Ik verdien geen aandacht
Op het forum lees ik regelmatig dat mensen het eng vinden om hulp te vragen. Mensen zijn vaak bang om over te komen als een aandachttrekker, terwijl juist die mensen vaak diep in hun eetstoornis zitten. Waarom is het voor sommige mensen met een eetstoornis of een andere psychische stoornis zo lastig om hulp te vragen? Dat kan voor een deel te maken hebben met het stigma rondom psychische stoornissen, maar ook met het feit dat sommigen zichzelf niet serieus nemen.
Tijdens je eetstoornis komt ooit het moment dat je om hulp wilt gaan vragen. Ik vond dat zelf een lastig moment, want had ik wel een eetstoornis en wilde ik er eigenlijk wel vanaf? In die tijd was ik heel erg ongezond en op een destructieve manier bezig. Ik was heel erg geobsedeerd door eten en sporten. 'Vanbinnen wist ik heel erg goed dat ik niet goed bezig was, maar toch voelde ik mijzelf niet als iemand met een eetstoornis. Doordat ik niet het gevoel had dat ik een eetstoornis had, vond ik ook dat ik niet die aandacht verdiende. Die aandacht is alleen voor mensen die echt ziek zijn en ik ben niet echt ziek, want je kan het niet aan mij zien.'
Ik was afgevallen en dunner, maar je zag niet aan mij dat ik een ziekte had. Ik zat niet in het gips en had geen andere zichtbare afwijking. In mijn ogen was ik dus gewoon niet ziek, maar ik voelde mij wel ziek. In die tijd wilde ik daarom ook heel erg graag dat ik een lichamelijke ziekte had. Ik wilde dat de dokters alleen door naar mij en mijn bloed te kijken, vonden wat er mis met mij was. Dat kan echter bij een eetstoornis helemaal niet. Het zit in je hoofd en als je geen overgewicht of ondergewicht hebt, kan je het aan de buitenkant ook nauwelijks zien. Dat zorgt ervoor dat er soms ook minder begrip voor is.
Naast dat er onbegrip is, heb je soms ook te maken met stereotypering. Mensen hebben vaak al vooroordelen over eetstoornissen en vooral over mensen met een eetstoornis. Dat idee is in je hoofd vaak sterker dan in het echt. Ik was heel erg bang dat mensen mij als zwak of gek zouden zien, want waarom zou jij jezelf gaan uithongeren? Dat is toch tegen de natuur in en waarom zou je dat jezelf aan doen, als andere mensen verhongeren omdat ze geen eten hebben?! Deze hersenspinsels zaten in mijn hoofd. Dit waren de ideeën van mijn eetstoornis en niet van andere mensen. Het kan zijn dat sommige mensen je anders gaan zien, maar dat is mij zelden gebeurd. De meeste mensen zijn nieuwsgierig en ze willen je helpen en begrijpen, zeker wanneer het om goede vrienden en familie gaat.
Je kan behalve het onbegrip en de stereotypering ook nog de angst hebben dat je niet serieus genomen wordt. Ik was daar heel erg bang voor: je zag namelijk niet aan mij dat ik een eetstoornis had. De meeste mensen gaven mij complimenten omdat ik behoorlijk veel afgevallen was en omdat ze vonden dat ik er goed uitzag. Die mensen zagen echter niet wat er zich allemaal in mijn hoofd afspeelde. Het was constant een groot gevecht. Een gevecht dat ik dreigde te verliezen. Ik voelde dat ik op een kruising stond: of ik ging door en ik zou nooit meer terug kunnen, of ik ging hulp zoeken en er was een kans dat ik dit gevecht zou winnen. Ik voelde mij ontzettend slecht, maar ik was zo bang dat mensen mij niet serieus namen. Uiteindelijk heb ik het verteld en waren de reacties wisselend. Mijn vriendin en psycholoog namen het heel serieus, maar mijn ouders hebben tot een paar weken geleden niet gezien/begrepen hoe erg de eetstoornis was.
Achteraf gezien heb ik mijn ouders ook veel minder verteld dan mijn vriendin en psycholoog. Dat verklaart ook waarom zij dachten dat het niet zo erg was. Wat ik daarvan heb geleerd, is dat hoe mensen denken ook voor een deel beïnvloed wordt door hoe je het zelf brengt. Als je het zelf ook heel luchtig brengt, dan is de kans groot dat je omgeving het ook als luchtig gaat zien. Mijn belangrijkste les is dan ook: wil je serieus genomen worden, neem dan vooral jezelf eerst serieus. Zolang jij jezelf niet serieus neemt doen anderen dat zeker niet.
Daar zit dus ook de crux. Ik was altijd bang dat mensen mij een aandachtstrekker vonden. Ik was bang voor hun reactie en ik was vooral bang dat ze mij als zwak zouden zien. Deze gedachtes zijn eigenlijk een teken dat je jouw eigen problemen niet serieus neemt. Wanneer je bang bent dat mensen je een aandachtstrekker vinden, kan het verstandig zijn om te kijken waarom je daar bang voor bent. Er zijn mensen die dat ook echt vinden, maar die zijn zeldzaam. Er is een grotere kans dat jij jezelf niet serieus neemt.
Herstel en acceptatie van je ziekte begint bij jezelf. Hoe iets overkomt op anderen heb je voor een groot deel zelf in de hand. Wanneer jij jezelf serieus neemt, betekent dat niet dat iedereen dat om je heen ook gaat doen, maar de kans dat mensen dat gaan doen is dan wel veel groter. Jij bent de kapitein op jouw schip en niemand anders. Jij hebt de kracht om te bepalen hoe jouw verhaal wordt verteld!
Hoe kijk jij hier tegenaan?
Fotografie: DualD
Gerelateerde blogposts
Reacties
Mezelf niet serieus nemen. Mezelf neerhalen.
Kan (moet) op dat gebied nog veel leren.
Moet heel erg denken aan wat ik vaak terug hoor van mn therapeut,
dat mensen niet in je hoofd kunnen kijken.. en als ik het vaag blijf
verwoorden naar mijn omgeving of vaag om hulp probeer te vragen,
is dat niet duidelijk genoeg... >< Dan is de kans veel minder dat je
wordt begrepen..
Ben er nog steeds niet goed in, maar door dit besef snap ik denk
ik wel waarom er niet altijd goed op wordt gereageerd... omdat ik
het immers ook niet duidelijk en serieus over kan brengen.
Ik denk dat je misschien juist dat moet leren in therapie.
Als je om hulp vraagt en toegeeft val je eigenlijk veel minder op dan wanneer je doet alsof je je wel redt terwijl iedereen merkt dat het niet goed met je gast. Openheid is voor iedereen veel minder eng. En aandacht trek je toch wel, want je bent er en dat MAG!