Hoe alcohol invloed heeft op je eetstoornis
Na een frisse lente werden we - voor mijn gevoel zeer plots - verblijd met een reeks prachtige warme dagen. De zomer is officieel van start! Tegelijkertijd gingen de terrassen weer open én het EK voetbal kondigde zich aan. Van alles om te vieren en voor mij allemaal gelegenheden om met vrienden en familie een wijntje of biertje in te schenken. Genieten geblazen! Hoewel ik niet heel veel drink, drink ik dan wel wat regelmatiger en dat merk ik toch aan mijn lichaam. Alcohol heeft invloed op je lichaam en als je een eetstoornis hebt, kan dat best ingewikkeld zijn of zelfs problemen opleveren. Waar moet je op letten?
Alcohol maakt je vermoeider
Al heb ik maar één of twee biertjes gedronken, de volgende dag voel ik het in mijn lijf. "Jaja, je bent geen achttien meer he!", zegt m'n vader dan plagend. Het is wel zo. Vroeger ging dat toch een stuk soepeler de volgende ochtend, al wil ik daarmee zeker niet zeggen dat drinken op een jongere leeftijd dus beter is. Laat ik echter niet hypocriet zijn, ik lustte op jongere leeftijd ook wel een biertje, maar het is goed om bewust te zijn van de effecten ervan!
Wat die vermoeidheid betreft; die is er wel na een avondje drinken. Bij mij dus al na één of twee drankjes. Dat kan ik echt merken. Je lichaam moet harder werken om de alcohol te verwerken, je bent waarschijnlijk wat uitgedroogd en de kwaliteit van je slaap is minder wanneer je gedronken hebt. Dat is op zich geen probleem af en toe, maar toen ik een eetstoornis had kon die vermoeidheid wel echt een trigger zijn voor eetbuien. Ook kon het vermoeide gevoel mij een stuk neerslachtiger maken. Door letterlijk niet zo lekker in mijn vel te zitten, kon dat ook weer invloed hebben op mijn negatieve lichaamsbeeld. Als je daar ook last van hebt, is het goed om je daar bewust van te zijn en hier een beetje op te letten! Misschien geeft het bewustzijn zelf al wat rust; want daar komt het dus vandaan, het is een gevoel en geen realiteit. Of misschien heb je er wel baat bij om praktisch gezien op wat dingen te letten. Door er met iemand over te praten, iets extra liefs te doen voor jezelf of toch dat drankje even over te slaan.
Alcohol maakt je ongeremder
Het is natuurlijk een kwestie van smaak, maar drankjes met alcohol hebben zo hun eigen karakter en dat is lekker! Een andere reden dat mensen wel een drankje lusten, is dat het ze iets losser en ongeremder maakt. Geniet, maar drink met mate. Het is niet iets dat nodig is om het leuk te hebben, maar als extraatje op een al gezellige stemming kan het ook wel leuk zijn. Maar waar het voor de één fijn is om je wat ongeremder te voelen na een glaasje alcohol, is het voor de ander een valkuil. Een valkuil om te veel te drinken, bijvoorbeeld, maar ook een valkuil om in eetstoornisgewoontes terecht te komen. Zeker eetbuien konden door dit ongeremde gevoel bij mij erg getriggerd worden. Daarom sloeg ik soms liever een glaasje over of vroeg ik om steun van mijn vriendinnen om de avond toch gezellig te houden!
De invloed van alcohol op je psychische gezondheid en andersom
Op de website van Expertisecrum Alcohol (Trimbos) staat aangegeven dat alcoholgebruik nadelige effecten op je psychische gezondheid kan veroorzaken. En ook andersom; dat problemen met je psychische gezondheid voor alcoholproblemen kunnen zorgen. Zo kan alcohol je depressie of angststoornis triggeren of verergeren. Maar is er ook een grotere kans op een alcoholverslaving wanneer je psychisch kwetsbaar bent en bewust of onbewust een copingmechanisme zoekt.
Wat klein en ogenschijnlijk onschuldig begint (net als 'wat gezonder eten' en een eetstoornis) kan uiteindelijk leiden tot grotere problemen. Merk jij dat je psychische gezondheid invloed heeft op jouw alcoholgebruik? Dat je drinkt om andere redenen dan gezelligheid of smaak? Dat je bang bent om zonder alcohol niet leuk te zijn? Dat je vaker alleen of te veel drinkt? Of dat je je juist vaker depressief of angstig voelt na een periode van veel drinken? Onderschat het niet, neem het zekere voor het onzekere en trek tijdig aan te bel. Het is niets om je voor te schamen en je gezondheid is je grootste goed!
Praten over alcohol en je mentale gezondheid
In therapie heb ik het niet vaak over alcohol en mijn mentale gezondheid gehad. Het voelde toch een beetje gek om in mijn eetlijst op te schrijven dat ik ook een paar wijntjes had gedronken. En als ik me daar dan rot over zou voelen, voelde dat erg als mijn eigen schuld en dat ik het dan maar niet had moeten doen. Lang niet iedereen drinkt alcohol, maar veel mensen ook wel. Ik denk dat het heel belangrijk en waardevol is om hier in therapie, maar ook met elkaar over te praten als je hier je weg in probeert te vinden. Iets dat ik destijds zelfs niet zo goed durfde, maar wat misschien best waardevol was geweest en wat ik jou dus op het hart zou willen drukken.
Meer lezen over alcohol en een eetstoornis?
Op Proud2Bme kun je veel meer blogs vinden over alcohol. Eerder schreef ik al een openhartige en uitgebreide blog over 'Alcohol en mijn eetstoornis', waar ik het heb over drunkorexia, de angst om dik te worden van alcohol, getriggerde eetbuien en het gevoel erbij te willen horen. Maar ook blogs als 'Het alcoholmisbruik van mijn vader' van Lonneke, waar het op een heel andere, maar wezenlijke manier over alcohol gaat. Meer blogs over alcohol kan je hier vinden.
Als jij graag een alcoholische versnapering lust: geniet! Maar drink verstandig. Wie af en toe drinkt, zal niet zo snel negatieve gevolgen van alcohol ervaren, maar wees je bewust van het effect dat het op je mentale gezondheid en/of eetstoornis kan hebben. Sla jij liever het drankje over? Weet dat dat ook helemaal oké is. Dat je dan niet saai bent of wat dan ook. Doe wat goed voor jou is. Zorg goed voor jezelf. Dan ben je ook de leukste, mooiste en beste versie van jezelf. Met of zonder alcohol.
Hulp nodig? Je kunt anoniem vragen stellen aan medewerkers van de Alcohol Infolijn op werkdagen van 09.00 tot 17.00 uur via 0900-1995.
Kom bij Proud2Bme gratis en anoniem in contact met lotgenoten, ervaringsdeskundigen, psychologen en dietisten. Op ons forum kun je jouw verhaal delen en/of vragen stellen. Ook kan je dagelijks met ons chatten (de agenda vind je hier). Wij staan voor je klaar.
Gerelateerde blogposts
30
Reacties
Het maakt bij mij ook veel uit wat ik drink. Het één versterkt mijn negatieve gevoel en slaat om in melancholie en zelfmedelijden, het ander wakkert juist mijn blijheid aan. Beiden zorgen ervoor dat mijn eetlust minder wordt, misschien dat ik het daarom ook te vaak doe.
Ik zou wel met alle gewoontes / verslavingen tegelijk willen stoppen: de eetstoornisverslaving, de alcohol en de enkele sigaretjes die ik wel eens rook. Alles is / lijkt mild of weinig, maar verdomd moeilijk om te stoppen. Het één wakkert het ander aan, dus beter om met alledrie tegelijk te stoppen. Maar hoe?
2. Een keuze maken, actie ondernemen en discipline behouden.
3. Realistische verwachtingen (en motivatie) hebben. Niemand zal je beloven dat het makkelijk zal zijn, maar wel dat het mogelijk is. Maar alleen jij kan dat verschil maken, als je bereid bent daar de moeite en eventuele opofferingen voor te doen.
("There's no such thing as a free luch." Oftewel; er is altijd sprake van consequenties of in ieder geval "trade-offs"/compromissen wanneer je een patroon wilt veranderen...)
Als je hoopt op een makkelijkere manier dan kan je proberen te bidden, wensen, in (groeps)therapie gaan of iets anders dergelijks...
En hoewel die dingen misschien daadwerkelijk iets bij kunnen dragen aan het psychologische en/of sociale aspect, is dat op zichzelf niet genoeg en moet je het uiteindelijk toch (niet alleen, maar wel) zelf doen.
Anderen kunnen jou (de spiegel voorhouden of) de deur tonen, maar je moet er zelf (in kijken en) doorheen gaan...
Success.
Op wie ben je boos, en waarom?
Voel je trouwens vrij om het jou niet persoonlijk aan te trekken als jij hier niets aan hebt. Misschien iemand anders wel?
De oplossing is ook "basic". Niet makkelijk (om uit te voeren), maar wel "basic".
Ik kan ook alleen maar advies geven, ik kan het niet voor jou doen of je ergens toe dwingen, je moet het uiteindelijk zelf doen; dat is het hele punt.
Maar je bent niet alleen en we leven wel met je mee, daarom doe ik ook de moeite om advies te geven. Sorry als dat niet perfect is, wat wil je; je geld terug?
Ik ben ook geen professional, maar dit is wel een gemeenschap waar we elkaar proberen te steunen en aan te moedigen, i.p.v. over anderen te klagen.
Het is niet makkelijk om te veranderen, maar wel mogelijk, en als je het op de juiste manier benaderd dan lukt het je ook als je genoeg gemotiveerd bent. Maar je moet wel ergens beginnen, met de wens of de hoop alleen kom je er niet. Het zal niet vanzelf gaan.
De eerste stap heb je al gemaakt als je je bewust bent en toe kan geven dat je in een ongewenst patroon verkeerd.
Daarna zou het eventueel handig kunnen zijn als je een idee krijgt hoe/waarom je daar terecht gekomen bent.
En vervolgens moet je tot het punt komen dat de angst voor de benodigde verandering op de korte termijn minder wordt dan de angst voor het vast blijven zitten in je huidige patroon op de lange termijn.
Ook dat is iets "basics" wat je zelf zou kunnen bedenken.
Het gaat uiteindelijk ook niet om het bedenken, maar het uitvoeren.
En gedetailleerd persoonlijk advies kan ik ook niet geven.
Verder probeerde ik het ook kort te houden.
Mijn advies was trouwens ook meer gericht op de alcohol en de sigaretten, maar het klopt; voor een eetstoornis geldt min of meer hetzelfde, al is dat wel iets ingewikkelder. Je hoeft niet te roken en/of alcohol te drinken, maar je moet wel eten...
P.S.
Met 1. Bewustwording bedoelde ik intentie i.p.v. motivatie.
Met 3. Realistische verwachtingen bedoelde ik wel motivatie.
Die goedbedoelde tips die irritatie oproepen kan ik me helemaal in vinden. Mijn ES heb ik ook kapot beredeneerd zonder enig effect op lange termijn. In plaats daarvan is het fijner als als men gewoon zegt 'ja het is moeilijk, we struggelen allemaal in het leven'. Juist mezelf neerleggen dat sommige gevoelens niet gaan veranderen heeft veel lucht gegeven, en toen bleek er toch nog wat meer ruimte voor kleine stapjes maken.
Dank je wel Anoniem94, mooi geschreven en mooi dat je dit mocht ervaren en je weer wat lucht kreeg en mogelijkheden zag of voelde, op je, als ik zo lees, waarschijnlijk al lange weg met eetstoornis.
Als ik het zo lees weet ik niet of je mij begrijpt, of jouw eigen ervaring over mij projecteert, maar ik zal dan maar van je goede intenties uitgaan.
Ik weet/begrijp niet wat ik met mijn reacties zou moeten "willen zijn", "nodig te hebben" of "proberen op te leggen". Ik schrijf letterlijk in mijn vorige reactie dat ik niemand ergens toe kan of wil dwingen. En in mijn reactie op zowel jou als "ano" dat iedereen die mijn reacties niet waardeert vrij is die niet te lezen of persoonlijk op te vatten.
DAT GEZEGD DENK IK DAT DIT DE LAATSTE KEER IS DAT IK OP Proud ZAL REAGEREN, want ook al weet ik niet wat ik verkeerd doe, is mij nu wel duidelijk dat het door sommigen niet gewaardeerd wordt. Je zou kunnen zeggen dat het een minderheid betreft, en hoewel ik ook een paar positieve reacties heb gehad, heeft Daniel (redactie) ook aangegeven mijn bijdrage vaak niet te waarderen.
Ik vind het moeilijk, want als ik kort reageer worden mijn intenties verkeerd opgevat of ben ik "basic" of onduidelijk, en als ik lang reageer dan is het ook weer niet goed.
Ik wil het juist helemaal niet over mij maken, maar juist een ander helpen. Al is het alleen maar ze het gevoel te geven gezien/gehoord te worden en dat ze er niet alleen in/voor staan. Niemand weet alles, maar samen weten we meer.
En "persoonlijke nuance" of advies geven is ook lastig als ik geen toegang heb tot hun persoonlijke situatie. Verder ben ik zoals vermeld ook geen professional. Ik kan alleen maar mijn eigen ervaring en medeleven delen. Is dat niet persoonlijk; dat iemand de moeite neemt om op een positieve manier vanuit medeleven op een ander te reageren?
En ik zie de ander ook niet als "die verslaafden" zoals JIJ schrijft, maar als een lijdend medemens. En de hulp die ik kan bieden is dan ook beperkt, maar ik heb nooit anders gepretendeerd.
Persoonlijk heb ik van m'n tienerjaren t/m m'n 36e meerdere verslavingen gehad. Sigaretten t/m m'n 25e, alcohol t/m m'n 27e en cannabis t/m m'n 36e. Verder heb ik veel andere drugs gebruikt, maar niet in een hoedanigheid dat ik het een verslaving zou willen noemen.
Maar voor al die verslavingen gold (bij mij) hetzelfde en ben ik ook gestopt toen ik zelf het inzicht kreeg dat ik het niet langer wilde voortzetten en dat de enige manier om daar mee te stoppen was om zelf het roer om te gooien. Dat was niet makkelijk, maar wel duidelijk of "basic".
Ik heb daar geen "(cognitieve) boekjes" over gelezen of "hulp(verlening)" bij gehad.
Wat mijn eetproblemen betreft weet ik niet of ik het per se een "eetstoornis" wil noemen, met name omdat het idee van eetstoornis zo breed opgevat wordt tegenwoordig. Ik zie het in mijn geval dan ook meer als een "leef"-stoornis, en eten is daar een groot onderdeel van, maar niet het enige of centrale. Het gaat bij mij voornamelijk over voorspelbaarheid/overzicht en controle. Een patroon of routine vinden wat werkt (en hopelijk niet de rest van mijn leven opslokt/beperkt). Dat laatste is mij nog niet gelukt, en ik weet ook niet of het mij zal lukken om de rest van mijn leven wel op de rails te krijgen als ik alleen maar mijn eetprobleem op kan lossen.
En als iemand advies voor mij heeft waar ik mij persoonlijk niet in kan vinden, dan zal ik ze de goede intenties in ieder geval niet kwalijk nemen, en ook hen het respect en de ruimte gunnen.
Respect en ruimte is altijd goed natuurlijk. Zelf reageer ik ook niet echt vaak op Proud (meer) omdat er steeds groter verschil is ontstaan in leeftijd tussen mij en gemiddelde publiek en daarmee ook in kijk op t leven. Maar omdat mn ES tegelijk is begonnen met Proud lees ik vanuit een soort nostalgie nog wel eens mee. Aangezien je dus >36 bent misschien ook een factor waarom je reacties minder passend lijken?
Bedankt voor je reactie, positieve toon en begrip "Anoniem94".
(Ik word in februari 39.) En ben dus niet alleen ouder, maar ook een man... MAAR OOK EEN (MEDE) MENS.
En in die zin probeer ik ook te reageren, wetende dat er beperkingen/obstakels bij komen kijken in de communicatie tussen de onderlinge verschillen.
Maar zelf haal ik veel advies/wijsheid uit de ervaringen en inzichten van zowel mannen als vrouwen van alle leeftijden, afkomsten en omstandigheden, en wat wijsheid/inzicht en levenservaring betreft is het ook logisch dat je dat JUIST bij ouderen meer zal aantreffen.
Daniel (redactie) is ouder dan ik. Dat zie ik niet als een probleem, maar juist als een voordeel/verrijking (ook als ik het ergens over oneens ben of me er persoonlijk niet in herken). En dat geldt ook voor alle mensen die je tegenkomt in het dagelijks leven. Om elkaar en onszelf beter te begrijpen is het belangrijk dat we niet van elkaar vervreemden (maar wel weet dat we onderling ook kunnen verschillen). Maak het spectrum wat inzichten en ervaringen betreft zo breed mogelijk, dan vergroot je ook de kans dat degenen die (in persoonlijkheid) afwijken van de norm iets zullen vinden wat ook voor hen werkt of in ieder geval inzicht of herkenning kan bieden.
Zeker aangezien de problemen/ervaringen vaak erg persoonlijk zijn en er geen "one-size-fits-all" oplossingen of benaderingen zijn.
Vergroot de "tool-kit" die aangeboden wordt, maar dring het inderdaad niet op. Maar wees ook niet bang om de fout in te gaan of (van een ander) te leren. Be-/veroordeel niet de bron maar het advies.
En wie weet kan een ouder iemand die pas op latere leeftijd iets geleerd heeft, jou op jongere leeftijd een inzicht bieden wat jou een voorsprong geeft zodat jij diezelfde fout niet (zo lang) hoeft te begaan.
Ik denk dat een van de grootste oorzaken van de problemen in de huidige SAMENleving juist het hokjes-effect van de individualisering is.
Ik wil je niet wegjagen oid. Dat zou niet fair zijn. Ik reageerde nogal 'verhit' omdat jouw schrijven dat bij mij opriep. Ik lees heus je goede intenties. Ik heb begrepen dat gevoelens van je vernederd voelen het meest erg kunnen voelen. Die gevoelens voel ik vaak, omdat ik zo hard werk, maar het toch niet lukt.
Voor mij is het fijner als reacties gaan in de trend van: idd. zoals jij zegt
Anoniem 94 en mensen je 'struggles' met het leven zien en het meer daar over gaat, over het leven zelf. Dit is mijn persoonlijke noot.
Ik vind het mooi hoe je wel alles op een rijtje neerzet. Wie weet denk ik er op een andere dag weer anders over; dat ik het toch maar weer op die manier doe, alles letterlijk op een rijtje zetten of uitpluizen en nog eens ga proberen. Iedereen heeft eigen manier van communiceren. Die van jou mag er uiteraard ook zijn Bas. Thx!
Dat jouw reacties vaak wrevel oproepen, begrijp ik eerlijk gezegd best.
Aan je goede intenties twijfel ik niet, maar onbedoeld klink je toch vaak alsof je hoog op het paard gezeten wel eventjes zal vertellen hoe het allemaal moet.
Het heeft niet zoveel zin om tegen iemand met een eetstoornis te zeggen ‘doe gewoon niet zo eetgestoord’, tegen iemand met een verslaving ‘doe gewoon niet zo verslaafd’ of tegen iemand met autisme ‘doe gewoon niet zo autistisch’. En dat is wel hoe goedbedoelde maar heel algemene adviezen (zeker als ze worden gegeven door iemand die er zelf geen ervaring mee heeft) op anderen kunnen overkomen.
Wat wel fijn kan zijn, is iemand vanuit je eigen ervaring vertellen ‘joh, toen ik met iets vergelijkbaars worstelde hielp dit/dat mij enorm, misschien heb jij daar ook iets aan?’
Maar dan nog is de reactiemogelijkheid onder de blogs eigenlijk gewoon bedoeld om betrokkenheid te tonen met elkaar en met de makers van alle content op deze site.
Er wordt door het hele team enorm veel tijd, moeite en liefde gestoken in dit platform. Zelfs met de feestdagen staan er achter de schermen allerlei mensen klaar om steun en een luisterend oor te bieden.
Het is dan best fijn om onder blogs te lezen dat die inspanningen gewaardeerd worden, dat iemand geraakt is of herkenning vindt in wat er geschreven wordt. Een kritische opmerking, kanttekening of aanvulling op z’n tijd moet natuurlijk weleens kunnen – maar als er steeds maar weer gereageerd wordt met discussiepunten of algemeen geformuleerde open deuren dan gaat dat irriteren.
Dat neemt niet weg dat ik zie dat je, zeker de laatste tijd, steeds vaker je best lijkt te doen om constructief en to the point te reageren. Dat waardeer ik. Ook wil ik je erop wijzen dat je altijd welkom bent om een eigen schrijfplekje of dagboekje te beginnen op ons forum als je wilt praten over je "leef"-stoornis. Dat is de plek waar we alles met aandacht lezen en reageren.
Voor nu wil ik het hier verder graag even bij laten. Als je er nog iets over wilt vragen of opmerken, ben je welkom op info@proud2bme.nl en dan wil ik er best nog wat dieper op ingaan.
Lieve groet en fijne feestdagen, Daniël
Het is bijna kerst, vrede op aarde – laten we de discussie hier ajb maar bij laten.
Ik begrijp jullie irritaties en ik waardeer de bereidheid van jullie allen om eea uit te praten, maar ik vind het wel jammer dat de reacties nu nauwelijks meer over (het onderwerp van) dit blog gaan.
Weet sowieso dat iedereen altijd welkom is om betrokkenheid te tonen bij een blog, met degene die het blog heeft geschreven en met anderen die met het onderwerp van een blog te maken hebben.
Als dat regelmatig gebeurt, is het voor iedereen weer een stukje fijner en uitnodigender om hier te zijn.
Liefs en fijne feestdagen, Daniël