Ik ben constant in de war. Mijn gevoel en emoties wisselen per minuut. Vandaag heb ik iemand gesproken die op mijn blog gereageerd had en haar eetstoornis achter zich heeft kunnen laten. Wow wat een energie kreeg ik van haar! Ze vertelde me, net als alle hulpverleners, dat uitstellen van het volgen van je eetlijst en dus uitstellen van herstel in gewicht geen enkele zin heeft. Je maakt het jezelf alleen maar lastiger. Ook liet ze me heel duidelijk merken dat een leven zonder eetstoornis eigenlijk veel beter is. Dat er licht aan het einde van de tunnel is. Ik kan me nu nog niet voorstellen hoe mijn leven gaat uitzien als ik stop met het tellen van calorieën of niet meer bang ben om en wafel of een stukje taart te eten op een verjaardag. Haar leven werd niet meer beheerst door het stomme cijfertje op de weegschaal, sterker nog, ze heeft niet eens meer een weegschaal in huis….

Het deed me zo goed om haar verhaal te horen, dat ik nu al weet dat ik hier iets mee wil doen in de toekomst. Dat ik iemand wil helpen door mijn verhaal rondom mijn eetstoornis te delen. Ik heb nu al meerdere reacties gekregen van mensen die een eetstoornis overwonnen hadden of nog hard aan het vechten waren. Niet alle eetstoornissen zijn zichtbaar voor de buitenwereld.

Over het algemeen zien mensen alleen anorexia in personen die niet veel meer zijn dan vel over botten. Als ik hier uit kom, ben ik als het goed is op een streefgewicht. Dan heb ik dus een normaal, gezond BMI, maar mijn eetstoornis is daarmee niet verdwenen. De gedachten in mijn hoofd zijn dan niet weg. Sterker nog… tot nu toe wordt de strijd alleen maar groter. Een eetstoornis zit niet aan de buitenkant, maar speelt zich af in iemands hoofd.

Ik heb zelfs reacties op mijn blog gekregen, dat mensen zichzelf herkenden in mijn strijdgevoelens en zich hierdoor bedacht dat het onschuldig op haar gewicht letten misschien toch niet zo onschuldig was! Dan heb ik mijn doel al bereikt. Ik heb iemand kunnen helpen... 

Terug naar mijn proces. Ik was wat veel bijgekomen (vond dat stomme stemmetje in mijn hoofd) dus wilde even remmen. Nadat ik met de diëtiste had overlegd, mocht ik de boterhammen met dubbel beleg vervangen voor boterhammen met 1 keer beleg. Even kort voelde ik een opluchting, maar besefte ook meteen daarna dat die zucht van opluchting niet van mij kwam, maar van die stomme eetstoornis.

Gaat het dan wel echt TE snel? Nee is het antwoord. Het kost me veel moeite, maar ik heb besloten om niet mee te gaan in de opluchting van de eetstoornis. Ik moet nog x kg totdat ik op mijn streefgewicht ben. Ik moet er toch heen, dus dan kan ik het maar beter doen met korte pijn. Een pleister trek je ook niet zo langzaam los zodat je het extra goed kunt voelen, extra lang kunt voelen, dat het extra pijnlijk is. Ik probeer mijn eetstoornis op dezelfde manier te zien.

Ik moet de pleister er nu echt gaan aftrekken. Korte felle pijn in plaats van lange zeurende pijn. Door deze afspraak met deze super lieve meid is me dat nog duidelijker geworden. Ik moet nu door: niet remmen, vol gas geven en er helemaal voor gaan….