Veel mensen met een eetstoornis stellen hun herstel uit. Gek, vinden omstanders vaak. Als je ziek bent, wil je graag beter worden denken zij. Toch brengt een eetstoornis zo'n tweestrijd met zich mee dat je misschien niet zomaar los wilt laten. Het geeft je iets en dat maakt het moeilijk om hulp te vragen, motivatie te vinden en echt beter te worden.

Je gaat maar door, put jezelf uit, doet alsof het wel meevalt en stelt het vragen om hulp uit. Veel mensen lopen zo'n 6 jaar rond voor ze ergens aan de bel trekken voor hulp. En toch denk jij misschien ook dat het voor jou nog niet het moment is om hulp te vragen of te vertellen dat je problemen hebt. ‘'Want bij jou valt het tenslotte allemaal wel mee''.

Als ik tijdens de bijeenkomsten van Proud2Meet de meiden hoor praten en terugdenk aan mijn eigen geschiedenis met mijn eetstoornis, weet ik weer hoe rot ik me voelde. Ook in het begin van mijn eetstoornis had ik eigenlijk al reden genoeg om hulp te zoeken. Ik voelde me slecht, onzeker, gespannen, moe en was puur op zoek naar iets dat mij kon helpen dit leven te leven. Het was een noodkreet, geen oplossing. Al dacht ik toen nog van wel.

Ik voelde me slecht over mezelf. Ik was vaak bang, voelde me somber, eenzaam en onbegrepen. Ik liep rond met geheimen waarvan ik zelf soms niet eens precies wist waarom ik ze geheim hield. Maar ik wist niet anders en was doodongelukkig. En toch zei ik niets, toch voelde ik mij een aansteller en duwde ik mezelf de dagen door. Waarom zei ik niet eerder dat het niet goed met me ging?

Ik denk dat ik verschillende redenen had om het belletje trekken uit te stellen. Ik was doodsbang niet serieus genomen te worden. Ik had ten slotte lange tijd geen echt ondergewicht en wist niet dat ik dan alsnog een eetstoornis kon hebben. En waarom wilde ik dan eigenlijk een eetstoornis? En wilde ik dit wel echt of dacht ik dat ik dat wilde? In ieder geval wilde ik laten zien dat het niet goed ging, maar als er dan eenmaal werd gevraagd of het wel goed met me ging zei ik al snel ‘'Ja hoor, gaat prima.''

Het uitstellen van je herstel is gevaarlijk en brengt je alleen maar verder in de problemen. Je kunt jezelf nog zo vaak wijsmaken dat het vanzelf over gaat en dat je ‘'morgen echt niet gaat braken'' of ‘'vanaf volgende week echt stopt met compenseren''. Maar je kunt mij niet vertellen dat het vanzelf over gaat en dat je het in je eentje wel aan kunt.

Je kunt doorgaan en doorgaan en blijven uitstellen, maar wat levert het je op? Je gaat echt niet ineens ‘'vanaf morgen elke dag je lijst volgen''. Echt niet. Neem jezelf serieus. Het is genoeg zodra je last hebt van iets. Wat het ook is. Als je ongelukkig bent met jezelf, is dat reden genoeg om eens te praten met je ouders, je vriendinnen of een vertrouwenspersoon op school.

Heb je problemen met eten, voel je je al langere tijd somber of heb je te maken met zelfhaat. Het maakt niet uit. Een gesprek met iemand die naar je luistert, dat verdient iedereen. Ook jij. Ook nu. En ook als je problemen volgens jou allemaal nog wel meevallen.

Ga niet zitten wachten tot het erger wordt. Want dan ga je het nooit erg genoeg vinden. Ik weet nog goed hoe erg ik mijn problemen mee vond vallen op mijn dieptepunt. Want ook toen was ik nog niet dun genoeg, was ik niet ziek genoeg en kon het altijd erger.

Dus, wanneer is het erg genoeg? Hoe lang ga je er mee door? Ik hoop dat je vandaag nog beslist een knoop door te hakken. Welke knoop dan ook. Is het een brief schrijven naar je ouders of het accepteren van je doelen in behandeling. Het maakt niet uit. Maak een stap. Dat gaat je uiteindelijk gelukkiger maken.