Ik heb net mijn fiets geparkeerd en met een bonkend hart kijk ik naar het grauwe gebouw. Daar binnen heb ik over 20 minuten mijn intake. Natuurlijk ben ik veel te vroeg, zoals altijd. Mijn moeder is met mij mee en samen lopen we door de draaideur. Ik zoek de bordjes die ons moeten wijzen waar we heen moeten. Vierde verdieping, we nemen de trap. We belanden in een wachtruimte die er niet ongezellig uitziet. Er zijn gekleurde stoelen, er is wat kinderspeelgoed en hier en daar liggen tijdschriften. Ik zie een briefje bij de receptie hangen 'Ben je hier voor het eerst? Meld je bij de receptioniste'.

Ik doe wat het briefje mij opdraagt en ga daarna weer zitten. Mijn handen zweten. Wat zullen ze van mij denken? Ik ben veel te dik. Wat doe ik hier? Ik kan nu nog weg. "Hannah" hoor ik opeens van rechts. Ik zie een vrouw met een vriendelijk gezicht. Ze stelt zich voor en zegt dat we mee mogen lopen. Gedwee volg ik haar de gang door, op weg naar mijn eerste intakegesprek. Ik kan mij het gevoel, de geur en de sfeer van de wachtkamer waar ik na dit gesprek nog vele keren heb gezeten zo voor de geest halen. Ik was doodzenuwachtig voor het gesprek en had er helemaal geen zin in. Daarbij wist ik niet hoe ik mij moest voorbereiden of wat ik kon verwachten en dat maakte de spanning alleen nog maar groter. 

Het is ook voor jou

Ik vond mijn eerste intakes voelen als een soort kruisverhoor. Het hangt natuurlijk ontzettend af van wie je tegenover je hebt zitten of het een fijn gesprek is of niet. Bij mijn eerste paar intakegesprekken had ik het gevoel dat ik daar was voor hen, voor de mensen van de organisatie. Zij moeten mij leren kennen, dacht ik. Toen ik een paar jaar later weer een intake had voor een behandeling die uiteindelijk helemaal niet bij mij bleek te passen, realiseerde ik mij dat die gedachte niet klopte.

Een intake is óók voor jou. Bij een intake mag jijzelf vragen stellen, het is ook voor jou om aan te voelen of de organisatie of behandelaar bij jou past. Het is een wederzijdse kennismaking. Toen ik mij dit realiseerde voelde ik mij veel rustiger voor een intake. Natuurlijk was ik nog steeds zenuwachtig, maar het voelde niet meer alleen alsof ik daar was voor hen. Ik was er voor mijzelf, omdat ik geholpen wilde worden en ik ging kijken of ik daar paste. 

Lees de informatie goed door

Vaak krijg je voor een intake informatie toegestuurd. Dit kan gaan over de intake, de behandeling waar je de intake voor hebt, de organisatie, wat je kunt verwachten van de intake en meer van dat soort dingen. Als je nog nooit in behandeling bent geweest kan het heel fijn zijn om dit van te voren door te lezen. Wanneer je al wel eerder een intake of behandeling hebt gehad kan dit ook nog steeds prettig zijn. Het geeft een beetje houvast. Daarbij kun je aan de hand van de informatie die je vooraf aangereikt krijgt, ook bedenken welke vragen je hebt.

Zelf word ik altijd minder overvallen wanneer ik weet wat mij te wachten staat. Zeker in een spannende situatie zoals bij een intake vind ik het fijn om een beetje voorbereid te zijn. Hierdoor kan ik alles wat er gebeurt beter in mij opnemen en naderhand beter herinneren. 

Je mag iemand meenemen

Je mag altijd iemand meenemen naar een intake. Als je jonger dan 18 bent is de kans zelf groot dat dit verplicht is. Ben je ouder dan 18, dan mag het nog steeds. Het maakt niet uit hoe oud je bent. Het kan zijn dat de persoon die je meeneemt niet bij alle gesprekken kan zijn, maar vaak wel bij een deel van de gesprekken. Het kan fijn zijn om iemand naast je te hebben bij wie je je veilig voelt. Daarbij kan die persoon ook zijn of haar kijk geven op de situatie en heeft diegene misschien andere inzichten of aanvullingen op jouw verhaal. Als laatste is het vaak prettig om naderhand na te praten.

Tijdens een intake wordt vaak veel gevraagd en gezegd en het is veel informatie om te onthouden. Wanneer je (een deel van) de informatie samen aanhoort, kun je hier over napraten. Twee mensen onthouden meer dan één.

Je hoeft niet alles te zeggen

Ik had zelf het gevoel dat ik altijd alles meteen moest vertellen bij mijn intake. Ik was bang dat anders het beeld wat ze van mij zouden vormen niet zou kloppen. Op hetzelfde moment waren er talloze onderwerpen waar ik nog niet kon of durfde over te praten. Het bezorgde mij enorm veel stress omdat ik het gevoel had dat ik verplicht was alles te bespreken wat ik lastig vond.

Als het niet lukt om dingen te vertellen of je weet niet wat je moet antwoorden op een vraag, dan is dat ook ok. Natuurlijk hebben de behandelaren er het meest aan als jij wel antwoord geeft op vragen. Hoe meer jij zelf verteld, hoe minder zij kunnen invullen. Aan de andere kant weten behandelaren ook dat er veel meer is dan dat je in een intake kunt laten zien, daarvoor ga je immers ook in therapie. Als het allemaal zo makkelijk was om uit te spreken en mee om te gaan, had je die therapie waarschijnlijk niet nodig. 

Bedenk vooraf wat je de rest van de dag gaat doen

Een intake kan intensief zijn. Soms duurt het heel lang en zijn er allerlei vragenlijsten die je moet invullen. Er worden persoonlijke vragen gesteld die veel emoties kunnen oproepen. Je ben op een nieuwe plek met nieuwe mensen en krijgt veel informatie. Het is daarom fijn om van te voren te bedenken wat je de rest van de dag gaat doen. 

Zelf vond ik het fijn om na de intake direct even te bellen met mijn moeder of vrienden en te bespreken hoe het was. Ook plande ik niks meer waar ik veel moest nadenken of waar veel van mij verwacht werd, zoals studeren of werk. Ik vond het wel fijn om niet de hele middag alleen te zijn dus ik ben na mijn laatste intake wat gaan drinken met een vriendin. 

Een intake is spannend en dat mag het zijn. Dat is logisch. Een nieuwe situatie, nieuwe mensen, een nieuwe plek. Er wordt van je verwacht dat je je kwetsbaar en open opstelt en over het algemeen gaat het gesprek over dingen die je lastig vindt. Bij mijn eerste intake was ik ontzettend zenuwachtig. Toen het allemaal voorbij was, was ik moe en leeg, maar toch was het mij ook meegevallen. Een intake is geen sollicitatie, geen auditie, het is voor jou. Voor jou die ergens mee zit en hulp nodig heeft. Voor jou die hulp vraagt, wat vaak al een enorme stap is. Daar mag je trots op zijn.

Wat is jouw ervaring met een intake gesprek?

Fotografie: Alla Biriuchkova