Waar is mijn levenslust gebleven?

 

Waar is mijn intrinsieke levenslust? Ik heb al tijden heel erg een ‘Is dit het nou’-gevoel. Ik baal van mijn leven. Ik durf eigenlijk wel hardop te zeggen dat ik ongelukkig ben, denk ik. Het is niet dat ik exact een vinger erop kan leggen wáár ik dan precies van baal. Het is een gevoel wat aan de oppervlakte borrelt. De ene dag heviger dan de andere, maar er is altijd een ‘is dit het nou?’-gevoel. Eerst dacht ik dat het te maken het met het feit dat ik geen baan had, nu heb ik een baan maar is het gevoel er nog steeds. Misschien wel heviger dan ooit. Als ik kijk naar mijn leven, en zeker naar hoe ik me nu voel, dan wil ik dit leven niet de komende 40 jaar. Nee, wacht, ik wil dit leven zelfs niet nog een jaar, eigenlijk.

Mensen vragen mij weleens of ik dan geen leuk leven heb, maar wat is de definitie van een leuk leven? Wat voor de één een leuk leven is, is voor de ander een klote leven. Als ik kijk naar het leven van een ander, vind ik mijn leven zwaar matig. Maar ik weet ook heel goed dat het gras bij de buren altijd groener is, daar ben ik me echt wel van bewust.

Waar is mijn levenslust gebleven?

Ik denk ook niet zozeer dat dit gevoel over mijn leven an sich gaat. Gisteren had ik over dit onderwerp een gesprek met mijn therapeut. Die vroeg waar ik dan precies van baalde in mijn leven. Het eerste wat bij me op kwam, was dat ik onder andere onwijs baal van mijn sport. Ik heb mijn sport nooit echt leuk gevonden. Ik ben er ooit mee begonnen om af te vallen en tegenwoordig doe ik het om te kunnen blijven eten omdat mijn eetstoornis me anders weer de afgrond mee in sleurt.

Haar idee was om een andere sport te zoeken. Toen ze dat zei, merkte ik dat ik eigenlijk heel erg geïrriteerd én verdrietig werd. Op het moment zelf had ik geen benul waarom en duwde ik, zoals ik altijd doe, vakkundig mijn emoties weg. Dat gaat vrijwel geheel automatisch.

De volgende vraag was waar ik nog meer van baalde. Mijn antwoord was dat ik mijn werk ook maar ‘meh’ vond. Momenteel ben ik werkzaam als projectleider en ervaringsdeskundige, maar doe ik vanwege mijn eigen lopend herstel geen cliëntondersteuning. Ik val wel eens in voor een collega, maar zelf heb ik geen cliënten. Niet omdat mijn werkgever dat geen goed idee vindt, maar omdat ik dat zelf geen goed idee vind. Haar idee was om dan wellicht iets anders te gaan doen, ook omdat ik zelf aangaf dat wat ik nu doe, ik wellicht niet wil blijven doen.

Na de sessie besloot ik mijn teamcoach te appen. Binnen 10 minuten hing ze aan de lijn. Na wat gevloek en getier van mijn kant over de sessie en over het feit dat ik er geen reet van snap waar dit gevoel nou precies vandaan komt of waar het mee te maken heeft, sloeg zij de spijker op zijn kop. Dit gevoel gaat niet over mijn sport, over mijn werk, mijn vrienden, mijn huis, woonplaats of wat dan ook. Dit gevoel gaat over mijzelf. En het ontzettende geïrriteerde en verdrietige gevoel waarmee ik uit de sessie kwam, gaat over het feit dat ik me soms zo onbegrepen voel door mijn therapeut. Ik zeg overigens niet dat dat iets is waar mijn therapeut iets aan kan doen, want het kan heel goed zijn dat ik het gewoon compleet verkeerd overbreng, dat lijkt mij zelfs nog de meest logische conclusie.

Waar is mijn levenslust gebleven?

Inmiddels zit ik me af te vragen waarom ik niet gewoon in de sessie heb aangekaart dat ik me onbegrepen voel, maar dat vind ik dan weer extreem lastig om te doen. Zoals een vriendin het gisteren heel treffend zei:

‘Het is een intrinsieke levenslust die ontbreekt. Wat te maken heeft met het gebrek aan een basis en een gebrek aan emotie. Alles wat bij een emotie in de buurt komt ervaar je niet of wordt keihard weggeduwd, waardoor je ook geen plezier kunt ervaren’.

En ik denk oprecht dat dat het is. Het enige moment wanneer ik iets voel, is als ik domme dingen doe, zoals met 170km/u op een motor in een dun leren jasje en een spijkerbroek over de a7 scheuren. Dat geeft een kick. Op dat soort momenten voel ik letterlijk dat ik leef. Maar ik wil niet perse met mijn leven te hoeven spelen om het gevoel te hebben dát ik leef. 

Ik besta, en tuurlijk maak ik daar wat van. Maar het vooruitzicht dat het zo blijft en dat ik me zo blijf voelen, is niet genoeg voor mij. Waar doe ik het dan voor? Waarmee ik niet zeg dat ik er een eind aan maak, want dat is ook niet wat ik wil. Maar dit is óók niet wat ik wil.

 ‘The trick in life is learning how to deal with it’

Fotografie: Ben White

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

egel - Woensdag 31 oktober 2018 11:54
Precies wat ik gisteren ook voor had met mijn therapeute...
Ik zat daar als een vat vol emoties en negatieve gedachten die op ontploffen stonden, heb ook geprobeerd om er over te praten, het deksel even opgelicht en enkele gevoelens en gedachten benoemd. En wat hebben we gedaan: de touwtjesoefening. Eigenlijk doet mijn therapeute dus net hetzelfde als ik hiermee: vluchten in de ES. Het voordeel is dat ik daardoor héél duidelijk gevoeld heb dat het echt niet gaat over hoe dik of dun ik ben maar helemaal over controle houden over dat vat dat op ontploffen staat. Als mijn therapeute al niet weet hoe ze met die emoties om moet gaan, hoe kan ik het dan weten???
Denise - Woensdag 31 oktober 2018 17:22
Hoi Egel!

Wat naar zeg! Heb je dit ook bespreekbaar gemaakt met je therapeute?
egel - Woensdag 31 oktober 2018 22:12
nee, het uur was om na de touwtjesoefening. Misschien volgende week als ik durf...
Denise - Donderdag 1 november 2018 00:01
Kun je dat misschien mailen vooraf? Dan kan zij het in de sessie oppakken en is het misschien wat minder eng voor je?
Summer - Woensdag 31 oktober 2018 15:02
Zó ontzettend herkenbaar, ik weet precies hoe je je voelt! Tegelijkertijd ontzettend moeilijk en mede hierdoor begrijp ik mijzelf niet want wat wil ik dan? Wat maakt mijn leven wel leuker, wat maakt het wel zinvol voor mij?
Mart-h-e - Woensdag 31 oktober 2018 15:41
Herkenbaar, en zoals Summer zegt, gaat het denk ik (ook) over een stukje zingeving, een "overkoepelend doel" hebben in je leven waardoor je achter de soms grijze regenachtige horizon kunt kijken omdat je weet waarvoor je het doet:). Het begint met jouw eigen normen en waarden (her)vinden; niet wat de (spreekwoordelijke) buren doen om een zinvol bestaan te leiden. Hoe zie jij jezelf graag? Wat zijn de kwaliteiten die jou Denise maken? Eventueel kun je het ook aan mensen vragen die jou hebben zien opgroeien (zonder filters).

Momenteel lees ik een boek van Emily Esfahani Smith "De kracht van betekenis: hoe zin te geven aan je leven". Wellicht dat dit boek ook voor jou helpend is. Hopelijk kan het wat intrinsiek opveren / het levensvreugdevuurtje in jou weer laten opvlammen. Liefs!
Denise - Woensdag 31 oktober 2018 17:21
Hey Mart-h-e!

Bedankt voor je reactie. Ik denk niet dat zingeving de sleutel is. Ik dacht namelijk al een aantal maal zingeving te hebben gevonden. In mijn werk, mijn sport, ect. Elke keer denk ik dat ik het heb gevonden:

-Ik moet gewoon een baan
-Ik moet gewoon een andere baan
-Ik moet gewoon beter worden in mijn sport
-Ik moet gewoon verhuizen naar een grotere stad!
-Ik moet gewoon mijn vriendenkring eens verversen

Maar dat is het niet. Het gaat over een gebrek aan gevoel. Een gebrek aan emotie. Althans, dat denk ik. Ik weet het niet zo goed

Zingeving heb ik wel. Ik kom voor mijn werk mijn bed uit. En ik denk ook echt dat ik in mijn werk hele mooie dingen doen die mensen helpen.

Ik denk niet dat zingeving het probleem is.
~ - Woensdag 31 oktober 2018 19:36
Zóo herkenbaar. Bijna eng gewoon. Niets of niemand kan dat gevoel veranderen. Ik weet niet zo goed wat ik verder kan zeggen maar wil alleen even laten weten dat je niet de enige bent.
Denise - Donderdag 1 november 2018 00:01
Thnx! Klote dat het voor je zo herkenbaar is :( Ik wens je veel sterkte.
Mart-h-e - Donderdag 1 november 2018 10:01
Sorry! Ik herken je verhaal in zoverre dat het mat wordt/ik door bleef zoeken naar externe oplossingen. Terwijl het _in mijn geval, ik weet niet of dat voor jou ook geldt, iets interns was/een stuk go with the flow. "Er is meer in het leven dan gelukkig zijn" vond ik een treffende quote. Hopelijk voel jij over een tijdje ook weer meer plezier, momenten waarop je de tijd vergeet omdat je je fijn en compleet voelt:) liefs
Nien - Woensdag 31 oktober 2018 22:15
Ik vind de wereld zo n bizarre plek. Overweldigend, onbegrijpelijk. Ik voel vaak alles of niets. Ligt het aan mij of ligt het gewoon aan hetgeen om me heen.
Eigen verantwoordelijkheid blabla...maar ik heb niet gekozen voor het leven voor mijn gevoel. Ik zou liefst gewoon in het niets zijn maar dat is geen optie omdat ik mn familie dat niet aan kan doen en ook omdat ik bang ben dat er hierna nog wel iets is.

So lonely :(
Denise - Donderdag 1 november 2018 00:03
Hoi Nien,

Naar dat je je zo voelt! Heb je een therapeut of iemand anders waarbij je dit bespreekbaar kunt maken?

Hang in there!
Nien - Donderdag 1 november 2018 09:26
Hoi Denise, ja zit zo ongeveer al mn halve leven in de psychiatrie. Heb sinds een jaar ook wel een goede therapeut maar zij kunnen niet alles oplossen jammer genoeg. Ik vind mn kwaliteit van leven gewoon ook (te) matig. Lijden is groter dan genieten van het leven want dat doe ik soms ook zeker wel.
Ik denk dat ik het zal moeten accepteren...zm is geen optie. Ik hoop gewoon dat ik niet oud word. En maak er maar het beste van.
Din - Donderdag 1 november 2018 02:35
Zo herkenbaar dit.
Liv - Donderdag 1 november 2018 17:27
Dit is echt heel herkenbaar. Ik ben zo blij met deze blog dat ik niet de enige ben die dit voelt. Ik kon het nooit goed uitleggen maar dit verwoord het zo goed.
Soms vraag ik me af hoe iedereen dat doet, ''leven'', omdat ik er echt moeite mee heb, terwijl ik wel (leuke) dingen doe. Of domme dingen zoals je zegt.
Ik vraag me af of hier een oplossing voor is... mijn psycholoog kon mij die helaas niet geven en ik ben toen maar gestopt. Niemand lijkt het te begrijpen. Misschien ben ik ook wel teleurgesteld in het leven.
Ik hoop dat je het volhoudt en weet dat je niet alleen bent. Ik hoop dat het beter wordt!
Cin - Vrijdag 2 april 2021 19:49
Hoi .., ja ik weet nu na lang zoeken ergens seruieze deuk in je zelfvertrouwen alsook mild zijn alsook niet durven DOEN of teveel he
En het doelloos rondlopen ... doelen ? Dan pas ben ik blij .als ik bereikt heb alhoewrl somsook niet .na vele gehad te hebven .teveel vrije tijd is bij mij ook horendol nu ik kannniet kiezen grrr ...zoveeel ideeeen en loop vast
Van vrouw die ooit geenblad voor mond hand naar babg wezeltje die alles inntwijfel trekt ....en obsessief gedrag heeft en nu de flow en spontanieit wat verloren is . Luchtig worden en niet alles zwaar oppakken is moeilijk en ik ben normaal die alles mooi probeertte zien