Social Media Disorder
Alsof het niets is. Het staat er opgesomd onder elkaar; de verschillende diagnoses, het aantal crisisopnames en zelfs het aantal zelfmoordpogingen. Dit is het eerste dat ik van je lees. Maar is dit ook het eerste dat ik van je moet weten? Er komen zo veel vragen in mij op als ik sommige biografieën lees op Instagram... Ze doen mij meer lijken op een medisch dossier dan op de mens die ik eigenlijk wil leren kennen.
Via Proud2Bme - maar ook via mijn persoonlijke account - komen er toch snel Instragamprofielen met thema’s als recovery, mental health, psychological disorders en body positivity voorbij. Iets wat ik overigens heel goed en fijn vind, het mag er allemaal zijn. Sterker nog; het is er, dus het mag en moet misschien zelfs gezien worden. Het moet besproken worden. Ook de meest kwetsbare dingen waar menselijk dagelijks mee worstelen. Het komt zo veel voor, meer dan je kunt zien, dus moeten we het wel uitspreken. Eén op de vier mensen krijgt te maken met psychische klachten, dus het is veel meer om je heen dan je denkt. Des te belangrijker om dat online en offline ook realistischer weer te geven. Om het een plek te geven in ons dagelijks leven. Op die plek kan social media een belangrijke rol spelen, dat neemt namelijk ook al een heel prominent deel van ons sociale leven in beslag.
Maar is psychische problemen zichtbaar maken, hetzelfde als benoemen hoe vaak je in een crisis zit? Staat taboes doorbreken gelijk aan het opsommen van je diagnoses? Word jij meer gezien, als jouw dossier meer wordt gezien?
Wat ik bij mezelf heb gemerkt, is dat mijn problemen een deel van mijn identiteit werden. Ik raakte gewend aan de problemen en de aandacht die erbij hoorde. Het werd mijn 'normaal'. De psychische problemen werden normaal en de zorg die ik daarvoor kreeg werd normaal. Dat is ergens prima, omdat psychische problematiek heel menselijk is en je daar niet van hoeft te schrikken. Het hoeft niet onder stoelen of banken geschoven te worden. Tegelijkertijd hoeft het je ook niet te definiëren. Iets wat best een uitdaging kan zijn als je langer worstelt met bepaalde problematiek.
Het werd mijn identiteit en dat is niet zo gek, omdat het een lange tijd heel erg op de voorgrond lag. Het vroeg ál mijn aandacht, dus begrijpelijk dat er minder aandacht was voor de andere aspecten van mij als persoon. Toch deed het iets met mijn gevoel om mezelf als patiënt te zien. Het meisje met een eetstoornis. Het meisje met borderline. Het voelde dramatisch en gek genoeg zelfs romantisch. Ik kon opgaan in een wereld die ik goed kende en die mij de meest destructieve veiligheid bood die ik ooit had gevoeld. Ik vond het een lastige balans om te vinden. Ik wilde aandacht geven aan mijn problemen om ermee om te kunnen gaan. Maar hoe meer aandacht ik gaf aan mijn problemen, hoe minder ik mezelf gezond zag worden.
Hoe langer ik in een zieke wereld bleef ronddartelen, hoe verder weg die gezonde wereld leek. Zonder dat ik daar een oplossing had of dat expres deed natuurlijk. Ik merkte alleen wel wat voor effect dit had. Ik identificeerde mij namelijk niet met het gezonde meisje. Wat niet gek is; als je elke dag therapie hebt, gaat de aandacht vooral naar het zieke meisje. Dat gezonde meisje was ik soms even kwijt, maar die zat er natuurlijk wel degelijk. Ik merkte dat 'buiten spelen' dat weer aankon wakkeren. Erop uitgaan, de stad in en onder de mensen zijn. Ook social media voelde voor mij als buiten spelen. Als een wereld om mezelf te ontdekken, door mezelf te spiegelen aan anderen. Door in werelden te komen en naar mensen te kijken die ik in mijn eigen, soms zieke wereldje, niet zo snel tegen zou komen. Wat kon er allemaal nog meer? En wat - als ik durfde te dromen - kon ik nog meer?
Hoewel het soms voelde alsof het op mijn voorhoofd geschreven stond, stelde ik mij tijdens het buiten spelen niet voor als 'Daphne met borderline'. Of 'Daphne met deze en deze eetstoornis'. Ik denk dat niemand dat deed en ook niemand dat in het echt doet, maar dat voorstel-moment lijkt er op Instagram ineens wel te zijn. Überhaupt is er met social media een nieuw soort communicatie bijgekomen denk ik. Een nieuwe manier van buiten spelen. Waar we elkaar opnieuw in moeten vinden, maar dus ook een nieuwe manier hebben om onszelf voor te stellen. Het eerste dat mensen zien van jou en waar jij, in beeld of tekst, invloed op hebt. Een nieuw moment waarop anderen kennis met je maken en waarin je - net zo bewust of onbewust - een eerste indruk van jezelf laat zien.
Die eerste indruk mag te allen tijde een weerspiegeling zijn van hoe het met jou gaat. Dat hoeft niet mooier en ook niet minder mooi dan het in werkelijkheid is. Dat is de kracht van openheid en van meer awareness, zowel online en offline. Iets wat online misschien wel de eerste stappen heeft gezet. Maar is het niet nóg belangrijker om de mens het méést zichtbaar te maken? De mens achter - of voor - de diagnose? Wanneer ik de diagnoses en de crisisopnames lees in iemands biografie op Instagram, zie ik minder mens. Ik zie meer een dossier, wat niets zegt over de persoon zelf. Ik lees hele menselijke dingen, maar niets wat die persoon die persoon maakt. En dat vind ik zonde. Omdat het zonder social media al best een strijd kan zijn om de balans te vinden tussen wie jij bent als persoon en wie jij bent met eventuele diagnoses. In het echte leven, tijdens het buiten spelen, is het al best lastig om te bepalen op welke manier je hier openheid aan wilt geven.
Zelf merkte ik dat, toen mijn diagnoses en problemen op de voorgrond stonden, mijn problemen niet per se normaler werden. Ze waren er vooral de hele tijd. Hoe belangrijker ik de problemen maakte, hoe meer ze mij zelfs in de weg konden zitten. Ze werden belangrijker en het werd groter dan ik. Hoe belangrijker ik mezelf maakte, hoe 'normaler' juist alles werd wat bij mij hoorde. Hoe belangrijker ik mezelf maakte als persoon, hoe meer mijn problemen daar 'slechts' een onderdeel van werden. Niet langer de leidende factor, niet langer iets wat het meeste over mij vertelde. Gewoon, een onderdeel van mij, net zoals heel veel andere dingen.
En ik snap dat alles wat jij als mens te bieden hebt, alles wat jou leuk en bijzonder maakt, ook niet in een klein bio’tje weer te geven is. Maar is dat wat overblijft dan de problemen waar je mee worstelt? Is dat wat benoemd moet worden, als ik jou ontmoet? Jouw momenten van crisis? Je hoeft niet te zwijgen over de momenten dat jij het moeilijk hebt en ik hoop dat je overal de vrijheid voelt om open te zijn, als je die behoefte hebt. Maar ik hoop vooral dat je niet het idee hebt om je erachter te moeten verstoppen. Of dat je het gevoel hebt dat er verder niets overblijft. Want diagnoses en problemen maken je menselijk. Maar wat jij verder als mens te bieden hebt, dát maakt jou bijzonder.
♥
Gerelateerde blogposts
4
Reacties
Wat je leest, het verhaal van de ander met alles er op en eraan is toch wat die persoon gevormd heeft in het hier en nu?
Dat de persoon uit meer dan ‘de geschiedenis’ bestaat ben ik met je eens. Toch zou het imo ook niet passend zijn wanneer het er niet mag zijn. Het geeft vaak nog meer kracht aan het herstel en de situatie waar iemand zich uit ontworstelt heeft.
Dát er niet laten zijn is de ander niet geheel mens laten zijn vind ik
Gelukkig is dat de definitie van wat iemand een persoon maakt. Helaas is het juist een reden dat veel mensen vasthouden aan hun stoornis, omdat ze hun identiteit in hun stoornis hebben 'gevonden' i.p.v. in hun karaktereigenschappen.
Daarnaast wordt iemand inderdaad gevormd en kan zich daardoor anders gaan gedragen. Maar dat veranderd niks aan de persoon, alleen aan gedrag. Daphne verwoord het dus geheel juist.
Verder zegt Daphne ook nergens dat het er níet mag zijn. Wel hoe belangrijk je het maakt!
Dankjewel voor je reactie en jammer dat dat niet zo over is gekomen. Maar dat mag inderdaad en je mag hier anders over denken. Ik ben het met je eens dat het een belangrijk onderdeel is van iemands geschiedenis en je ook echt vormt in het hier en nu.
Ik schrijf ook dat het er zeker mag zijn en dat ik het belangrijk vind om het bespreekbaar te maken. Persoonlijk vind ik dat dat niet iemands identiteit is, of hoeft te zijn, zoals ik in de blog ook omschrijf. Maar het is een interessant en belangrijk thema denk ik, waar we inderdaad van mening over mogen verschillen.
Liefs!
Want een diagnose zegt niets over wie je bent. meerdere mensen met een zelfde diagnose of een zelfde aantal zm pogingen of zo, hebben elk hun eigen verhaal. Als mensen me willen vertellen waarvoor ze die nodig hebben gehad, hoe ze met het leven hebben leren omgaan, of wat het hen geleerd heeft, zijn ze zeker welkom bij mij. Maar zo'n lijstje komt op mij vooral heel erg over als negatieve aandacht vragen, en daar doe ik niet aan mee.
Het vermelden of het erover hebben in alle openheid op internet, is wellicht een hopen op die 'opening'. Het is eigenlijk een 'opening' als je het op internet post. Als het je werkelijk geen z*k meer kan schelen dat de hele wereld van je problemen weet. Dat kan juist die opening zijn van het beginnen van alsnog iets van een leven. Dan nog kan het jaren duren voor je er klaar mee bent voor sommigen. Iedereen doet wat hij doet, soms uit pure wanhoop, omdat je het op een 'normale' manier bv. niet kreeg, dat wat je nodig had. Ook al word je dan soms juist niet gehoord. Het is de ervaring, de pijn ervan, die je kan doen sterken, als je het aankunt en het gewoon uiten uiten uiten, op wat voor manier dan ook, wat op een gegeven moment toch genoeg blijkt te zijn en je verwerkt hebt wat je moest verwerken.. door de tijd en alle 95-100% aandacht die je eraan gaf.. voor jezelf.
Maar toen kwam er een melding dat het eerst gecontroleerd moest worden door de moderators. Alleen is dat al een dag geleden :o
Kijken of het nou wel gewoon geplaatst wordt.
Dankjewel voor je positieve reactie! Er ging inderdaad even iets mis, maar je reacties staan er nu bij.
Nogmaals, dank voor je complimenten.
Fijne avond,
liefs!
Aan de andere kant, vind ik het persoonlijk soms wel fijn als ik weet wat voor problematiek iemand heeft zodat ik mensen kan vinden die met hetzelfde worstelen of hebben geworsteld als ik. Zo kan ik herkenning, ervaringen en tips vinden om aan mijn eigen herstel te kunnen werken.
Maar misschien is de plek waar het wordt opgeschreven, de bio, niet de beste plek aangezien je dat als eerste ziet wanneer je iemands profiel bekijkt. Een alternatief zou bijvoorbeeld je problematiek in een story highlight te zetten. En dan nog een kantlijn is dat sommige mensen wel te ver gaan met dingen in hun bio zoals gewicht of BMI of aantal pogingen enzovoort noemen.
Want: iemand kan het zelfs uit zijn of haar bio laten, maar alsnog zijn of haar identiteit hebben gevonden in diagnoses. En dat uit zich vaak doordat het in de bio staat.
Maar dan los je dus niks op door de bio dan maar leeg te laten, nee, je moet je eigen identiteit zien te hervinden!
En ik heb niet gezegd dat je je bio 'dan maar leeg moet laten'. Ik heb het over diagnoses willen benoemen in je social media maar dan zonder mensen te triggeren of iets dergelijks.
Dus ik denk dat je verkeerd begrepen hebt dat mijn reactie niet op de blog zelf was gericht.
Ik had wel een vraag, zijn er blogs over jullie ervaringen met de behandeling van jullie eetstoornis? Zou het anders een idee zijn? Sinds kort ben ik in behandeling voor anorexia en vooral in deze tijd weet ik niet wat ik kan verwachten.
Bedankt in ieder geval ♥
Goed dat je die vraag stelt. We hebben hier inderdaad wel eens over geschreven! Bekijk eens deze blog: https://www.proud2bme.nl/Proud2Live/Onze_lange_weg_naar_hulp Hoop dat je hier iets aan hebt en heel veel succes met je behandeling! Super goed dat je hier mee bezig bent. Weet dat als je vragen hebt over je behandeling je die ook altijd daar mag vragen. Dat is helemaal niet gek.
Heel veel liefs