Professionele hulp of niet?
In mijn vorige blog gaf ik mijn 'coming out'. Voordat deze werd gepubliceerd, heb ik ontzettend veel twijfels gehad. Maar na al jullie bijzondere, mooie en liefdevolle reacties zijn deze twijfels bijna als sneeuw voor de zon verdwenen. Mijn dank is groot en oprecht! Zoals beloofd, ga ik jullie meenemen in de (voor mij bekende) weg naar herstel. Dit is het eerste deel, waarin ik mijn gedachtes uit over professionele hulp vragen of niet. Wat is wijsheid en wat zal mij het meeste helpen?
Ervaring met de hulpverlening
Mijn eerste ervaring met de hulpverlening voor mijn eetstoornis was niet meteen de beste. Voor mijn chronische ziekte - ernstig astma - was ik al heel mijn leven onder behandeling bij kinderartsen. In de periode dat mijn eetstoornis - anorexia - zich ontwikkelde, kwam ik regelmatig op controle in het ziekenhuis. Mijn voormalige kinderarts zag me dunner en zieker worden. Ze was niet afgestudeerd voor psychische problematiek en al helemaal niet gespecialiseerd in eetstoornissen. Toch voelde het als haar plicht om me te helpen en zat ze met haar handen in het haar. Uiteindelijk ben ik toen opgenomen in een kliniek voor jongeren met luchtwegproblemen en jongeren die leden aan obesitas. In deze blog lezen jullie meer over het ontstaan van mijn anorexia.
Mijn kinderarts maakte zich vooral zorgen over de combinatie anorexia en ernstig astma. Ik begrijp haar keuze achteraf. Echter, op dat moment voelde ik me niet gehoord. Ik voelde me een eenling binnen deze groep. Er was ook helemaal geen gerichte hulp voor mijn eetstoornis. Het enige doel dat zij daar hadden, was mijn gewicht omhoog krijgen. In de eerste fase van deze opname heb ik al mijn trucjes uit de kast getoverd die dit proces tegenhielden, maar door veel stimulans van de groep lukte het me uiteindelijk wel om aan te komen. Een opname is echter tijdelijk en nazorg konden zij niet bieden, dus binnen no time was ik terug bij af.
Na ongeveer twee jaar aanrommelen met eten en proberen op een minimumgewicht te blijven, ontmoette ik een nieuwe kinderarts die zich ook zorgen begon te maken. Opnieuw werd ik geconfronteerd met mijn eetstoornis en opnieuw werd ik geraakt door onbegrip. In haar ogen lag de oplossing in een dwangopname met sondevoeding. Deze opname in het ziekenhuis zorgde voor extra kilo's, maar vooral ook voor extra trauma's. Ik voelde me als een gevangene die dag en nacht gecontroleerd werd. De deur van de badkamer was op slot, volledige bedrust werd afgedwongen en de sondevoeding werd door mijn neus geduwd. Maar waar was het begrip en de aandacht waarnaar ik zo intens verlangde? Waar was de échte zorg voor mijn eetstoornis?
Jaren later heb ik met eigen motivatie de stap naar gespecialiseerde hulpverlening gezet. Dit voelde al vele malen beter en de psycholoog en maatschappelijk werker luisterden ook echt naar mijn verhaal. Ik kwam tot vele inzichten. Maar binnen een traject van ongeveer een jaar kon ik niet heel mijn verleden en daarmee ook mijn eetstoornis volledig loslaten. We kwamen in therapie geen stap meer verder, waardoor ik samen met mijn behandelaar tot een afrondingsfase kwam. Het was geen slechte ervaring, maar heb ook toen nog vele stappen op eigen kracht moeten zetten.
Alles bij elkaar genomen, heb ik dus twee opnames gehad die slechts mijn gewicht tijdelijk omhoog hebben gekregen, maar nooit de achterliggende problematiek hebben aangepakt. En ik heb één keer gerichte ambulante zorg gekregen voor mijn eetstoornis. Bij deze therapie had ik ook meer de autonomie dan tijdens mijn opnames, waardoor ik me meer een volwaardig persoon voelde en niet een labiele cliënt.
Mijn ervaringen met de hulpverlening zijn dus niet allemaal even prettig. Ik besef nu wel dat die dwangopnames nodig waren om mijn leven op dat moment te redden. Maar ik weet ook dat ik me nu in een ander stadium bevind dan toen. Ik ben me nu zeer bewust van mijn eetgestoorde gedachtes en de gedragingen die daarbij komen kijken. Toentertijd zat ik volledig in mijn ontkenningsfase en kon niemand bij mijn pijn en verdriet komen. Daarmee lag de verantwoordelijkheid dus niet alleen bij het ziekenhuis en mijn artsen, maar ook bij mij. En deze verantwoordelijkheid moet ik opnieuw gaan nemen. Kies ik voor een behandeling of niet?
Wel professionele hulp
Een groot voordeel van professionele hulp is dat je samen met een deskundige tegen de eetstoornis ingaat. Hij of zij kan meedenken met mijn huidige problemen en angsten. Ik kan mijn gedachtes en gevoelens met iemand delen die naast me staat en tegelijkertijd toch niet te dichtbij komt. Dit kan voor mij een fijner gevoel geven dan wanneer ik mijn gedachtes met mijn familie of vrienden deel. Ik voel me dan vaak bezwaard en krijg een schuldgevoel omdat dat ik opnieuw problemen met eten ervaar.
Misschien is dit gevoel helemaal niet terecht en met sommige vriendinnen deel ik ook mijn struggles. Ik ontvang dan altijd begrip. Dat waardeer ik ook enorm, maar genezen kunnen ze me niet. Hiervoor is de stem van de eetstoornis toch te sterk. Een professional durft dan ook meer tegen de eetstoornis in te gaan - wat ik op bepaalde momenten hard nodig heb. Een balans tussen liefde en steun ontvangen van mijn vriendinnen en hulp en therapie van een professional kan in dat opzicht een hele goede combinatie zijn.
Geen professionele hulp
Door mijn - eerder gevolgde - ambulante therapie heb ik al veel tools en handvatten ontwikkeld, waardoor ik in theorie heel goed weet wat ik kan doen om tegen de eetstoornis in te gaan. Ik kan een taartdiagram tekenen, waarin ik aangeef hoeveel ruimte de eetstoornis in beslag neemt. Ik ken de eetlijsten die worden gehanteerd voor een standaard eetpatroon. En ik besef dat ik niet het nummer op de weegschaal ben. De praktijk is momenteel alleen een beetje anders. Echter, kan een behandeling dit veranderen? Of heb ik daarvoor iets of iemand anders nodig?
Ik ben oprecht bang dat, wanneer ik voor professionele hulp kies, ik afhankelijk ga worden van mijn behandelaar en dat ik misschien wel langer in deze situatie blijf hangen dan zonder hulp. In deze blog lezen jullie over mijn achterliggende problematiek en mijn overdrachtgevoelens voor mijn behandelaar. Is dit voor jou ook herkenbaar? Lees dan eens deze blogs over overdrachtsgevoelens; het hechten aan en afhankelijk voelen van een zorgverlener.
Ook ben ik bang om getriggerd te worden door andere cliënten. Het is mogelijk dat mensen een lager gewicht dan ik zouden hebben en ik verwijt hen ook niets, maar voor iemand die worstelt met haar eigen uiterlijk en zelfbeeld kan dit grote gevolgen hebben. Ook daar hebben wij op Proud2Bme veel over geschreven. Blogs over triggers en getriggerd worden vind je hier.
Mijn keuze
Na het schrijven van deze blog en ook met een vriendin te hebben gesproken over het aangaan van professionele hulp ben ik er nog steeds niet uit. Als ik honderd procent zekerheid zou hebben dat het me meer oplevert dan zonder, dan zou ik vandaag nog de deur uitrennen voor een verwijzing. Maar deze zekerheid is me niet gegeven.
Hoe staan jullie momenteel in deze keuze? Welke voor- en nadelen zien jullie bij professionele hulp?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Zelf heb ik een halfjaar geleden de stap naar professionele hulp gezet. Hier heb ik geen spijt van. Professionele hulp kan een groot of klein deel innemen in je leven. Hier kun je, zeker als volwassene, zelf invulling aan geven. Ik vind het fijn om iemand te hebben die luistert, met me meedenkt, maar me toch als 'gelijke partij' / persoon ziet, in plaats van als patiënt. Nu heb ik geen ervaring met overdrachtsgevoelens, maar ik kan me voorstellen dat dit de keuze wel lastiger maakt.
Hoe dan ook, ik heb de knoop doorgehakt met de gedachte: 'ik heb het lang genoeg zelf geprobeerd en dat heeft (weinig) geholpen, dus dan wordt het nu maar eens tijd voor een volgende stap.'
Daarnaast kan enkel een andere persoon als therapeut / andere verwachtingen en meer levenservaring het positieve verschil maken vergeleken met een vorige behandeling.
Excuus voor de lap tekst!
Bedankt voor jouw mooie en waardevolle reactie!
Ik vind het knap van je dat jij de stap naar hulp al hebt durven te zetten en het is ook fijn te lezen dat het voor jou de juiste beslissing is geweest.
Ik gun je ook nog heel veel succes met de vervolgstappen in je behandeling!
bedankt Marli!
Knap dat je hier open wil zijn en aangeeft dat je momenteel de stap naar de hulpverlening nog niet durft te zetten. Dit geeft ook niet en gun jezelf hiervoor de tijd. Maar als jouw behoefte er wel ligt dan zou ik er zeker nog een keertje goed over na gaan denken. Ook wij willen hier uiteraard met jou over meedenken. Succes!
Ik kan weinig anders zeggen dan dat er ergens professionele hulp bestaat die jou kan helpen. Die je niet nog een trauma bezorgt. Maar ik begrijp ook je terughoudenheid wat dat betreft. Nog zo'n traumatische ervaring kun je echt niet gebruiken.
Ik geloof ook niet dat jij een hele cognitieve benadering nodig hebt: je weet alles al. Dat wil niet zeggen dat je geen erkenning en hulp op gevoelsniveau kunt gebruiken. Er is een verschil tussen weten, voelen en doen. Juist het idee dat je het zelf moet kunnen omdat je alles wat weet, geeft je dus net niet wat je nodig hebt. Als eetstoornissen met het verstand op te lossen waren, dan waren een heleboel mensen niet meer ziek. Een heleboel mensen met een eetstoornis zijn namelijk gewoon intelligent - en toch lukt het niet om de eetstoornis achter zich te laten. Waarom? Het gevoel moet ook mee - en dat gaat niet altijd mee op commando van het verstand. Zéker niet wanneer de problematiek echt diepgeworteld is (zoals bij persoonlijkheidsproblematiek, langdurige eetstoornissen, etc.). Maar ook bij minder diepgewortelde problematiek is het niet altijd eenvoudig om bij het gevoel te komen vanuit het verstand.
Wat betreft overdrachtsgevoelens... Die kunnen er zeker zijn. Sterker nog, misschien moeten die er wel zijn als daar een kern van je onderliggende probleem ligt, zodat je ze kunt doorwerken. Een goede behandelaar kan daar op een hele goede manier mee omgaan.
Alles wat ik nu geschreven heb, komt uit eigen ervaring. Mijn behandelaars zijn niet op 2 handen te tellen. Ik kan alles prima cognitief benaderen. Ik heb genoeg cognitieve gedragstherapie, psychotherapie en nog vele andere vormen gehad. En toch kon ik mijn eetstoornis niet goed achter me laten.
Sinds 3 jaar heb ik een psychologe die het proces op gevoelsniveau is aangegaan - en die erkent dat een cognitieve benadering me niet verder helpt en juist zelfs tegenwerkt. Want als ik alles weet, maar het toch niet lukt, dan faal ik toch continu? Cognitie was de afweer van mijn echte gevoelens geworden. Gevoelens doorvoelen en doorwerken werd het credo. Gevoelens er laten zijn. Vóélen. Niet beredeneren, maar echt vóélen. Ik heb die drie jaar keihard nodig gehad om te leren voelen - en langzaamaan leer ik het. En langzaamaan kan ik ook mijn eetstoornis en stukjes van mijn persoonlijkheidsproblematiek achter me laten. Ik ben er zeker wat persoonlijkheid nog niet. En als ik daar nog 3 jaar voor nodig heb: prima. Maar ik voel eindelijk verandering, na 21 jaar vechten tegen een eetstoornis (ik ben pas 30, hoor).
Deze behandeling doet niets met eten. Ik hoef niet te eten, ik hoef niet aan te komen, ik hoef niet te stoppen met sporten. Ik hoef helemaal niets te veranderen. Maar als alles goed is, heb ik het destructieve gedrag niet meer nodig als ik geen gevoelens meer hoef te onderdrukken. En het lijkt nog te werken ook.
Ik gun jou net zo'n goede behandeling die stapje voor stapje alle onderliggende problemen met je kan onderzoeken, aangaan, doorvoelen en doorwerken. Maar dan ook echt alles, inclusief je behandeltrauma's. Je verdient het.
Liefs, (van een nog steeds zoekende) lost girl
Natuurlijk mag je dat vragen! En ik wil je ook allerlei info geven, maar ik blijf ook graag anoniem op het WWW.
Ik denk even na over wat ik hier kan en wil delen en of er wellicht een andere manier is om informatie met je te delen. Ik kom erop terug. Suggesties zijn ook welkom.
Ik snap heel goed dat je je persoonlijke informatie niet op het internet wilt.
Wat fijn dat je meedenkt Nadine!
Ik kan sowieso mijn mailadres aan proud sturen. Dan laat ik het aan jou, anoniem, of het voor veilig voelt om iets te sturen. En geen probleem wanneer je het toch geen fijn idee vindt, dat begrijp ik volkomen💛.
Wat fijn dat je zo'n passende therapie hebt gevonden! Net als Lost Girl ben ik ook heel benieuwd wat voor methode en waar je dat hebt. Ik herken je heel erg in jouw verhaal, ik kan alles cognitief heel goed bedenken, maar vind het heel moeilijk om echt te kunnen voelen. Daarom slaat cognitieve gedragstherapie niet goed bij mij aan, en heb ik net weer moeten stoppen met mijn behandeling. Als je een manier hebt gevonden om de info met Lost girl te delen, zou je het dan misschien ook aan mij willen doorgeven?
Wat fijn om jouw herkenning te lezen en ik ben heel blij dat het nu beter met je gaat. Bedankt dat je dit hebt gedeeld. Ik (en misschien anderen) nemen jouw ervaring mee!
Ik zou denk ik als ik in jouw schoenen stond een vrijgevestigde ambulante therapie zoeken waar ruimte is voor zowel het eten als voor wat maakt dat je de eetstoornis nu weer nodig hebt. Eventueel met ondersteuning van een diëtiste. Je kan dan zelf iemand zoeken die jij oké vindt en hebt geen last van het hele groepsgebeuren met alle ingewikkeldheden die daar bij een eetstoornis bij komen kijken.
De keuze is natuurlijk aan jou en ik herken je angsten, maar niet iedere behandelaar is hetzelfde en soms hoe moeilijk het ook is, is het ook goed om het nog een kans te geven. Je geeft hiermee ook jezelf een kans! En weetje, je kan altijd weggaan als het niet bevalt. + Er zijn ook nog wachtlijsten en in die tussentijd kun je aan jezelf werken en kijken hoe ver je komt. Dan kan je altijd nog beslissen doe ik het wel of niet. Zo heb ik het ook gedaan. Veel liefs en heel veel succes! ♥
Ik zie hulp als iets dat ik kan proberen en waarover ik daarna mag oordelen, niet vooraf op basis van het verleden.
Ik zou iedereen hetzelfde aanraden.
Liefs L
Wat sta je voor een lastige keuze! Ik heb zelf ook op dit punt gestaan en ik weet hoe lastig het kan zijn.
Ik snap dat je bang bent om weer hulp te gaan zoeken. Helemaal als je eerdere negatieve ervaringen hebt gehad met de hulpverlening. Zoals je zelf al heel mooi zegt: je bevindt je nu in een ander stadium. Je bent niet meer de Marli van toen en je ziet dingen nu anders. Hierdoor zal een behandeling ook anders zijn. Zelf heb ik ook last gehad van overdrachtsgevoelens. Dit maakte me bang om mezelf open te stellen tegenover een hulpverlener. Ik wist tenslotte dat het contact ooit zou stoppen en ik was bang voor de pijn die het me achteraf zou doen. Wat mij daarbij heeft geholpen, is hoe spannend ook, dit toch bespreekbaar maken. Ook die gevoelens mogen er zijn! Juist door hier over te kunnen praten met mijn behandelaar kon ik stappen zetten. Ik geloof dat ook jij hier over kan praten met je eventuele toekomstige hulpverlener. Je hebt wel een eetstoornis maar dat betekend niet dat je op andere vlakken niet enorm gegroeid bent! Je herkent je overdrachtsgevoelens en je weet wat het met je kan doen. Laat die angst je niet tegenhouden maar gebruik het als een tool om het de volgende keer anders te doen. Ik weet zeker dat jij dat in je hebt!
En je weet wat ze zeggen: een eetstoornis gaat niet over eten. Was het maar zo makkelijker dat je eetstoornis weg zou gaan als je de handvaten kent maar dat is niet zo. Anders dan was je nu toch al wel van je eetstoornis af geweest? Ik gun het je zo dat je een fijne plek hebt waar je kan gaan werken aan alles wat er onder zit. Daarbij is het zeker helpend en knap dat je al zoveel goede tools hebt ontwikkeld! Maar gun jezelf ook die extra ondersteuning.
En ik snap dat je bang bent voor triggers. Ik probeer tegen mezelf te zeggen dat dit ook onderdeel is van mijn eetstoornis. Dit hoort er bij maar ook hier kan ik en ook jij hulp bij krijgen. Stel je zou kiezen voor een behandeling dan komen daar triggers bij kijken, maar je krijgt ook een plek waar je die kan bespreken, je zit er dan niet meer zo alleen mee.
Heel veel succes met je keuze lieve Marli! Laat je vooral niet tegenhouden door angst. Ik hoor en zie hoe graag je wil herstellen met behulp van je vrienden en familie maar probeer eerlijk te zijn naar jezelf. Als je denkt dat je zonder professionele hulp van je eetstoornis af kan komen dan geloof ik zeker in je! Maar probeer ook te bedenken dat het een moeilijke weg is en dat, als het zo gemakkelijk was, je nu al wel minder last had gehad van je eetstoornis.
Take care lieve jij!
Liefs, Lisa
Wat mooi en bijzonder dat je in jouw reactie ook zoveel over jezelf deelt. Ik herken veel in jouw verhaal en neem dit zeker mee!
Wat me ook erg bij gebleven is, is de afwijzing voor voortzetting van de ES behandeling door dubbele diagnose anorexia en autisme juist terwijl het best vaak voorkomt. Daardoor ben ik ook minder geneigd het nogmaals te proberen.
Wanneer wil je eigenlijk beginnen met herstellen en het echt aanpakken van je eetstoornis? Ik heb anorexia gehad en 9 jaar geleden hersteld met hulp. En weet nog goed dat ik het ook alleen heb geprobeerd. Maar het lukte me echt niet. Ik kon mezelf niet motiveren. Maar als jij dat wél kan, als je denkt dat het je lukt, probeer het dan! Waarom dan zo twijfelen en afwachten. Vandaag is de dag dat je kan beginnen met strijden. En als dat niet lukt is echte hulp wel ook echt nodig. Probeer het maar eerst alleen. Al denk ik dat het erg moeilijk zal worden. Er komt geen redder of een dag dat alles ineens helder en goed gaat en blijft gaan. Of een oplossing die alles wat gebroken is heel maakt. Het is niet makkelijk. Maar jij moet het zelf willen doen!
Lieve Marli, dapper dat je zo eerlijk durft te zijn. Dat laat zien dat je een ontzettend moedig persoon bent. Ik wens je heel veel sterkte met je herstel liefs x
Zelf heb ik een tijdje geleden wel besloten de stap naar professionele hulp opnieuw te zetten, omdat ik merkte dat ik er zelf niet meer verder in kwam. Voor mij pakt dit vooralsnog goed uit. Ik heb nu een onwijs betrokken, lieve therapeut. Betekent niet dat ik niet tegen moeilijke dingen aanloop in de therapie.. Vertrouwen blijft een dingetje, en ik ben nu aan het zoeken in of ik toch niet per ongeluk overdrachtgevoelens aan het ontwikkelen ben. Ik denk wel dat juist therapie hier een goede oefenplek voor is, waar anders ga ik leren dealen met zulke dingen dan bij een fijne therapeut? Ik kom nu steeds meer bij mijn 'pijnpunten' en dat is ongelooflijk zwaar en moeilijk en strijden soms.. tegelijkertijd zijn het wel de dingen die me nu tegenhouden en hier doorheen gaan gaat me uiteindelijk verder helpen, is het idee. Dus het is oké.
Dat is mijn ervaring nu. Verder ben ik wel een beetje kritisch naar de dingen die je noemt in je overweging en roept het bij mij een aantal vragen op. Je beschrijft de angst om getriggered te worden door anderen, en de angst voor hoe de relatie met je hulpverlener je gaat beïnvloeden. Mijn eerste vraag daarbij is vooral; als je het hebt over professionele hulp, waar denk je dan precies aan? Want hulp is een heel breed begrip en kan van alles betekenen; groepsbehandeling, individueel, psychologen, therapeuten, sociaal werkers, ervaringsdeskundigen, gericht op praktische dingen (lijk je niet zo behoefte aan te hebben), gericht op achterliggende emoties en/of eventuele andere dingen die je moeilijk vindt. Brengt me ook gelijk tot de vraag; waar zou je precies hulp bij willen? Beetje een hulpverlenersvraag dit, sorry daarvoor, maar stel dat je wel voor hulp kiest, wat is dan precies je hulpvraag? Wat maakt eigenlijk dat je deze overweging nu zo maakt? Vaak is de vraag 'moet ik hulp zoeken'al wel veelzeggend, waar komt die vandaan?
Ook zie ik dat je 1 voordeel noemt van professionele hulp (iemand hebben om mee te praten, zonder je omgeving te hoeven belasten), en een nadeel van professionele hulp (de angsten die je noemde). Ook noem je een voordeel van geen professionele hulp (niks hoeven leren dat je al weet). Wat ik dan nog een beetje mis: wat zijn de nadelen van geen professionele hulp zoeken? En in het verlengde daarvan; wat gebeurd er als je het niet doet? Hoe ga je dan je herstel vormgeven en er zorg voor dragen dat je hierin krijgt wat je nodig hebt (wat heb je nodig?)
Oké, dat zijn even genoeg vragen denk ik. Hoop dat ze - of misschien vooral de antwoorden erop - je verder kunnen helpen.
En ik hoop dat je die eetstoornis een rotschop gaat geven, one way or another ;)