Nouska; het leven na Proud2Bme

 

Zoals veel van jullie weten stopte ik tijdens mijn eerste zwangerschap bij Proud2Bme. Mijn leven hierna vond een paar jaar offline plaats. Ik werd mama en er ging zo'n groot nieuw hoofdstuk open dat ik mijn werk als ervaringsdeskundige los wilde laten. Het was tijd en het voelde goed. Zes jaar lang schreef ik blogs, chatte met jullie, schreef urenlang berichten in jullie dagboekjes en ontmoette ik jullie bij Proud2Meets.

Nouska is oud-redactielid bij Proud2Bme. In februari schreef ze de blog 'Ik wil je even iets zeggen'. Vandaag kun je, zoals beloofd, verder lezen hoe het met haar gaat.

Ik heb enorm veel mooie herinneringen aan de zes jaar dat ik voor Proud2Bme werkte. Vooral de jaren met Scarlet samen, waarin we vol creativiteit en passie het platform vorm gaven en lieten groeien. Later ook met andere dappere vrouwen, waaronder Karianne, Phoi Cai, Sandra, Laura, Danique, Lisanne, Lotte en inmiddels een heel nieuw team. Het was een fijne tijd, waarin werk en eigen ervaringen door elkaar heen liepen. Mooi en intens. Ik heb deze tijd dan ook zeker nog wel eens gemist en ik mis nog steeds bepaalde aspecten. Ik houd nog steeds enorm van schrijven en zelfontwikkeling bijvoorbeeld. Inmiddels heb ik zoveel andere dingen in mijn leven die mij bezighouden en daarover deel ik graag ik deze blog. Ik krijg op mijn Instablog namelijk regelmatig nog de vraag: hoe gaat het nu met jou, nu je mama bent?

Het gaat goed met mij. En ook wel eens niet zo goed. Ik blijf natuurlijk een mens. Een gevoelig mens, een intens mens, een vrouw met passie voor van alles. Hoe het met mij gaat, vind ik dan ook lastig in een zin samen te vatten, zelfs in een blog. Hoe het met je gaat is zo breed, zo divers en zo diep. Hoe het met een gevoelig, intens mens gaat, is drie keer zo ingewikkeld om zomaar even toe te lichten, maar in grote lijnen gaat het heel goed met mij. Ik heb onlangs brood leren bakken, we hebben een geweldige moestuin waar we enorm van genieten, twee onwijs lieve, gezonde en grappige kinderen, ik heb een lieve man, drink graag thee met vriendinnen, ben gezond en voel me thuis in mijn huis. Ik maak me wel eens zorgen over de wereld en mijn gezin in deze onzekere C-tijd, maar daar ben ik niet de enige in. Ik trek me wel eens teveel dingen aan van anderen, maar ik kan steeds beter loslaten en houden van mezelf. Eigenlijk allemaal heel 'normaal'.  

Hoe het leven kan zijn van iemand na een eetstoornis, na 6 jaar werken voor Proud2Bme, dat leg ik hieronder graag een beetje uit. Want anders was dit wel een heel oppervlakkig antwoord en dat is niks voor mij, zoals je hieronder zult lezen. 

Mama worden

Na mijn ontslag bij Proud2Bme beviel ik die zomer thuis van mijn eerste kindje. Een gezond blond jongetje met blauwe ogen. We waren heel dankbaar en blij, maar hoe mooi het ook is om mama te worden; ik ga het niet romantiseren. Het was een aardverschuiving waarbij letterlijk alles op zijn kop stond. Mijn lijf, mijn rol in het leven, mijn rol in relaties, mijn verantwoordelijkheden, mijn eigen jeugdherinneringen, mijn gevoelens, de wereld… alles. Moeder worden is groots. Immens groot en ik denk dat bijna niemand dat van te voren kan bevatten. Gelukkig kom je daar later weer overheen, maar het duurde bij mij wel even tot ik van de schrik bekomen was. Dat doet trouwens niets af aan hoe intens veel ik van mijn zoontje houd en de diepe band die we hebben, hoor. Het had vooral met mij als vrouw in ontwikkeling te maken. 

De eerste zes maanden wilde ik sowieso gebruiken om thuis bij ons zoontje te zijn. Na een half jaar voelde het nog niet fijn om hem ergens onder te gaan brengen en te gaan werken. Mijn man en ik besloten dat ik langer bij hem zou blijven. Ik werkte enkele uren per week in de jeugdzorgsector en verder was ik er voor onze kleine man. Thuisblijfmoeder. Dat voelde goed, al was het totaal iets anders dan wat alle vrouwen om mij heen kozen. Opmerkingen als "Vind je dat niet zonde van je eigen ontwikkeling?" kreeg ik regelmatig, maar het voelde als het beste. Het voelde natuurlijk en het gaf mij de tijd. Het voelde soms wel eens eenzaam, maar het voelde goed. Ik verdiepte mij in natuurlijk ouderschap en alles daar omheen.

Vorig jaar kregen we in de winter onze verrassingsbaby. Een wondertje dat nog niet helemaal 'in de planning zat', maar ontzettend welkom was. Een gezond meisje met bruin haar en bruine ogen. Ook zij werd thuis geboren, maar wel na een intense zwangerschap. Met 32 weken lag ik aan de slangetjes en snoertjes, omdat mevrouwtje eerder wilde komen dan goed voor haar was. Een moeilijke en spannende tijd met een, uiteindelijk gezond, meisje dat de 40 weken alsnog haalde in mijn buik.

Ik was ineens mama van twee. En als ik terugkijk ben ik inmiddels zo'n andere vrouw dan die ik was voordat ik kinderen kreeg en voordat ik mijn tweede kindje kreeg. Ik heb zo ontzettend veel geleerd. Over mezelf, over het leven, over psychologie, over hechting, over persoonlijke ontwikkeling en over emoties. En het gaat maar door. Moeder worden heeft mij enorm veel geleerd en leert mij elke dag weer van alles bij. Die twee spiegels in mijn leven zijn soms confronterend, maar zo waardevol. En omdat ik hen wil voorleven hoe je met het leven omgaat, MOET ik wel aan mezelf blijven werken.

Hoe het nu met mij gaat?

Tussen het mama zijn, zwanger zijn, thuisblijfmoederen en werken door gingen mijn chronische rugklachten (waardoor ik een tijd weinig werkte voor Proud2Bme) af en aan door. Ik heb daarin de hele medische wereld zo ongeveer gezien, inclusief alternatieve therapeuten. Tijdens de zwangerschappen was ik steeds zo goed als klachtenvrij, maar daarna kwam het terug. En voor altijd pijnstillers, dat wilde ik niet. Ik bleef zoeken, graven en proberen. En daar komt dan ook meteen het echte antwoord op de vraag: hoe gaat het nu met jou?

In de zoektocht naar de oorzaak achter deze pijn en sinds ik mama ben, heb ik zo veel over mezelf geleerd. Na ruim vier jaar therapie voor mijn eetstoornis was ik behoorlijk de diepte ingegaan dacht ik, maar de echte verdieping vond plaats tijdens mijn leven als mama. Ik had trauma’s waarvan ik niet wist dat ik ze had of die over dingen gingen die ik voor mezelf volledig had goedgepraat. Het viel toch allemaal wel mee, dacht ik. Maar nee; mijn lijf - mijn rug, ik droeg jarenlange spanning met mij mee. Mijn rug zat vast, mijn rug droeg een last die ik helemaal niet hoefde te dragen, maar wel droeg. En daar moest ik vanaf. Ik zou mijn chronische pijn uit willen leggen als vastgeroeste stress uit het verleden die door spanning in het heden werd versterkt of aangewakkerd. 

Ik heb de afgelopen jaren traumaverwerking gevolgd bij een fijne psychotherapeut. Iemand die mij uitlegde dat tijdens de behandelingen en groepstherapie voor mijn eetstoornis jaren geleden, de denkbeeldige boeken uit de kast zijn getrokken om te zien wat er allemaal schuilging achter mijn problemen. Enkele van die boeken zijn toen opengeslagen, apart gelegd en een enkeling is teruggezet in de kast na het lezen. De meeste van die boeken zijn enkel benoemd en blijven liggen; op een grote hoop, door de war. De ene open, de ander dicht. De ene over de andere heen. Mijn verleden, mijn ervaringen, mijn jeugd en mijn heden. Op een grote hoop, helemaal door de war. En nu was het aan mij om elk boek op te gaan pakken, verder te gaan waar we waren gebleven. Niet alleen te benoemen, maar er ook echt doorheen te gaan, tot elk boek uit is en terug kan in de boekenkast. Om daar voor een tijdje, en misschien wel voor altijd, rustig te blijven staan. 

Ik vond dat een mooie metafoor voor wat ik aangegaan ben de afgelopen jaren. Verwerken van trauma, verwerken van mijn kindertijd en alles daarna. Begrijpen wie ik ben geworden en waarom. Ik wil dingen van mezelf begrijpen, juist omdat ik mama ben. Omdat ik een voorbeeld ben. Omdat ik wil dat zij niet hetzelfde hoeven door te maken als ik heb moeten doen of in ieder geval, dan weten hoe. Omdat ik wil laten zien dat aan jezelf werken, dingen verwerken goed voor je is. Herinneringen, gevoelens en emoties onder ogen komen, zonder weg te lopen. Ik wil hen leren hoe belangrijk het is om je eigen weg te bewandelen, je los te maken, jezelf te beschermen en te weten; dit zegt mijn hart en dat is belangrijk. Luister ernaar. 

Het is spannend om zoiets persoonlijks te schrijven. Veel mensen zien het woord 'trauma' als iets heel heftigs, maar we hebben het allemaal. Trauma hoort bij de mens. Heftig en minder heftig. Veel en weinig. Ik hoop dat het, een ieder die het aangaat, een mooie rugzak vol ervaring zal geven. Want overwinning, is een heldendaad, dappere vrouwen (en mannen)!

Na mijn eetstoornis ben ik niet enkel happy en fun bij Proud2Bme gaan werken en ook na Proud2Bme was mijn leven echt niet alleen maar koek en ei. Ik ben een heel normaal mens wat dat betreft. Therapie stopte, maar gaat in mijn hoofd toch af en toe nog door als er iets naar boven komt. Ik was 13 toen ik een eetstoornis kreeg, 21 toen ik die overwon en 23 toen ik bij Proud2Bme ging werken. Ik ben inmiddels een vrouw van 33. Een vrouw die bereid is diep te graven. Een meisje dat niet altijd lachend door het leven kon. Een mama die niet alleen bezig is met 'opvoeden'. Die in de spiegel - wat haar twee kinderen zijn - durft te kijken, ook al ziet ze het soms ook liever even niet. 

Er zijn dingen, er waren dingen en er zullen nog een heleboel dingen komen, waarover ik nog honderden pagina's in mijn dagboek zou kunnen schrijven en dat is goed. Verwerken is goed, nadenken is goed. Maar leven, beleven, doen, ontdekken en doorgaan ook. Bezig zijn met wat wél goed is. Want ik ben wie ik ben. De aard van het beestje verander je niet. Gevoelig als ik ben, is mijn leven soms overweldigend en intens, maar het maakt het leven vooral ook diep, rakend en verrassend. Het is maar net hoe je naar jezelf en het leven kijkt. Het is maar net hoe mijn kinderen míj zien kijken naar het leven… 

Dat is hoe het nu gaat met mij. Ik leef het leven. Zoveel mogelijk met mijn armen wijd open. En dan vliegt er wel eens wat vervelends in je gezicht, maar daar kun je tegen. Meer dan je denkt en elke dag leer je meer. Het leven is leuk. Het leven is intens en onvoorspelbaar. Ik wil laten weten dat strijdlust, positief denken (zooo krachtig) en hoopvol blijven mijn leven ontzettend leuk maakt. Ik geniet elke dag van mijn twee wondertjes, waar ik ultiem dankbaar voor ben, samen met mijn lieve man. Ik klim uit dalen of spring er bewust even in. Ik bereik pieken en geniet met volle teugen. 

Ik vind het spannend om dit te schrijven. Het is geen Instaperfect verhaal, maar in mijn ogen wel een mooi verhaal. Zo zie ik mijn leven in ieder geval. 

Wil je meer informatie over de thema's die ik besprak? Zoek dan eens naar onderwerpen als: 'Chronische pijn & burn-out' en 'generationele psychologie'. Ook de video’s (te vinden op YouTube) en de boeken van Dr. Gabor Maté ('When the body says no') zijn waardevol. Hiernaast is ook 'The Wishdom of Trauma' een mega waardevolle documentaire.


Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar. 

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

#fairytale - Vrijdag 30 juli 2021 19:41
Wat oprecht en eerlijk geschreven, herkenbaar dat na de eetstoornis therapie nog lang niet klaar bent.

Liefs
amri - Vrijdag 30 juli 2021 19:50
Ontzettend fijn om te lezen hoe het met je gaat. Ik vond het erg jammer toen je weg ging bij proud. Ik heb veel steun uit je blogs gehaald. Dank je wel daarvoor. Ik wens jou e je gezin waanzinnig veel geluk in de toekomst!
Anna - Vrijdag 30 juli 2021 20:43
Wat een prachtig verhaal! Ben wel benieuwd naar wat je bedoelt met dat iedereen trauma heeft. Kun je daar misschien nog iets meer over vertellen ?
Nouska - Vrijdag 6 augustus 2021 08:54
@anna
Dan raad ik je aan om de docu ''Whisdom of trauma'' eens te bekijken. Geeft veel inzicht in wat trauma allemaal is en op welke vlakken het effect kan hebben.

Liefs!
Panda2 - Vrijdag 30 juli 2021 21:07
Wauw wat een mooi verhaal. Herken het zeker op een aantal vlakken. In de tijd dat jij met Scarlet bij proud werkte zat ik in mijn eetstoornis en herstel en heb ik er echt heel veel aan gehad om hier te lezen, kijken en reageren. Afgelopen jaren niet meer veel hier geweest en nu af en toe weer even langs en lees ik iets. Misschien ook wel door de corona tijd maar ook doordat ik zelf weer een stap in het leven heb genomen na mijn burnout van vorig jaar en nu in therapie ben. Nouska ik miste je blogs toen je weg ging en vind het zo leuk om er nu weer eentje (nou ja twee met die van februari) te lezen.
* - Vrijdag 30 juli 2021 21:46
Wauw wat een mooi, eerlijk en oprecht verhaal!
Heel bijzonder dat je dit met ons deelt!
Heel mooi!
AnaMan - Vrijdag 30 juli 2021 22:01
Dag Nouska,

fijn om te lezen hoe het met je gaat!
Nog eens heeeeel erg bedankt voor je reacties in mijn dagboekje, al die jaren geleden! Inmiddels hier 5,5 jaar AN en ES vrij!

Liefs,
AnaMan.
Shelly - Vrijdag 30 juli 2021 22:03
Wat fijn om te lezen hoe het met je gaat. Mooi en oprecht..
Saskia - Maandag 2 augustus 2021 08:10
Hier sluit ik me volledig bij aan 🙏🏻
Arwen - Vrijdag 30 juli 2021 22:20
Lieve nouska fijn om te horen hoe het met je gaat je hebt hele goede tips en blogs geschreven op proud mooi om te horen hoeveel je van je kinderen houdt en over hoe je aankijkt tegen je zwangerschap en alles ik vind het heel akelig voor je de nare klachten die je aan je rug had naar hoe je daaronder hebt geleden je bent een mooi mens en ik ben blij dat je kan zeggen ondanks de dingen die je in je leven hebt die naar zijn dat je je leven mooi vind het allerbeste groetjes
Lola - Vrijdag 30 juli 2021 22:23
Oh Nouska wat ontzettend leuk om weer eens iets van jou te lezen! Ik vond de tijd op Proud met jou geweldig, fijn en oprecht. Dat lees ik ook weer in deze blog terug: je bent zo mooi puur. Dat is echt een kracht hoor, dat kan en durft niet iedereen, en zeker niet te laten zien!

Dank je wel voor je fijne woorden, geniet van je gezinnetje, wees lief voor jezelf en ontdek op je eigen tempo.
Voorbeeld ben je!!
Anoniem - Zaterdag 31 juli 2021 07:20
Dankjewel lieve Nouska ❤️❤️❤️❤️
Olivia - Zaterdag 31 juli 2021 07:29
Ik heb er kippenvel van. Wat mooi Nouska, wat fijn ook om weer wat van je te lezen. Ik heb altijd enorm veel je blogs en video’s hier op Proud gehad. Je geeft vertrouwen dat het op een dag allemaal wel weer goed komt. Veel liefs 🤍
Mirjam - Zaterdag 31 juli 2021 09:39
LIef te lezen en open en eerlijk, bedankt en alle goeds gewenst aan jou en aan jullie gezin, xxx
britneyangel - Zaterdag 31 juli 2021 10:06
wat fijn om een blog van je te lezen , ik was wel benieuwd hoe het met je gaat. vervelend van je rugklachten van de spanning , ik hoop je dat het over is!
Anne - Zaterdag 31 juli 2021 11:08
Fijn om van je te horen!
Zo gaat het leven voor ons allemaal door en leren we verder zoals ook de bedoeling is.


Odette - Zaterdag 31 juli 2021 11:19
Lieve Nouska, wat fijn om dit van je te lezen, wat ben je een sterke vrouw, dankjewel voor deze update! xx
Miertje bloemetjes plukken - Zaterdag 31 juli 2021 15:40
Zoals ik van jou gewend ben via insta etc, mooi en puur geschreven, eerlijk en oprecht een stukje van je hart open gegooid. Trauma, ook ik wordt er voor behandeld nu op dit moment, zo waardevol om te ontdekken dat het trauma in je lichaam zit, het spreekt maar we moeten alleen leren luisteren.
Bedankt voor je blog, liefs ! Elmire
Cindy - Zaterdag 31 juli 2021 17:38
Fijne blog!dank je wel voor het delen
Esther - Zondag 1 augustus 2021 00:23
Wat mooi om te lezen!!
Annemiek - Dinsdag 3 augustus 2021 20:59
Wat een fijne blog om te lezen, dankjewel!
Ik zou de documentaire ‘the wisdom of trauma’ graag eens willen zien, maar ik kan online niet goed vinden waar ik deze op kan kijken. Heeft iemand daar een tip voor?
Nouska - Vrijdag 6 augustus 2021 08:59
Wat een lieve en mooie reacties om te lezen. Bedankt allemaal. Ik vind het fijn om op die manier ook weer wat van jullie te horen.

Met die rug gaat het nu dus weer goed. Het blijft een gevoelige plek, maar ik zie het nu als een signaal. Schrijven, hart luchten, praten blijft belangrijk. Maar dat heb ik wel geleerd de afgelopen jaren.

De film was een paar maanden gratis te bekijken en is over een tijdje (staat op de website onderaan bij ''4 ways to watch the film) ook te huren en dan thuis te bekijken. Echt een aanrader. Je kunt wel al een van zijn boeken lezen of op Youtube interessante video's en lezingen van hem bekijken. Inspirerende man.

Liefs aan jullie allemaal!