Het blijft een heel gevecht. Dag in, dag uit. Hoe fijn is het dan als je je gevoelens begint te herkennen en misschien zelfs soms erop kunt reageren. Bij mijn behandeling wordt er gebruik gemaakt van schematherapie. Onderdeel hiervan is je gevoelens in te clusteren en in verschillende kanten van je te plaatsen. Het fijne hiervan is dat ik mezelf als persoon dan niet meer zo een slecht persoon vind. Ik heb gewoon last van een enorm veeleisende kant, een stukje gezonde kant en een vreselijk grote en boze straffende kant.

Ik begin nu in de fase te komen dat ik soms herken welke van die kanten aan het woord is en welke van die kanten de leiding probeert te nemen. Vooral die straffende kant is een vervelend ding hoor... die is echt heel streng, heeft totaal geen medelijden of empathie. Voor mijn gevoel komen 85 procent van mijn gedachten uit die kant. De gezonde kant wisselt erg van grootte. Ook heel erg afhankelijk van waar ik aan het werken ben. De laatste tijd gaat het snel in de therapie. Ik merk dat het steeds minder vaak om de eetstoornis draait, minder vaak over het eten of om het compenseren hiervan, maar dat we nu in een sneltreinvaart de onderliggende problematiek in duiken...

Ik vind dat echt heel lastig, heb niet bepaald geleerd om te praten over problemen maar meer geleerd om er mee om te gaan, zelf op te lossen en niet te zeuren of vooral geen andere mensen er mee lastig vallen. Nu... moet ik er over praten. Ik kan dit nog steeds heel goed loskoppelen van mezelf. Ik vertel soms mijn verhaal, dat heel veel dieptepunten kent, alsof ik het eens gezien heb in een film. Alsof het mezelf niet is overkomen. Ik denk dat dit ook komt omdat ik al op hele jonge leeftijd heb besloten dat dit vast normaal is allemaal en dat het dus aan mij lag dat ik er moeite mee had. Ik heb ook heel veel psychologen versleten die ik maar 10 procent van het hele verhaal vertelde en dan deed alsof er geen problemen meer waren, alsof ik er mee kon leven....

Toen waren mijn problemen overigens niet zichtbaar aan de buitenkant. Ik strafte me aan de binnenkant door minder leuke dingen toe te staan, altijd in dienst te staan van anderen en niet te mogen voelen. Nu is dat anders... Ik vertel nu over mijn problemen, over de vuile was die vroeger bij mij werd gecreëerd. Alleen door eerlijk te zijn kan ik geholpen worden. Eerlijk over het verleden maar ook over het heden. Het heeft geen zin om te vertellen aan mijn therapeuten dat het allemaal prima gaat, dat ik me netjes aan de eetlijst hou en het dan vervolgens niet doe...

Hoe willen ze me dan helpen? Ik vind het nog steeds heel moeilijk om binnen te lopen en aan te geven dat het niet zo goed gaat.. het voelt als zwak, niet sterk genoeg. Mijn straffende kant vind dat ik het langzaam wel eens alleen moet kunnen doen. Screw you, straffende kant... Ik mag hulp vragen, ik mag hulp krijgen en ik hoef me niet meer groot te houden! Wil ik huilen? Dan mag dat. Boos zijn is voor mij nog lastig, omdat ik bang ben dat alle boosheid die ik in mijn leven heb onderdruk er allemaal in een keer uitkomt...hier ga ik nu mee aan de slag!

Hoe gaan jullie om met de verschillende kanten in jullie hoofd?