Hoe word ik normaal? Dit is een vraag die ik om me heen van veel meiden, die bijna van hun eetstoornis zijn hersteld, hoor. Persoonlijk vind ik dit een interessant thema. Waarom willen ze zo graag normaal zijn? Wat houdt het in? En moet je het eigenlijk wel willen? Voor iedereen die verzucht ‘was ik maar normaal', heb ik vijf adviezen.

Relativeer
Wat is normaal? In mijn ogen is het een heel breed begrip. Het is dus niet zo dat je normaal bent, of niet normaal. Er zit veel variatie tussenin. Kijk maar eens naar de mensen om je heen. Zijn zij allemaal ‘normaal'? En zo ja, zijn ze dan allemaal hetzelfde? Wanneer ik naar de mensen om me heen kijk, zie ik allemaal verschillende mensen. Ik ken, geloof ik, geen ‘abnormale' mensen, maar ze zijn ook niet allemaal hetzelfde. Het is juist zo dat ik van elke persoon om me heen wel iets bijzonders kan bedenken. Zo heb ik een oom die regelmatig flopt, omdat hij zich zonder na te denken ergens in stort. Maar hij heeft ook een gezin, een baan. Is hij dan abnormaal? Of normaal?

Verder kan je jezelf de vraag stellen hoe geweldig normaal zijn nou eigenlijk is. Is jezelf zijn niet veel leuker? Als ik naar mezelf kijk, ben ik eigenlijk best trots op wie ik ben. Ik ben mezelf aan het ontdekken en merk dat ik open ben, interesse en doorzettingsvermogen heb en ook anderen mij waarderen. Ik begin steeds meer te geloven in wat mijn ouders me altijd hebben verteld: ‘je bent waardevol om wie je bent'.
Ook zou je eens voor jezelf kunnen kijken wat jij nou onder normaal verstaat. Waarschijnlijk is jouw beeld van normaal ook niet zo ‘normaal' als je denkt. Het klinkt cliché, maar uiteindelijk is dus niemand standaard of normaal. En is het eigenlijk niet zo dat je met ‘normaal zijn' bedoelt dat je van je problemen af wilt zijn

Accepteer
Naast dat normaal zijn dus ook niet alles is, kan je ook proberen jouw eigen ik te accepteren. Hiermee bedoel ik dat je - als je bijvoorbeeld een avond wijntjes hebt gedronken en hapjes hebt gegeten en dan spijt voelt - moet proberen niet gelijk te denken dat jij abnormaal bent vanwege dat spijtgevoel. Of het gevoel van jezelf te walgen. Natuurlijk snap ik dat je je rot kunt voelen door dit soort gedachtes. Het punt is alleen dat, hoe meer je jezelf ‘abnormaal' vindt, hoe moeilijker het wordt om dingen te accepteren. Probeer het daarom los te laten. 

Ik moet eerlijk toegeven dat ik accepteren ook nog wel eens moeilijk vind. Na een eetbui komt ook bij mij de automatische gedachte van spijt en schuld. Ik weet dat het alleen heel belangrijk is wat je met die gedachte doet. Vaak zeg ik dan tegen mezelf dat ik ervan baal, maar ook dat dit niet bepaalt wie ik ben. Ik weet van mezelf dat ik ongelukkig word met alle gevolgen van dien, zodra ik mezelf straf. Dus weet ik dat ik het beter weer los kan laten en dat er morgen een nieuwe dag is.

Zoek grenzen op
Wanneer je dingen gaat doen en ondernemen, die je eigenlijk denkt niet te kunnen, geeft dit een heerlijk gevoel. Natuurlijk is niet elke sprong in het diepe een succesverhaal, maar het eeuwige leven binnen je comfort zone is ook behoorlijk saai, toch?

Ik heb dit ervaren toen ik op kamers ging. Ik vond het enorm spannend en mijn ouders zagen het ook nog niet helemaal zitten. Diep in mijn hart wilde ik genieten van mijn studententijd en net zoals mijn vriendinnen een kamer hebben, maar uit huis gaan, hospiteren, huur betalen, alleen slapen en met nieuwe mensen in een huis wonen, vond ik allemaal maar spannend. Ik heb me daar gelukkig over heen kunnen zetten en ben nu supertrots op mijn kamer! Ik had het nooit willen missen.

Wees open
Je kwetsbaar opstellen kan lastig zijn, maar helpt je wel vooruit. Tenminste, dat is mijn ervaring. Ergens tegen het einde van de middelbare school besloot ik mijn beste vriendinnen te vertellen over mijn eetproblemen en over het feit dat ik hulpverlening kreeg. Ik vond dat erg spannend om te doen, omdat ik liever mezelf beschermde met een hoge muur. Ik was bang dat m'n vriendinnen mij dan gingen controleren. Aan de andere kant wilde ik mijn geheim ook kwijt. Ik merkte namelijk dat het me belemmerde in de vriendschap. Nadat ik het aan mijn vriendinnen heb verteld en uitgelegd, kreeg ik dikke knuffels terug. Voor hen veranderde ik niet als persoon, ze leerden me alleen beter kennen. De band werd sterker. Ze toonden interesse in mijn verhaal en vroegen me ook af en toe hoe het nou écht ging. 

Ik raad iedereen aan om open te zijn, maar volg je hart hier wel in. Je weet zelf het best met welke vriend(in) je gevoelens, ervaringen en emoties kunt delen. Mocht je het nou erg moeilijk vinden dit in een gesprek te doen, schrijf dan bijvoorbeeld een brief of bereid jouw verhaal voor. Zo weet je precies wat je wel en niet wilt en gaat vertellen.

Zorg voor jezelf
Op Tumblr of instagram lees je wel eens dat ‘shopping the best therapy' is. Volgens mij is dat nog niet eens zo'n gek idee. Zelf heb ik een hele tijd gehad dat ik me alleen in jeans en trui vertoonde, maar daar ging ik me echt niet beter door voelen. Daarom: verzorg jezelf. Scheer je benen, lak je nagels, draag wat make-up (al hoef je ook echt niet in barbie-style) en trek een leuke outfit aan. Wedden dat je je beter voelt? En dat mag ook! Het zal jou dan nog een zorg zijn of je ‘normaal' bent, jij voelt je gewoon confident!

Ps. Lees ook deze blog van Sandra