Het ging zo goed.. en nu heb ik het gevoel dat ik het helemaal kwijt ben. Wat is er gebeurd? Te veel kleine dingen die ik niet kan plaatsen, niet mee om kan gaan en heel erg ga twijfelen of ik het allemaal wel kan en nog meer: of ik het gevecht überhaupt waard ben. Ik ga proberen om te schrijven wat er gebeurd is, voor jullie misschien allemaal kleine dingen maar voor mij is het allemaal bepalend.

Mijn man en ik hebben na mijn opname in de kliniek een behoorlijke dip gehad, we moesten weer aan elkaar wennen. Ik was veranderd en hij niet mee veranderd en communicatie was erg moeilijk. Het lukte ons niet om over onze gevoelens en verlangens te praten en de ruzies werden meer en heftiger. Op een gegeven moment was ik het zo ontzettend zat dat ik gedacht heb om er een punt achter te zetten. Natuurlijk vonden we dit beide heel erg, voor ons maar ook voor onze kinderen maar we wilden allebei ook niet op deze manier verder.

We besloten samen in therapie te gaan buiten het ziekenhuis om en te kijken of er nog iets te redden viel. Meteen vanaf de eerste sessie kwamen we dichter bij elkaar en leerden we weer te praten. We leerden ook dat het normaal was dat er na zo een heftige periode van letterlijk vechten voor mijn leven, hij had de zorg voor drie kinderen op zich genomen en was tegelijk bang dat ik het gevecht niet zou winnen, even een balans probleem tussen ons zou ontstaan. Ik kon weer voor mezelf denken en zorgen en daar moest hij ook weer even aan wennen. Nu zijn we pas een paar maanden bezig met therapie, hebben we elkaar echt wel weer gevonden en hebben we besloten om een grote stap te nemen. Ik heb altijd gedroomd van een mooi huis in België met wat meer tuin en vrijheid om t huis heen. We hebben dit toevallig gevonden en besloten om te proberen om mijn droom uit te laten komen. We hebben ons huis te koop gezet en een bod gedaan op het huis in België. Ik vertelde dit aan mijn familie die er niet bepaald blij mee waren. Weg uit de buurt bij de familie. Wat deed ik de kinderen aan? Ik ging ze weghalen uit hun vertrouwde omgeving en van hun schooltje? Hadden ze nog niet genoeg meegemaakt? 

En daar is hij dan: die straffende kant in mij. Wat ben ik een slechte moeder, ben ik dan nu echt een egoïstische trut en denk ik weer alleen aan mezelf? Ik ga heel erg twijfelen of het allemaal wel een goed idee is? Als mijn therapeute dan ook uitspreekt dat ze het allemaal een beetje te snel vind na onze dip ga ik nog meer twijfelen. Ik weet dat ik dit heel graag wil, dat ik dit huis prachtig vind, dat ik het fijn vind om wat dichter bij mn schoonfamilie te wonen. Ik ben bang dat ik het niet voor iedereen goed doe, ik wil het voor iedereen goed doen en dat kan nu niet? Ik moet kiezen? Hebben de andere gelijk? Is het niet de juiste tijd? Is het egoïstisch van me om de kinderen uit hun vertrouwde omgeving te halen?

Door alle twijfel krijgt de die rot eetstoornis weer meer ruimte. Met name dat mijn familie me niet steunt, er niet met me naar wilt kijken en me niet gewoon een keer een knuffel ter geruststelling kan geven doet me veel pijn en geeft mij het gevoel dat ik het allemaal niet goed doe. Dat ik de onvoorwaardelijke liefde, of ik nu iets fout doe of niet, niet waard ben.

Heel verhaal, ik hoop dat jullie er nog uitkomen? Ik heb nog steeds het gevoel dat ik nu mijn droom mag laten uitkomen en dat ik er natuurlijk voor moet waken dat ik mezelf niet weer voorbij ren in een verhuizing, maar dat een nieuwe start ook nieuwe energie kan geven. Met betrekking tot mijn familie vind ik het echt lastig, want ik wil heel graag een warme familie band. De hoop dat ik die band ooit krijg blijft, maar ergens weet ik dat het vasthouden aan die hoop ook betekent dat ik vasthoud aan de eetstoornis en daar wil ik niet meer mee leven. Ik kan het nu niet goed door voor iedereen? Naar wie moet ik nu luisteren?

Ik ben in de war en bang dat als ik niet luister en ik loop toch tegen problemen aan, dat ik deze dan zelf moet oplossen. Dat ik dan geen hulp waard ben, want ik had maar meteen moeten luisteren. Waarom ik deze blog schrijf weet ik niet, want nog meer meningen waar ik naar moet luisteren gaat me misschien nog meer verwarren maar van de andere kant zou ik heel graag willen weten hoe andere omgaan met verwachtingen en gedachten van anderen over jullie leven? Ik wil niets liever dan leren dat ik keuzes mag maken en het niet voor iedereen goed kan doen.

Hoe ga jij om met de mening van anderen?

Fotografie: blickwechsel