Haar laatste blog was al een aantal maanden geleden, maar Britt is terug: Diep, heel diep ben ik het afgelopen jaar geweest. Maar ik ben weer thuis!! Zoals jullie in mijn vorige blogs konden lezen heb ik uiteindelijk, na heel lang in mijn eentje vechten, gekozen voor een klinisch traject en heb ik me laten opnemen. Op die manier hoefde ik niet meer alleen tegen die enorm sterke eetstoornis te vechten en mocht de hulp krijgen die ik zo hard nodig had. Ik wilde het niet meer alleen doen, ik kon het niet meer alleen doen, ik wilde niet dat mijn kinderen zagen hoe hard ik moest vechten. Ik wilde beter worden.

In november heb ik me laten opnemen voor een traject wat enkele maanden ging duren. In die periode tussen november en mijn einddatum in maart heb ik heel wat pieken en dalen gehad. Helemaal in het begin van de opname was ik boos, heel erg boos op mezelf. Boos omdat ik faalde, omdat ik het niet alleen kon overwinnen. Boos op mezelf dat ik mijn kleine ventjes en mijn man moest achterlaten, omdat ik gewoon niet durfde te eten, niet gewoon de eetlijst van de diëtiste kon volgen, gewoon niet durfde te vechten. Ik miste mijn gezin verschrikkelijk, werd opgevroten door schuldgevoel en was doodsbang voor wat er nog ging komen.

Toch lukte het me om me te laten leiden door een team die wisten waar ze mee bezig waren. Die vaker eetstoornissen hadden bevochten, mensen die het beste met me voor hadden en me een leven zonder eetstoornis gunde. Het lukte me om mijn eetlijst te volgen en ik kwam aan in gewicht. Aan het einde van mijn traject wilde mijn lichaam niet meer meewerken. Ik had een hoge intake qua voeding maar ik kwam niet voldoende aan. Nutridrink was voor mij geen optie aangezien ik lactose-intolerantie heb, dus moest ik dit gaan vervangen voor toetjes met cornflakes. 8 toetjes op een dag naast de 15 boterhammen, 4 crackers, beschuit, warm eten, sojamelk en tussendoortjes.

Ik at me te blubber maar ik kwam niet voldoende aan. Maar ik beschermde mijn eetstoornis nog steeds. Ik at namelijk wel die boterhammen, maar koos nog steeds het voor mij veilige beleg. Toen de diëtiste dit door had werd me de controle helemaal afgenomen. Het team ging beslissen wat ik op mijn boterham moest doen en iedere maaltijd werd ik gecontroleerd of ik alles wat op mijn lijst stond ook daadwerkelijk had gegeten. Ik was boos… zooooo boos. Boos omdat ik het oneerlijk vond dat iedereen zelf mocht kiezen wat ze op hun brood deden en ik dit niet meer mocht. Boos omdat ik het laatste kleine beetje controle verloor.

Ik verbouwde mijn kamer van boosheid. Die boosheid werd alleen maar erger toen ze besloten om een kamer controle uit te voeren om te kijken of ik iets van laxeermedicatie op mijn kamer had of dat ze iets anders konden vinden wat mijn gewichtsstijging in de weg stond. Ik voelde me klein en vernederd. Ze vertrouwde me gewoon niet. Er werd uiteraard niets gevonden maar ik kon de boosheid niet zomaar los laten. Boos en verdrietig heb ik mijn ongenoegen geuit tegen mijn hoofdbehandelaar die er , ondanks alles wat ze over zich heen kreeg, gewoon voor me was. Ik kwam iets meer aan maar nog steeds wilde mijn lichaam niet makkelijk aankomen. Aan het einde van mijn klinische traject was het me toch gelukt: ik was op streefgewicht. Met heel veel toetjes en extraatjes was het me gelukt. Ik voelde me sterk, maar vond het lastig om mijn lichaam te accepteren.

Nu ben ik weer een paar weken thuis en er is weer licht aan het einde van de tunnel. Ik voel me goed, rustiger en heb weer zin in het leven. Ik ben, doordat ze hebben besloten wat ik moest eten, niet meer echt bang voor bepaald voedsel. Ik heb het allemaal al gegeten en het doet niet veel aan mijn gewicht. Mijn eetstoornis is niet weg, helaas. Hij trekt en duwt bij iedere hap die ik neem. Ik geef hem alleen niet meer zo veel ruimte. Ik weet dat hij ongelijk heeft en ik hoop dat als ik blijf doen wat ik moet doen dat de eetstoornis steeds minder hard gaat schreeuwen. Wat heb ik door het klinische traject veel geleerd. Geleerd dat ik gewoon mocht eten, geleerd dat ik wat meer lief mag zijn voor mezelf. Geleerd dat ik best een keer boos mag zijn en dat mensen er dan nog steeds voor me zijn. Geleerd dat ik geen andere copingmechanisme nodig heb om me staande te houden.

Ik ben er nog lang niet maar ik ben wel op de goede weg. Ik vind het nog steeds allemaal spannend hoe dat het verder gaat lopen. Ik ben heel erg bezig met de toekomst. Ik ga heel snel weer werken omdat ik weer graag wil meedraaien in de maatschappij en weer een “normaal” leven wil. Ik loop nog wel tegen dingen aan waar ik aan moet werken de komende tijd. Maar ik zie het leven weer zitten, heb weer zin om dingen te ondernemen met vrienden en mijn gezin, ben niet meer de hele dag bezig met hoe mijn dag er qua voeding uitziet, ik kan weer meedoen met de anderen en hoef me niet meer af te zonderen.

Ik kom meer voor mezelf op en ik ben redelijk tevreden met mezelf. Voor iedereen die nog een paar stappen moet zetten: zet ze, het is het helemaal waard. Vecht voor jezelf en voor een onbezorgde toekomst. Vecht tegen die eetstoornis, die gaat je niets opleveren. Ik hoop dat ik hem ooit helemaal de mond kan snoeren. Weg ermee… ellendig ding!!

Fotografie: Pexels