Jouw eetstoornis over 5 jaar

 

Na een intensieve behandeling zit ik nu in de nazorg. Op dit moment zit ik in een terugval, mijn motivatie is ver te zoeken... Ik kreeg de opdracht om twee brieven te schrijven. Één over hoe ik mezelf zie over 5 jaar MET eetstoornis, en één over hoe ik mezelf zie over 5 jaar ZONDER eetstoornis. Ik schreef het volgende...

genezen eetstoornis

Over 5 jaar MET eetstoornis...
"Elke dag vertel ik mezelf weer hetzelfde verhaaltje: Morgen is er weer een nieuwe dag, dan ga ik me strak aan de basislijst houden. Maar het mislukt, ik ga eten skippen, en er ontstaat misschien zelfs wel een eetbui. Morgen maar weer een nieuwe poging dan. Zo herhaalt de cyclus zich steeds opnieuw.

In mijn hoofd draait het nog steeds om wel of niet eten, in plaats van waar het leven echt over gaat: geluk, genieten van de kleine dingen, af en toe moeilijke momenten waar ik me wel doorheen kan slaan.

Mijn huid is droog, mijn haar is dof, ik ben vrijwel altijd moe en heb het voortdurend koud. Omdat ik niet meer zo extreem veel beweeg als op de academie kom ik steeds een beetje meer aan in gewicht. Ik zit nu op het randje van gezond en over gewicht. Waarschijnlijk dans ik nog wel. Ik beleef er geen plezier aan maar verbrand in ieder geval nog wat calorieën...

Mijn lichaamsbeeld is nog steeds negatief. Ik walg van mezelf, durf niet meer in de spiegel te kijken, draag hele wijde kleding, in bikini op het strand is een ver weg van mijn bed show, en als het heel warm is draag ik nog steeds een vest.

In contact met anderen ben ik afwezig en gesloten. Ik heb weinig vrienden. Ik kan het niet opbrengen om mijn vriendschappen te onderhouden. En daarnaast, wie wilt er nou met mij omgaan met zo'n saai en dik persoon. Ik doe er dus weinig moeite meer voor. De vrienden die ik nog heb gaan mij denk ik binnenkort ook opgeven, als ze dat niet al hebben gedaan. Ze voelen zich machteloos omdat ze niet tot mij door kunnen dringen, en mij niet kunnen helpen.

Met mijn familie heb ik niet zoveel contact. Óf ze hebben me uit machteloosheid uit huis gezet, óf ik ben zelf uit huis gegaan omdat ik me ontzettend schaam voor mijn gedrag. Liegen kan ik als de beste, maar toch voelen mijn ouders ook wel dat er iets niet pluis is.

Ik ben nooit begonnen aan een studie. Welke studie ik ook gekozen zou hebben, ik had het niet gekund. Ik ben er niet slim genoeg voor en m'n motivatie is ver te zoeken. Ik werk 2 of 3 dagen in de week als administratief medewerker of schrijver ofzo. Maar het kost me ontzettend veel energie, ik weet niet of ik dit nog lang vol houd.

Sommige periodes ben ik ontzettend somber. Ik vraag me vaak af hoe lang het nog duurt voordat ik er een einde aan maak, als dat nog niet gebeurd is.

Gelukkig kan ik 24/7 bij mijn eetstoornis terecht. Het biedt mij veiligheid en troost."

genezen eetstoornis


Over 5 jaar ZONDER eetstoornis...
"Eten blijft een gevoelig onderwerp en een zwakke plek. Maar het heeft geen invloed meer op mij. Ik herken de eetgestoorde gedachtes maar luister en handel er niet naar. Ik eet gezond en waar ik zin in heb, ga uiteten met vriendinnen of naar een verjaardag van m'n nicht.

Nu ik niet meer constant met eten bezig ben, heb ik de tijd en ruimte om te voelen. Positieve maar ook negatieve emoties. Ik vind het nog steeds lastig om die gevoelens aan te gaan in plaats van te vermijden, maar gelukkig heb ik daarover afgelopen jaren genoeg geleerd en heb ik de handvaten om deze gevoelens aan te gaan. Ik heb gemerkt dat nu ik de negatieve emoties meer kan toe laten, ik ook veel meer positieve emoties ervaar.

Mijn gewicht is gezond en stabiel. Net zoals bij normale mensen schommelt het af en toe, maar het komt altijd weer goed. De manier waarop ik mijn lichaam ervaar is ontzettend veranderd met een paar jaar geleden. Ik accepteer mijn lichaam nu zoals hij is, met de mooie en minder mooie kanten. Ik kijk in de spiegel waar nodig, maar niet meer expres om mezelf af te kraken. Ik kies mijn kleding niet meer op hoe het mijn lichaam kan verstoppen, maar ik trek kleding aan die ik mooi vind en die mij past. In bikini lopen is nog steeds niet mijn grootste hobby, maar ik ga het niet meer uit de weg.

Omdat ik genoeg en gezond eet ben ik niet meer constant moe, en heb ik meer tijd en energie om aan andere activiteiten te besteden. Ik hoop dat ik tegen die tijd bezig ben met een opleiding, al heb ik geen idee wat voor opleiding dan. In ieder geval besteed ik mijn dag aan activiteiten die ik leuk vind en waar ik energie van krijg. Ik schrijf om mensen te helpen en te inspireren. In blog vorm, of misschien wel een boek. Daarnaast maak ik mijn eigen foto's, ik heb namelijk een cursus fotografie gedaan. Naast alle activiteiten neem ik ook genoeg rust en tijd voor mezelf.

Mijn ouders en zusjes zie ik geregeld, de band is verbeterd. Mijn ouders hebben weer het vertrouwen in mij dat ik het alleen aan kan, en dat ik hulp vraag, waar dan ook, waar nodig. Ik heb een aantal goede vrienden waarmee ik vaak leuke dingen doe, maar ook serieus mee kan praten en advies kan vragen.

Als laatste zou ik graag twee kinderen willen. Maar een man en zwanger zijn lijkt me maar niks. Misschien moet ik ze maar adopteren?"

Hoe ziet jouw leven eruit over 5 jaar zonder eetstoornis?

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

xxJustMexx - Zondag 22 november 2015 13:02
Echt onwijs mooi geschreven!
Nijntje - Zondag 22 november 2015 13:11
Wauw super geschreven, zet me aan het denken en even weer met beide benen op de grond.
ginie - Zondag 22 november 2015 14:39
Wauw ja ken de opdracht heb die onlangs ook gemaakt! Maakte mij heel erg bewust dat ik een keuze heb in hoe ik mijn leven in kan vullen. De weg zonder eetstoornis is echt niet makkelijk en het blijft moeilijk maar met is het nog moeilijker. Ook ik ben er nog zeker niet heb nog een lange weg te gaan maar het begin is gemaakt!
ginie - Zondag 22 november 2015 14:39
Wauw ja ken de opdracht heb die onlangs ook gemaakt! Maakte mij heel erg bewust dat ik een keuze heb in hoe ik mijn leven in kan vullen. De weg zonder eetstoornis is echt niet makkelijk en het blijft moeilijk maar met is het nog moeilijker. Ook ik ben er nog zeker niet heb nog een lange weg te gaan maar het begin is gemaakt!
Lisaaaaax_ - Dinsdag 24 november 2015 09:22
Ik weet nog toen ik die opdracht maakte in het zkh, dat was zo een emotionele boel. Iedereen was aan het huilen omdat ze beseften dat ze zo niet door wilden gaan. Heel confronterend maar wel effectief (voor mij toch)