Waarom heb je geen relatie?

 

'Waarom heb je eigenlijk geen relatie? Ben je lesbisch? Heb je bindingsangst? Sta je wel open voor een relatie? Wanneer ben jij nou eens aan de beurt? Zit je wel op Tinder?' Dit zijn vragen waar ik geen antwoord op kan geven. Tenminste, op sommige vragen wel. Nee, ik ben niet lesbisch en nee, ik heb geen Tinder, maar wanneer ik ''aan de beurt'' ben en waarom ik geen relatie heb, kan ik niet precies zeggen. Sta ik open voor een relatie? Ik weet het niet.

Een tijd geleden trouwde één van mijn beste vriendinnen. Ik herinner me goed dat ze mij als eerste vertelde dat hij haar ten huwelijk had gevraagd. Ik huilde omdat ik zo blij voor haar was, net als dat ik op de bruiloft opnieuw huilde toen ze elkaar het ja-woord gaven. Ze beloofden elkaar de eeuwige trouw, tot de dood hen scheidt en in voor- en tegenspoed. Als ik naar hen kijk dan vind ik het bijzonder dat er mensen bestaan die elkaar op zo'n manier durven te vertrouwen, dat ze hun hele leven met elkaar willen delen.

Op dit moment zie ik hen samen oud worden maar ik weet ook dat er duizenden andere stellen zijn die dat ook dachten op het moment dat zij trouwden. Toch gaat het bij ontzettend veel mensen mis. Niet specifiek in een huwelijk, maar in relaties in het algemeen. Ik heb gezien hoe mijn vader mijn moeder kapot heeft gemaakt en hoe ze het elke keer weer probeerden, tegen beter weten in. Ik heb relaties die in mijn ogen perfect leken, in rook op zien gaan. Twee mensen die eerst oneindig veel van elkaar hielden, eindigden als vijanden die elkaar met de grond gelijk maakten.

Heb ik dan nooit vriendjes gehad? Jawel. Toen ik jonger was had ik heus weleens een vriendje maar dat was nooit heel serieus. Op de middelbare school had ik soms een paar weken verkering met iemand omdat ik dacht dat dat zo hoorde, maar als een jongen vervolgens vaker af wilde spreken, vond ik het niet leuk meer en maakte ik het uit. Ook was het toen al lastig om de ander te vertrouwen en aan te geven wat ik wel of niet wilde. Ik was erg onzeker, verlegen en had het moeilijk thuis.

Toen ik wat ouder werd wilde ik er vooral graag bij horen en om die reden dacht ik dat ik ook een relatie moest hebben. De jongen met wie ik toen verkering had was vrij jaloers en bezitterig waardoor we helemaal geen leuke tijd hadden. Tegelijkertijd durfde ik het ook niet uit te maken omdat hij ervoor zorgde dat ik niet veel thuis hoefde te zijn. Het is pas uitgegaan toen hij een stoel naar mijn hoofd had gegooid nadat ik een half uur later was dan we hadden afgesproken. Ik denk dat dat mijn eerste echte relatie was en misschien ook wel de laatste. De afloop was behoorlijk pijnlijk, letterlijk, maar op dat moment zag ik er de ernst totaal niet van in. Ik was wel iets gewend van thuis en was allang blij dat ik daar even weg kon zijn, de ‘'kleine problemen'' in deze relatie vielen in vergelijking daarmee in het niet, dacht ik.

Ik had al niet zoveel vertrouwen in anderen en in relaties maar door dit gedoe is dat nog verder verminderd. Eenmaal tijdens mijn studie werd ik behoorlijk depressief en kreeg ik intensievere therapie. Mijn depressie, eetstoornis en andere problematiek ging gepaard met veel destructief gedrag zoals het gebruiken van veel alcohol en soms ook drugs. Hierdoor voelde ik minder maar was ik ook minder verlegen en minder geremd in het contact met anderen. Als ik de stad in ging met vriendinnen, kon ik hierdoor ook makkelijker met jongens praten zonder een eeuwigheid bezig te zijn met wat ze van mij zouden denken.

De keerzijde was dat ik al snel té makkelijk was en soms zomaar met iemand mee naar huis ging, iets wat ik normaal gesproken helemaal niet kon en ook nu niet zou kunnen of durven. Ook dat is wat me tegenhoudt in een relatie. Hoewel ik al heel wat jaren traumabehandeling heb gehad, hoef ik nog steeds enkel mijn ogen te sluiten om weer allerlei beelden van vroeger voor me te zien. Zelfs met een paar liter wijn ging dat destijds niet weg, het zorgde er hooguit voor dat ik het iets beter kon verdragen, maar fijn waren die nachten nooit. 

In de tijd waarin destructiviteit eigenlijk orde van de dag was, was ik echter altijd op zoek naar een soort bevestiging, ik denk dat ik het daarom deed. Ik voelde me zo onzeker over en slecht over mezelf dat ik me bijna niet kon, en eigenlijk kan, voorstellen dat er iemand is die mij leuk vindt. Als iemand aardig tegen mij doet, dan is mijn eerste gedachte namelijk nog altijd: wat wil je van mij? in plaats van: wat aardig. Ik kan in het contact met anderen me moeilijk voorstellen dat een ander oprecht is en het beste met me voor heeft. Dit is niet alleen met jongens / mannen, maar ook gewoon in het dagelijks leven. In de periode dat het zo slecht met me ging, kon ik met behulp van destructief gedrag die gedachten soms even laten gaan, maar later kwamen ze natuurlijk even hard weer terug, met een dosis schuldgevoel en een kater er bovenop.

Inmiddels zijn we heel wat jaren verder en ben ik in rustiger vaarwater beland. Ik woon in een eigen huis en het gaat goed met me. Wel vind ik het lastig om te zien dat steeds meer mensen om me heen vaste relaties hebben, gaan trouwen en soms zelfs al aan kinderen beginnen. Ik woon alleen en er zijn mensen die daar zo nu en dan vragen over stellen. Zo dagelijks heb ik er geen last van dat ik alleen woon, maar door die vragen ga ik aan mezelf twijfelen: heb ik het echt zo naar m'n zin in mijn eentje of houd ik mezelf dat alleen maar voor?

Eerlijk gezegd weet ik het niet. Er zijn niet echt momenten dat ik als het ware verlang naar een partner en ik snap soms ook niet zo goed waarom vrouwen klagen over het vrijgezel zijn. Ik vermaak me prima alleen en het continu samen moeten leven met iemand lijkt me ergens best benauwend. Anderzijds zit mogelijk daar ook wel de kern van het probleem. De gedachte aan een relatie geeft me het gevoel alsof ik voor altijd ergens aan vast zit alsof het een last is, terwijl het iets zou moeten toevoegen. Mogelijk heeft dit te maken met mijn eerdere ervaringen en mijn referentiekader. Dit maakt wellicht ook dat ik niet zo open sta voor een ander en/of er minder behoefte aan heb.

Daarnaast kan ik het me maar moeilijk voorstellen dat er iemand in mijn leven zou komen die mij helemaal zou kunnen begrijpen en accepteren zoals ik ben. Hiermee bedoel ik niet dat ik een heel bijzonder persoon bent, maar ik weet wel van mezelf dat ik niet de makkelijkste ben. Zoals ik nu mijn leven leidt, alleen, gaat het best goed maar ik heb wel een gebruiksaanwijzing. Mijn stemming is lang niet altijd goed en er zijn moment dat ik helemaal gek op iemand ben, maar ook dat ik iemand echt niet kan uitstaan. Ik heb bepaalde rituelen in huis waar ik liever niet van afwijk en kan het best lastig vinden om me aan te passen als ik iets al heel lang op een bepaalde manier doe. Ik zie niet goed voor me hoe dat in een relatie zou moeten werken, ik snap mezelf namelijk soms niet eens. Ik gun een ander iets beters, iets wat niet zo ingewikkeld is. Dus als de vraag ''Waarom heb je eigenlijk geen relatie?'' is, dan is dit antwoord... 

Herken jij hier iets in en hoe is dit voor jou?

Fotografie: Loredano Lavino

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Robin - Woensdag 13 september 2017 19:44
Dit is super herkenbaar. Ik ben nu 25 en heb nog steeds nooit een relatie gehad. Van de ene kant zou ik het heel graag willen maar van de andere kant vertrouw ik mensen daar niet goed genoeg voor. Dit terwijl het mijn grootste wens is om te trouwen.
Nerveus - Woensdag 13 september 2017 19:53
Sterke blog! Ik herken mezelf hier alleen niet in, omdat ik al 3 jaar een relatie heb en ook heel gelukkig ben met mijn vriend! Alleen vind ik het wel interessant om jouw verhaal te lezen. Tegenwoordig staat er zo'n druk op het 'moeten' hebben van een relatie, terwijl niet iedereen daar aan toe is of dit aankan. Ik vind het echt grote onzin als mensen vragen waarom iemand geen relatie heeft. Dat is ieder voor zich en er is totaal niets mis met single zijn.
Lost girl - Woensdag 13 september 2017 20:08
Nog nooit een relatie gehad en 100% maagd. Geen problemen mee. Ben nu 30 en ik zie mezelf eigenlijk nooit een relatie of kinderen krijgen. Ik snap dat mensen de drang hebben om een levenspartner te vinden en zich hiermee voort te planten. Maar voor mij is het niks. En blijkbaar straal ik dat ook uit want heb nog nooit een jongen of meisje horen zeggen mij leuk te vinden.
Coco - Woensdag 13 september 2017 20:12
Dit kon ik zelf geschreven hebben . Evallig nog tips voor de toekomst?
Dawn - Woensdag 13 september 2017 20:15
Voor iedereen: liefde komt wanneer the time right is. Het komt echt vanzelf! Bij de één komt the one al op z'n 12e en de ander pas op z'n 30e. Ik zal zeggen ga lekker achterover hangen in je stoel en laat 't allemaal lekker op je afkomen. Ook ben ik er ook echt van overtuigd dat er op een dag echt wel iemand komt die voor jou echt the total package is en jou goede en minder goeie punten zal accepteren. Ik geloof er sterk in dat er echt iemand in je leven komt die zo graag een deel wil zijn van je toekomst, dat hij je verleden accepteert en jou in het heden enorm zal waarderen zoals je bent. Zelf ben ik nog pas 17 en gewoon nog maagd, maar door mijn ervaringen heb ik ook geleerd dat single zijn ook heerlijk is en dat de juiste jongen vanzelf wel op m'n pad komt!
LeRose - Woensdag 13 september 2017 21:05
Ik ben heel vaak bedrogen en zelfs in een relatie gekleineerd en geslagen. Mijn ouders zijn wel samen maar we zijn geen praat over gevoelens gezin. Daar ligt best een taboe op en mijn moeder is afstandelijk. Ik ben daarnaast ook een tijdje makkelijk geweest waardoor ik verkeerde mannen trof. En ik ben op de middelbare school weer een tijd terug gepest geweest in extreme zin. Ik denk dat ik een wantrouwen met een litteken heb. Dat dit nooit 100 procent gaat helpen maar wel beter word en in de huidige maatschappij word het steeds meer geaccepteerd om niet een relatie te willen. Ik voel mij hier meer prima bij dan met een relatie. Ik wil eerst aan mijn zelfbeeld en problemen werken voor ik er überhaupt mocht er een kans zijn open voor wil staan. Op dit moment niet eigen liefde en met jezelf door een deur kunnen is ook heel belangrijk. Daarnaast ben ik meer van vriendschap en dieren.
Anonieme A - Woensdag 13 september 2017 21:13
Mij interesseerde het ook nooit eigenlijk.. nu merk ik dat ik soms wel verlang naar die nabijheid. Ik heb alleen een mega-angst voor seks.. ben eind 20 en heb het dus nog nooit gedaan.. de drempel wordt voor mij daarom steeds hoger om echt open te gaan staan voor een relatie, want daarbij heb ik gelijk de associatie met seks MOETEN hebben.. al geef ik wel aan dat ik hier heel veel moeite mee heb en dan is zijn reactie natuurlijk alleszeggend.. tegelijkertijd heb ik ook het idee voor altijd single te willen zijn en zonder kinderen lekker m'n eigen ding te kunnen doen! Er is nog zoveel wat ik wil ondernemen, alleen, zelfstandig.. geen vastigheid en geen seks ;)
Plienelien - Vrijdag 15 september 2017 11:40
Hey,
Herkenbaar. Op het forum heb ik hier wat over geschreven. Staat bij seksualiteit.
marleen - Woensdag 13 september 2017 23:06
Herkenbaar. Ik ben 35 en nog steeds happy single. Ik begin intussen niet meer aan mezelf te twijfelen door dit soort vragen. Ik heb voor mezelf beslist dat ik niet op zoek ga gaan. Volgens mij werkt het niet als je verwacht het geluk te vinden in iemand anders. Ik zoek dat liever in mezelf. Ik heb veel liefde in me, maar kan dat kwijt bij mijn familie , mijn vrienden, en in mijn vrijwilligerswerk. Seks mis ik absoluut niet. Denk zelfs dat ik aseksueel ben of zo. En daar heb ik totaal geen probleem mee. Na al die jaren vind ik ook dat ik het recht heb om de mening van anderen naast me neer te leggen, zeker als zij een probleem maken van mijn manier van leven. Ik weet wat me gelukkig maakt, en daar hou ik aan vast.
Anoniem - Woensdag 13 september 2017 23:11
Precies dit. Al 'op leeftijd' en nooit vriendjes gehad, geen idee waarom niet. Gewoon nooit aan begonnen. Af en toe toonde eens een jongen interesse in me, maar ik sloeg altijd af. Tegenwoordig nooit meer trouwens.
Ik leefde verder mijn leven (overtuigd van mijn lelijkheid en vol schaamte) terwijl iedereen om me heen verkering kreeg, trouwen, huis kopen, kindertjes.... en ik ben nog steeds ik.
Het is inderdaad niet zo dat ik het heel erg mis, maar ik begin sinds de laatste tijd wel eens te twijfelen of ik er niet meer mee moet gaan doen - actiever op zoek naar een parner. Maar hoe dan? Ik denk namelijk dat ik best een goede partner zou zijn, ben alleen wel heeeel kieskeurig!
Bovendien... het idee dat ik nooit moeder zal worden, omdat ik zo negatief over mezelf denk ik best pijnlijk! Want ook ik ben er van overtuigd dat ik wel een goede moeder zou zijn, maar ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen.
Ik schaam me er wel voor.
Is dit iets om in therapie te bespreken?
Belle - Woensdag 13 september 2017 23:47
Mijn verhaal is bijna precies hetzelfde als jouw verhaal. Ik ben nu 31 en een jaar geleden had ik dit verhaal kunnen schrijven. Op een slechte korte relatie na had ik ook nooit relaties en ik kom uit een soortgelijke thuissituatie als jij. Toch ben ik tegen alle verwachting in een man tegengekomen die ervoor heeft gezorgd dat ik voor het eerst in mijn leven een man heb durven vertrouwen. Ik was niet eens op zoek. Hij is nu een jaar mijn vriend en binnenkort gaan we samenwonen. Dit is ons gelukt doordat ik alles beetje voor beetje eerlijk tegen hem heb gezegd en hij daarvoor openstond. Over mijn trauma's en problematiek, dat ik soms gewoon alleen gelaten moet worden, dat ik specifieke angsten heb en dergelijke. Juist de eerlijkheid van mijn kant en zijn begrip daarvoor en bereidheid om rekening met me te houden heeft ervoor gezorgd dat het heel goed gaat. Het was een grote enge stap om me open te stellen, maar het heeft zoveel opgeleverd! Als je zonder relatie gelukkig bent is dat natuurlijk hartstikke goed. Als je wel een relatie zou willen maar denkt dat het onmogelijk is.. Dat dacht ik ook een jaar geleden, maar blijkt niet zo te zijn. Echt, je weet nooit wat er op je pad komt, de wonderen zijn de wereld nog niet uit!
Gloria - Donderdag 14 september 2017 00:56
In mijn geloofsovertuiging is het normaal dat je pas gaat samenwonen en ook het samen slapen pas echt gaat doen na het huwelijk. Ik dacht ook nooit dat ik een man zou vinden en woonde alleen. Op mn 25ste ben ik getrouwd en hebben nu ook kinderen! En juist het niet samenwonen of samen slapen tot na het huwelijk heeft ons erg geholpen om echt voor elkaar te kunnen kiezen en echt ja te zeggen tegen elkaar. Ik ben nú 30 en weet zeker dat alleen wonen veel kracht en zelfkennis kan geven. En ook voor jouw komt er wel iemand. Ik had echt nooit verwacht te trouwen .Dat hele plaatje van een gezinnetje was zo onmogelijk...je veranderd ook en word ouder en sterker!
Fayee - Donderdag 14 september 2017 06:37
Wow heel herkenbaar, al heb ik geen ervaring met een abusive relation,
wel dat ik werd gebruikt en ik het idee had dat dat ook zo hoorde..
Als ik dan eens naar de stad ging om uit te gaan ging het ook bijna altijd
mis omdat ik dan weer over mijn grens heen ging en te makkelijk met jongens
naar huis ging, waardoor weer dat gevoel van gebruiken de kop op steekt...
Omdat het gebruiken eigenlijk zo vaak is voorgekomen ben ik bang dat ze
alleen daar maar op uit zijn.. en als dan iemand contact met mij probeert te
zoeken schiet ik gelijk in die angst en eigenlijk ook in de boosheid..
Terwijl ergens weet ik ook wel dat niet elke jongen zo zou zijn.

Daarnaast heeft bijna iedereen om mij heen een relatie, velen hebben al
kinderen en een enkeling is ook getrouwd. Krijg vaak scheve hoofden als ze
horen dat ik geen relatie heb en er ook nog niet echt aan toe ben, alsof het
zo hoort, een relatie hebben. Ik sta er gewoon nog niet voor open en ben nog
teveel met mezelf bezig om aan een relatie te kunnen beginnen..
Al hou ik mezelf wel voor dat als het op m'n pad komt, than so be it, en dan
zien we het dan wel weer.. Ik vind het best lastig soms, en soms zou ik wel
anders willen? terwijl als het zover is en er heeft iemand interesse in mij, dan
duw ik het eigenlijk gelijk al weg.. Misschien uit zelfverdediging? uit voorzorg.
want ja.. wat als...

Bedankt voor het delen!!
En ik hoop dat het ooit op je pad gaat komen, wanneer jijzelf er ook klaar
voor bent. Ik herken er echt heel veel in, thanks for that.

xxx
Liv - Donderdag 14 september 2017 09:20
Ook voor mij heel herkenbaar! Vooral dit: "ik vermaak me prima alleen en het continu samen moeten leven met iemand lijkt me ergens best benauwend". Ik ben 24 en heb ook nog nooit een relatie gehad..
G. - Donderdag 14 september 2017 11:08
Geen relatie hebben en deze wel willen.. of toch niet (?) : herkenbar! En: vergeleken worden, jezelf vergelijken, ook.

Ik (vrouw, 30 - korte relatie - veel scharrels/onbereikbare mannen) ben op het punt beland dat ik mijn eigen patronen probeer te verbreken. voelen wat ik behoefte aan heb en daar op een goede manier : focus op mensen die dezelfde behoeften hebben (openstaan voor opbouwen van een relatie in welke vorm dan ook ipv alleen vluchten in). Mijn aanpak is: connectie met gevoel en intuitie versterken en van daaruit keuzes maken. Dan kom ik wel op het pad van de man die mij interessant vindt en hij op mijn pad & "zien" /vinden we elkaar ook :D

Geloof er dus wel in dat je als individu "dingen" kan doen die ervoor zorgen dat jij daar komt waar je graag wilt zijn.
Madeleine - Donderdag 14 september 2017 13:47
Zeer herkenbaar. Beide broers hebben een vaste relatie, hoeveel tantes en ooms niet naar mijn vriendje vragen. Heb ik niet, wel wat losse relaties gehad maar nooit serieus geweest. Op dit moment is er wel een jongen die ik leuk vind, maar loop vast daarin. Durf hem niet uit te vragen, terwijl ik hem mis als ik hem niet zie. Ergens wil ik hem ook niet belasten met mijn bagage. Wie weet, maar bedankt voor jouw blog, fijn dat er ook andere zijn
Stellar - Donderdag 14 september 2017 14:08
heel herkenbaar, vooral de laatste alinea
heftig
cynthia - Donderdag 14 september 2017 16:24
O zo herkenbaar hier ook! Ben zelf 34 en vraag me soms ookaf of dt het dan is..keerzijde: weet ook niet of ik momenteel veel verdraag en kn toelaten in mijn ruimte en plekje..x
Anoniem. - Donderdag 14 september 2017 19:18
Herkenbaar.
Zelf eind 20. Wel een relatie gehad, maar deze jongen heeft mij eenmalig seksueel misbruikt. Daarna heb ik altijd een relatie uitgemaakt als we op het punt uitkwamen dat er `meer` aan de orde ging komen. Ik ben er nu aan gewend om single te zijn, maar vraag me soms wel eens af of dit is wat ik wil, of dat dit toch ook deels een gevolg is van hetgeen ik heb meegemaakt. Zelf ben ik gelukkig. Het alleen wonen vind ik momenten heerlijk, maar soms mis ik wel een knuffel van iemand.
E. - Vrijdag 15 september 2017 10:10
Ik had ook nooit een relatie.Ik voelde mij daar niet goed genoeg voor en bovendien dacht ik dat liefde "verkeerd" was en schaamde ik mij voor mijn gevoelens.Ik stootte alles weg.
Een relatie stond zo ver van mij af !
Ik ontmoette mijn soulmate onverwachts en dat heeft mij zo veel geleerd.Het was en is het mooiste wat mij is overkomen,maar ook het moeilijkste.
Relaties zijn hele goede therapies als je bereid bent om te leren en te groeien.Maar de belangrijkste relatie in je leven is die met jezelf.Als je het goed kunt vinden met jezelf kan je ook de moeilijke dingen in een relatie beter aan en heb je ook de ander meer te geven.
Sommige mensen vinden vanzelf iemand en anderen moeten






E. - Vrijdag 15 september 2017 10:45
....er meer moeite voor doen.
Relaties zijn gecompliceerd ,het is zeker de moeite waard om erover te leren en jezelf sterk te maken zodat je niet telkens dezelfde fouten maakt en dezelfde relatie telkens opnieuw beleeft ook al is de partner een ander persoon.





olivier foucart - Maandag 29 juli 2019 13:08
ik heb alles gelezen, namelijk alle reacties op jou bericht. alleen de datums di er aan toegevoegd waéren zijn ondertussen al weer maar liefst ongeveer 1.5 jaar geleden. ik zou wel desondanks die 1.5 j willen reageren op jou , wie weet zouden we mekaar eens kunnen ontmoeten.
Moonnna - Vrijdag 15 september 2017 13:42
De meeste meiden in mijn studenten klas hebben al een vriend. En ook de jongens hebben een relatie. Ik ben niet heel oud, 17 nog maar. Maar alsnog. Ik heb het gevoel dat niemand mij interessant genoeg vindt, terwijl ik geen hoge eisen stel aan een vriend. Soms heb ik dan het gevoel dat ik nooit iemand ga vinden, dat ik niemand mij wil. Iedereen zegt dat je niet opzoek moet gaan en dat het gewoon op je pad komt, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Herkenbaar?
Sanne - Vrijdag 15 september 2017 14:23
Nou,je mag best op zoek gaan ☺zonder dat het is "alsof je leven etvan afhangt" dat je iemand vindt.
Vind eerst je eigen waarde en neem niet met iedereen genoegen ,dwz.wees een beetje high maintenance.Laat een vriend/jongen/man een beetje zijn best doen om je voor zich te winnen 😉
Zonder dat je daarbij spelletjes gast spelen natuurlijk.Maar weet wat je wilt en wat je nodig hebt.

Nou hoef je je ook weer geen zorgen te maken,sta gewoon open in het leven en doe goed.Het komt ook inderdaad vaak wanneer je het niet vetwacht.

Anoniem - Zaterdag 21 november 2020 15:17
Liever geen relatie dan een verziekte relatie.
Pieter - Dinsdag 18 oktober 2022 19:17
Wil ik wel een relatie met een vrouw?
Pieter - Dinsdag 18 oktober 2022 19:19
Je hebt gelijk, ik wil geen partnerrelatie met geen enkele vrouw. Nu niet.