Een tijd geleden schreef ik de blog over sociale angst herkennen bij jezelf. Er kwam een aantal reacties waarin gevraagd werd of ik kon delen hoe het nu gaat en welke stappen naar herstel van een sociale angststoornis ik heb gezet. Ik ben inmiddels een stukje op de weg naar herstel en ik deel graag met jullie hoe het nu gaat en wat ik heb gedaan om hier te komen.

De diagnose van mijn huisarts, twee jaar geleden, was een angststoornis. We zijn twee jaar verder en na diverse therapieën stapte ik een maand geleden over de drempel bij een psychotherapeut. Hij kon een angst- of paniekstoornis niet vaststellen omdat er te weinig klachten waren. Maar dat betekent niet dat ik er geen last meer van heb. Alleen is de heftigheid er vanaf. In deze blog probeer ik uit te leggen wat er bij mij aan de hand is en wat mij geholpen heeft.

Kleiner en kleiner werd mijn wereld, totdat ik ook op de bank paniekaanvallen kreeg. Nergens voelde ik me nog veilig. Het liefst bleef ik in bed, daar ging het nog wel. Met heel veel moeite kreeg mijn man mij mee naar de huisarts. Daar had ik het gevoel dat mijn wereld eindigde en dat ik dood zou gaan tijdens het wachten. Dat gebeurde niet. Ook tijdens het gesprek met de huisarts gebeurde er eigenlijk niets raars met me. Behalve dat ik volgens de huisarts aan het hyperventileren was. Na 45 minuten stapte ik naar buiten. Uitgeput en verdrietig, maar ik kon het blijkbaar wel aan.

Zoals gezegd, we zijn nu zo’n twee jaar verder. In deze twee jaar is er veel gebeurd. Ik heb inzichten gekregen, therapieën gevolgd en stappen gezet. Er is niet één ding dat echt geholpen heeft, maar er zijn wel stappen gezet en ik heb inzichten gekregen die ik bijzonder nuttig vind. Dit zijn ze:

· Erover praten

Ik schaamde me voor de angst, voor de paniek. Zelfs mijn man wist er niets vanaf. Tot het echt niet meer ging. Echt écht niet meer ging. Al die tijd had ik het verborgen gehouden. Er viel een last van me af toen ik erover ging praten. Niet direct, want de schaamte had de overhand. Maar gaandeweg merkte ik dat het opluchtte om erover te praten, om te vertellen wat er in mijn hoofd omging.

· Langzaam uitdagen

In mijn hoofd moest het gelijk beter gaan; een kleine stap richting herstel stelde niets voor. Onlangs gaf ik aan iemand die niet naar buiten durfde het advies om af en toe de voordeur eens open te zetten. Tussen hoe ik toen dacht over herstellen en hoe ik er nu over denk zit een enorm verschil. Je hoeft niet direct zelf naar de supermarkt te gaan, of bij iemand op bezoek te gaan. Vraag je af: Wat gaat wel? Hoe klein de stap ook is, elke stap is een stap in de goede richting.

· Het gaat niet in een rechte lijn

Niet iedere dag is een goede dag. De ene dag voelde het alsof ik de wereld aankon, de volgende dag was de deur uitstappen al teveel. Het voelde zo frustrerend; gisteren kon ik naar de winkel, vandaag is mijn kinderen naar school brengen een enorme opgave. Ik moest gaan inzien dat ik niet hersteld was omdat vandaag iets lukte. Herstel duurt een hele tijd en het gaat met vallen en opstaan.

· Wanneer ontstaat de paniek?

Voor mij voelde het vaak alsof de paniek opeens ontstond, ongrijpbaar was het. Daar was dat gevoel weer, daar was weer het idee dat ik zou flauwvallen of overgeven. Iedere keer was het er opeens. Totdat ik langzamerhand merkte dat het niet opeens ontstond. Er gingen gedachtes aan vooraf, of de dagen ervoor waren heel druk. Hoe beter ik ging herkennen in welke situaties paniek ontstond, hoe beter ik ermee om kon gaan. In een restaurant zitten gaf op een aantal vaste momenten spanning bij me. Toen ik de momenten herkende, kon ik vaak tegen mezelf zeggen: dit gaat weer over, je weet dat dit erbij hoort. Inmiddels ervaar ik heel soms nog spanning in een restaurant en in die situaties bedenk ik me waarom het juist nu ontstaat.

· Wat heb ik nodig om het wel te kunnen?

Wat heb je nodig om iets wel te kunnen? Wat mij enorm heeft geholpen, is dat ik een vriendin voiceberichten kon sturen als ik op weg was naar iets dat moeilijk was. Het ventileerde. En in andere situaties was het prettig als mijn man mij bracht, of met me meeging. Dit was beter dan vermijden en ik ging soms inzien dat ik het ook zonder deze steun kon. Langzamerhand werd mijn wereld groter.

· Op bezoek gaan bij 'veilige' mensen

Bij mij speelde mijn wantrouwen in de medemens een grote rol. Op bezoek gaan bij familie of vrienden is daarom vaak erg lastig, dit komt voort uit mijn jeugd met een narcistische moeder. Daarom ben ik gaan oefenen met afspreken met mensen die wat verder van mij afstaan. Een overbuurvrouw, een moeder van school... Op deze manier kon ik wennen aan het sociale contact en op hoe mijn lichaam reageert op deze situaties.

· Oefenen in een veilige omgeving met therapie

Ook therapie heeft mij geholpen. Ik heb diverse therapieën gevolgd en ik ga starten met schematherapie. Tijdens de therapie merkte ik dat je je even rottig kan voelen (paniek, paniekgedachten) en dat dit weer overgaat. De meeste mensen leven dan met je mee. Nu ik weet dat ik niet weg hoef te rennen uit panieksituaties blijf ik rustiger als ik de paniek voel opkomen.

· Beweging

Dit vind ik een lastige om te delen op een website over eetstoornissen. Maar beweging heeft mij wel enorm geholpen. In beperkte mate! Zodra je teveel doet, ben je direct vatbaar voor paniek. Iedere dag een half uur wandelen met daglicht hielp mij enorm om me rustiger te gaan voelen.

Ik hoop dat je wat aan mijn tips over herstel van een sociale angststoornis hebt. Als je vragen erover hebt, stel ze gerust.