Herstellen of niet?

 

Bij de meeste ziektes is het zo dat mensen niet willen dat ze ziek zijn. De ziekte is hen overkomen en het belemmert ze in het leven. Ze willen er dan ook het liefst zo snel mogelijk weer vanaf en doen er alles aan om beter te worden. Dit ligt echter iets gecompliceerder bij eetstoornissen. Vraag aan een eetstoornispatiënt of zij echt van de eetstoornis af wil komen en je zal merken dat daar veel twijfel en angst bij komt kijken. Ze twijfelt of ze wel echt wil herstellen van de eetstoornis.

Voor mensen zonder eetstoornis is het heel moeilijk om te begrijpen als je zegt dat je twijfelt of je wel beter wilt worden. Zij zien dat je jezelf met de eetstoornis langzaam maar zeker kapot aan het maken bent. Jouw omgeving ziet dat je geen plezier meer haalt uit het leven en dat je steeds verder wegzakt in de ellende van de eetstooris. Hoe kan je nou willen kiezen voor jezelf kapot maken? Wat is er fijn aan jezelf steeds meer het leven te ontnemen? Waarom zou je niet net als ieder ander een normaal en leuk leven willen leiden?

herstellen of niet?

Wat mensen niet lijken te begrijpen, is dat een eetstoornis veel schijnvoordelen biedt. Ik noem het schijnvoordelen, omdat het uiteindelijk natuurlijk helemaal geen voordelen zijn. De eetstoornis is met een reden ontstaan. Het is een houvast, een toevlucht geworden. Als alles in de wereld tegen lijkt te zitten, heb je in ieder geval de controle over jouw eten en lichaam nog. Je bent daarom bang om de eetstoornis los te laten.

Als je al jaren een eetstoornis hebt, verlies je je hele identiteit. Je weet niet meer wie je bent zonder eetstoornis. Steeds meer neemt de eetstoornis je over. Daar ben je goed in geworden. Je weet welke gedragingen bij de eetstoornis horen. Hoe je je echter als iemand van jouw leeftijd moet gedragen, weet je niet meer zo goed. Je weet niet meer wie je bent zonder eetstoornis. De dingen die je vroeger leuk vond, kan je je al bijna niet meer herinneren. Je weet niet meer waar jouw interesses liggen. Wie ben jij zonder eetstoornis?

Je hebt enorme verwachtingen van jezelf. Je moet de beste student zijn. Je moet de leukste dochter zijn en de beste vriendin. Je moet succesvol zijn, carrière maken, veel sociale contacten hebben en er ook nog eens goed uitzien. Omdat je ooit twijfelde aan je eigen kunnen en het idee had dat je niet goed genoeg was, ben je toen begonnen met afvallen. Je had het idee dat afvallen je sterker zou maken en dat je succesvoller zou zijn in het leven. Nu heb je nog steeds het idee dat je niks kan zonder eetstoornis. Afvallen is iets waar jij wel heel goed in bent en waar je in uitblinkt. Waarom zou je dat op willen geven?

Misschien ben je bang voor de verantwoordelijkheden in het leven. Nu kan je je nog verschuilen achter de eetstoornis. Mensen zullen niet van alles van jou verwachten, omdat je een eetstoornis hebt en je het al zwaar genoeg hebt. Meer verantwoordelijkheden kan je niet aan en verplichtingen hoef je (nog) niet na te komen. Dit geeft je nu rust. Je bent bang voor wat er gebeurt als je je niet meer kan verschuilen achter de eetstoornis en je weer deel moet nemen aan het leven. Wat als je wel die verantwoordelijkheden opeens moet dragen? Wat als je dat niet kan en faalt? Je kan dan niemand anders de schuld geven behalve jijzelf.

Het ziek-zijn brengt voordelen met zich mee. Als je ziek bent, krijg je vaak steun, liefde en aandacht. Als je een eetstoornis hebt, ben je ziek en krijg je die aandacht vaak ook. Aandacht is een heel negatief woord, maar het is eigenlijk de behoefte aan gezien willen worden, steun en erkenning krijgen. Het is misschien dan wel zieke aandacht, maar het kan zijn dat dit is wat jij nodig hebt. Je wilt gezien worden en je bent bang dat dit zonder eetstoornis niet zal gebeuren. Als mensen denken dat het goed met je gaat, wat dan? Zullen ze dan nog steeds bij jou willen zijn? Zullen ze dan nog steeds weleens aan je denken? Zullen ze je dan nog steeds willen helpen? 

Misschien vind je de wereld een enge plek. Het leven heeft jou pijn gedaan. Je bent gekwetst en die pijn wil je nooit meer ervaren. Het vertrouwen in anderen ben je kwijt. Door de eetstoornis hoef je die pijn niet meer te voelen. Je verdooft jezelf door niet te eten. De pijn kots je uit. Mensen kunnen jou niet meer raken, omdat jij iedereen buitensluit. De eetstoornis is het enige wat telt. De eetstoornis biedt jou de mogelijkheid om te ontsnappen aan de echte wereld.

Er zijn zoveel meer redenen te bedenken waarom je niet zeker weet of je de eetstoornis wel echt los wilt laten, maar uiteindelijk komen al die redenen op hetzelfde neer: angst. Je bent bang voor het leven, omdat je dan kan falen, geconfronteerd wordt met pijn, obstakels en negatieve emoties. Je bent bang dat je niet goed genoeg zal zijn in het leven.

herstellen of niet?

Ik zou je graag willen vertellen dat het leven altijd leuk is, maar dan zou ik liegen. Feit is dat het leven niet altijd leuk is. Er zal ons pijn worden gedaan. Mensen zullen ons kwetsen en we zullen falen. Van die moeilijke momenten kunnen we echter leren en groeien we als mens. Gelukkig bestaat ons hele leven niet alleen daaruit, want tussen alle pijnlijke momenten zullen ook een hoop mooie momenten zitten. Liefde, blijdschap, vertrouwen en geluk. Ook daar bestaat het leven uit. Die mooie momenten zal je niet ervaren als je je voor alles afsluit vanwege de eetstoornis.

Op de vraag of herstel het waard is, kan ik volmondig ‘ja’ zeggen. Je krijgt er zoveel voor terug. Makkelijk is het echter niet. Het vergt zoveel moed om door te zetten en je angsten onder ogen te komen. Ik weet dat je twijfelt op een goede afloop, maar ik beloof je dat die er zal zijn. Jij kan ook leven zonder eetstoornis.

Durf jij te gaan voor herstel?

Fotografie: Leanne Surfleet


Vrijdag 15 september om 13:00 uur zijn we weer een uur live op instagram. Let op! Het eerste deel willen we graag uitgebreid aandacht besteden aan het thema 'herstel of niet' en het tweede deel aan overige vragen. Je bent van harte welkom om vragen te stellen of gewoon mee te kijken. Tot dan!

 

Gerelateerde blogposts

Reacties

Anoniem - Donderdag 14 september 2017 20:09
Mooi geschreven.
Anne-Maria - Donderdag 14 september 2017 20:35
Precies mijn punt.. Ik kom morgen live
Sammie - Donderdag 14 september 2017 20:55
Ik ben het hier niet mee eens; zelf heb ik al 18 jaar anorexia.
Mijn inziens is het ook genetisch bepaald; na jarenlange therapie en opnames en helaas geen beterschap vertelde het AMC mij dat er een groep is die helaas "de pech heeft" deze ziekte te ontwikkelen. Ze vergeleken het met kanker hebben; vreselijk erg en het kan je overkomen.
Natuurlijk ga je het gevecht aan maar soms is winnen helaas niet mogelijk...

Zelf wil ik zo niet leven; ik had een fijn leven en heb niets meer. Het is niet fijn, niet zinvol, niet mooi...
LX - Donderdag 14 september 2017 21:05
Ik kan op deze manier prima leven met m'n es, ik kan bijna alles eten als ik maar compenseer met minder eten em bewegen. Tel wel als de malle. Mag waarschijnlijk bijna naar de laatste fase gestuurd omdat ik doe alsof ik beter ben. En dan ga ik later zelf wel beter worden, op een moment dat ik er helemaal aan toe ben.
Snoezel - Donderdag 14 september 2017 23:47
Ik ben momenteel bijna aan het einde van het proces en zo dankbaar dat het gelukt is.
M - Donderdag 14 september 2017 23:53
Ik wil niet herstellen. Dat is een keuze die ik twee jaar terug heb gemaakt en waar ik nog altijd achter sta. Leven mét is leefbaar. Over het algemeen dan. Ik heb het nodig om iets te hebben dat mij beschermt. Gelukkig ziet de wereld om mij heen mij niet als meisje met eetstoornis. Voor mij is het meer iets wat - voor anderen niet zichtbaar - tussen mij en de rest van de wereld in staat en ervoor zorgt dat ik tenminste een leven kan leven. Een leven waar ik zo nu en dan ook best nog tros op kan zijn :) (Maar daar moet ik wel bij zeggen dat ik al 15 jaar hiermee kamp.. Zeker in de eerste 8 jaar had ik er alles voor over om te herstellen, maar het is niet zo dat je ervoor kiest en het dan ook gebeurt... is helaas mijn ervaring.)
Lost girl - Vrijdag 15 september 2017 01:01
Vraagje aan m. Hoe zorg je er dan voor dat je niet lichamelijk eraan onderdoor gaat. Ik weet niet wat jouw eetstoornis inhoudt, maar als ik zou zeggen dat ik ermee ga leven dan wordt het een kort leven. Heb je bijvoorbeeld een bepaald gewicht gezet waarop je stabiel kan blijven?
M - Vrijdag 15 september 2017 17:48
Ja, ik heb inderdaad wel een gewicht waarop ik redelijk stabiel blijf. Ik val in ieder geval geen kilo's af binnen een jaar.. verder heb ik ook wel m'n grenzen wat betreft compenserend gedrag.. ik kan me daar eigenlijk wel redelijk goed aanhouden, omdat ik wel heel graag wil blijven deelnemen aan de maatschappij (werk, studie en sociaal) en dus niet weer uit wil laten vallen. Dus zodra ik te ver ga, dan zet ik weer alle zeilen bij om het weer leefbaar te maken. Ik merk het dan namelijk direct aan mijn lijf. Die periodes zijn trouwens wel zwaar ;)
britneyangel - Vrijdag 15 september 2017 13:18
fijne en intressante blog om te lezen,maar ik wil er nog niet van herstellen
merel - Zaterdag 16 september 2017 18:26
Zouden jullie deze live video over "herstel of niet" ook op Proud2bme willen plaatsen? Ik heb geen Insta..
S - Zaterdag 16 september 2017 19:11
hoe? Hoe kan ik de eetstoornis echt loslaten? Hoe kom ik van mjn angst af? Wie is er al erder? Hoe heb jij t gedaan? Wat heeft jou geholpen. Ik worstel nu al drie jaar. Het gaat zeker al veel beter, maar die eetstoornis stemmen komen steeds terug.
Roos - Vrijdag 22 september 2017 20:56
Prachtig geschreven. Zo voel ik het ook precies! Ik ben er nog niet klaar voor om helemaal te herstellen, maar zit er gelukkig ook niet meer zo diep in als vroeger. De eetstoornis biedt mij de bescherming die ik nodig heb om niet aan het leven onderdoor te gaan. Misschien is dat ooit anders.
Bedankt voor deze mooie blog.