezien toen ik nog een rank figuur had.
Dan voel ik me extra mislukt!!
M. - Zaterdag 24 december 2016 17:27
Lieve A., je mag er zijn ook al voelt het misschien nu anders. Er zijn zoveel mensen die van jou houden. De man over wie je vertelt is de druppel van de emmer problemen maar niet de oorzaak. Ik snap dat je moe bent van het vechten. Een gevecht tegen jezelf (de ES-stem verkleed als jijzelf) is pijnlijk, confronterend, verwarrend. Maar kijk naar zoveel anderen die hun eigen strijd succesvol hebben bevochten: put daar hoop en kracht uit. (Geldt ook voor Sarah en alle anderen die zelfstrugglen met mij). Jij bent zoveel meer waard. En je verdient zoveel meer eigenliefde.

Take care. Ik vecht met je mee!
A - Zaterdag 24 december 2016 18:07
Dank je voor je lieve reactie! Ben erg ontroerd!
E - Zondag 25 december 2016 06:13
@A
Die man kan je denk ik beter kwijt dan rijk zijn !
Je hebt waarschijnlijk juist geluk gehad dat hij voor iemand anders viel : )
Pak jezelf weer aan en zie dat je een waardevolle vrouw bent .Er zijn meer mannen op de wereld .En je hebt je eigen leven om te leven, niemand kan iemand anders gelukkig maken ,hoogstens wat gelukkiger omdat wat je samen hebt iets toevoegt

Het doet altijd pijn om afgewezen te worden, dat is voor iedereen zo,maar daarom ben je nog niet waardeloos. Het was gewoon niet de juiste man voor jou .Je komt hier doorheen.

E - Zondag 25 december 2016 06:27
Gebruik dit wat je meegemaakt hebt om voor jezelf op te komen en sterker te worden maar ook te kijken naar jezelf op een eerlijke manier. Juist door dit soort situaties kan je groeien en MEER zelfkennis, zelfwaardering zelfrespect ontwikkelen.
Het is gewoon het leven!
A - Zondag 25 december 2016 12:36
E. Bedankt voor je tip en medeleven.
Heidi - Maandag 26 december 2016 18:46
Lieve Sarah, ik bewonder je moed om hier zo kwetsbaar en open te schrijven. Wat is het een chaos in je hoofd, wat speelt er een (wan)hoop. Ik vind het dapper, dat je toch weer behandeling aangaat, het lef hebt er kwetsbaar over te schrijven. Er is zoveel meer dan eetstoornis, zoveel meer en ik hoop echt voor je dat je dat mag gaan ervaren. Sterkte op die weg Sarah!
Sarah - Vrijdag 30 december 2016 13:40
Dank je wel Heidi, LIEF!!! x x x
Diana - Zondag 8 januari 2017 16:39
Snap je verhaal zo, Sarah!

Zelf ook geen idee wie ik ben zonder een eetstoornis.
Diana - Zondag 8 januari 2017 16:42
Oh ja... ben zelf al 46 jaar