Er wordt me weleens gevraagd wanneer de knop bij mij om is gegaan om te herstellen van mijn eetstoornis. Wanneer was nou dat moment? En hoe ging dat dan? Ik begrijp die vraag heel goed, want stappen naar herstel zetten is ontzettend eng en moeilijk. Toch weet je dat het ergens goed is en wil je het wel, maar pfff, wat als al die grote angsten toch uitkomen? Het liefst stel je het nog even uit. Stel je het uit totdat je zeker weet dat je er klaar voor bent. Totdat je zeker weet dat het goed komt. Blijf je wachten, tot die knop om gaat. 

Eigenlijk was ik aan het wachten tot het goed zou voelen om voor herstel te gaan. Dat ik het helemaal zeker zou weten en niet meer bang zou zijn. Maar voelt herstel ooit wel helemaal goed? Is herstel ooit helemaal niet eng of oncomfortabel? Het wrange van herstellen van een eetstoornis is dat veel van de stappen die je moet zetten wel goed zijn, maar eigenlijk helemaal niet zo goed voelen. 

Ik wilde best die strenge controle loslaten, heel graag zelfs, maar dan wilde ik wel heel zeker weten waar ik aan toe was. En dat spreekt elkaar tegen... Ik heb zo gigantisch hard gewenst dat er gewoon even iemand met een toverstokje kon zwaaien en dat het dan oké was. Hoe kon ik nu zelf die sprong in het diepe nemen, als mijn benen al als doorgekookte spaghetti-slierten voelden bij het idee. Waar kon ik de kracht vandaan halen om die sprong toch te maken? 

En soms vond ik ineens die kracht. Kon ik met stelligheid zeggen: "En nu ben ik er klaar mee!" Ik waagde de sprong, maar kwam erachter dat het geen sprong was, waarbij de zwaartekracht de rest zou doen. Maar dat het een klim was, uit een donker zwart gat, zonder te weten wat er zich in de wereld daarboven zou afspelen. Wat als het tegenviel? Als het gevaar daar groter was? Wat als het me niet zou lukken? Wat als ik zou vallen? Ik weet niet of dat te simpel klinkt, maar het voelde als existentieel. Het voelde niet als gewoon vallen zoals je van je fiets valt, maar als te pletter vallen van een enorme bergtop. 

Maar ik moest wel, als ik dit wilde. Ik moest. Bang om te vallen. En ik viel. Ik viel, maar kon weer opstaan. Ik zette de knop om, begon aan de klim, en viel. Ik verloor mijn hoop, vond hem terug, begon aan de klim en viel. Al deed het vallen pijn... Ik leerde wel dat ik niet werkelijk te pletter viel. Dat het toch ook wel een groot stuk spreekwoordelijke hoogtevrees was. Dat mijn angsten niet reëel waren en dat ik sterker was dan ik dacht, al groeide dat besef langzaam.

Laatst keek ik naar een interview van Robbert Roodenburg met Rijk Hofman, waarin hij onder andere wat vragen stelt over zijn depressie. Rijk omschrijft deze als een donkere kuil waar hij in gevallen was. Zijn omschrijving vind ik zo treffend. Hij vertelt dat hij keer op keer probeerde eruit te klimmen maar ook keer op keer weer viel, net als ik. Dat vallen kan voelen als falen, maar dat is het niet, want tijdens het klimmen ontwikkel je (mentale) spierballen. En misschien haal je het de volgende klim weer niet, maar dan kom je wel weer ietsjes verder. En de volgende keer ben je weer een beetje sterker geworden.

Ik durf wel te zeggen dat ik het herstellen van mijn eetstoornis ook een beetje zo heb ervaren. Vallen en opstaan, maar toch steeds een beetje verder komen. En de ene keer val je misschien wat lelijker of onhandiger dan de andere keer, omdat je het wel of niet voelde aankomen. Maar ook daarin ontwikkel je steeds meer behendigheid. Maar, daarvoor moet je wel die klim durven wagen. En ja, die klim is zwaar en eng en moeilijk en de randen van de grot zijn soms scherp en snijden in je handen, maar onderschat niet jouw vermogen om te helen als je goed voor jezelf zorgt. Want je bent zoveel sterker dan je denkt en je bent het zo gigantisch waard.

Niemand kan jou uit die kuil halen, dat is iets dat je zelf moet doen. Een ander kan je helpen, steunen en motiveren. Dat is veel waard, dus maak daar zeker gebruik van. Je omgeving kan je aanmoedigen, moed inspreken en troosten. En professionals kunnen je helpen in je 'training' met de tools die zij hebben geleerd. Daar mag je gebruik van maken, want je hoeft het niet alleen te doen. 

Ik heb ook weleens gehoord dat iemand het wel als een knop of omslagpunt heeft ervaren, dus misschien kan het, maar in de meeste gevallen zal dat niet zo zijn, denk ik. Dus het is zo zonde om dan wel daarop te zitten wachten. Want je kan wachten tot je een ons weegt... Dus in plaats van te wachten op een magisch moment, op een knop die omgaat, moet je zelf actie ondernemen en kleine stapjes nemen om de knop zelf om te zetten. Er gaat waarschijnlijk geen moment komen dat het ineens makkelijk is of dat het niet eng is. Maar juist door die stapjes te zetten, wordt het makkelijker en minder eng. Kan je vertrouwen opbouwen, mentale spieren trainen en weer verbinding maken met de wereld om je heen. Want jij hoort erbij. Jij mag erbij. Welk rugzakje je ook met je meedraagt. Jouw geboorte is jouw bestaansrecht. 

♥

Deze blog kwam oorspronkelijk online in 2023