Ongewenst zwanger: Abortus of niet?
Onderwerpen als ongewenste zwangerschap en abortus lijken soms nog een onderwerp waar een taboe op rust en wat gepaard gaat met veel schaamte. Tegenwoordig wordt het ondergaan van een abortus steeds meer geaccepteerd in Nederland en kan een vrouw hier over het algemeen vaak zelf een keuze in maken. Toch is het aantal tienermeisjes dat abortus heeft laten plegen in Nederland in 2013 gedaald met ruim tien procent. Het aantal abortussen daalt al sinds 2007 en Nederland behoort tot de landen met het laagste abortuscijfer.
Volgens de cijfers van de Inspectie voor de Gezondheidszorg is het totale aantal abortussen in 2013 ongeveer gelijk gebleven: 30.601 zwangerschappen werden beëindigd. Ruim de helft van de abortussen vond plaats in de eerste zeven weken van de zwangerschap en bij 19% werd de abortus gepleegd na twaalf weken zwangerschap. Een derde van de ondervraagde vrouwen had al eerder een abortus ondergaan. Bijna 5% van de abortussen gebeurde naar aanleiding van onderzoeken naar de gezondheid van het ongeboren kind.
Wel of niet oke?
We leven in een samenleving waarin iedereen een eigen mening heeft en waarin we met veel verschillende culturen samenleven. Niet in alle culturen of geloven is het plegen van een abortus een geaccepteerd fenomeen maar ook als je het aan een willekeurige groep mensen zal vragen, zullen de meningen hierover nog weleens flink kunnen verschillen. Dit soort onderwerpen zijn vaak aanleiding voor discussie. De ene vindt namelijk dat je een kindje vermoord op het moment dat je een abortus ondergaat, en een ander ziet het bevruchte eitje nog niet als een kindje en staat er hierdoor anders in. Meer zorgen maken ze zich dan wellicht over of het kindje wel of niet goed terecht zal komen. Is er een relatie tussen de ouders van het ongeboren kindje? is er een vast inkomen, een huis? Is er een sociaal netwerk? Etc.
Toen ik nog op de middelbare school zat, was ongewenste zwangerschap een thema wat ontzettend vaak voorbij kwam voor mijn gevoel. Bij bijvoorbeeld lessen als verzorging en biologie werd hier aandacht aan besteed maar ook heb ik bij meiden van mijn school gezien dat dit ook echt gebeurde. Ook buiten de middelbare school om zag ik veel meiden die al jong een kindje kregen of meiden die ooit een keer een abortus hadden gepleegd. Ik was best wel geschrokken van dit aantal. Het is een ingreep die een enorme impact op iemand kan hebben.
"Het gebeurt mij toch niet"
Ik denk het grootste gedeelte van de (jonge) meiden wel seksuele voorlichting heeft gehad en het een en ander weet over voorbehoedsmiddelen. Toch gaat het helaas vaak genoeg mis. Ik vraag me soms wel af hoe dit komt. Het condoom is misschien gescheurd of je bent de anticonceptiepil een keer vergeten. Je kunt dan een morning after pil halen maar dit wordt ook lang niet altijd gedaan waardoor je toch ongewenst zwanger kan zijn. Daarnaast hoor ik ook nog weleens verhalen dat meiden toch ongesteld worden en er op een heel laat moment pas achter komen dat ze zwanger zijn.
Een eetstoornis en ongewenste zwangerschap
Wanneer je een eetstoornis hebt, kan het zijn dat je lichaam niet meer helemaal functioneert zoals het zou moeten. Misschien word je heel zelden of helemaal niet meer ongesteld. Hieruit kan het zijn dat je de conclusie trekt dat je niet meer zwanger kunt worden, maar dat hoeft helemaal niet zo te zijn. Het is dus geen teken dat je geen voorbehoedsmiddelen hoeft te gebruiken tijdens de seks.
Zwanger blijven of abortus?
Ik denk dat de keuze om zwanger te blijven en een kindje te krijgen of om abortus te laten plegen voor veel mensen heel lastig is. Zeker wanneer je nog erg jong bent en geen ideale basis hebt voor een kind (vaste partner, een eigen huis, vast inkomen, etc.) kan dit een keuze zijn die ontzettend lastig is en waar je goed over moet nadenken. Vragen als: "wat heb ik mijn kind te bieden", "kan ik dit wel?", "wat als ik de verkeerde keuze maak?" en "vind ik nog wel een baan als ik een baby heb?" kunnen dan rondspoken in je hoofd. Gelukkig wordt hier ook aandacht aan besteed en rekening mee gehouden bij abortus klinieken.
Hoe gaat een abortus?
Wanneer je een abortus overweegt, kun je terecht bij de huisarts of een gespecialiseerde kliniek. Wanneer je er niet uit komt en hierover wilt praten met iemand, kan je een besluitvormingsgesprek aanvragen. Natuurlijk is het ook belangrijk om te praten met mensen uit je omgeving zoals je partner of degene met wie je seks hebt gehad, je ouders, vriendinnen of bijvoorbeeld een vertrouwenspersoon op school. Wanneer je je keuze kenbaar hebt gemaakt, heb je volgens de wet nog 5 dagen bedenktijd. Een overwogen keuze kan het gevoel van spijt of schuld achteraf verminderen. De ingreep kan op verschillende manieren gedaan worden. Dit is afhankelijk van de duur van de zwangerschap.
Overtijdsbehandeling: 12 tot 16 dagen overtijd
Als je minimaal 12 en maximaal 16 dagen overtijd bent, kom je in aanmerking voor een overtijdsbehandeling. Door middel van een echo wordt bepaald of je binnen deze termijn valt. De behandeling duurt enkele minuten.
Abortuspil: tot 8 weken
Tot 8 weken na het begin van de laatste menstruatie kan een zwangerschap worden beëindigd door de abortuspil die bestaat uit twee verschillende medicijnen die er samen voor zorgen dat de zwangerschap afgebroken wordt. De abortuspil is niet hetzelfde als de morning after pil.
Zuigcurettage: tot 13 weken
Dit is de meest voorkomende vorm van zwangerschap afbreking. Het wordt de eerste trimester behandeling of zuigcurettage genoemd. De behandeling wordt uitgevoerd bij zwangerschappen tot 13 weken.
Instrumentele behandeling: vanaf 13 weken
Bij een zwangerschap vanaf 13 weken wordt een abortus uitgevoerd met instrumenten. Het wordt ook wel een tweede trimester behandeling of instrumentele abortus genoemd.
TIPS
Wanneer je in deze positie komt te zitten, heb je het waarschijnlijk heel erg moeilijk. Misschien neig je al naar een bepaalde beslissing maar kan alles je weer aan het twijfelen brengen maar het kan ook zijn dat het je enorm overvalt en dat je geen idee hebt wat je ermee aan moet. Hieronder staan een aantal tips.
♦ Vraag informatie op
Bij een ongewenste zwangerschap is het belangrijk je te verdiepen in de mogelijkheden. Informatie opvragen is vrijblijvend en kan jou helpen dingen te verduidelijken. Informatie kun je opvragen via de huisarts maar ook op internet kun je veel informatie vinden. Bijvoorbeeld op de website www.abortus.nl. Hier staat veel uitleg en kun je ook zoeken naar klinieken bij jou in de buurt.
♦ Geef jezelf de tijd en ruimte om na te denken
Er achter komen dat je zwanger bent terwijl dit niet de bedoeling was, kan een enorme shock zijn. Het kan voor gevoelens van angst en paniek zorgen en je weet misschien wel echt niet wat je moet doen. Hoe je er ook in staat, geef jezelf de ruimte om er over na te denken. Het is niet niks en het kan zomaar voorkomen dat - zeker aan het begin - je gedachten en gevoelens alle kanten op schieten. Dat is helemaal niet gek. Denk er rustig over na. Hoe zou je leven zijn als je een kindje zou krijgen, hoe zou je dat vinden en hoe zou de situatie dan zijn? Wat zijn je redenen om het niet zou houden? Etc. Het is een onomkeerbare beslissing dus denk er goed over na.
♦ Praat erover
Alleen met deze gevoelens rondlopen is heel moeilijk en je hoeft het niet alleen te doen. Praat er over met bijvoorbeeld de vader van het ongeboren kindje. Soms ligt dit echter te gecompliceerd en is dit misschien niet wat je in eerste instantie wilt. Misschien kun je dan met je verhaal terecht bij je ouders, een vriendin of een vertrouwenspersoon op school. Ook kun je natuurlijk terecht bij je huisarts of bij gespecialiseerde klinieken. Je kunt ook anoniem je situatie bespreken met bijvoorbeeld de Kindertelefoon of Sensoor.
♦ Weet dat jij uiteindelijk de keuze maakt
Erover praten met anderen kan heel fijn maar ook heel verwarrend zijn. Anderen zijn misschien al snel geneigd hun mening te geven en dat is niet altijd waar je op zit te wachten. Het is goed dit van te voren kenbaar te maken. Je mag best wel zeggen dat je (nog) niet hoeft te horen hoe een ander hier over denkt, maar dat je alleen even je verhaal kwijt wil. De situatie is wel nog een stuk lastiger wanneer de vader van het ongeboren kindje en jij anders naar de situatie kijken en eigenlijk een andere keuze willen maken. Hier kun je wellicht samen over praten bij de kliniek maar weet dat jij als vrouw altijd degene bent die de keuze maakt.
♦ Bespreek je twijfels en/of zorgen met een arts of specialist
Twijfel je of maak je je ergens zorgen over? Bespreek dit met een arts of specialist. Je kunt ook een besluitvormingsgesprek aanvragen bij diverse klinieken. Het kan helpen wanneer je met een objectief iemand naar de situatie kijkt en dit bespreekt.
♦ Sta achter je keuze
Er zijn geen goede of foute keuzes. Het is alleen wel heel belangrijk dat jij uiteindelijk achter je keuze staat.
Bron: nu.nl / abortus.nl
Hoe denk jij over abortus?
Gerelateerde blogposts
Reacties
In mijn omgeving heb ik mensen zitten die een abortus hebben gehad. Sommige zijn blij met deze beslissing andere hebbrn er spijt van. Ik hoop voor degene die een keuze daarin moeten maken dat ze er vrede mee kunnen hebben. Welke keuze het ook mag zijn.
Was eens per half jaar een keer ongesteld maar toch vertrouwde ik het niet.
Even een test halen en ja hoor! Ik was al 8 weken zwanger.
Kwam voor de keuze te staan houden of niet en eerste instantie ging ik voor abortus.
Mijn kleine man is nu bijna 2, ik ben een alleenstaande moeder en hij heeft zijn vader nooit leren kennen.
Die verdween met 6 maanden zwangerschap.
Maar ik ben blij dat ik de zwangerschap toch door heb gezet!!
Als ik een tip mag geven, bij twijfels geen abortus laten doen!!
Anders krijg je spijt.
Zwangerschap normaal gegeten en na de zwangerschap waren de kilo's er snel weer vanaf.
Ben pas een half jaar onder behandeling. Voor mijn zoontje! Hij maakt mij sterk!
Als het kind ongewenst is, niet goed uitkomt en je het geen stabiel leven kan bieden (geen inkomen/partner/huis etc), dan vind ik het misschien zelfs wel een klein beetje egoïst om geboren te laten worden. Dat kind heeft ook niet voor een leven zonder liefde van de ouders en zonder financiële middelen gekozen...
En nu gebruik ik het woord kind al, maar ik bedoel uiteraard het klompje van cellen.
Hoe kijken jullie daar tegen aan? Als abortus bijvoorbeeld verboden zou worden, en het kind dus geboren wordt. Niet gewenst is, niet geliefd is, en er geen geld voor is. Vinden jullie (jij) dat minder erg dan abortus?
Nogmaals, gewoon een interesse vraag, geen aanval.
En soms is daar het antwoord nee op, en vind ik het verschil tussen het eventuele lijden van het kind tijdens abortus en het lijden van het kind in het leven en heftig. Dus denk dat het dan niet veel uitmaakt. En ik denk zelfs dat een kind minder lijd onder een abortus dan tijdens een leven waar het zich ongewild voelt en gebrek lijdt.
Een ongelukje is altijd omdat iemand niet voorzichtig is geweest.
Maar even snel en voor het zingen de kerk uit zonder pil of condoom vind ik dat je je kapot moet schamen als je 6 weken later voor abortus bij de dokter staat!
Ik vind het zelf dan ook onzin als mensen hier praten over financieel en/of geen partner.
Ieder kind verdient t leven, ook als het nog zo klein is!
30.601 keer abortus?!!! Denk dat 5000 er van wegen gezondheid of echt ongelukjes is!
De rest had voorkomen kunnen worden!
ik zou never nooit een abortus over mijn hart kunnen verkrijgen. ook al zou dat in onze situatie met 3 kids extreem zwaar worden.
maar goed, ben dan ook 27 en 10 jaar samen met mijn grote liefde en hebben nu een kindje en 1 op komst.
ik vind iig dat er zeker goed nagedacht moet worden VOORdat het tot een 'ongelukje' komt. als ik soms hoor hoe onverantwoord sommigen in bed bezig zijn....
en zeker als ik dan bedenk hoeveel vrouwen jaren bezig zijn voor een wondertje en een andere weer het doodleuk laat weghalen... erg crú. en praktische dingen zijn altijd aan te pakken.
ik zeg niet dat niemand het mag doen, maar mensen denken er soms veel te licht over met alle gevolgen van dien...
Zie het ook niet als aanval hoor ;)
Maar wat #Beckje al zegt, met 6 weken is er al een hartje.
Ik gun echt ieder klein wurmpie een mooie, liefdevol en goed leven. Absoluut en ik hoop ook echt dat dat ooit eens allemaal uitgaat komen.
Waarom ik vindt dat je een kindje niet weg moet halen (wat ik niet verwijtend bedoel naar degene die wel abortus hebben laten doen) is dat je zelf in de meeste gevallen te regie er over hebt gehad. Soms kan een kindje je ook weer motivatie en kracht geven om te herstellen en het leven weer te leven.
In andere gevallen komt een kindje misschien niet goed terecht en dat raakt me echt tot diep in mijn hart.
Maar ik ben er van overtuigd dat elk kindje recht heeft om te bestaan, het is niet zo maar iets wat je hebt gekregen. Je kan er heel rationeel over denken maar uiteindelijk is het het begin van een mens (netzo als jij en ik).
Als mens vind ik niet dat we het recht hebben om over ons eigen leven/dood of het leven/dood van een ander te kiezen.
Ik hoop hiermee dat ik niemand voor zn hoofdstoot, want iedereen moet zijn eigen keuze maken. Ook daarin vind ik dat ik het recht niet heb om te oordelen. Bovenstaande is vooral mijn visie hierop.
Liefs
Daarnaast is het al een mensje, want het hartje klopt met zes weken. Dus het leeft gewoon.
Stel dat je het kind niet zelf kunt opvoeden, vanwege financiële achtergronden of wat dan ook, kan je het kindje als nog een leven geven doormiddel van adoptie. Ook dit is geen makkelijke keuze maar abortus is wel het allerlaatste waar ik aan denk. En liever helemaal niet aan denk!
Het idee dat er 30.000 keer een mensje vernietigd is bezorgd mij enorme kippenvel... Bizar hoog aantal!
Liefs.
Zoiezo zou ik liever adopteren. Als ik op dit moment zwanger zou raken zou ik het laten weghalen en nadenken over adoptie. Want beter 'help' ik een /al geboren/ kind ipv er zelf een te krijgen.
Geen persoonlijke aanval, maar waarom heeft een gehandicapt kind niet de waarde om te leven? Omdat het anders is, en meer verzorging en aandacht eist?
Eigenlijk heel egoïstisch van een mens, om een gezond kind te willen.
Er zijn genoeg vrouwen die geen kinderen kunnen krijgen...
In mijn opzicht is ieder kind uniek, met of zonder handicap.
Ik vind zelf dat ik geen uitspraken kan doen of ik tegen abortus ben of niet. Ik denk dat ik daar pas echt een mening over kan vormen als ik zelf in een dergelijke situatie zou zitten. Nu kan ik heel makkelijk roepen ik ben voor of tegen, maar ik denk als je echt voor die keuze komt te staan je daar pas echt een beslissing in kan nemen.
Ik snap je punt, maar je kunt het ook zo bekijken: wanneer je abortus pleegt ontneem je sowieso de kans van het kind om gelukkig te worden! Dus ik denk dat je het beste hulp van vrienden en familie kunt vragen en dan kan je er het beste van maken en het kind de kans geven om gelukkig te worden;)
En het is heel normaal om een gezond kind te willen hebben. Hetzelfde geld bv als ik zou weten dat mijn kind geboren word zonder 1 been,of als ik zou weten dat mijn kind blind, doof etc zou zijn. Want ik zie er niks ergs in om iets wat in mijn ogen nog niet leeft weg te laten halen.
Een kind verpest je studie, toekomst, de manier waarop anderen naar je kijken, je vriendschappen, relaties etc. Het is het niet waard.
Een vriendin kan absoluut geen kind hebben nu, betekent dat dan maar dat ze haar seksuele gevoelens weg moet stoppen? Want geloof me, 1x seks inclusief voorzorgsmaatregelen kan al raak zijn. Sure, de kans is minimaal, maar de kans bestaat.
Wegens medicatiegebruik -medicijnen waarbij je absoluut niet zwanger mag worden- was abortus voor haar de enige oplossing. Waarom? Omdat ze het hart niet heeft om bewust een zeer gehandicapt kind op aarde te zetten. Niet vanuit haar eigen egoïsme, maar dat vond ze tegenover het vruchtje niet eerlijk.
1x seks is genoeg, zelfs als je alle maatregelen hebt getroffen, en praten over consequenties en je verantwoordelijkheid nemen zijn dus niet altijd toepasselijk.
Datzelfde vind ik ook voor mensen die verkracht zijn bijvoorbeeld. Ik vind het erg als ik zie hoe sommigen vinden dat ook die vrouwen de vrucht moeten houden, en daarbij uit het oog verliezen dat het op die manier lijkt alsof de rechten, gevoelens en gesteldheid van de vrouw er minder toe doen dan iets wat in haar groeit.
Het is erg als mensen met hun waarden en normen aankomen als je in een situatie komt waarbij je IMHO geen keuze hebt. Of als mensen je zelf niet eens meer willen zien omdat je dit hebt moeten doen. Helaas is dat wel wat er soms gebeurt.
@ bloem: hmhm, is zo. Maar als ik het even vanuit mezelf kijk, als ik nu zwanger raak en een kind krijg, zou dat mijn leven echt negatief beïnvloeden. Universitaire studie afronden? Kan ik wel vergeten. Avondjes uitgaan en afspreken met vrienden, geen tijd meer voor. Ik moet dan noodgedwongen veel gaan werken om het kindje te onderhouden, zonder diploma's (ouders hebben het ook niet breed). En het klinkt hard: maar het kind is zwaar ongewenst, en ik kan niet geloven dat je een leuk leven hebt als je dat weet. Maar goed, misschien wordt het kind inderdaad wel gelukkig, you nevver know. Maar tegen welke prijs? En met een, wat mij betreft, veel te groot risico. Ik denk aan mijn eigen leven, maar óók aan het kindje.
Ik weet dat ik hier geen uitspraak over kan doen, maar ik zou ook liever niet geboren zijn in zo'n situatie. Ik vind het leven nu al niet zo leuk.. laat staan als ik ook nog eens ongewenst zou zijn. Nee, dat hoeft voor mij niet ;). Het kind zal niet lijden, want heeft nog geen hersenen die na kunnen denken of zo, zal niet beseffen dat het dood is ipv leeft oid.
Misschien is m'n bovenstaand statement een beetje kort door de bocht, maar hoe je het ook draait of keert: het is een levend wezentje, hoe klein dan ook, en wie zijn wij om iets/iemand dood te maken of die nu 2 weken oud is in de baarmoeder, of 42 jaar op aarde leeft (bij wijze van spreken). Er zijn andere mogelijkheden dan abortus. Wil je het kindje niet om welke (misschien heel erg moeilijke) reden ook, dan zijn er nog altijd andere opties, bv. afstaan voor adoptie. En niemand zegt dat dit een eenvoudig proces zal zijn, maar dat is een abortus doen ook niet (want het is een illusie te denken dat het na die ene operatieve ingreep allemaal voorbij is).
Inne, lijkt me een hele goede optie....
Had ik zelf ook gedaan! En nee, geen syndroom van down. Die kunnen nog in deze maatschappij mee.
Maar dan heb je het kind de kans gegeven om te leven! Dat is een heel ander verhaal.
Een embrio van 8 weken oud is nog weinig over te zeggen.
Heb een vriendin en die heeft nu 3 miskramen gehad, ben maar blij dat ze hier niet mee kan lezen!! Die krijgt tranen in dr ogen, echt waar!!
Geen kind want het verziekt je leven en je toekomst? Het geeft je een toekomst!!
Het geeft je iets wat je van te voren niet eens durft te dromen!!
En condoom en pil? Nou, ik wil de geen nog ontmoeten die beide dingen goed heeft gebruikt en zwanger is geraakt!!
Ik ging weekendje logeren en was mn pil vergeten. Vrijdag thuis nog ingenomen, zaterdag niet en zondag einde middag 2 ingenomen.
Hij is bijna 2 nu :) .
En dan bedoelt niemand dat je geen seks mag hebben als je geen kind wil maar slik dan je pil goed en gebruik een condoom!
Scheurt dat ding, dat is dan pech. Dan gaat er niks gebeuren als je je pil goed slikt.
Nee, zoveel leventjes die weg gehaald zijn...... En een ander kan niet zwanger raken....
Ik ben ook blij om te horen dat Nederland tot de landen behoort waar een van de minste abortussen worden gepleegd.
Ik moet opeens denken aan een documentaire, ik weet niet meer precies in welk land het was; waar er geen kinderen meer worden geboren met het syndroom van down vanwege de geavanceerde technologie die toelaat om het kind op tijd weg te halen.
Dit vond ik schokkend om te zien, want het lijkt of de maatschappij geen afwijking tolereert en elk mens perfect geschapen moet zijn.
bijvoorbeeld als iemand zwanger is en ze dat niet meer wil zijn
je psychisch niet stabiel bent,
dat dat dan óók best een goede reden is om abortus te plegen.
Aan de andere kant snap ik de mensen die er op tegen zijn.
Ik weet op dit moment niet wat ik zou doen, mocht het me overkomen.
Maar hetzelfde is dat sommige mensen vinden dat een spiraaltje hebben fout is, omdat dit ervoor zorgt dat een bevruchte eicel niet kan innestelen en mensen geloven dat er al leven is op het moment van bevruchting. Maar dat vind ik persoonlijk te ver gezocht
Mijn andere oma is verkracht en daar is mijn moeder uit voort gekomen. Mijn moeder is redelijk liefdeloos opgevoed met de nodige psychische problemen van dien.
Hoezo mag abortus niet?
Ik vind zeker niet dat het als iets normaals gezien moet worden, maar ik vind wel dat als het een verkrachting betreft of wanneer mensen hun kind niet kunnen/willen opvoeden de mogelijkheid er moet zijn, ook al is het leven.
ik zelf heb een keer te horen gekregen dat ik zwanger was bij de dokter, en voelde me meteen een moeder. Ik wilde het meteen beschermen en zou absoluut niet in mijn hoofd hebben gehaald het te elimineren. helaas kreeg ik een miskraam, maar dan weet ik; het heeft zo moeten zijn.
Ik vind het ook zeer pijnlijk hoe de meerderheid hier een keiharde veroordeling neerkalkt om vervolgens vijf minuten later te beweren dat diegene een ander nooit zou veroordelen, nergens om..
Of om te zeggen dat het niet anders kon, dat het besluit oké was, maar hier hele andere woorden te zeggen.
Ik moet ook zeggen dat het me onwijs pissig maakt, om sommige woorden te lezen..
Maar goed, die boosheid ga ik niet uiten..
Ik ben benieuwd hoe de meerderheid hier spreekt als diegene in de situatie terecht is gekomen.. De vreselijke twijfel, de pijn, de emoties die je doorstaan moet.. Tegenover alle veroordelingen van de buitenwereld.. Tegen je eigen mening, voor wijsheid, voor het kindje, want is het kind houden tegen je verstand in dan maar meteen beter?
Een kind een leven geven waarin het niet zal kunnen krijgen wat het nodig heeft, is dat dan het goede alternatief?
Of van pleeggezin, naar pleeggezin gaan?
Adoptie, wat ook maar de vraag is of dat wel zo goed werkt en effectief is..
Is dat werkelijk het betere alternatief?
Maar vooral ben ik dan benieuwd hoe diegene zich dan zullen voelen als jullie hier zullen lezen, als jullie de woorden proeven, voelen als steken in je hart.. Verscheurd, gebroken, jaren lange spijtgevoelens, zelfveroordeling schuld, het gevoel dat je je kindje vermoord hebt.. Alles geven om het terug te kunnen draaien..
Hoe hard een ieder ook zegt dat je geen andere keuze had kunnen maken die juist bewees hoe sterk je moedergevoel is.. want dat is zo niet hoe je je zal gaan voelen.. Nee..
Think twice befor you speak...
Walk a mile in anothers shoes befor you judge..
.
En ik meen het WEL als ik zeg dat ik een ieder respecteer en er nooit een veroordeling over zal uiten, ook niet achterbaks het één tegen de persoon zelf zeggen en het ander vervolgens bij dit soort blogs posten..
Al neem ik het jullie niet kwalijk, ik dacht zelf ook zo, tot ik in de situatie terecht kwam.
Ik spreek vanuit mezelf (na 2 kinderen tijdens de zwangerschap verloren te hebben). En weet uit ervaring hoe hard mensen kunnen oordelen omdat ze niet weten waar ze over praten (Al na een maand na het overlijden zeiden mensen 'oh, het was een ongeboren kind, zet je eroverheen) :S
sommige mensen zeggen "je moet de consequenties van je eigen ongelukje dragen", nou als je zo tegen een kind aankijkt, als een consequentie van een ongelukje, is dat voor mij al een enorme rode vlag om het níet te houden.
je moet een kind nemen als je het wilt, niet omdat het per ongeluk is gebeurt en je het eigenlijk niet wilt, kinderen voelen het altijd als ze eigenlijk ongewenst zijn....
altijd
Eén ding weet ik wel: dat een kindje afstaan niet niks is en dat ik hoop nooit voor een dergelijke keuze kom te staan: Ja, een kindje houden heeft consequenties, maar ook een abortus heeft consequenties en is niet 'zomaar iets'.
Toen op een gegeven moment de wens voor een 2e kindje kwam namen we ons voor de zwangerschap af te breken mocht ook dit kindje niet gezond zijn.
14 maand later werd na een geplande en zeer gecontroleerde zwangerschap haar prachtige kerngezonde zusje geboren. We wilden graag nog een 3e kindje en algauw was ik weer zwanger.
Tijdens deze zwangerschap stond ik wederom onder strenge controle. Tijdens een echo met 17 weken werd geconstateerd dat dit kindje dezelfde aangeboren afwijking had. Onze wereld stond stil. Letterlijk. !! De artsen adviseerden de zwangerschap te beëindigen ivm de ernstige aard van de handicap Wij besloten anders.
Na negen maand zwangerschap werd een prachtig klein jongetje geboren. Na zijn geboorte bleek hij het veel beter te doen als vooraf was verwacht.
Amper 5 maand na zijn geboorte bleek ik wederom zwanger te zijn. Totaal onverwachts en zeker niet gepland. Het was al zwaar met 3 kinderen waarvan er twee een beperking hebben laat staan met vier kinderen. Toch kwam ook dit mooie meisje ter wereld en was kerngezond.
Nu 11 jaar later ben ik de trotse moeder van 4 kinderen. Twee volledig in een rolstoel en twee gezonde kinderen. Ik ben trots. 4 bijzondere kinderen die ondanks dat twee er een beperking hebben opgroeien tot zelf bewuste mooie volwassenen.
Het is niet makkelijk geweest. Niet dat wij het persoonlijk als zwaar ervaren dat onze kinderen beperkt zijn maar het is vooral de buitenwereld die er een issue van maakt. Instanties die eerder tegenwerken dan meewerken.
Mijn kinderen staan volop in het leven. Hebben vriendjes en vriendinnetjes, vinden kamperen op de camping het hoogtepunt van het jaar en ondanks dat ze volledig in een rolstoel zitten genieten ze van hun leven. De oudste (nu 15) gaat met haar vriendje gewoon eten bij de italiaan en de rolstoel stoort haar (en hem) niet. Mijn zoon wil later bij de politie.. Hij ziet zijn beperking niet als een handicap.
Je kunt van te voren niet aangeven welke beslissing je gaat nemen. Ik heb geluisterd naar mijn hart.
Over ''recht'' kan je spreken als het zelfstandig en onafhankelijk kan leven, als het gezien wordt als één levend wezen. Wat ''bestaansrechten'' heeft.
De vraag is, wanneer besta je dan?
Als je zelfstandig kunt ademen en kunt leven, zonder afhankelijk te zijn.
Met andere woorden: als er een embreyo in je zit, beslis jij wat het beste is voor die embryo, je eet goed/niet goed, je rookt wel/niet, je drinkt wel/niet. Dat zijn ook vormen die een embeyo goed of slecht kunnen laten ontwikkelen, en daar heeft de embryo niks over te zeggen.
Iemand die het houdt, maar die rookt en drinkt en geen verantwoordelijkheidsgevoel of goed onderkomen heeft, laat het kindje onbewust/bewust verkeerd ontwikkelen, waar de gevolgen niet eens duidelijk van zijn de komende 20 jaar dat het volwassen wordt. Iemand die dit weet, en goed overweegt om zo in de toekomst te kijken wat het beste is, kan daardoor de keus maken om het te laten weghalen. En dat is dan ook de beste optie.
Waarom zou je het houden als een kind zoveel leed te wachten staat van incompetente ouders en zelf wellicht ook niet gezond ter wereld is gekomen als gevolg daarvan? Kinderen die opgroeien in probleemgezinnen zijn vaker psychotisch en kunnen ook de omgeving eromheen verkeerd beinvloeden.
Mensen die durven verder te kijken in de toekomst en zo beslissen over abortus, zijn in mijn optiek mensen die juist verantwoording dragen en zichzelf goed kennen om daarover te beslissen.
Mensen die beweren dat een embroyo het ''recht'' heeft om geboren te worden, niet wetende of je er uberhaupt voor kan zorgen en hen misschien wel een complete rotjeugd te wachten staat, denken niet goed na over de gevolgen en toekomst van hen. Dat soort onwetende kreten roepen zegt iets over de beperkte denkwijze van mensen en het niet meegaan van de moderne tijd.
De wereld is complex, en zo ook de keuze van het wel of niet houden.
Ik ben nu bijna zes weken zwanger. Mijn vriend en ik waren uit elkaar en hebben vervolgens nog een keer onveilige seks gehad. Ik wilde tijdens de relatie graag kids, hij niet. Op het eind leek het mij dus ook geen goed idee meer, maar gebeurde het dus toch.
Ik ben 35. Ik had absoluut beter moeten weten. Ik heb mij heel dom gedragen.
En ik weet dat de veroordelingen gaan komen, die heb ik ook verdiend, niemand straft mij harder dan ik zelf doe.
Maar ik ben mens. En maak menselijke fouten.
Nu is het zo dat de vader al twee kleintjes heeft; zij hebben het al moeilijk genoeg met een gebroken gezin, en hij ziet dan ook maar één optie; abortus.
Ikzelf heb het erg moeilijk met de beslissing. Enerzijds denk ik dat het beter is voor voor iedereen; het kind zal in een ontzettend moeilijke situatie geboren worden, vol negativiteit; dat wens ik een kind niet toe. Egoïstischere beweegredenen zijn er natuurlijk ook; ik wil dolgraag kids, maar dan het liefst binnen een harmonieus gezin. Of wel alleen, maar dan zonder alle negativiteit die er om heen hangt.
Maar ik ben ook 35. Ik kan een kindje dat bieden wat nodig is.
Maar kan ik ook stabiliteit en rust bieden? Dat weet ik niet gezien de situatie. Ik vind het allemaal zo ontzettend moeilijk.
Ik lees graag jullie reacties; the good, the bad and teh ugly, maar liever de positief opbouwende...;)
Hoe bizar het misschien ook klinkt, ik zit in een vergelijkbare situatie op dit moment. Zelfde leeftijd als jij, nu 5 weken zwanger van een man die al een gezin met kleine kinderen heeft (hij is vreemdgegaan, maar ik ben net zo fout, kende zijn thuissituatie). Ik schaam me diep en ga kapot van schuldgevoel. Vind ook dat ik dat verdien, dit is mijn verdiende loon.
Aan de andere kant heb ik ook een sterke kinderwens en in principe alles in huis om goed voor het kind te kunnen zorgen. Het liefst wil ik de tijd terugdraaien, wat natuurlijk niet kan. Maar de ‘gevolgen’ beperken voor hem en zijn gezin (de onschuldigen in dit verhaal) kan eventueel nog wel door de zwangerschap af te breken. Voelt alsof ik dat aan ze verplicht ben, hun leed nu zoveel mogelijk moet proberen te beperken.
Ik ben wel ook ontzettend bang om spijt te krijgen als ik het afbreek en weet me echt geen raad. Ik zou heel graag persoonlijk met je in contact komen als dat mogelijk is.