Waar eindigt de eetstoornis en waar begint de echte jij. Dat is een gedachte waar veel mensen met een eetstoornis over nadenken en mee worstelen. Wie ben ik eigenlijk zonder eetstoornis en is er eigenlijk nog wel iets over van mij zodra ik de eetstoornis overwonnen heb. Tijdens mijn behandeling was ik erg bang dat er niks meer van mij over zou blijven, zodra ik de eetstoornis mijn leven uit had gegooid. Daarnaast was ik ook erg bang dat mensen mij saai zouden vinden zodra de eetstoornis uit mijn leven zou verdwijnen. Tijdens mijn herstel bleven de gedachtes dat ik saai en nutteloos zou zijn door mijn hoofd dwalen. Ik had het idee dat mensen alleen maar met mij omgingen uit medelijden en zeker niet omdat ze mij gewoon leuk vonden. Dit waren achteraf gezien de ziekelijke gedachtes van mijn eetstoornis.

Ik had het idee dat de eetstoornis mij zelfvertrouwen gaf en mij steunde in mijn sociale leven. Ik vond dat de eetstoornis mij interessanter, mooier en een leuker persoon maakte. Het zorgde ervoor dat ik grappen durfde te maken en dat ik presentaties durfde te houden. Dat is natuurlijk allemaal onzin. De eetstoornis gaf mij geen echt zelfvertrouwen, maar gaf mij de schijn daarvan. Voor de buitenwereld leek het alsof ik opbloeide, maar als ik terugkijk was ik vanbinnen rot. Ik werd namelijk niet mooier van de eetstoornis. Mijn gezicht was ingevallen door het snelle gewichtsverlies en ik had ook mijn rode wangen ergens onderweg verloren. Ik was mijzelf niet meer. Natuurlijk waren er mensen die mij interessant vonden met de eetstoornis, maar mijn echte vrienden maakten zich alleen maar zorgen om mij. Mijn persoonlijkheid werd echt niet leuker door de eetstoornis. Op de meeste momenten kon ik mij heel vrolijk voordoen, maar dat was niet oprecht. Vanbinnen was ik leeg en gevuld met haat voor mijzelf en mijn lichaam.  

Midden in mijn eetstoornis leek mijn eetstoornis zo interessant en zo een bepalend onderdeel van mijzelf. Achteraf gezien was het eigenlijk zo destructief en vernietigend. Ik dacht dat ik zonder de eetstoornis leeg zou zijn, terwijl ik eigenlijk tijdens mijn eetstoornis leeg was. De echte ik was al een lange tijd overwoekerd door de eetstoornis en was al een tijdje nergens meer te bekennen. In mijn behandeling moest ik op zoek gaan naar de echte ik. Wie ben ik en wat is de eetstoornis. Wat maakt mij tot Jasmijn en vooral wat maakt mij interessant en anders dan de rest. Zeker die laatste vraag was voor mij heel erg lastig om te beantwoorden. Wat maakt mij naast mijn geschiedenis met psychische stoornissen interessant en wat zijn mijn goede en slechte kwaliteiten? Daarnaast vroeg ik mijzelf ook af of ik weer volledig zou kunnen functioneren na mijn herstel. Tijdens mijn eetstoornis hadden leeftijdsgenoten de kans om te groeien, ondertussen was ik aan het vechten voor mijn herstel en leven. Zij hadden grote stappen kunnen zetten in het vinden van hun identiteit, terwijl ik een lange tijd stilstond.

Op dat moment realiseerde ik me niet dat zodra ik de eetstoornis zou overwinnen, ik ook grote stappen kon zetten in het vinden van de echte ik en dus ook mijn eigen identiteit. Het heeft mij heel veel tijd en energie gekost om de echte ik te vinden tussen mijn eetstoornis. Mijn progressie hield ik bij aan de hand van tekeningen. Je had een rondje voor de eetstoornis en je had een rondje voor mijzelf. Ik tekende dan steeds waar ik ten opzichte van mijn eetstoornis stond en de grootte van mijzelf en de eetstoornis in mijn hoofd. Eerst was de eetstoornis veel groter en zat ik er als een klein puntje middenin. Na een tijdje zat ik er een beetje buiten en was ik iets groter geworden. Op een gegeven moment waren we even groot, maar raakte we elkaar wel nog aan. Dat punt vond ik heel erg lastig, want de volgende stap was echt loslaten. Ik ben heel blij dat ik dat toch heb durven doen want nu ben ik het grote rondje en is de eetstoornis de punt. Ik heb nu de hoofdrol in mijn leven en niet de eetstoornis. Voor mij zal de eetstoornis altijd een plaats in mijn leven hebben. Het is iets wat mij tot wie ik nu ben heeft gemaakt en wat ik dus ook niet compleet kan verbannen.

Nu ik genezen ben van mijn eetstoornis kan ik ook met volle overtuiging zeggen dat je niet saai bent zonder eetstoornis. Ik vond mijzelf juist saaier toen ik wel een eetstoornis had. Mijn leven stond in het teken van leuk doen, eten, controle en de schijn ophouden. Na mijn herstel heb ik weer ontdekt wie ik echt ben en wat mijn goede maar ook slechte punten zijn. Daarnaast hebben mensen in mijn omgeving ook veel veranderingen gezien tijdens mijn herstel. Een van de belangrijkste punten die ze noemden is dat ik directer ben geworden. Ik durf nu meer uit te komen voor wie ik ben en waar ik voor sta. Daarnaast durf ik ook veel meer te ondernemen. Tijdens mijn eetstoornis ging ik vaak voor het veilige alternatief, maar nu probeer ik juist heel veel dingen uit. Ik ben het afgelopen jaar een maand naar Sri Lanka geweest met een groep onbekende mensen. Dat is iets wat ik nooit maar dan ook nooit had gedurfd toen ik een eetstoornis had, maar ik zag het nu als uitdaging.

Ik vind mijzelf nu een stuk minder saai dan ik dacht dat ik tijdens mijn eetstoornis zou worden. Tijdens je herstel en behandeling is het vooral belangrijk om bewust te zijn dat het piekeren over of je wel interessant genoeg bent hinderlijk kan zijn voor je behandeling. Onbewust zorg jij met dat soort gedachtes ervoor dat jij hoge verwachtingen voor jezelf creëert. De gevoelens van falen of het niet goed doen is voer voor je eetstoornis. Het is heel erg lastig om deze gedachtes te kunnen tackelen, maar hoe verder je in behandeling komt, hoe makkelijker het wordt. Je zal dan gaan inzien dat je eigenlijk helemaal niet zo saai bent zonder eetstoornis, maar eigenlijk best wel awesome!

Liefs, Jasmijn

 Bron: Romain Toornier