Met hartkloppingen, zwetende oksels en rillingen door mijn hele lichaam zat ik opeens verstijfd op de fiets. Ik dacht werkelijk dat ik dood zou gaan of dat ik in elk geval binnen enkele minuten bewusteloos op de grond zou liggen. Mijn eerste paniekaanval kan ik me dan ook nog heel goed herinneren: op de fiets, over een weg waarover ik al vele jaren reed. Waarom gebeurde dit?!

Het ontstaan van mijn paniekaanvallen

Een precieze oorzaak van het ontstaan van mijn paniekaanvallen is er voor mijn gevoel niet. Ik denk dat vele factoren hieraan hebben bijgedragen en dat al mijn angsten zich uiteindelijk in deze aanvallen hebben geuit. Door mijn chronische ziekte ben ik heel ziek geweest en waren zowel de artsen als ik bang dat ik het niet zou overleven. Op die momenten heb ik ook geschreeuwd om hulp en was ik ontzettend bang om alleen gelaten te worden.

Ook heb ik geen stabiele opvoedsituatie gehad - waarover ik al meerdere blogs heb geschreven - en wist ik als kind niet goed waar ik aan toe was. Hoe zullen mijn ouders deze keer reageren? Zal mijn vader me geloven of niet? Zal mijn moeder vandaag haar liefdevolle blik tonen, of meer haar afstandelijke?

Bron: Nathaniel Flowers

Nu ik dit zo schrijf, ben ik me ervan bewust dat ik eigenlijk heel veel in angst en onzekerheid heb geleefd. Het is dan eigenlijk geen wonder dat deze spanning bij bepaalde situaties de overhand nam en ik werd overvallen door die gruwelijke paniekaanvallen. Maar hoe ben ik deze paniekaanvallen uiteindelijk te lijf gegaan? 

Hulp vragen

Wanneer een paniekaanval zich bij mij voordeed, probeerde ik altijd zo snel mogelijk naar een plek toe te gaan waar ik mensen zag. Daar zou het veilig zijn en daar zouden mensen me kunnen redden. Alleen al door die gedachte zakte bij mij de paniek. Helaas breidden de paniekaanvallen zich steeds verder uit. Toen ik achttien jaar was, had ik standaard twee mobiele telefoons bij, durfde ik niet meer buiten de bebouwde kom te fietsen en als ik alleen thuis was checkte ik minstens tien keer of de buren er waren. Ik leefde in angst en was volledig afhankelijk van mensen in mijn omgeving. Het vertrouwen in mezelf en in mijn lichaam was ik kwijt.

Uiteindelijk heb ik over deze paniekaanvallen aan mijn ouders verteld, omdat ik zelfs niet meer op vakantie durfde te gaan. Helaas was hun reactie niet waarop ik had gehoopt en heb ik toen mijn eigen gevecht gevoerd. Ik werd niet geloofd, want het gebeurde natuurlijk ook nooit wanneer zij bij mij waren. Ik wilde dit leven niet en heb mezelf toen voor de keuze gesteld: je gaat gewoon weer fietsen en alleen thuisblijven en dan ga je misschien dood óf je blijft in deze angsten leven, wat ook geen leven is. Ik maakte voor mezelf de keuze om de angsten aan te gaan en weer op die fiets te stappen en langzaam weer meer dingen te gaan ondernemen. Van deze keuze heb ik absoluut geen spijt, maar ik heb wel spijt dat ik dit nog jarenlang heb verzwegen. Bepaalde angsten die mijn leven echt in de weg stonden, ben ik gelukkig aangegaan. Maar ik heb mezelf nog minimaal duizend keer tegen dezelfde steen gestoten. Zo durfde ik, toen ik mijn rijbewijs had gehaald, niet alleen te gaan rijden en durfde ik een hele periode ook niet met het openbaar vervoer.

Uiteindelijk ben ik hiervoor hulp gaan vragen bij een psycholoog. Ze begreep me en samen hebben we stap voor stap doelen opgesteld om de angsten te gaan overwinnen. Van kleine doelen om weer een stukje over de snelweg te gaan rijden naar (voor mij) grote doelen zoals met de trein reizen naar Rotterdam. Wat me toen - en nu nog altijd - beangstigt, is dat niemand mijn angsten echt kan wegnemen. Mensen kunnen je steunen en ze kunnen je tools geven, maar uiteindelijk moet je zelf de angsten aangaan en overwinnen. Dit maakt natuurlijk niet dat ik spijt heb van mijn hulpvraag, integendeel. Het voelde zeer bevrijdend om open en eerlijk over deze angsten te praten met mijn psycholoog.

Acceptatie

Eerlijk is eerlijk, ik ben nog niet helemaal genezen van mijn paniekaanvallen, hoe graag ik dit ook zou willen zeggen. Nog altijd word ik soms overspoeld door een vlaag van angst en lig ik met hartkloppingen in mijn bed of zit ik zwetend in de auto. Wel heb ik veel meer inzicht gekregen in de aanleidingen van deze aanvallen en kan ik het beter accepteren. Het is een vreselijk gevoel in je lichaam, maar uiteindelijk zakt dit gevoel weer. Ik weet dat angst in principe niets ernstigs is en dat het een automatische reactie van je eigen lichaam is. Ik kan ermee leven en dat is voor nu al een hele geruststelling. Toch hoop ik er ooit helemaal van af te komen. Het levert me nu namelijk nog te veel verdriet op. Geen verdriet omdat ik niet perfect ben, maar verdriet omdat ik besef dat het geen keuze is. Ik heb de keuze om mijn angsten aan te gaan of niet, maar ik heb niet de keuze om ervan te genezen of niet.

Een angststoornis is een stoornis die veel energie kost. Die je soms op de meest vreemde momenten kan overvallen en waartegen je moet blijven vechten. Om dat gevecht aan te gaan, kun je de tools toepassen die ik onder andere in deze blog heb gedeeld. Het is niet gek om hulp te vragen en accepteer ook deze angstige gevoelens. Uiteindelijk heb jij er niet voor gekozen om dit te krijgen en hoef je jezelf daarvoor  niet de schuld te geven.  

Hoe ga jij om met angst of een paniekaanval?