Onhandige eetstoornis opmerkingen
Veel mensen denken dat een eetstoornis vooral gaat over gewichten, maten en getallen en niets meer dan dat. Een eetstoornis is echter zoveel meer dan dat... Als het alleen daarom zou gaan, dan zou ik wel met vrienden blijven afspreken en mezelf niet blijven uithongeren totdat ik op het randje van de dood balanceer. De pijn en angst die ik ervoer, zat dieper dan ik weg kon hongeren. In deze blog beschrijf ik verschillende opmerkingen die niet helpen, maar jammer genoeg wel gezegd worden...
♥ Zij kan geen anorexia hebben, want zij ziet er perfect uit
Deze opmerking is totaal niet helpend. Als je een eetstoornis hebt, zit je vaak op een gewicht dat niet bij jou past. Door dit soort opmerkingen kreeg ik het idee dat ik er op dit moment goed uitzag en als ik meer zou wegen niet meer zou doen. Een goed bedoeld compliment kan daardoor erg verkeerd uitpakken.
♥ Het is gewoon een fase
Deze opmerking kreeg ik ook toen ik uit de kast kwam. In beide gevallen is het erg lastig om er mee om te gaan, want in jouw hoofd is het helemaal geen fase. Het is iets wat jou veel kracht heeft gekost om überhaupt te vertellen en dan is zo’n reactie natuurlijk vervelend. Het is geen fase, het is iets waar jij gewoon niet meer uit weet te komen, maar wat je wel graag zou willen.
♥ Stop met aandacht zoeken, want dat is helemaal niet nodig
Nog steeds zijn er mensen die denken dat je een eetstoornis hebt om aandacht te krijgen. Je ziet het ook vaak bij zelfmoordpogingen. In beide gevallen gaat het om levensbedreigende situaties, waar je echt niet voor kiest en zeker niet voor zoiets als aandacht.
♥ Ga gewoon door met diëten en overgeven. Maakt mij toch niks uit.
Soms kan de frustratie van mensen zo hoog oplopen dat zij dit soort dingen zeggen. Dat is natuurlijk ook erg begrijpelijk, want een eetstoornis is ook moeilijk te begrijpen. Als je het nooit hebt gehad, is het ook moeilijk inleven. Dan is het begrijpelijk dat frustratie tot zo’n uitspraak kan leiden, maar leuk en helpend is het niet.
♥ Na alles wat wij voor jou hebben gedaan
Dit is ook vaak een uitspraak dat voort komt uit frustratie. Zeker wanneer de zoveelste behandeling niet aanslaat en jouw ouders daardoor niet meer weten wat ze moeten doen, is zo’n opmerking best begrijpelijk. Ik snap echter ook erg goed dat het bij jou in de verkeerde keelgat kan schieten. Ik denk dat het daarom verstandig is om na zo’n opmerking er een gesprek over te voeren. Daarin kan je dan eerlijk zijn over wat jij voelt en waarom zo'n opmerking vervelend voor je is.
♥ Waarom houd je er gewoon niet mee op?
Voor veel mensen lijkt een eetstoornis iets wat je aan en uit kan zetten. Daarnaast denken mensen vaak dat het alleen maar om het lichaam gaat. Was het maar zo simpel dat je het uit kon zetten en dat je niet vast kan zitten in gedachtes. Als dat het geval was geweest dan zou dit ook niet de meest dodelijkste psychische stoornis zijn.
♥ Wat zie je er dun uit in die foto!
Toen ik nog in mijn herstel zat, kreeg ik deze opmerking een keer te horen. Wij waren vakantie foto’s aan het kijken en op een zei iemand dat ik zo dun daar was en er zo mooi uitzag. Ik vond dat heel verdrietig om te horen. Ik was zo hard aan het vechten en ik voelde mij al zo dik. Ik wilde dat ik eruit kon zien op die foto zonder dat het gevaarlijk voor mij was.
♥ Wat ben jij dun, ik wilde dat ik net zo dun was als jij
Ik was er eigenlijk best wel trots op als mensen dit tegen mij zeiden. Het liet mij inzien dat ik goed bezig was. Mensen waren immers jaloers op mij, maar is dat wel zo gezond? Die mensen wisten niet dat ik elke avond huilend in bed lag en dat ik soms flauwviel door te weinig eten. Zij hadden geen idee wat er bij zo’n lichaam hoorde.
♥ Ik vind het zo knap dat jij al dat eten kan laten staan. Ik wilde dat ik dat ook zou kunnen.
Regelmatig kreeg ik complimenten over mijn figuur en mijn zelfdiscipline. Daarvoor kon ik mij regelmatig overeten, maar tijdens mijn eetstoornis deed ik dat niet meer. Dat viel ook mijn omgeving op en mensen zeiden regelmatig dat zij dat ook wel zouden willen. Ik vond het heel vervelend om te horen, want mijn gedrag was niet normaal en gezond, maar zo kreeg ik wel het idee dat het zo was.
♥ Wat eet jij op een dag? Ik denk dat ik met jouw dieet wel gewicht kan verliezen
Doordat ik NAO had zagen sommigen niet dat ik een eetstoornis had. Zo’n opmerking is dan natuurlijk begrijpelijk, maar ik het wel ooit gekregen van mensen die het wel wisten. Ik vond dat zelf heel vervelend, want het is niet gezond wat ik doe en dat moet de ander ook niet willen. Mijn eetstoornis maakte daarvan, dat ik helemaal niet zo slecht bezig was en dat wat ik at normaal was.
♥ Nee je mag dit niet eten, want dit is eetstoornis voedsel.
Een vriendin van mij leed aan anorexia. Ik weet nog dat, voordat zij in behandeling ging een eetschema had gemaakt waar zij zich aan kon houden en wat ervoor zorgde dat ze niet meer afviel maar ook niet aankwam. Tijdens haar behandeling mocht zij echter veel van het voedsel wat zij at niet meer eten, omdat het volgens de behandelaar eetstoornis voedsel was. Als resultaat dat zij toen juist afviel en dieper in de eetstoornis kwam dan zij eigenlijk wilde.
Veel opmerkingen zijn niet slecht bedoeld, maar dat betekent niet dat jij het maar moet accepteren. Ik vind het zelf altijd erg lastig om meteen op het moment zelf te reageren. In het begin liet ik het dan ook maar gaan, maar het begon toch bij mij te knagen. Ik besloot daarom om wel voor mijzelf op te komen en te zeggen dat ik het niet prettig vond. Het is vooral belangrijk dat je dicht bij jezelf blijft en reageert op de manier die voor jou goed voelt!
Tegen wat voor opmerkingen loop jij aan?
Fotografie: Giuseppe Milo
Gerelateerde blogposts
Reacties
"Ik zou ook wel eens een weekje of twee een eetstoornis willen hebben."
"Maar je eet toch?"
"Ken je X? Die is echt nog veel dunner hoor!"
...
- Geeft het gevoel dat ik in die 2 weken mega dik ben geworden terwijl het toch echt "maar" 3 a 4 kilo scheelt. En om die opmerking 4 dagen achter elkaar te horen is echt teveel van het goede....
Ze gaf me ook nog meer regeltjes dan mijn ES al voor mezelf bedacht had.
oa hoeveel Kcal een tussendoortje mocht hebben, wanneer ik wel of niet mocht eten,...
We hadden het nooit over de reden waarom ik zo dun wou zijn en niet meer durfde eten. Dat kan ook niet als je maar een consultatie van 20 min voorziet...
Antwoord: Huh maar je eet gewoon weer toch? Het gaat volgens mij beter met je dan je zelf denk?
Je ziet er beter uit in je gezicht :
Niet wetend dat ik net 3 uur heb lopen compenseren van een eetbui..
Wil je slagroom op je koffie:
Nee dank je
Waarom niet: Omdat ik geen eetbui wil
Dan doe je dat toch gewoon niet?
heb jij een eetstornis: je bent niet graat mager..
Het aller mooiste ;
Huisarts: zal ik je laxeerpillen geven voor je stoelgang dan gaat het wat makkelijker
Huisarts: Mischien moet je wat meer filmpjes kijken over anorexia dan ga je vast meer eten!
Of:
Nou je kunt wel zien dat het weer goed met je gaat, je bent volgensmij heel wat aangekomen... tja, gevolg van anorexia naar boulimia...
Het is jaren geleden, maar ik denk hier nog wekelijks aan terug.. Want ik wist dat hij dit echt meende. Ik was er toen van in shock, want 10 leek me wel heel veel. Inmiddels ben ik 20 kilo zwaarder, vele jaren ouder en hartstikke gezond! En dat terwijl ik, toen hij dat zei, maar net een beetje ondergewicht had.
Ik zeg: nee mijn manier is niet gezond.
Ik denk: Rot op! Als jij je lichaam kapot wilt maken geef ik je graag wat tips!
😠
Of een (niet es-)therapeut die, nadat ze wist hoe weinig ik woog, zei dat BMI geen goede maatstaf was. Opnieuw: dus het valt wel mee? Prima joh. Wat is het probleem nou helemaal?
"Moet jij niet naar het toilet? Je hebt toch net iets gegeten?"
"Heb je haar weer hoor met d'r eetgestoorde gedrag"
Jupp, krijg ze allemaal te horen...
Wel had ik super veel last van bewegingsdrang en probeerde ik zo snel mogelijk weer het aantal gegeten kcal te verbranden maar braken nee, dat heb ik niet gedaan.
Snap dus sws die opmerking niet van mensen uit me omgeving met de vraag of ik niet naar het toilet moet na het eten...
“Komt het door [random gebeurtenissen uit het verleden] dat je zo raar bent gaan doen met eten?”
“Fruit is gezond, daar mag je toch gewoon zoveel van eten als je wilt?”
"Oh ik had me je heel anders voorgesteld, ik had wat anders verwacht vanwege die eetstoornis. Maar je ziet er gezond uit!
Oké, thanks.
De écht onhandige opmerkingen vind ik van mensen die mij niet kennen. Iemand uit de straat die me zei dat ik weer lekker bolle wangen had gekregen, iemand in de supermarkt die opmerkingen maakt over wat ik in mijn mandje heb liggen etc. Als je iemand niet kent, zeg dan lekker niets!
Een jaar later. Toen ik bij de GGZ schriftelijk had verteld over mijn eetprobleem (die toen nog wel voor ongeveer 50% of meer aanwezig was), wat ik heel spannend vond, omdat ik bang was dat ze het zou onderschatten, zei mijn begeleider (ik mocht haar niet) in het daaropvolgende gesprek: "Maar het gaat nu toch wel weer goed met eten?" En dat alleen omdat ik toen geen ondergewicht meer had. Niet wetende dat ik het onderwerp eetprobleem (en alles van zelfbeeld / zelfliefde wat er bij komt kijken) nu na vier jaar nog steeds niet 100% heb afgesloten, al gaat het wel echt beter.
3,5 jaar later. Van een begeleider die niet gespecialiseerd was in eetproblemen, maar wel dacht mij er mee te kunnen helpen (ik liep daar voor andere problemen en nog een beetje voor mijn eetprobleem, die voornamelijk in het verleden lag, maar nu nog voor ongeveer 20% aanwezig was).
Nou niet dus: "Was je zo'n echte calorieënteller?"
En toen ik vertelde dat mijn zus hier ook problemen mee heeft gehad: "Is het een beetje een familiekwaaltje?" Familiekwaaltje?! Mijn eetprobleem heeft jaren mijn leven en mijn geluk beinvloed (en dat van mijn ouders!), dat lijkt me toch iets meer dan een "kwaaltje".
Wat kunnen ook begeleiders verkeerde opmerkingen maken zeg! Zei had er dus echt totaal geen verstand van! Heb er daarom na die avond ook met geen woord meer over gepraat.
Denk dat veel mensen met ES er last van hebben inclusief ikzelf, maar mij helpt het enorm om (proberen te) relativeren vanuit het perspectief van iemand die geen eetstoornis heeft en niet bekend is met deze problematiek.
Je kunt het als buitenstaander eigenlijk (bijna) nooit goed doen.
Zelf heb ik vooral last gehad van varianten op de eerste opmerking uit de blog: 'Je bent perfect.' Mijn es nam dat veel te letterlijk. Dan was ik afgevallen en spraken mensen daar zorgen over uit. Waarop ik schoorvoetend aangaf dat ik bang was dat ik te dik zou worden en daarom zo weinig at. 'Maar hoe kan dat nou, je bent perfect.' Nou, dat legde mijn es dan uit als: ik mag nu dus helemáál geen gram meer aankomen.
De variant waar ik het meest last van heb gehad is toen ik eindelijk al mijn moed bij elkaar geraapt had en naar de huisarts ging om te zeggen dat ik problemen met eten had. Ik was voorbereid om alles op tafel te gooien, alle es-gedragingen en -gedachten waar ik last van had. Maar ik was niet voorbereid op zijn reactie, die neerkwam op: kind, je gewicht is perfect en als je af wilt vallen moet je maar aan je moeder vragen hoe dat moet want die is altijd zo mooi slank.
Een es gaat nooit alleen over eten en in mijn geval was de relatie met mijn moeder, hoe lief ze ook was, denk ik achteraf gezien wel een van de factoren in het ontstaan en in stand houden van mijn es.
Ik heb het onze toenmalige huisarts allang vergeven. Het is lang geleden en ik denk dat hij ook niet wist wat hij ermee aan moest en het oprecht goed bedoelde. Maar ik vraag me weleens af hoe mijn leven was verlopen als hij me toen naar een psycholoog had doorverwezen ipv uitgerekend naar mijn moeder.
Ik hoop dat het nu anders gaat en dat er toch wat meer alarmbelletjes afgaan als mensen bij huisartsen of andere hulpverleners aangeven dat ze problemen hebben met hun gewicht, ook al ziet dat gewicht er volgens de boekjes misschien 'perfect' of 'gezond' uit.
Maar ook als dat niet zo is, wil ik toch iedereen die hier leest graag eens een hart onder de riem steken. Doordat je hier leest, kunnen er in elk geval bij jezelf hopelijk wat sneller belletjes afgaan dat je hulp kunt en mág zoeken. Luister naar die belletjes en zoek die hulp.
Ik ben er uiteindelijk ook vanaf gekomen. Maar als ik mijn leven over mocht doen dan hoop ik toch dat ik mijn es minder lang ruimte zou geven om in álles wat anderen zeggen een bevestiging te zien dat ik het niet waard was om hulp te zoeken voor mijn problemen. Hoe 'klein' ze misschien ook voelden. Ik had het gevoel dat niemand me serieus nam maar dat kwam omdat ik mezelf niet serieus nam.