Hoe ik bleef vechten

 

"Vecht" en "wees een vechter". Deze uitdrukkingen worden vaak gebruikt in onze maatschappij. We zeggen: 'vecht voor je rechten', 'vecht voor je dromen' en ook 'vecht tegen je ziekte'. Al die verschillende soorten van voor iets vechten zijn niet gelijk. Je vecht bij allemaal op een andere manier. Ik zie mijzelf als iemand die de eetstoornis en de angststoornis heeft overwonnen. Dat impliceert eigenlijk dat ik mijzelf als een vechter zie, maar hoe vocht ik tegen mijn ziekte en vooral wat hield het gevecht in? Naast dat ik mijn eetstoornis en angststoornis heb overwonnen, heb ik ook lichamelijke ziektes overwonnen. Mijn lichaam heeft een te snel werkende schildklier en de ziekte van Pfeiffer overwonnen. Het grote verschil is dat ik vind dat het overwinnen van mijn psychische ziektes een resultaat is van mijn eigen kunnen, terwijl ik vind dat mijn lichamelijke ziektes zijn overwonnen door mijn lichaam. Eigenlijk is dat onderscheid heel raar. In beide gevallen doe je het gewoon zelf.

Dat kan komen omdat het vechten bij een lichamelijke ziekte makkelijker lijkt. Je krijgt een diagnose en daarna een behandeling met medicijnen of een operatie. Dat klinkt veel makkelijker dan het overwinnen van een psychische stoornis, maar dat is het natuurlijk niet. Het is in beide gevallen even zwaar. Het is een gevecht met successen en tegenslagen. Dat is alleen duidelijker bij de meeste lichamelijke ziektes, waarbij je een duidelijk begin (diagnose), midden (medicijn/operatie) en einde (genezing) hebt. Dat is overzichtelijk en duidelijk en het tegenovergestelde van het vechten tegen een psychische stoornis. Dat heeft geen duidelijk middenstuk, dat is heel erg chaotisch. Er kan een behandeling zijn die bij sommigen werkt, maar dat betekent niet dat het voor jou ook werkt. Het is een stuk minder duidelijk afgebakend dan bij de meeste lichamelijke ziektes.

Bij mijn schildklierziekte en de ziekte van Pfeiffer wat beiden lichamelijke ziektes zijn, had ik ook een chaotisch middenstuk. Voor beide gevallen was de behandeling lastig en wisten ze niet zo goed wat ze ermee moesten. Ik heb bij beiden moeten wachten totdat mijn lichaam zichzelf herstelde, zonder enige vorm van behandeling. Ik nam bij beiden veel rust en dat is uiteindelijk ook mijn medicijn geweest. Door de rust kon mijn lichaam zich herstellen. Ik zie dit gevecht dan ook als een eenzame en vermoeiende strijd. Ik vond het heel lastig om zoveel rust te nemen, terwijl ik zoveel wilde doen en mijn leeftijdsgenoten alles deden wat ik ook wilde doen. Achteraf gezien heeft dat mij ook sterker gemaakt. Ik kan nu beter omgaan met tegenslagen en heb een veel groter incasseringsvermogen dan ik daarvoor had.

Het gevecht met mijn lichamelijke ziektes is niet wat ik als het echte gevecht zie. Voor mij was het echte gevecht het gevecht tegen mijn psychische stoornissen. Dat was een gevecht wat zich 24/7 in mijn hoofd afspeelde. 'Kan ik dit wel of niet eten. Ik heb honger maar ik durf niet te eten. Ik heb hoofdpijn dus nu heb ik kanker. Ik voel dat het ijsje zich nu al omgezet heeft tot extra vet op mijn lichaam. Je bent echt hartstikke lelijk.' Dit waren allemaal gedachtes van mijn irrationele kant en mijn gezonde gedachtes probeerden die uit te dagen. Daardoor ontstond er een eindeloos gevecht in mijn hoofd. In therapie zorgde ik ervoor dat mijn gezonde kant sterker werd. De gevechten werden daardoor harder, maar uiteindelijk is het mijn gezonde kant toch gelukt om de ongezonde kant te onderdrukken. Tijdens die therapie heb ik ook verschillende tools gekregen die mij hielpen om de stoornissen te overwinnen.

♥ Een goede psycholoog
Ik ben bij veel verschillende psychologen geweest, maar het was voor mij heel erg lastig om de goede te vinden. Ik ben van mijzelf erg open, maar ik kon dat bij een psycholoog niet zijn. Ik vond het heel erg lastig om echt over mijn gevoelens te praten. Daardoor praatte ik vaak over onbelangrijke dingen en ik zorgde er ook voor dat de psycholoog mij niet kon onderbreken. Dat zorgde ervoor dat ik bij meerdere psychologen nooit tot het grote probleem kwam. Die psychologen waren gewoon niet opgewassen tegen mij.

Op een gegeven moment zag ik dat zelf ook in en vroeg ik om een andere psycholoog. Tijdens het eerste gesprek onderbrak ze me heel vaak. Zij was heel afstandelijk en heel koel. Ik kon niet zien wat er in haar omging. Ik vond dat heel prettig, maar ook heel beangstigend. Ik kon haar niet lezen, maar zij mij wel. Zij wist precies waar mijn pijnpunten lagen en prikte constant door mijn onzin heen. Ik vond dat heel vervelend en ben ook heel vaak met tegenzin naar de psycholoog gegaan, maar ik ben zo blij dat ik door heb gezet. Ik heb bij haar zoveel stappen kunnen zetten dat ik nu al een paar jaar kan zeggen dat ik hersteld ben. Dat heeft mij laten inzien dat een goede psycholoog cruciaal is voor herstel.

♥ Actief zijn
Tijdens mijn eet- en angststoornis was ik ook lichtelijk depressief. Ik wilde niks meer en ik kon mijzelf helemaal verliezen in zelfmedelijden. Op een gegeven moment kwam ik alleen nog maar mijn bed uit voor school, eten en therapie. Doordat ik zo vaak niks deed, begon ik mij nog slechter te voelen. Ik kwam zo terecht in een vicieuze cirkel. Ik had steeds minder energie omdat ik ook minder deed en daardoor ging ik nog minder doen waardoor ik nog minder energie had. Ik merkte dat op en ik begon steeds actiever te zijn. Ik pakte op een gegeven moment het sporten weer op en dat was voor mij het moment dat ik voelde dat het snel weer beter met mij zou gaan. Door het sporten werd ik energieker, vrolijker en ging ik me weer goed voelen over mijzelf. Ik ben daarna nooit meer gestopt met sporten. Het is nog steeds iets wat ik gebruik om mij goed over mijzelf te laten voelen.

♥ Praten
Dit is een onderwerp wat vaak voorkomt in mijn blogs, maar dat heeft ook te maken met het feit dat ik geloof in de kracht van praten. Praten is heel goed voor de verwerking van informatie en kan je veel inzicht geven. Zeker wanneer je praat met een professional. Het kan heel lastig zijn om je open te stellen voor andere mensen, maar dat is iets waar je naartoe kan werken. Ik vond het zelf ook heel lastig, maar na vertrouwen opbouwen, is het mij wel gelukt. Het is ook belangrijk om te beseffen dat een ziekte je niet definieert, maar het is zeker wel een onderdeel van jou. Als je er niet over praat, negeer je eigenlijk een stuk van jezelf. Een van de belangrijkste dingen die ik heb geleerd tijdens het praten, is dat door erover te praten de ziekte voor mij normaler ging aanvoelen. Het was iets wat bij mij hoorde en niet een of ander raar ding wat mij ineens overkomen was.

♥ Liefde
Voor mij is liefde cruciaal geweest. Ik heb een relatie met mijn vriendin gekregen tijdens mijn strijd tegen de eetstoornis. Vanaf het moment dat ik haar armen om mij heen voelde, voelde ik een soort van rust en geborgenheid. Ik voelde me voor het eerst sinds tijden weer echt geliefd. Mijn ouders geven mij ook liefde, maar dit was anders. Van haar kreeg ik onverdeelde aandacht en na een paar maanden kende ze mij beter dan wie dan ook. Het voelde alsof ik iets wat ik heel mijn leven had gemist, gevonden had. Voor het eerst in mijn leven voelde ik mij compleet. Dat klinkt natuurlijk heel erg overdreven en klef, maar zo voelde het op dat moment echt. Ik durfde mijzelf te zijn bij haar en liet mijn muur vallen. Door de kwetsbaarheid die zij toonde, durfde ik mijn kwetsbaarheid te tonen. De liefde heeft mij heel erg geholpen in het herstel. Het gaf mij vertrouwen in mijzelf maar ook in anderen. Het liet mij inzien dat mensen mij wel degelijk leuk vonden en vooral dat mensen mij mooi konden vinden. Door haar heb ik weer van mijzelf leren houden en daar ben ik haar nog steeds heel erg dankbaar voor.

Dit zijn de tools die mij hebben geholpen bij mijn herstel en waar ik nog steeds op terug kan vallen wanneer het soms wat minder gaat in mijn leven. Hoe je vecht tegen je ziekte en met welke middelen je vecht, is heel persoonlijk. Daar zit geen goed of fout in. Zolang je maar vecht, want het leven is het vechten waard!

Welke tools gebruik jij in jouw gevecht?

Fotografie: Jesse Acosta

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Woensdag 7 juni 2017 13:18
Mooi!❤️
Nadine - Woensdag 7 juni 2017 13:37
Heeeeel herkenbaar!
Miekio - Woensdag 7 juni 2017 13:44
Vergeet niet dat er heel veel lichamelijke ziektes chronisch zijn...sommigen ook progressief.
Dus diagnose, medicijnen en alles maar genezing nooit. Ik vind dat bij lichamelijke ziektes ook vaak geen afgebakend iets is als "einde" (genezing). Soms is ook het einde pas als je er aan dood gaat.
Sterregoesforit - Woensdag 7 juni 2017 18:01
Mooie en goede blog :)