It is all in the family!
‘Mijn nicht vroeg me bang of ik soms een eetstoornis aan het ontwikkelen was. Ik schudde van nee en was trotser dan ooit'.
Je familie, je kiest ze niet uit, het is je maar gegeven. Ik heb geluk. Mijn familie is grappig, zorgzaam en hecht. Op het eerste ogenblik een doodgewone familie, voor zover er doodgewone families bestaan. Mijn familie is creatief, vrolijk en attent. Maar mijn familie is ook eetgestoord. En hoewel niemand dit wil toegeven voeden we elkaars eetgestoordheid zonder dat we het doorhebben.
Ik was 14 toen mijn moeder me vertelde over de anorexia die ze had gehad en het maakte grote indruk. In de verzorgingsles was er iemand langsgekomen die anorexia had en dit moest ik thuis vertellen. Mijn moeder schrok van het verhaal en vertelde het hare.
Sindsdien was ik geobsedeerd door anorexia, gebruikte het in ruzies tegen haar en keek stiekem op tegen haar doorzettingsvermogen en het lage gewicht wat ze had gehad. En hoewel mijn moeder op haar 22ste was ‘genezen', lag het huis vol met bewijsstukken en herinneringen van de anorexia. In de koffer met oude foto's keek ik gefascineerd naar een graatmagere variant van m'n moeder, in de kast stond een calorieënboekje (wat ik stiekem jatte) en de koelkast was vol met light producten. Niemand vertelde mij vaker hoe goed, lief en mooi ik was, dan mijn ouders. Maar het kwaad was al geschied.
Ondertussen waren mijn tantes voortdurend bezig met de kilo's die er teveel zouden zijn in de familie. Viel één van de nichten gigantisch af, werd zij op handen gedragen. At je eens 2 stukjes taart op een verjaardag, werd daar minstens drie weken over geroddeld. En toen ik na mijn zoveelste ongezonde crashdieëet weer wat was aangekomen, vroeg iemand mij, al wijzen naar mijn buikje, hoeveel kilootjes er dan wel weer niet bij waren gekomen?
Ik kan me nog steeds herinneren hoe klein ik me op dat moment voelde. Daarnaast keken we allemaal met angst naar de hardloopwoede van mijn veel te dunne tante. Of waren we stiekem gewoon heel erg jaloers op de enige tante die het wel ‘lukte' extreem dun te worden?
Nee, ik kan niet zeggen dat mijn gekke eetstoornis familie goed is geweest voor mijn eetgestoorde gedachten. En ja, er zijn momenten dat ik hun dat verwijt. Maar nog veel meer hoop ik dat we deze rotziekte ooit uit onze koppen kunnen krijgen.
Ik ben inmiddels klaar met mijn therapie en begonnen met een leven zonder eetstoornis. Als enige van de familie. En hoewel ik boos ben geweest op onze genen, ben ik niemand meer dankbaar dan mijn eigen familie. Toen ik aan het vechten was tegen mijn eetstoornis, vochten zij met en voor mij mee. Ik hoop alleen dat ze ooit de moed zullen vinden om ook voor zichzelf te vechten. Zo niet, dan hoop ik later, als ik ooit zelf moeder mag worden, mijn dochter op te laten groeien tot een zelfverzekerde, trotse vrouw. Zonder eetstoornis!
Familie. Een steun, een oorzaak of allebei?
Wat denken jullie, is een eetstoornis een ‘familie ding'?
Door: Kim
Gerelateerde blogposts
Reacties
En aan mijn moeders kant is op een enkeling na, iedereen extreem dun, en sommige ook echt graat en graat mager. Daar word ook op elke calorie gelet en iedereen word op zijn vingers gekeken met eten.
Twee uitersten dus eigenlijk, maar allebei eetgestoord.
Heel knap dat je er tegen gevochten hebt,
may the odds be in your favor
Als ik kijk naar mijn eigen familie, is het geen competitie, maar de meesten zijn wel met het afvallen bezig en laten dat ook niet ongehoord voorbij gaan.
Ik ben extreem afgevallen, mijn zus is extreem afgevallen (eetstoornis, ik weet het niet...) en mijn moeder is altijd bezig met lijnen.
Soms kan ik me daar heel kwaad over maken, omdat mijn moeder wel weet dat ik een eetstoornis heb. Mijn zus weet het niet.
Mijn ouders zijn altijd gefocust op eten,
Alles in de koelkast is light en het avondeten moet van mijn moeder altijd onder een bepaalt aantal calorieën zijn,
Tijdens het eten wijzen mijn ouders elkaar er continu op dat de ander teveel heeft opgeschept..
Heel moeilijk zo'n familie
maar het valt wel op dat eetstoornissen vaak voorkomen in onze familie..
Ik vond het zo knap van haar dat ze dun kon zijn, dat ik het oook zo ging doen.
Mijn tante is dieetist, en 2 andere tantes en mijn moeder. En oma zijn altijd bezig met lijnen. 1 is er al mee op gehouden. En 1 tante die zeurt de hele tijd dat ik op moet letten op wat ik eet, en zelf is ze heel dun.
eet....
Dat is altijd al geweest. het zit zeker in mijn familie.. En ik denk, ik weet wel zeker
dat het ook heeft bij gedragen aan mn eetstoornis.
Van de week gingen we samen uit lunchen en nam ze alleen een schaaltje rauwkost. Ik daarentegen had me voorgenomen 'normaal' te eten en bestelde een broodje zalm. Ze zei: 'ja, van dat brood en die vette vis worden mensen natuurlijk wel dik'.
Ik heb de hele week zitten huilen om dat ene broodje zalm.
@nane: Ik ben ook heel erg trots op jou!
Ook heb ik recentelijk ontdekt dat mijn oma van haar 18e tot haar 45e anorexia heeft gehad, en dat vind ik een beetje eng. Ik ben bang dat ze dingen bij mij zou herkennen en dat het zo uit zou kunnen komen.