Het herstellen van een eetstoornis is vaak een groot gevecht. Om te kunnen herstellen heb je eigenlijk een heel arsenaal van wapens nodig die jou helpen in dit gevecht. Een van de belangrijkste wapens zijn: durf, liefde, geduld en een sterk leger van supporters. Deze blog is voor alle vaders die altijd voor je klaar staan, ook tijdens dit gevecht.

Ik vond het erg lastig om mijn ouders te vertellen over mijn eetstoornis. Ik ben altijd bang geweest wat mijn vader van dingen vond. Niet omdat hij misschien boos zou worden of het niet zou begrijpen, maar omdat ik hem niet teleur wilde stellen. Ik wilde niet dat mijn vader mij als raar of zwak zag. Ik wil dat hij trots op mij is. Mijn moeder heeft zelf ook problemen gehad met psychische stoornissen waardoor het voor mij een stuk makkelijker was om daarover te beginnen. Ik wist zeker dat zij geen oordeel zou vellen en mij zou begrijpen. Bij alle moeilijke dingen, niet alleen psychische problemen, in mijn leven vertelde ik het eerst tegen mijn moeder. Zij vertelde het vervolgens aan mijn vader, maar de reactie van mijn vader is tot nu toe altijd erg lief en begripvol geweest. Nadat mijn moeder, mijn vader had verteld dat ik ook op vrouwen viel, kwam hij naar boven en zei hij: 'Ik snap het helemaal, vrouwen zijn ook gewoon leuker dan mannen', gaf mij een dikke knuffel en ging weer verder waar hij mee bezig was. Het was voor hem geen big deal. Ik was voor hem nog steeds zijn kleine meisje. 

Na deze ervaring zou ik eigenlijk wel moeten weten dat ik mijn vader niet teleur zou kunnen stellen, maar ook bij mijn eetstoornis had ik die angst. Op het moment dat ik terug kwam van een gesprek met de psycholoog besloot ik het tegen mijn moeder te vertellen. Mijn moeder reageerde erg lief en begripvol en vertelde het later aan mijn vader. Mijn vader kwam toen naar mij toe en zei dat hij het heel vervelend vond en dat het allemaal wel goed kwam. Hij vond mij helemaal niet raar of gek, maar vond het vooral erg sneu voor mij. Nadat ik het verteld had ging ik samen met mijn vader opzoek naar dingen die ik kon doen en wat mij zou helpen. Wij gingen toen samen op zoek naar een eetlijst die ik zou kunnen volgen.

Daarnaast nam hij het ook vaak voor mij op wanneer ik in een discussie kwam met mijn moeder. Hoewel mijn moeder mij wel vaak begreep, vond ze het soms erg lastig dat ik niet meer zo flexibel was. Een keer waren wij in de Efteling en mijn moeder wilde het plan qua eten veranderen, omdat mijn broertjes en zij zelf meer zin hadden in de Burgerking. Wij hadden afgesproken dat wij naar de McDonalds zouden gaan, zodat ik mij er alvast op kon voorbereiden. Ik raakte dus ook helemaal in paniek toen ik hoorde dat we naar de Burgerking gingen. Ik wilde dat eten helemaal niet eten en ik wilde het zeker niet ergens eten waar ik niet zo lekker vond. Mijn vader ging toen tussen mij en mijn moeder bemiddelen, aangezien wij beide erg geirriteerd waren door elkaar. Uiteindelijk werd er besloten dat wij niet naar de McDonalds zouden gaan, aangezien het mijn eetstoornis zou voeden maar ook niet naar de Burgerking. Ik mocht toen samen met mijn broertjes beslissen waar wij zouden gaan eten en dat werd de pannenkoekentent in de Efteling. Samen met mijn vader besloot ik er meteen een uitdaging van te maken en het was toen de eerste keer sinds lange tijd dat ik weer een pannenkoek helemaal op had.

Nadat ik hersteld was van mijn eetstoornis ontwikkelde ik een angststoornis. Nog voordat ik geboren werd had mijn moeder ook een angststoornis. Dat zorgde ervoor dat allebei mijn ouders veel begrip hadden voor mijn situatie. Ik woonde toen niet meer thuis en dat maakte de situatie natuurlijk wel anders. Mijn ouders waren toen meer op afstand. Ik heb toen verschillende paniekaanvallen, maar ook angstaanvallen gehad. Tijdens een paniekaanval vind ik het altijd erg fijn om mijn ouders te bellen. Mijn vader staat ook dag en nacht klaar om mij te helpen. Mijn ouders en ik hebben soms midden in de nacht nog gesprekken gevoerd, omdat ik een paniekaanval had wat een enkele keer ervoor heeft gezorgd dat mijn vader mij kwam ophalen omdat het niet meer ging. Mijn ouders zijn altijd erg lief en behulpzaam voor mij geweest toen ik het moeilijk had. Dat zorgde bij mij soms voor een schuldgevoel. Waarom kan ik niet gewoon normaal zijn, waarom zadel ik mijn ouders op met zoveel zorgen? Ik wist dat mijn ouders zich erg veel zorgen om mij hebben gemaakt. Ik vond dat zij een betere dochter verdiende, omdat zij zulke goede ouders zijn.

Ik ben heel blij dat ik de kans hebt gehad om mijn ouders te vertellen hoeveel ik om ze geef en hoeveel ze voor mij hebben betekend en nog steeds betekenen. Het gaat nu beter met mij, maar dat betekent niet dat zij ophouden met zorgen om mij maken. Nog steeds krijg ik regelmatig de vraag of ik het niet te druk heb of dat ik wel goed voor mezelf zorg. Daarnaast steunt mijn vader mij nu nog steeds op allerlei fronten. Hij is er wanneer ik verdrietig ben, er iets te vieren valt of wanneer ik gewoon met iemand wil praten. Hoe ouder ik werd, hoe meer ik ook ook merkte hoe trots mijn vader op mij is. Ik weet nog een keer goed dat ik bij hem op werk kwam en allerlei collega’s zoveel over mij wisten en wat ik allemaal al had bereikt. Mijn vader is zelf nogal rationeel en laat niet snel zien hoe trots hij is. Ik vond het daarom ook erg verassend en fijn om dat soort dingen te horen. Ik weet nu dat ik hem nooit teleur kan stellen en hij altijd trots op mij is wat ik ook doe! 

♥

Fotografie: Kat Grigg