Kinderen; de meeste mensen komen vroeg of laat op het moment dat ze er over na gaan denken. Wil ik kinderen, of niet? Helaas is het niet altijd een kwestie van willen. Kinderen krijg je, het is geen gegeven. Voor de één duurt het jaren voordat het lukt, terwijl het bij de ander makkelijk gaat. Of helemaal niet. Maar wat als het meer is dan het kunnen of niet? Wanneer weet je of je er klaar voor bent? 

Het hebben van kinderen is voor velen een grote stap in het leven. En terecht, gezien je leven met kinderen behoorlijk zal veranderen. Het is een stap die vaak gepaard gaat met vele overwegingen. Is de timing nu goed? Kunnen we het aan? Zijn we er klaar voor? Maar wat als je met zoveel meer vragen zit? Kan ik nog zwanger worden na mijn eetprobleem? Wat gaat het met mijn lichaam doen? Kan ik de veranderingen aan? Wat als mijn kind dezelfde problemen krijgt?

Mijn kinderwens

Ik wist altijd al dat ik graag kinderen wilde. Hier had ik nooit aan getwijfeld; ook niet toen ik worstelde met mezelf. Tegelijkertijd was er altijd een angst. Ik heb nooit een regelmatige menstruatie gehad, vooral niet toen ik zo worstelde met het eten. Terwijl ik zeker angst had voor wat het kon betekenen voor mijn kinderwens, motiveerde het me niet om beter voor mezelf te zorgen. Ik prijs mezelf gelukkig dat het niet de gevolgen heeft gehad die het had kunnen hebben, maar ik weet ook dat het niet vanzelfsprekend was. De regelmaat is na mijn herstel ook niet teruggekomen en er bleef in mijn hoofd toch de angst van wat als... Wat als ik mijn lichaam heb verpest? Wat als ik door mijn eigen toedoen geen kinderen kan krijgen? 

Toen onze kinderwens alsmaar sterker werd, gingen er ook allerlei vragen in mij om. Het idee dat ik zwanger zou kunnen raken, bracht allerlei gevoelens met zich mee. Blijdschap en enthousiasme, maar ook angst en onzekerheid. Angst voor lichamelijke veranderingen, angst voor het aankomen, angst voor het onzekere, angst voor allerlei dingen waar ik dan geen controle meer over zou hebben. Was ik hier echt klaar voor? Ik wilde het beste voorbeeld zijn voor mijn kind en de twijfels sloegen toe. Ik wist niet of ik dit voor mijn kind kon zijn. Maar tegelijkertijd was dit de beste motivatie om de beste versie van mijzelf te zijn. En die hoeft niet perfect te zijn. Het moet juist echt zijn.

Aankomen 

De veranderingen tijdens mijn zwangerschap vond ik naast mooi ook lastig. Ik kon dromen over de ontwikkelingen die mijn ongeboren kindje meemaakte, maar tegelijkertijd vond ik de lichamelijke veranderingen moeilijk. Zou ik ooit stoppen met groeien? Hoe zou mijn lichaam er hierna uitzien? Tijdens mijn eerste afspraak bij de verloskundige moest ik op de weegschaal staan. Iets waar ik niet bij stil had gestaan, gezien ik mezelf al jaren niet heb gewogen. Het overviel me en ik merkte dat het me meer deed dan ik zou willen. In overleg zou ik mezelf elke keer blind wegen. De verloskundige hield mijn groei in de gaten en ik hoefde me er geen zorgen over maken. Dit was voor mij een perfecte middenweg gedurende mijn hele zwangerschap. 

Tijdens mijn eerste zwangerschap zag je - zoals bij vele eerste zwangerschappen - in het begin minder snel de lichamelijke veranderingen. Ondanks dat het minder snel ging, was ik er zelf wel veel mee bezig. In het begin voelde het vaak alsof ik gewoon teveel had gegeten. Toen ik er eenmaal echt zwanger uitzag, voelde het ook vaak dubbel. Vooral toen mijn buik aan het einde toch een redelijke groeispurt maakte. Ik vond dit best lastig en ook na de bevalling moest ik even wennen aan mijn nieuwe lichaam. Echter kon ik er ook enorm trots op zijn. Trots op alle kracht en doorzettingsvermogen.

Bij mijn tweede zwangerschap vond ik dit een stuk lastiger. Dit keer zag je veel sneller dat ik zwanger was en ik kreeg regelmatig te horen dat ze dachten dat ik veel verder was in mijn zwangerschap. "Nee, ik moet echt nog minstens 3 maanden..." of "Ja, het groeit wat hard…" Lachend wuifde ik het weg, maar stiekem bleven zulke opmerkingen wel hangen in mijn hoofd. Ondanks dat het me bezighield, denk ik dat in zulke gevallen geen enkele vrouw het fijn vindt om te horen dat ze veel verder in haar zwangerschap lijkt. Op deze manier kon ik dit ook goed relativeren. Niet alles had met mijn verleden te maken. Het is ook simpelweg menselijk om onzeker te zijn. Vooral als er zoveel gebeurt met jouw lichaam en de hormonen door jouw lijf gieren. Het was oké.

Een kind krijg je

Ondanks dat het wegen en mijn lichamelijke veranderingen me wel bezig hadden gehouden, kreeg ik ook steeds meer vertrouwen in mijzelf als toekomstige mama. Mijn verleden heeft in een zekere zin wel invloed gehad op mijn zwangerschap, maar het hield me niet tegen om te genieten van alles. Het woog lang niet meer op tegen de fijne momenten en het hielde me niet tegen om na mijn eerste kindje een tweede kind te krijgen. Ja, krijgen. Ik prijs mezelf gelukkig dat mijn verleden mij deze wens niet heeft ontnomen, want een kind krijg je en het is je niet zomaar gegeven.

♥ 

_____________________________________________________________________________________

Heb jij vragen over dit onderwerp of wil je er over mee praten? Vrijdag 24 januari,van 20.00 tot 21.00 is er een themachat 'Eetstoornis en kinderwens'. Je bent welkom! ♥