Op dit moment zit ik op een punt in de behandeling dat ik het gevoel heb dat ik het voor niemand goed kan doen. Niet goed voor mijn gezin, niet goed voor mijn omgeving, niet goed kan doen voor de hulpverleners. Niet goed voor mijn eetstoornis en eigenlijk zelfs niet voor de gezonde Britt die ergens in mij schuilt. Ik ben zo blij dat de feestdagen er nu eindelijk op zitten. Ik ben al geen enorme fan van de kerstdagen, maar dit jaar was het moeilijker dan ooit. Echt alles, maar dan ook echt alles stond in het teken van eten. Niet echt top voor een eetstoornis patiënt.

Constant werd ik in mijn hoofd helemaal gek gemaakt. Doe ik het goed voor de eetstoornis, dan doe ik het niet goed voor de gezonde Britt. Doe ik het goed voor de omgeving, dan wordt mijn eetstoornis niet bepaald blij en ook van de tussenweg wordt niemand vrolijk. Toch heb ik voor de middenweg gekozen met kerst. Toch meedoen met gourmetten en dan maar de magere dingen kiezen. Tja, kiezen tussen twee kwaden. Ik kon meedoen, zonder al te veel spanning en paniek, maar ergens wist ik ook dat het aan de veilige kant was. Ik dreef daarmee mijn eetstoornis niet tot wanhoop, maar voor de gezonde Britt deed ik het eigenlijk ook niet goed. Doordat ik niet super veel spanning opzocht kon ik in ieder geval wel gezellig zijn, ontspannen zijn, rustig zitten.

bron foto

Helaas rekende de weegschaal na de kerst keihard met me af. De meeste mensen komen wat aan met de kerstdagen: ik viel af. Die achterstand was voor mij moeilijk in te halen. Daardoor loop ik nu al weken achter de feiten aan. Ik kreeg vorige week een nutri-week. Ik had niet voldaan aan de gewichtseis en mocht daardoor gebruik maken van de nutri-drink. Deze kan ik helaas met mijn lactose-intolerantie niet verdragen. Gelukkig mocht ik het vervangen. Zeven toetjes op een dag met 4 keer cornflakes erin. Hoppa... daar gingen we. Ik herstelde gewicht, maar haalde de achterstand nog niet in, waardoor een time-out week volgde.

Daar zit ik nu in. In deze week mag ik bewijzen waarom ik toch een plek in het programma verdien en mag ik ook aangeven waar nog ruimte voor verbetering zit. Ik mag dan aangeven wat ik denk dat ik nodig heb om de behandeling te laten slagen. Lastig vind ik dat. Ik doe namelijk exact wat er van me gevraagd wordt, alleen werkt mijn lichaam niet bepaald mee. Ik heb echt heel even getwijfeld om de handdoek in de ring te gooien.

bron foto

Soms ben ik het gevecht gewoon beu. Constant spanning en constant het gevoel dat ik op mijn tenen moet lopen om iedereen te pleasen. Toch geef ik het niet zomaar op. Ik ga door, ik vecht door, voor mezelf maar ook voor mijn gezin. Morgen heb ik een gesprek met mijn hoofdbehandelaar waar ik ga aangeven wat ik denk dat ik nodig heb om door te kunnen gaan in het gewichtsherstelprogramma. Ik geef het niet zomaar op, niet zonder dat ik alles heb gegeven....