Mijn hechtingsproblematiek zit vastgeroest
Recent liet ik één van mijn blogs over hechtingsproblematiek aan iemand uit mijn omgeving lezen. Ze vond de blog mooi, maar ook heftig, en vertelde dat ze me steeds beter begon te begrijpen. Gelukkig vond onze communicatie op dat moment via de app plaats. Mijn hoofd werd zo rood als een boei en mijn gedachtes gingen te keer. Zou ze een paar jaar geleden gemerkt hebben dat ik deze overdrachtsgevoelens ook bij haar heb ervaren? Zou ze voelen dat ik nog steeds dol op haar ben? Wat een idioot ben ik ook om deze blog met haar te delen!
Bij Proud2Bme bespreek ik vaak met jullie mijn ervaring over mijn hechtingsproblematiek en de overdrachtsgevoelens die ik al bij meerdere personen - met name volwassen vrouwen - heb ervaren. Door therapie te volgen, ben ik erachter gekomen waardoor deze gevoelens zo heftig zijn (geweest) en op welke manieren ik er het beste mee om kan gaan. Ik ben blij dat ik deze inzichten heb gekregen en het stelt me gerust dat ik de oorzaak ken van deze extreme gevoelens. Toch duiken ze nog altijd op. Ik wil het niet en ik wil het liefste deze gedachtes en gevoelens onderdrukken. Om met die gevoelens om te gaan, is me geleerd om op andere manieren liefde te zoeken, zoals het omringen met knuffels of het geven van zelfzorg. Dit helpt mij alleen nooit genoeg om het lege gat op te vullen. Ik kan deze verlangens naar moederliefde niet vervangen door knuffels, dieren of mezelf. Komt er ooit een einde aan deze gekoesterde droom?
Fotografie: ACC-Fotografie
Confrontatie aangaan
Als overdrachtsgevoelens bij mij opduiken, dan zou ik het liefste elke dag, elk uur, bij die persoon in de buurt zijn. Aan de andere kant ben ik ook heel bang om door diegene gekwetst of afgewezen te worden en speelt mijn vermijdingsgedrag een grote rol. Waar zij is, ben ik liever niet. Wanneer ze voor me staat, ben ik liever onzichtbaar. Het is op zo'n moment te pijnlijk om te beseffen dat mijn wens nooit werkelijkheid zal worden. Toch kan ik niet altijd deze persoon uit de weg gaan. Juist omdat ik dol op haar ben en het wel belangrijk is om met haar een goede en fijne band te hebben. Dit is ontzettend moeilijk wanneer je die overdrachtsgevoelens ervaart, maar het is nog erger om hierdoor helemaal geen contact meer te hebben.
Gedachtes uitspreken
Wanneer ik dit contact wil behouden, is de volgende stap soms ontzettend belangrijk. Het uitspreken van mijn gevoelens kan helpend zijn om juist die band te behouden. Dit doet me denken aan de situatie die ik een tijd geleden bij mijn voormalige therapeut heb meegemaakt. Ook voor haar had ik overdrachtsgevoelens en ik was verschrikkelijk angstig dat zij hierachter zou komen. Maar ze was niet gek en ze kende me ook goed. Op een bepaald moment vroeg ze welke gevoelens ik voor haar had. Ik was helemaal in paniek door die vraag, maar het is me wel gelukt om open tegen haar te zijn. Ik heb haar verteld dat ik haar zorgzaamheid ontzettend waardevol vond en dat ik wel zou willen dat zij mijn moeder was. Ondanks een zee aan schaamte heeft het me toen wel opgelucht om deze gedachtes en gevoelens uit te spreken en daarna is de band veel opener geworden.
Ik ken ook de andere kant van de medaille en ik ben ook mensen verloren door deze gedachtes uit te spreken. Mensen kunnen schrikken van deze gedachtes of voelen zich geclaimed. Je moet dus wel een drempel over om deze gedachtes daadwerkelijk met diegene te delen, maar toch is het in mijn ogen nog altijd de beste keuze. Als diegene jou hierin niet begrijpt of hierdoor niet meer met je wil omgaan, is dat vooral de keuze van hem of haar. Jij bent dan open en eerlijk geweest en hebt de ander de ruimte gegeven om hiermee om te gaan.
Vastgeroeste patronen
Ondanks dat ik inmiddels handvatten heb (die ik graag met jullie deel), ben ik wel de laatste die zal vinden dat het makkelijk is om met hechtingsproblematiek om te gaan. Als ik naar mezelf kijk, is het één van de moeilijkste problemen waarmee ik te maken heb. Meestal wanneer overdrachtsgevoelens bij een bepaald persoon afnemen, worden deze gevoelens letterlijk overgedragen naar iemand anders. Ik heb zo'n behoefte aan liefde en genegenheid, maar tegelijkertijd zou ik dit ook aan diegene terug willen geven. Dat maakt het extra lastig op de momenten dat ze mij niet ziet of dat ze me laat vallen. Ik zou voor haar door het vuur gaan en haar alles gunnen, terwijl ik negen van de tien keer het deksel op m'n kop krijg. Dit doet zoveel pijn dat ik nog steeds op zoek ben naar de juiste weg hierin. Uiteindelijk weet ik dat ik niet de moederliefde zal ontvangen die ik wens, maar hoe mooi is het dan om op een andere manier wel liefde van diegene te mogen ontvangen?! Ik werk nog steeds hard aan dit proces en misschien jij ook wel. Laten we dan samen onze ervaringen en tips hierover delen!
Hoe ga jij om met hechtingsproblematiek?
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
Reacties
Ook al is het pijnlijk en confronterend, ik vind het mooi dat je herkenning vindt in mijn blog. Het is ook zeer complexe en diepgaande problematiek, maar zoals ik de ervaring van Maureen lees, kunnen deze gevoelens wel minder worden. Ook ik geloof hierin wel en ben al ontzettend dankbaar dat ik gelijkwaardige relaties met mijn vriendinnen goed kan onderhouden. Het gemis aan de pure moederliefde kun je naar mijn idee nooit meer volledig inhalen, maar we zullen een manier moeten vinden om hiermee het beste om te gaan. Ook heel veel succes met jouw proces!
Bedankt voor je open reactie op mijn blog! Het zou heel goed mogelijk zijn dat deze gevoelens zijn ontstaan, doordat je al op jonge leeftijd jouw moeder hebt moeten missen. Het is dan ook helemaal niet gek dat deze behoeftes bij je lerares zijn ontstaan. Misschien is het helpend - wanneer deze gevoelens toch bij haar terugkeren - het eerlijk met haar te bespreken. Dat wil ik je als advies meegeven, maar natuurlijk is dit jouw keuze.
Ik wens je sowieso veel gezelligheid bij haar toe!
Bedankt voor jouw complimenten op mijn blog! Ik vind het heel mooi om te lezen dat jouw behoeftes voor een deel zijn opgevuld door bepaalde lieve mensen om je heen. Overdrachtgevoelens en opvoeding etc. zijn naar mijn idee ook complexe vraagstukken en het is waardevol om hier met elkaar over te spreken.
Wat fijn dat je door Proud2Bme erkenning en inzicht hebt gekregen, mooi! Bedankt voor het delen van jouw ervaring met overdrachtsgevoelens. Ook heel herkenbaar dat je deze verlangens bij meerdere vrouwen hebt gehad. Ik vind het ook ontzettend dapper dat je bij je lerares deze gedachtes hebt gedeeld. Mooi dat de band nog steeds zo waardevol is!
Door deze therapie en het contact met haar heb ik een soort van basisvertrouwen in mezelf kunnen opbouwen. (Naast het geluk een stabiele partner te treffen). Het was een hele hele lange ook zware weg maar was het wel waard. Een enkele keer voel ik het weer maar het is veel minder heftig.
Ik weet nu inmiddels dat die wens een ongelijkwaardige relatie zou zijn, die je alleen als kind nodig had. Ik heb nu meer normale relaties en kan meer liefde aan mezelf geven.
Houd moed en houd vol in therapie, het kan echt veel minder worden.
Onwijs bedankt voor deze bemoedigende woorden! Ik struggle juist met de vraag of ik in staat ben om een partner te mogen krijgen, maar door jouw ervaring ga ik erin geloven dat het zeker mogelijk is en zelfs helpend in mijn proces. Dankjewel! Veel liefde voor in de toekomst gewenst!
Hopelijk geeft jouw behandeling momenteel wel erkenning voor je hechtingsproblematiek. Het is heel belangrijk om voor jezelf hiermee aan de slag te gaan. Wat vroeger is gebeurd, kan zeker nog gevolgen hebben voor het heden. Ik wens je veel succes in jouw proces toe!
Ik vind het echt inspirerend dat je er zo open over bent. Nogmaals, dankjewel! Ik hoop dat je zulke blogs blijft maken, want het is voor mij heel helpend.
Liefs ♥
Wat mooi om te lezen dat mijn blog voor jou steunend is en dat je er herkenning uit kunt halen. Ik kan me heel goed voorstellen dat de overdrachtsgevoelens nu bij je andere psychologen de kop op duiken. Schaam jezelf hier niet voor en wanneer voor jou de tijd rijp is, zou ik het met hun bespreekbaar maken. A.s. zondag leid ik ook een chat over 'hechting', je bent welkom!
Bij mij vinden de overdrachtsgevoelens juist bij mannelijke therapeuten en hulpverleners plaats. Zo hoop ik altijd dat zij mijn vader zouden willen zijn. Dit is soms best verwarrend, want juist met mijn moeder heb ik totaal geen band helaas. Met mijn vader is het lastig, maar misschien maakt dat juist dat ik naar mannelijke begeleiders dit heb. Het is en blijft lastig en de leegte die je dan kan voelen kan zo alles omvattend zijn. Helaas is er ook een begeleider geweest die deze kwetsbaarheid wel gebruikt heeft. Ik wist toen nog niet van deze gevoelens af. Gelukkig bespreekt mijn huidige therapeut dit wel heel open met mij. Dat is moeilijk, maar wel helpend. Het gekke is bij dit alles dat ik heel veel angst heb voor mannen, toch verlang ik naar een vaderfiguur die mij redt van al mijn angsten. Het doet mij wel heel goed dat ik herkenning vind in jouw blogs. Dank je wel
100% herkenbaarheid!!
Dankjewel, ik had het niet beter kunnen verwoorden.
Ik heb het idee dat mijn hechtingsproblematiek zich nog weer verdubbeld heeft. Ik sluit me eigenlijk steeds meer af (automatisch) en word niet tot nauwelijks nog geraakt. Wat enerzijds rust geeft, maar anderzijds leegte en eenzaamheid oplevert.
Toevallig werd ik vandaag geraakt.. Ik zag een moeder van school waar ik 2 jaar geleden een klik mee voelde. Nu zit haar dochter niet meer bij mijn dochter in de klas. Ik vind haar zó leuk en lief. Maar door deze extreme gevoelens durf ik niet meer met haar te praten. Ik voelde me erg eenzaam toen ik vandaag naar huis liep..