Je spurt de trap op richting de kledingkast. Daar gris je naar twee leggings, een sport bh, een shirtje en een trui. Twee leggings omdat eentje te koud is geworden. Je weet niet of dat komt doordat je bent afgevallen of omdat het buiten kouder is geworden. Je trekt je gewone kleding uit en kijkt naar je buik. Die is platter geworden sinds je actiever bent. Niet plat genoeg. Overal om je heen zie je afbeeldingen van afgetrainde vrouwen. Daar is jouw buik nog niets bij. Ergens in je hoofd fluistert je verstand dat je ongezond mager bent, maar het gefluister wordt al snel de mond gesnoerd terwijl jij je in je sportkleding hijst. Je rent de trap af op zoek naar je schoenen. Je kunt niet wachten om ze weer aan te trekken en de deur uit te rennen. Zonder dat je het door had, ben je plotseling verslaafd aan hardlopen.

Het begon vrij onschuldig. Je wilde gewoon wat gaan doen aan sport. Je startte met een simpel hardloopschema en kon in het begin nog niet eens een minuut lang rennen. Je gebruikte een app waarop je zag hoe hard je liep en hoeveel calorieën je had verbrand. Precies dat aantal calorieën triggerde iets in je. Na verloop van tijd vond je het zonde om het aantal calorieën dat je had verbrand er kort erna weer aan te eten. Dat had je voor je gevoel helemaal voor niets gelopen. Heel langzaam ging je minderen met eten. Je begon jezelf af en toe weer te wegen. In je hoofd was het allemaal vrij onschuldig. Je had het prima onder controle en je was gewoon gezond bezig. Er is niets mis met af en toe hardlopen en je conditie opbouwen. Na een week of acht was je een paar kilo afgevallen.  

Het asfalt vliegt onder je voorbij. Iedere stap voelt goed, maar doet tegelijkertijd pijn in je hoofd. Het is heerlijk om te rennen en je gedachtes even op nul te zetten, maar iedere meter vooruit is een meter dieper de eetstoornis in. Je voelt je lichaam langzaam warm worden, terwijl je binnen nét nog bijna bevroor van de kou. Het zweet wandelt je shirtje binnen en je voelt je goed, sterk, krachtig en trots. De eetstoornis viert hoogtij, maar dat heb je dan nog niet goed door. Jij voelt enkel de overwinning, want als je eenmaal thuis aankomt, zie je op je telefoon dat je je persoonlijk record hebt verbroken. Je zogenaamde zelfbeeld stijgt met de minuut en je gewicht daalt met de minuut.

In eerste instantie wilde je drie keer per week hardlopen, maar eigenlijk voelt dat na een aantal weken al niet meer goed. Je voelt je zo passief op de dagen dat je niet hardloopt. Je hebt dan ook het gevoel dat je niet gewoon normaal kan eten. Je beweegt immers nauwelijks. Terwijl je opnieuw je verstand de mond snoert besluit je vanaf die dag iedere dag te gaan hardlopen. Je maakt jezelf wijs dat als je iedere dag hardloopt, je ook iedere dag gewoon en gezond kunt eten.

"Rennen, versnellen, spieren, zweet. Het voelt goed, het voelt heerlijk. Veiligheid, controle, alles tegelijk. Morgen ga ik stoppen, morgen ga ik minderen. Vandaag nog even niet. Vandaag ren ik een kilometer verder. Een kilometer harder. Door de kou, regen, het donker. Ik moet vandaag. Ik moet morgen. Ik kan niet meer stoppen, want anders ben ik verloren."

Het doet pijn in je hart. Angst. Stress. De weegschaal waar je heel stiekem steeds vaker op bent gaan staan laat je iedere dag een waarschuwing zien: je bent niet goed bezig! Verstandelijk weet je dat het foute boel is, maar gevoelsmatig maak je alles weg: Het valt wel mee, je hebt het onder controle, morgen ga je aankomen. In de spiegel kijk je naar jezelf. Je ziet jezelf, maar ook niet. Er is een leegte ontstaan in je ogen. Een leegte in je persoonlijkheid. Er mist een deel. Je bent jezelf voor een deel kwijtgeraakt en maakt jezelf iedere dag wijs dat je dat deel zo kan terugvinden. Dat kan je niet. Je bent het verloren en er is geen hardlooproute die je naar de juiste plek zal leiden.

Je bent verslaafd aan hardlopen, aan bewegen en het voelt vreselijk om ermee te moeten stoppen. Je voelt je lui en met de dag dikker worden als je niet kunt rennen. Tegelijkertijd weet je dat je óf veel meer moet gaan eten óf moet stoppen met rennen. Er moet iets gebeuren, want zo kan je niet verder. Zo ren heel hard een doodlopende weg in. Je moet nu ingrijpen.

Minder gaan bewegen als je erg veel last hebt van bewegingsdrang en verslaafd bent aan hardlopen is heel moeilijk. Het zorgt voor enorm veel negatieve gevoelens die je het liefst wilt vermijden. Het is heel belangrijk dat je die gevoelens aan leert te gaan. Juist door te ervaren dat je sterker bent dan die gevoelens, dat die gevoelens ook weer weggaan, kom je vooruit. Je hoeft en moet dit niet alleen doen. Het is belangrijk dat je hier hulp bij vraagt en er ook voor open staat. Stop met jezelf voorliegen, met jezelf voor de gek houden dat je het in de hand hebt en dat je het morgen anders gaat doen. Dat is enkel luisteren naar de eetstoornis en het aangaan van je angsten uitstellen. 

"Lui mens dat ik ben. Daar zit ik dan met mijn dikke billen op de bank. Met de minuut voel ik de vetrollen van mijn buik groeien. Ik moet rennen. Het moet. Spanning. Ongemak. Stress. Langzaam borrelen de gevoelens van falen naar boven, tezamen met de tranen. Ik voel me verdrietig en alleen. Ik wil rennen, rennen door mijn leven. Of misschien wel wegrennen voor mijn leven. Heel hard wegrennen omdat ik niet meer weet hoe ik verder wil". 

Maak samen met iemand een schema. Maak afspraken over hoe vaak en hoe ver je nog gaat hardlopen. Maak afspraken over hoeveel je eet als je wel en niet hardloopt. Maak afspraken over je gewicht. Wil je die afspraken breken, wees hier dan eerlijk over. Het is niet erg om af en toe de fout in te gaan, zolang je maar je best blijft doen en eerlijk blijft tegenover jezelf en je omgeving. De gedachtes van je eetstoornis zijn heel sterk, maar uiteindelijk ben jij sterker. Spaar je krachten om een toekomst te bouwen waar je van droomt in plaats van om hard te rennen op een doodlopende weg.

Fotografie: Francesca Dioni