Je staat 's ochtends op de weegschaal en het langzaam dalende getal haalt emoties naar boven die je al lang niet meer hebt gevoeld. Je spiegelbeeld dat dunner lijkt te worden, geeft je weer een gevoel van euforie. Het verslavende stofje in je hoofd komt weer vrij en je herkent weer een fluisterend stemmetje achterin je hoofd. Je gedachten raken weer beheerst door eten, calorieën en afvallen. Wat je ook maar probeert weg te stoppen, lijkt ook daadwerkelijk weg te blijven en je voelt een merkwaardige rust in je lichaam. Als je dit herkent, is onderstaande voor jou. Sta even stil, en denk even met me mee. Het volgende punt is namelijk cruciaal en van levensbelang. 
 
Ga even terug naar het punt tijdens je eetstoornis dat je het oprecht niet meer trok. Ga even terug naar de dagen dat je de seconden van de dag aftelde, het buiten elke dag grijs en grauw leek en je op een dag niet eens één keer een lach op je gezicht kreeg. De slapeloze nachten waarin je niet sliep omdat je lichaam daar simpelweg geen energie voor had. Je hart dat regelmatig een slag oversloeg omdat het zo ondervoed was en hoe je in paniek raakte omdat je het leven letterlijk uit je handen voelde glippen. In mijn geval de nacht waarin ik - en de mensen om me heen - dachten dat ik de ochtend niet zou halen. Want lieve jij, wij weten beiden dat dit nog maar het begin is van wat jij nu doormaakt.

Bron foto

Er is zoveel waar ik van weet dat je het moet horen. Jouw persoonlijkheid en karakter, dat wat jou de persoon maakt die jij bent, verdwijnt. Sociale gelegenheden gaan voelen als één heftige paniekaanval. Dat fluisterende stemmetje in je hoofd waar ik het net over had? Dat verandert weer in een levensgroot schreeuwend monster dat alles wat jij waardeert aan het leven in één klap vernietigd.  
 
Je bent nu in een, zoals ik zonet al zei, fase die van levensbelang zal blijken. Besef waar je voor hebt gevochten en voel weer even die uitzichtloosheid die het je destijds gebracht heeft. Want wij weten beiden dat het nooit genoeg is geweest, en nooit genoeg zal zijn. Hoe groter de afdaling is die je maakt, hoe groter de berg zal zijn om weer naar herstel te klimmen. Ook jij weet dat er een punt komt dat je voor herstel zal moeten kiezen, want leven met een eetstoornis is geen leven. Er is niemand op deze aardbol die dat volhoudt. Aan jou om op dit moment tegen jezelf te zeggen: de pijn die je destijds hebt gevoeld, hoe gebroken je was; je hebt die hel door- en overleefd. Het maakt niet uit welk pad je ook gaat bewandelen in je leven. Je hebt de controle weer bemachtigd over je eigen hoofd en jouw leven - en die mag je nooit weer los laten. 

Uit de grond van mijn hart; kies voor het leven en kies alsjeblieft voor jezelf. ❤️